The Grapevine Enterprise

William Ruto is de huidige president van Kenya, maar hij past in een traditie van neokoloniale presidenten. Mede dankzij de heldhaftige strijd van de Mau Mau is Kenia op papier sinds 1963 een onafhankelijk land. Maar de koloniale structuren die Westerse imperialisten in staat stellen om van buitenaf aan de touwtjes te trekken, zijn niet afgebroken. Yomo Kenyatta was de eerste president, en zijn verdeling van door kolonisten gestolen land faalde hopeloos, waardoor niet de armen die landloos waren geworden hun land terugkregen, maar mensen met connecties in de regering en ironisch genoeg Europese kolonisten. Zo ging in het eerste jaar van de onafhankelijkheid 70% van het herverdeelde land naar kolonisten. Yomo Kenyatta bleef gedurende zijn regeerperiode goed zorgen voor de clique om hem heen. Mede door goede relatie te onderhouden met Westerse landen om ontwikkelingshulp en investeringen te mogen verwelkomen. Mensen die niet tot de clique rond Kenyatta hoorden zagen doorgaans weinig terug van de baten van dit prowesterse beleid. Na Kenyatta volgde het dictatorschap van Daniel arap Moi (1978-2002). Na de heerschappij van Moi werd de democratie hersteld en kwamen Mwai Kibaki (2002–2013), Uhuru Kenyatta (2013–2022) en nu dus Ruto aan de macht.

Toen William Ruto op staatsbezoek was in de VS afgelopen mei protesteerden Haïtianen bij het Witte Huis, schreeuwend naar de president van Kenia: “nog altijd een slaaf!”. Maar eveneens in Kenia zelf heeft de plaatselijke jeugd de afgelopen tijd zich niet onberoerd gelaten. Men ging massaal de straat op om de onvrede met Ruto te uiten, al was dat om een andere reden dan de Haïtianen. Wel moet het iets zeggen dat Ruto zowel in buiten-als binnenland zoveel woede opwekt.

Kenia is sinds de onafhankelijkheid altijd een trouwe bondgenoot geweest van het Anglo-Amerikaanse imperium. Vooral om die reden komen de problemen waar Kenia mee kampt relatief weinig voor het voetlicht van de msm, zoals de stuitende corruptie en nepotisme. De Keniaanse elite heeft haar kapitaal weggesluisd naar het Westen, en sinds de oorlog in Oekraïne zijn Russische oligarchen er op de harde manier achter gekomen hoe gevaarlijk dat is. Mocht Kenia buiten de lijntjes gaan kleuren, dan is het dus geenszins onwaarschijnlijk dat al die tegoeden worden geconfisqueerd. De Keniaanse machthebbers zijn dus evident chantabel.

Haïti is een land dat met nog meer problemen te kampen heeft dan Kenia. Het wordt volop geholpen door de internationale gemeenschap, probleem alleen is dat die hulp Haïti meer dan eens van de wal in de sloot helpt. Zo zijn er op het kleine Haïti maar liefst 20.000 NGO´s actief. De ervaring wijst helaas uit dat des te meer NGO´s actief zijn op Haïti, des te meer de algemene welvaart en hulpbronnen afnemen. Denk bijvoorbeeld aan het Amerikaanse Rode Kruis, dat na de vernietigende aardbeving van 2010 $500 miljoen voor de wederopbouw van Haïti ophaalde maar vervolgens bizar weinig heeft gebouwd. Zodoende is Haïti verreweg het armste land in de Amerika´s.

Op basis van de aanwezige grondstoffen zou Haïti echter één van de welvarendste landen ter wereld moeten zijn. Vandaar dat het Anglo-Amerikaanse imperium zoveel interesse heeft in Haïti. Recentelijk heeft het Kenia voor het karretje weten te spannen om duizend politieagenten naar Haïti te sturen om de kastanjes uit het vuur te halen voor het Anglo-Amerikaanse imperialisme. Al wordt de interventie in eigen land verkocht als een Pan-Afrikaans project en heeft de Keniaanse rechter gezegd dat het ongrondwettelijk is. Maar zowel Kenia als de CARICOM is een mooi bedrag toegezegd waardoor ze hun adhesie hebben toegezegd. De Haïtianen weten echter beter, vandaar dat ze “nog altijd een slaaf!” scandeerden toen Ruto in Washington vertoefde.

In de VS is Kwanza een gezellig eindejaarsfeestje, maar de Kwanza Partij te Kenia (Kenya Kwanza) van president Ruto is minder gezellig. Ruto wilde de belastingen verhogen waardoor de kosten voor levenshoud fors omhoog zouden gaan, hetgeen een vernietigend effect zal hebben op arbeiders, de jeugd en boeren. Tevens was er onvrede over de corruptie van verschillende hooggeplaatste leden van de Kwanza Partij. Aldus braken er hevige protesten uit die het land compleet op z´n kop zette. In pogingen om deze protesten neer te slaan trad de politie keihard op: er zouden inmiddels minstens 39 doden te betreuren zijn.

Ruto moest de zogenaamde Finance Bill 24 van het IMF invoeren, om een schuld van $2,7 miljard af te lossen. In de praktijk komt het erop neer dat de armste mensen moeten bloeden voor het IMF en corrupte politici. De jongeren beseffen dat heel goed, vandaar dat ze ook zo furieus hebben gereageerd. Dankzij hun protesten is de Finance Bill 24 inmiddels van de baan, want de protesten werden zo hevig dat ze dreigden uit te groeien tot een revolte die de regering omver zou kunnen werpen. Zodoende koos Ruto eieren voor zijn geld.

Gemene deler in de protesten van de Haïtianen en de Keniaanse jongeren is de Keniaanse politie. Tijdens de protesten trad de politie zeer bruut op, waarmee ze hun twijfelachtige reputatie bevestigden. Moet je willen dat zo´n gewelddadige politiemacht in het buitenland wordt ingezet onder het valse voorwendsel van het dienen van de Pan-Afrikaanse zaak? De Keniaanse politie gaat in werkelijkheid naar Haïti om revenuen te verdienen om het IMF af te kunnen betalen en in eigen land vermoordt het tientallen mensen voor IMF-belastingen. Dus inderdaad, president Ruto is een slaaf van het IMF.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

In de VS is er een wet genaamd Foreign Agents Registration Act (FARA). Betreffende wet vereist dat individuen en entiteiten die zich bezighouden met het lobbyen voor of behartigen van belangen van buitenlandse regeringen, organisaties of personen, zich laten registreren bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Let wel, betreffende wet verbiedt het lobbyen of het behartigen van belangen voor het buitenland niet, maar het gaat om de transparantie. Zodat inzichtelijk wordt wat voor invloed het buitenland heeft op de Amerikaanse publieke opinie en wetgeving. De wet stemt uit 1938 en was oorspronkelijk bedoeld om nazipropaganda te bestrijden. De EU werkt momenteel aan een wet met dezelfde strekking.

In Georgië is onlangs een vergelijkbare wet aangenomen door het parlement. Kort gezegd bepaalt de nieuwe wet dat als meer dan twintig procent van de bedrijfsfondsen afkomstig is uit buitenlandse bronnen, Georgische NGO’sʼ dit feit openbaar moeten maken en de bronnen van hun financiering moeten aangeven. Dit heeft tot grote ophef geleid in zowel de Georgische hoofdstad Tblisi als het Westen. Er is ter plaatse hevig geprotesteerd tegen de Georgische variant van de FARA. Je zou denken dat het volk van Georgië transparantie wenst aangaande eventuele buitenlandse invloed op hun land, net zoals men dat in de VS en de EU wenst ter bescherming van het binnenlandse belang. Maar vreemd genoeg wordt er door duizenden mensen dus “minder, minder, minder” transparantie geëist, alsof het volk de democratie wil afschaffen.

Wat is er aan de hand? Er zijn in Georgië 20.000 (!) NGO´s actief. Deze NGO´s zijn bang dat hun geloofwaardigheid aangetast wordt als openbaar wordt door wie ze worden gefinancierd. Het is dus niet noodzakelijkerwijs het Georgische volk maar meer specifiek de NGO-sector die hevig ageert tegen de Georgische variant van FARA. Om de wet in kwestie te stigmatiseren is het door de Georgische NGO-sector en de Westerse media omgedoopt tot de Russische wet, omdat de Russische Doema enkele jaren geleden een vergelijkbare wet heeft ingevoerd. Doch eigenlijk is het dus de Amerikaanse wet, omdat de VS reeds in 1938 de FARA heeft ingevoerd zoals we hierboven hebben gezien. Doelbewust verzuimt de Westerse media om dit erbij te vermelden, zodat bij het publiek het beeld geschapen wordt dat transparantie over buitenlandse financiering een puur dictatoriale, antidemocratische Russische uitvinding is.

Het is niet voor niets dat Georgië een eigen FARA aangenomen heeft. Het Anglo-Amerikaanse imperium heeft nl. de nare gewoonte om regeringen over te nemen middels zogenaamde CIA-kleurenrevoluties. Er is een methodiek ontwikkeld waarbij er grootscheepse demonstraties worden georganiseerd tegen een zittende regering en een hype gecreëerd rond een (door Anglo-Amerikaanse geheime diensten geselecteerde) charismatische politicus uit de oppositie, waarbij gebruik wordt gemaakt van pakkende slogans en een duidelijk symbool, vaak een kleur (vandaar de naam kleurenrevolutie). Vooral onwetende jongeren vallen voor het charisma van betreffende politicus en de slogans en symbolen waarmee hij omgeven is en gaan hem aanbidden als een popster. Eenmaal aan de macht blijkt hij de gouden bergen die hij beloofd heeft niet te kunnen leveren omdat hij een Anglo-Amerikaanse marionet is. Hiermee dient vermeld te worden dat de alfabetjongens tijdens zulke projecten allang niet meer zelf rechtstreeks aan de touwtjes trekken omdat ze bedacht hadden dat de kans op ontmaskering te groot is. Daarom gebeurt het tegenwoordig indirect middels NGO´s
Georgië weet hier alles van. In 2004 kwam ene meneer Saakashvili er aan de macht middels de zogenaamde rozenrevolutie en ging vervolgens een neoliberaal beleid voeren. In 2008 viel Saakashvili de autonome, Russisch sprekende enclave Zuid-Ossetië binnen met zijn door het Westen en Israël bewapende leger. Hierbij stierven niet alleen vele Zuid-Osseetse burgerslachtoffers, maar eveneens 71 leden van een Russische vredesmacht. Rusland sloeg vervolgens terug om zijn staatsburgers te beschermen. Desalniettemin werd de militaire confrontatie door de Westerse media geframed als een Russische aanval op Georgië.

In Oekraïne is het imperium er meer dan eens in geslaagd middels een kleurenrevolutie een democratisch gekozen regering omver te werpen en te vervangen voor een marionettenregime. De laatste keer was in 2014 middels de Maidanrevolutie, toen een door nazi´s gedomineerd bewind aan de macht kwam. Dit bewind had het vooral gemunt op de Russisch sprekenden in de Donbas, hetgeen in 2022 uiteindelijk uitliep op een bloedige oorlog met Rusland.

Het patroon lijkt helder: het imperium brengt middels kleurenrevoluties marionettenregimes aan de macht in buurlanden van Rusland die vervolgens Rusland moeten gaan provoceren. Uit de boeken van Zbigniew Brzezinski weten we dat men Rusland in bedwang wil houden door het te omringen met vijandelijke buren. Maar het uiteindelijke doel is dat Rusland eensgelijk de Sovjet-Unie in meerdere delen uiteenvalt, zodat het geen gevaar meer kan vormen voor het imperium.

Het merkwaardige is dat men in het Westen—Nederland incluis—moord en brand schreeuwt over met name vermeende Chinese en Russische beïnvloeding van hun samenlevingen (denk bijvoorbeeld aan de discussie over het verbieden van Tiktok). Een klassiek geval waarbij de pot de ketel verwijt, want het Westen is dus zelf nonstop bezig zich in buitenlandse samenlevingen te mengen. Maar nu zien we dat Washington Tbilisi beschuldigt van “het aanvallen van de Verenigde Staten en westerse organisaties die de democratie bevorderen en de banden met Rusland en China uitbreiden”. Naar verluidt is Washington nu bezig wetgeving te ontwikkelen om Tblisi te straffen. De vraag is alleen hoe die strafmaatregelen rijmen met de eigen FARA en hysterie rondom Tiktok.

DJEHUTI-ANKH-KHERU