De tragische carrière van Harry Wills

Harry Wills (15 maart 1889- 21 december 1958), “the Black panther of New Orleans”, was één der beste, zo niet de beste zwaargewicht bokser van zijn tijd. Maar wie kent hem? Het publiek kent Jack Johnson wel als eerste Zwarte man die het tot wereldkampioen wist te schoppen bij de zwaargewichten, en Joe Louis, de persoon die eind jaren ´30 in de boksring afrekende met de übermensch-pretenties van de nazi´s. Doch in het epoque na Johnson en voor Louis maakte Harry Wills furore. Hij kreeg echter nimmer de kans op een titelgevecht.

Jack Johnson schokte in 1908 racistisch wit Amerika door Tommy Burns te verslaan en daarmee de wereldtitel op te eisen. Voor Zwart Amerika was Johnson´s triomf een grote opsteker. Desalniettemin zou Johnson zowel in wit als Zwart Amerika als omstreden figuur te boek komen te staan. Wit Amerika omdat hij opzichtig zijn witte opponenten niet slechts versloeg maar tevens verbaal vernederde en omging met witte vrouwen. Zwart Amerika vond weer dat hij verzuimde zijn nek uit te steken voor de Zwarte zaak. Zo hield Johnson de boycot tegen Zwarte topboksers in stand. Eensgelijk de witte kampioenen van voor Tommy Burns gaf hij Zwarte topboksers geen kans op titelgevechten. Of zoals Joe Jeanette zei: “Jack vergat zijn oude vrienden nadat hij kampioen werd en de kleurlijn tegen zijn eigen mensen trok.” Want boksers als Bob Langford, Joe Jeanette en Sam McVey waren van vergelijkbaar niveau als Jack Johnson, maar tot groot ongenoegen van Zwart Amerika liet Johnson ze links liggen nadat hij de wereldkampioensgordel mocht dragen. Jack Johnson opende dus wel deuren voor zichzelf, maar sloeg vervolgens de deur dicht voor andere Zwarte boksers.

De Zwarte topboksers moesten het doen met de World Colored Heavyweight Championship. In welke titelstrijd dezelfde grote namen elkaar veelvuldig ontmoetten in de ring. Een man die de World Colored Heavyweight Championship meerdere malen opeiste was Harry Wills.

De tijd dat Johnson zijn titel verloor aan Jess Willard in 1915 was tevens de tijd dat Harry Wills in de bloei van zijn kunnen kwam. Het zou natuurlijk zijn geweest dat Wills rond die tijd de titel over had genomen van Johnson. Echter, het mocht niet zo zijn. Wills was liefst zeven jaar lang (!) de eerste uitdager, maar hij kreeg geen titelgevecht. Jack Dempsey werd op 4 juli 1919 wereldkampioen na Jess Willard te hebben verslagen. Dempsey staat te boek als één van de beste boksers ooit, wat niet wegneemt dat er de nodige vraagtekens gezet kunnen worden bij zijn carrière. Zo verdedigde hij zijn titel slechts vijfmaal in vijf jaar tijd en deed dat nota bene nimmer tegen Harry Wills.

Wills versloeg grote (witte) boksers zoals Willie Meehan, een man waar Dempsey meerdere keren niet van kon winnen. Hij rekende eveneens af met Gunboat Smith en Charley Weinart. Maar het management van Dempsey hield een titelgevecht met Wills consequent tegen. Rond 1925 begonnen zelfs sommige witte boksexperts zich openlijk af te vragen waarom Wills geen titelgevecht werd gegund. De staatscommissie van New York weigerde uiteindelijk zelfs om een ander kampioenschapsgevecht voor ’the Manassa Mauler’ goed te keuren dan een gevecht tegen Wills, tot afgrijzen van Dempsey’s promotor Tex Rickard, die duidelijk niet gediend was met een gemengd titelgevecht. Uiteindelijk zou Dempsey zijn licentie in New York opgeven en ervoor kiezen om zijn titel te verdedigen tegen Gene Tunney in Philadelphia.

Rond 1920 was Wills in zijn prime en zou hij volgens de toenmalige experts een goede kans hebben gemaakt om van Dempsey te winnen. Maar na de periode Johnson waren er te veel machtige witte mannen in de bokswereld die nooit meer een Zwarte wereldkampioen in het zwaargewicht wilden aanschouwen. Tex Rickard was van 1910-1929 de machtigste bokspromotor en hij deed de volgende uitspraak: “Als een @&$£* het kampioenschap wint, dan is het kampioenschap geen stuiver waard.” De enige reden dat Wills nimmer een titelgevecht heeft gekregen is zijn huidskeur. Dempsey gaf zelf toe: “Een reden dat ik nooit tegen Wills heb gebokst is dat hij een @&$£* was”. Wills deelde mee dat hem eens $50.000 was geboden om niet tegen Dempsey te boksen. Bokshistorici zijn het erover eens dat Wills het grootste slachtoffer is van de kleurlijn die de bokswereld had getrokken na het kampioenschap van Johnson. Dempsey zijn naam staat nog altijd met gouden letters gegrafeerd in de geschiedenisboeken als behorend tot de grootste boksers ooit, terwijl Wills nu een voetnoot is die bij wijze van spreken slechts bekend is bij historici.

Tussen 1915 en 1925 was Wills één van de beste, zo niet de beste bokser ter wereld. Maar uiteindelijk gingen toch de jaren tellen. Zeker na zijn 35e leek de tank leeg te zijn. Zo verloor hij in 1926 van toekomstig wereldkampioen Jack Sharkley, gevolgd door nog twee nederlagen, waardoor zijn titelkansen sowieso verkeken waren.

Jack Dempsey werd door een deel van het publiek veracht omdat hij de dienstplicht had ontdoken, waardoor hij niet in de Eerste Wereldoorlog hoefde te vechten. Een journalist merkte op dat Dempsey niet bekend zou moeten staan als dienstplichtontduiker, maar ‘Afrikaan ontduiker’, omdat hij altijd gedoken heeft voor Wills. Ten slotte, er valt ook wel een positieve noot te kraken over Harry Wills’ levensloop. In tegenstelling tot velen van zijn collegaboksers investeerde hij zijn verdiende geld na zijn carrière wijs en werd zeer succesvol in de vastgoedhandel.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De tragische carrière van Harry Wills

De Rothschild dynastie (2)

Na het heengaan van baron Jacob Rothschild bracht de familie Rothschild het volgende bericht naar buiten: “Onze vader Jacob heeft zijn stempel gedrukt op het leven van veel mensen, een uitmuntend bekwaam financier, een voorvechter van kunst en cultuur, een toegewijd ambtenaar, een gepassioneerd supporter van goede doelen in Israël en de Joodse cultuur, een fervent milieuactivist en een zeer geliefde vriend, vader en grootvader.”

De patriarch van de familie die reeds generaties schatrijk is kwam ter wereld te Berkshire, alwaar hij de beroemde en elitaire kostschool Eton bezocht. Vervolgens ging hij geschiedenis studeren aan de universiteit van Oxford, met als mentor de racistische historicus Hugh Trevor-Roper (er is slechts de geschiedenis van de Europeanen in Afrika. De rest is duisternis, haar verleden is de weinig verheffende omzwervingen van barbaarse stammen in schilderachtige, maar irrelevante uithoeken van de wereld).

In 1963 ging hij werken bij N.M. Rothschild & Sons, het vlaggenschip van het zakenimperium van de familie Rothschild (na de fusie met het Franse Rothschild & Cie Banque in 2003 bekend als Rothschild & Co). Maar bij N.M. Rothschild raakte hij in conflict met Evelyn de Rothschild. Ondanks verwoede lijmpogingen van de vader van Jacob (Victor Rothschild) kwam het niet meer goed tussen team Jacob en team Evelyn, en verliet baron Jacob N.M. Rothschild in 1980.

Reeds in 1961 werd Rothschild Investment Trust (RIT) opgericht, op initiatief van Jacob Rothschild, om de Engelse tak van de familie Rothschild te voorzien van investeringen buiten hun bank N. M. Rothschild & Sons: het kreeg de naam Rothschild Investment Trust. Na de breuk werd overeengekomen dat RIT voortaan onder Jacob viel. Wel werd de naam veranderd in RIT Capital Partners plc. Tot 2019 zou baron Rothschild voorzitter blijven van RIT Capital Partners plc.

Naast prominent bankier was baron Rothschild vooral een steunpilaar van de staat Israël. De baron heeft trots van de daken geschreeuwd dat zijn familie een fundamentele rol heeft gespeeld in het vestigen van de staat Israël. Hij heeft in een artikel in The Jewish Chronicle aangegeven het als een grote eer te beschouwen dat de brief die de Balfour verklaring bevat was gericht aan zijn oudoom Walter. Verder wijdt hij uit hoe zijn oudoom Joodse kolonisten naar Palestina hielp verkassen. Zelf was Jacob Rothschild voorzitter van Yad Hanadiv, de filantropische stichting van de familie Rothschild in Israël. Deze stichting financierde de bouw van de Knesset, het Hooggerechtshof en onlangs nog het nieuwe gebouw van de Nationale Bibliotheek dat vorig jaar werd voltooid.

Maar dan het volgende, we kunnen er onmogelijk omheen, de familie Rothschild is natuurlijk ook één van die families die continu opduikt in allerlei complottheorieën, samen met families als de Rockefellers, de Morgans, Bill Gates, etc., maar meestal worden de Rothschilds genoemd als zijnde de machtigste familie op aard. Zo gaat er een verhaal rond dat ze een vermogen hebben van $500 biljoen, dat ze iedere centrale bank in de wereld bezitten en aan het hoofd staan van de illuminati, een geheime wereldregering van buitenaardse reptielen die de machtigste politici ter wereld in hun zak zouden hebben.

We kennen de verhalen, maar kunnen ze helaas noch verifiëren, noch ontkrachten. Waar we wel weet van hebben is dat de Rothschilds tegenwoordig niet meer op zichzelf staan. In de 19e eeuw trouwden de Rothschilds voornamelijk met elkaar, maar zijn middels huwelijken inmiddels verbonden met verschillende andere machtige bankiersfamilies zoals de Wahrburgs, Kuhn Loebs, Goldman Sachs en de Schiffs.

Anderzijds, verschillende andere machtige bankiersfamilies zouden veel van hun succes te danken hebben aan kapitaalinjecties van de Rothschilds via hun greep op de Bank of England. Bijvoorbeeld de voorloper van JP Morgan (de bank die de geallieerden financierden tijdens de Eerste Wereldoorlog), maar ook Barings en Kuhn Loeb en M.M. Wahrberg. Of met andere woorden, veel andere succesvolle banken zouden in werkelijkheid niet op eigen benen staan, maar zouden fronts zijn van de Rothschilds. Met andere rijke clans, zoals de Rockefellers, zou men een soort van kartelafspraken hebben gemaakt, om competitie te voorkomen die beide groepen wellicht schade toe zou kunnen berokkenen.

Petrochemische industrie insider J. W. McCallister maakte eens wereldkundig dat hij van Saoedi-Arabische bankiers had vernomen dat 80% van de New Yorkse branche van de Federal Reserve (veruit de machtigste branche van het Amerikaanse stelsel van centrale banken) voor 80% in handen is van acht families. Dat zijn de Rockefellers en een aantal andere machtige bankiersfamilies waarmee de Rockefellers zijn verbonden.

Heden ten dage zijn er vier grote banken die de Amerikaanse economie domineren (JP Morgan Chase, Citigroup, Bank of America and Wells Fargo), samen met een aantal Europese banken, o.a. Deutsche Bank, Banque Paribas en Barclays bezitten zij de vier grote oliemaatschappijen (Exxon Mobil, Chevron Texaco, BP Amoco en Royal Dutch Shell). Daarnaast behoort deze groep van banken tot de grootste tien aandeelhouders van praktisch ieder Fortune 500 bedrijf, waarmee ze dus een stevige greep hebben op de wereldeconomie. De volgende (retorische) vraag is dan weer wie die machtige banken bezit. Dat zijn dus de machtige bankiersfamilies die zich de afgelopen honderd jaar aan elkaar gebonden hebben middels huwelijken en waarvan de familie Rothschild tot de prominentsten behoort. Middels instituties als de Wereldbank, het IMF, de G20, de G7, de WTO, het WEF, de Trilateral Commission, de Bilderberg Group, etc. tracht deze groep haar macht in de wereld op zijn minst te bestendigen.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De Rothschild dynastie (2)

De Rothschild-dynastie (1)

Baron Jacob Rotschild is niet meer sinds 26 februari 2024. Jacob Rotschild stond in de buitenwereld bekend als de peetvader van de familie Rotschild. In ieder geval van de Britse tak van de welbekende clan. De familie Rothschild komt oorspronkelijk uit Duitsland. Als stamvader wordt Mayer Amschel Rothschild (1744–1812) gezien (diens voorouders woonden in een huis met een rood schild boven de deur; de familienaam refereert aan dat rode schild). Mayer Amschel was de zoon van een goudsmid te Frankfurt am Main. Zelf rolde Mayer Amschel de bankwereld in. Hij ging als bankier aan de slag bij de Oppenheimers te Hamburg. Aldaar kwam hij in contact met generaal von Estorff, die hem zou introduceren bij landgraaf Wilhelm I van Kessel, indertijd behorend tot de rijkste heersers van Europa. Dankzij de tussenkomst van Wilhelm I kon de stamvader van de Rothschild dynastie zaken gaan doen met de Europese adel.

Maar daar hield het niet op. Rothschild had vijf zonen, die hij naar de vijf grote Europese mogendheden stuurde om bankfilialen op te zetten die geld aan regeringen leenden. Mayer Amschel Rothschild (1744–1812) bleef in Frankfurt, Salomon Mayer Freiherr Rothschild (1774–1855) ging naar Wenen, Nathan Mayer Rothschild (1777 – 1836) naar Londen, Carl Mayer Freiherr Rothschild (1788 – 1855) naar Napels en Jakob Mayer Rothschild (1792 – 1868) naar Parijs.

Met name de Franse revolutie en de Napoleontische oorlogen leverde de familie Rothschild beslist geen windeieren op. Vooral de vertegenwoordiger van de familie in Londen boerde uitstekend. Zo financierden de Rothschilds de opmars van het Britse leger op het Iberisch schiereiland, maar eveneens de Britse bondgenoten op het continent. Echter, vooral een list die Nathan Rothschild van stal haalde op de beurs rondom de slag bij Waterloo zou hem de rijkste man ooit in de Westerse wereld hebben gemaakt.

Dat de familie Rothschild begin 19e eeuw onwaarschijnlijk bemiddeld was geworden wordt door niemand betwist. Niet alleen dat, ze wisten hun kapitaal te behouden. Voordien waren er ook al zgn. hofjoden (Joodse bankiers die geld leenden aan koninklijke families en hoge adel) geweest, maar in de regel werd het kapitaal dat ze vergaarden vroeg of laat van ze afgepakt. Een verklaring waarom de Rothschilds dat lot is bespaard is dat ze niet afhankelijk bleven van de grillen van een enkel hof, maar internationaal gingen opereren. Daarnaast hield de familie alles zoveel mogelijk binnen de familie. Omdat er binnen de familie werd getrouwd (of in ieder geval binnen de Joodse gemeenschap) bleef het kapitaal binnen de familie circuleren.

In ieder geval in de 19e eeuw was de familie onvoorstelbaar rijk en machtig. Zij zijn de familie die model hebben gestaan voor de stereotype Joodse bankiers die achter de schermen aan alle touwtjes zouden trekken. Hoe dan ook, ze hebben een succesformule in het leven geroepen die later door andere families is nagebootst.

De eerlijkheid gebiedt ook dat vermeld wordt dat de Rothschilds evenzo het één ander gedoneerd hebben aan liefdadigheid. Zo was Nathan gul voor Joodse instituties zoals synagogen, maar met name in Frankfurt heeft Louise, het jongste kind van Nathan, voor allerlei openbare voorzieningen gezorgd, zoals openbare bibliotheken, zwembaden, gaarkeukens, bejaardenhuizen, weeshuizen, ziekenhuizen, etc., al zullen cynici zeggen dat dat gedaan werd om de aandacht af te leiden van duistere praktijken waar ze bij betrokken waren.

De rijkdom en macht van de 19e eeuwse Rothschilds bleek bijvoorbeeld uit het feit dat ze voor verschillende kostbare gebeurtenissen over de brug kwamen. Zo was het Rothschild die de Britse regering £20 miljoen leende in de jaren 1830 om de Caribische slaveneigenaars te compenseren. Ironisch genoeg profiteerde Rothschild daar zelf ook aan de andere kant van de score van omdat hij zelf ook slaafgemaakten in bezit had, dus werd hijzelf ook gecompenseerd.

Waar staat de familie Rothschild in d 21e eeuw? Dat is niet helemaal duidelijk. Volgens de officiële lezing heeft de roemruchte familie door politieke ontwikkelingen, oorlogen en ruzies binnen de familie in de loop der tijd het grootste part van haar fortuin verloren. Zo sloot de branche in Napels reeds in 1863, de branche in Frankfurt in 1901 en de Weense tak in 1938 na de Oostenrijkse anschluss met nazi-Duitsland. In 1982 nationaliseerde de socialistische president Mitterrand de Parijse bank en hernoemde het Compagnie Européenne de Banque.

Doch David René James de Rothschild uit Zwitserland bood zijn familie in Frankrijk de helpende hand en zette Rothschild & Cie Banque op in 1987. In 2003 werden de Britse en Franse takken verenigd met David René James de Rothschild als president. Sowieso zijn de Rothschilds nog immer schatrijk. Ze investeren als vanouds in van alles en nog wat.

De vraag is alleen, zijn ze nog steeds zo astronomisch rijk en machtig als in de 19e eeuw? Want volgens menigeen profileren de Rothschilds zich dan wel als beschaafde kunstliefhebbers en weldoeners, maar delen de Rothschilds in werkelijkheid achter de schermen de lakens uit in de wereld middels schimmige geheime organisaties alwaar in achterafkamertjes de machtigste politici worden gemanipuleerd. Anderen betwijfelen dit weer, aangezien de werkelijke machthebbers zo discreet mogelijk willen en moeten blijven. Gezien de grote bekendheid die de Rothschilds genieten zou dat hen vrijpleiten. Een relatief onbekende familie zoals de Venetiaanse familie Savoy zou volgens die visie een serieuzere kandidaat zijn. Dus heeft de familie Rothschild anno 2024 slechts een aureool van macht, maar is hun echte macht voltooid verleden tijd?

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De Rothschild-dynastie (1)

Aleksej A. Navalny

Op 12 januari 2024 liet Gonzalo Lira het leven na acht maanden gemarteld te zijn door de Oekraïense autoriteiten. De man was o.a. romanschrijver, filmmaker en oorlogscorrespondent. Maar belangrijker, hij bezat zowel de Amerikaanse als de Chileense nationaliteit. Het is opmerkelijk dat de Amerikaanse autoriteiten noch enige poot uit hebben gestoken om het doodmartelen van een Amerikaans staatsburger in den vreemde te voorkomen, laat staan er enige ruchtbaarheid aan te geven. Lira had niet dezelfde visie op de oorlog in Oekraïne als de Amerikaanse autoriteiten, maar dat zou onder de in de VS heiligverklaarde vrijheid van meningsuiting gerespecteerd moeten worden.

Terwijl de marteldood van een Amerikaans staatsburger het Westen is genegeerd, schreeuwt datzelfde Westen momenteel moord en brand vanwege het heengaan van de in gevang verkerende Russisch staatsburger Navalny. Zonder dat de doodsoorzaak überhaupt bekend was, werden vanuit het Westen onmiddellijk alle vingers op Poetin gericht. Poetin is zelf natuurlijk ook niet vrij van zonden, daarom willen wij niet bij voorbaat Poetin vrijpleiten. Wel willen we erop wijzen dat de president van Rusland in deze geen enkel belang had om Navalny van deze wereld af te helpen. Achter slot en grendel vormde hij immers geen gevaar.

Als we de klassieke vraag cui bono stellen, dan is het antwoord het Westen. Want door zo´n vermeende politieke moord wordt de positieve publiciteit die Poetin gegenereerd heeft middels het roemruchte interview met Tucker Carlson onmiddellijk weer geraseerd. Aangezien Oekraïense geheimagenten over heel Rusland verspreid zijn, en al meer mensen in Rusland hebben vermoord, is het echt niet ondenkbaar dat de daadwerkelijke daders aangestuurd zijn vanuit Washington en Kiev.

Maar wie was Navalny? Hij was een Russische advocaat die bekend staat in het Westen als de grote anti-corruptie activist die de moed had om Poetin uit te dagen. Navalny verwierf helemaal de martelarenenstatus in het Westen nadat hij in de gevangenis vergiftigd zou zijn door de Russische autoriteiten. Ondanks zijn (vermeende) vergiftiging keerde hij terug naar Rusland om Rusland ´te bevrijden´ van het schikbewind van Poetin. Maar hij belandde opnieuw in het gevang alwaar hij onlangs is overleden. Vervolgens heeft de Westerse pers hem gepromoveerd tot de grootste martelaar van de moderne tijd.

Wat de Westerse media er echter doorgaans niet bij vertellen is dat Navalny een gote racist en xenofoob was die dingen over moslims in het bijzonder en niet-etnische Russen in het algemeen roeptoeterde waar zelfs Geert Wilders zich voor zou schamen. Zo heeft hij gezegd een gecertificeerde nationalist te zijn die vliegen en kakkerlakken wil vernietigen (moslims en immigranten uit centraal Azië). Toen Amnesty International daar lucht van kreeg trok het Navalny´s status van gewetensgevangene weer in.

Navalny was zelf corrupt, maar dat belette hem er niet van zichzelf op te werpen als anti-corruptie activist. In 2010 mocht hij een half jaar op de beroemde universiteit Yale vertoeven om zijn vaardigheden in het ´bestrijden´ van corruptie te verbeteren. Beter gedefinieerd, hij werd door de CIA opgeleid om de regering Poetin omver te werpen. Na zijn training op Yale was Navalny enige tijd behoorlijk succesvol. Zo was hij in 2011 betrokken bij de grootste demonstraties in Rusland sinds de val van de Sovjet-Unie en deed hij het in 2013 opvallend goed bij de verkiezing van de burgemeester van Moskou door achter Sergey Sobyanin als tweede te eindigen. Wel werd Navalny in oktober 2013 door de rechter veroordeeld voor verduistering. Echter, de rechter legde hem geen gevangenisstraf op, maar ontnam hem voor de nabije toekomst het passief kiesrecht. Wel mocht hij participeren in andere politieke activiteiten.

In 2020 voerde Navalny campagne in Siberië voor zijn partij. Op de terugreis zou hij vergiftigd zijn. Uit wantrouwen voor de Russische autoriteiten liet zijn familie hem onderzoeken in het Charite ziekenhuis te Berlijn. Aldaar beweerden artsen het zeer giftige, door de Sovjets ontwikkelde novichok in zijn lichaam te hebben gevonden. Hieruit zou dus blijken dat de Russische alfabetjongens hem hadden vergiftigd. Eerlijkheidshalve kan dit niet uitgesloten worden, want ook de Russen gaan over lijken als het moet. Echter, wat de geloofwaardigheid van het Duitse onderzoek in twijfel trekt is dat geweigerd wordt om de onderzoeksresultaten onafhankelijk te laten verifiëren.

Eenmaal in het Westen verkerend maakte Navalny twee documentaires met de CIA, waarvan er eentje een oscar won. Als CIA-agent had Navalny geen keus dan terug te keren naar Rusland om het werk waarvoor hij was ingehuurd voort te zetten. Aldus geschiedde op 17 januari 2021. Eenmaal terug kreeg hij wederom veelvuldig last van de Russische justitie. Zo werd hij in maart 2022 opnieuw veroordeeld voor o.a. fraude, en werd dus achter tralies voltooid verleden tijd begin 2024.
Volgens het Westen was daarmee met de grote politieke concurrent van Poetin afgerekend door het Kremlin. In werkelijkheid was Navalny slechts goed voor 1 à 2 procent van de stemmen. De werkelijke oppositieleider is de lijsttrekker van de Communistische Partij, want die haalt na Poetin meestal de meeste stemmen.

So much for Aleksej Navalny. Als we de msm mogen geloven dan is een groot staatsman van het kaliber Olaf Palme heengegaan. Of moeten we zelfs de grootste martelaar sinds Jezus Christus betreuren. Zoals wel vaker is de waarheid een stukje weerbarstiger. Navalny was als corrupte, anti-corruptie activist eerder schijnheilig dan heilig. Net zoals de racistische Gonzalo Lira noch heilig noch veilig was. Jammer genoeg voor Lira is de heiligheid van het Amerikaans staatsburgerschap schendbaar.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Aleksej A. Navalny

Van Malaise naar Milei (2)

Sinds 10 december 2023 is Javier Milei president van Argentinië. Hij is de zoveelste die door de Argentijnse kiezer een mandaat krijgt om te trachten het Zuid-Amerikaanse land uit het moeras te trekken. De man werd vroeger op school reeds el loco (de gek) genoemd door zijn klasgenootjes. Maar ook nu hij het hoogste politieke ambt bekleedt vragen velen zich af of alles wel helemaal helder is in zijn bovenkamer. En in het verlengde daarvan de Argentijnse kiezer, aangezien zij een gek op de hoogste politieke plek hebben gezet.

Javier Milei zag voor het eerst het levenslicht in de wijk Palermo van hoofdstad Buenos Aires, en groeide op in een arbeidersgezin. Zijn vader heeft Italiaanse wortels en zijn moeder Kroatische. Hij bezocht katholieke scholen en was doelman in de jeugdafdeling van profclub Chacarita Juniors. Op zijn 18e liet hij het voetbal echter voor gezien en ging economie studeren. De hyperinflatie waar Argentinië in de jaren ´80 onder leed had Milei´s interesse voor economie gewekt. Aldus ging hij studeren aan de Universidad de Belgrano en de Instituto de Desarrollo Económico y Social om een diepgaande kennis te verwerven over de werking van de economie.

Milei doceerde meer dan twintig jaar marco-economie, economische groei, micro-economie en wiskunde voor economen aan de universiteit. Maar hij was vooral gespecialiseerd in economische groei. Doch hij bekleedde eveneens hoge functies bij verschillende bedrijven en banken. Bijvoorbeeld als hoofdeconoom van Corporación América, van miljardair Eduardo Eurnekian.

Eduardo Eurnekian was niet slechts werkgever, maar aanvankelijk ook de patroon van Milei. Toen Milei in de jaren ´10 veelvuldig in de media kwam om het economische beleid van de regering te bekritiseren zag Eurnekian veel potentie in zijn protegé: met steun en aanmoediging van Eurnekian rolde Milei zodoende de politiek in.

Echter, toen Milei daadwerkelijk presidentskandidaat was begon zijn patroon zich van hem te distantiëren vanwege zijn buitensporige gedrag en merkwaardige standpunten. Zo schold hij continu leden van de peronistische partij uit voor moordenaars vanwege hun in Milei´s ogen verwoestende economische beleid. Dit vond Eurnekian nogal over de top. Bovendien vond Eurnekian als belijdend christen het niet kunnen dat Milei paus Francis, voormalig aartsbisschop van Buenos Aires, als “de vertegenwoordiger van het kwaad op aarde” betitelde.

Wellicht nog kwaadaardiger waren de plannen van Milei, want blijkbaar kent hij de geschiedenis niet. Milei wil nl. de Argentijnse centrale bank en de pesos als munteenheid afschaffen en de Amerikaanse dollar invoeren als munteenheid. Hierdoor is menig deskundige aan de historische kennis van Milei gaan twijfelen. Want de Argentijnse economie stortte volledig in gedurende de periode 2000-2002 nadat president Menem de pesos 1:1 aan de dollar had gekoppeld. Bovendien, Ecuador is Argentinië reeds voorgegaan met het afschaffen van de nationale munteenheid en invoering van de dollar, hetgeen Ecuador van de ene in de andere crisis schommelde. Belangrijker nog, een klein kind kan begrijpen dat als de pesos vervangen wordt door de dollar en tot overmaat van ramp de eigen centrale bank bedankt wordt, wat Argentinië betreft de erfenis van Simon Bolivar bij het oud vuil wordt gedonderd. Of anders geformuleerd, dat Argentinië weer een kolonie wordt. Deze maal niet van Spanje maar van de VS. Deze plannen tot het plegen van landverraad suggereren sterk dat Milei zijn Argentijnse patroon Eurnekian ingeruild voor Anglo-Amerikaanse patronen.

Brazilië heeft zich erg ingespannen om Argentinië lid te maken van de BRICS. De bedoeling was dat de zuiderbuur op 1 januari 2024 samen met een aantal andere landen officieel lid zou gaan worden. Maar op de valreep haalde de nieuwe president een streep door de rekening van de inspanningen van Brazilië. Reden? Milei wil niet samenwerken met wat hij noemt communistisch China (daarbij voorbijgaand aan het gegeven dat BRICS-landen Brazilië en China de twee grootste handelspartners van Argentinië zijn).

Een land waar Milei weer wel zeer warme gevoelens voor heeft is naast de VS het welbekende land dat de VS onvoorwaardelijk steunt. Juist nu Israël op de vingers is getikt door het ICC wegens het (mogelijk) plegen van genocide, waardoor het op de helling zit om een pariastatus te verwerven in het mondiale statensysteem. Maar het bloed dat Israël aan de handen heeft was voor Milei absoluut geen belemmering om zijn eerste diplomatieke reis te maken naar de Levant. De genocide te Gaza verdedigt Milei met de welbekende dooddoener: “Israël heeft het recht haar grondgebied te beschermen tegen terroristen!” Hieraan toevoegend, in navolging van Donald Trump ligt het wat betreft Milei in de planning om de Argentijnse ambassade te verhuizen van Tel Aviv naar Jerusalem.

Alhoewel Milei katholiek is opgevoed ambieert hij het zich tot het jodendom te bekeren, hetgeen hem tevens de eerste Joodse president van Argentinië zou maken. Als hardcore zionist kon Milei het niet nalaten om olie op het vuur te gooien in Palestina. Eensgelijk extreemrechtse Joden pleitte Milei namelijk publiekelijk voor de herbouw van de tweede tempel in Jerusalem (waarmee hij impliciet pleit voor de vernietiging van de beroemde Al-Aqsa moskee). Daarmee kwaad bloed zettend bij de Palestijnen en hun sympathisanten. Hetgeen weer geheel in tegenspraak is met el loco´s onvoorwaardelijke liefde voor het zionisme is dat hij neonazi Rodolfo Barra benoemd heeft tot hoofd van één van de belangrijkste juridische instituties van zijn land. Barra was eerder minister van Justitie, maar moest aftreden toen naar buiten kwam dat hij lid was van een gewelddadige antisemitische groep.,,

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Van Malaise naar Milei (2)

Het grote Poetin interview

Op wikipedia staat het volgende vermeld over hoor en wederhoor: “Het beginsel van hoor en wederhoor is een principe uit de rechtspraak en de journalistiek dat inhoudt dat, als iemand beschuldigd wordt, er geluisterd moet worden naar wat de beschuldigde erop heeft te zeggen, voor er over hem geoordeeld wordt. Het is een van de algemene beginselen van behoorlijk proces.” En over vrijheid van meningsuiting lezen we het volgende: “Vrijheid van meningsuiting of vrijheid van expressie is de vrijheid van burgers om hun overtuigingen in het openbaar kenbaar te maken zonder voor de mening door de staat bestraft te worden, of represailles van andere burgers te hoeven dulden. Ook omvat dit het recht informatie vrijelijk te mogen verzamelen en verspreiden, zoals door journalisten.”

Het Westen, met de VS aan top, noemt zichzelf ook wel de vrije wereld, omdat aldaar met name principes zoals de hierboven genoemde bij uitstek hoog in het vaandel zouden worden gehouden. Vandaar ook dat alles uit de kast wordt gehaald om Oekraïne te ondersteunen in de oorlog tegen het imperialistische Rusland. Vooral ook omdat Oekraïne de Westerse waardes verdedigt. Oekraïne moet een vrij Westers land blijven. De president van Rusland wil namelijk de oude Sovjet-Unie herstellen. Daarom viel hij ook zomaar het vredige Oekraïne binnen. Als hij nu niet gestopt wordt gaat-ie pakken wat hij pakken kan!

Tenminste, dat is het narratief dat we te pas en te onpas mogen vernemen in de Westerse mainstream media. Alleen jammer dat er geen hoor en wederhoor wordt toegepast. In de pers verdringen de russofobe Rusland-experts elkaar om de oorlog in Oekraïne te duiden. Helaas heeft deze berichtgeving niets met journalistiek te maken. Waarom? Er wordt geen wederhoor toegepast. De Russische kant van het verhaal wordt niet eerlijk belicht doch slechts consequent gestigmatiseerd met het label propaganda. Vandaar ook dat RT en Sputnik in de EU zijn geblokkeerd. Geen hoor en wederhoor en geen vrije pers dus. Om die reden kan de Westerse berichtgeving aangaande de oorlog in Oekraïne met recht gekarakteriseerd worden als oorlogspropaganda.

Maar van de week ontstond er grote onrust in de Amerikaanse media en politiek. Het gerucht ging namelijk dat de omstreden journalist Tucker Carlson naar Moskou was afgereisd om niemand minder dan de Russische president Vladimir Poetin te interviewen. Het gerucht bleek waar te zijn: op dinsdag 7 februari vond het vraaggesprek plaats en op donderdag 9 februari zou het online worden gezet. Tot spanning en sensatie leidend op de sociale media. De dag voordat het interview wereldkundig werd gemaakt werd speciaal Hillary Clinton nog van stal gehaald door MSNBC om Tucker Carlson in diskrediet te brengen (hij is een nuttige idioot!).

Voor de mensen die zichzelf reeds via alternatieve kanalen hadden laten inlichten verkondigde Poetin helemaal niets nieuws. Desalniettemin was het voor het grotere Westerse publiek goed dat ze naast de non-stop Westerse oorlogspropaganda nu eindelijk ook eens weet kregen wat die ‘boosaardige’ Russen precies bezielt. Zo wees Poetin er o.a. op hoe de NAVO keer op keer afspraken schond en steeds verder opschoof naar het oosten. Maar eveneens hoe nazi´s een stevige greep hebben op de Oekraïense staat en hoe de veiligheid van de Russisch-sprekenden in de Donbass ernstig in het geding kwam, waardoor Rusland zich moreel verantwoordelijk voelde om de Slavische broeders te beschermen. Tevens stelde Poetin het Westerse publiek gerust dat hij absoluut geen plannen heeft om Polen of enig ander Westers georiënteerd land aan te vallen. Tenzij zij Rusland eerst aanvallen. Dan hanteert de Russische Federatie de negatieve variant van het wederkerigheids principe.

Verder gaf de president van Rusland aan dat het ondoenlijk is om de propagandastrijd van de VS te winnen gezien de dominante positie de Amerikaanse media heeft in de wereld. Zo ontzenuwde hij de mythe dat het Russische leger de slag om Kiev had verloren, zoals de Westerse media propageert. In werkelijkheid trok het Russische leger zich tijdens de onderhandelingen terug als blijk van goede wil aan Oekraïne. Het akkoord was in principe rond. Maar toen verscheen Boris Johnson in Kiev en verbood Oekraïne een akkoord te sluiten met Rusland en gebood hen om door te vechten, met onuitputtelijke steun van het Westen. Zelensky hapte toe en nam later zelfs een wet aan die het Oekraïense functionarissen verbood om nog met Rusland te onderhandelen. De Westerse pers verzwijgt sindsdien dat het Russische leger zich vrijwillig terugtrok bij Kiev maar heeft het onnozele Westerse publiek wijs gemaakt dat de Russen in de slag om Kiev roemloos ten onder zijn gegaan.

Want stel je eens voor dat de journalistieke principes van hoor en wederhoor en vrijheid van meningsuiting consequent zouden zijn toegepast de afgelopen jaren. Dus een gelijk speelveld waarbij telkens aan een Russische ingewijde de ruimte werd gegeven om de kant van het Kremlin te belichten. Het is dan maar de vraag of het dan gelukt zou zijn om een draagvlak te creëren voor de gigantische Westerse steun aan de nazi´s in Oekraïne.

Het ironische is dus dat de Anglo-Amerikaanse entiteit gaarne zelf imperialistische ambities koestert. Tegelijkertijd propageert het de grote kampioen te zijn van Verlichtingsidealen als hoor en wederhoor en vrijheid van meningsuiting. Dat gaat noodzakelijkerwijs botsen. Als de grotere belangen van het imperium in het geding zijn, dan wordt er schaamteloos een loopje genomen met Verlichtingsidealen door de journalistiek en politiek om een draagvlak te creëren bij Jan Publiek.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het grote Poetin interview

Zuid-Afrika vs Israël (2)

Zuid-Afrika had Israël voor het Internationaal Gerechtshof gesleept op beschuldiging van het plegen van genocide in Gaza en op vrijdag 26 januari 2024 om 13:00 werd er uitspraak gedaan. Hiermee dient als kanttekening geplaatst te worden dat het onderzoek naar de vraag of de Joodse staat genocide heeft gepleegd waarschijnlijk jaren gaat duren, waaruit volgt dat het evenzo nog even gaat duren eer het daadwerkelijke vonnis wereldkundig kan worden gemaakt. Het ging in deze dus om een tussenvonnis. Zuid-Afrika verzocht o.a. tot het gebieden van een staakt het vuren. Dit werd niet gehonoreerd. Wel zei de rechter dat Israël verplicht is om een genocide in Gaza te voorkomen en om het verlies van mensenlevens zoveel mogelijk te beperken. Ook moet er zo snel mogelijk meer humanitaire hulp beschikbaar worden gesteld aan de Palestijnen.

Alhoewel menigeen teleurgesteld is dat de eis tot het staakt het vuren niet is gehonoreerd, wordt het tussenvonnis van 26 januari jongstleden over het algemeen toch als historisch gezien. Want het door de VS en vazalstaten onvoorwaardelijk gesteunde Israël werd door vrijwel alle rechters van het Internationaal Gerechtshof op de vingers getikt. Al was het wel merkwaardig dat uitgerekend rechter Julia Sebutinde uit Oeganda tegen alle verplichtingen die Israël zijn opgelegd heeft gestemd.

Het Internationaal Gerechtshof heeft nl. de naam dat het zeer bevooroordeeld is omdat het slechts achter Afrikaanse leiders aan zou zitten. Maar nu werd alle politieke druk ten spijt een land als Israël op de vingers getikt, dat het zich mogelijk schuldig maakt aan genocide, waarmee tevens een voorschot werd genomen op het eindvonnis, dus dat er een serieuze kans bestaat dat de zionistische entiteit veroordeeld gaat worden voor het plegen van genocide. Anderzijds kon evenzo betoogd worden dat de geloofwaardigheid van het Internationaal Gerechtshof op het spel stond: als Israël geen tik op de vingers had gekregen, dan zou wat het globale zuiden betreft betreffend gerechtshof moreel failliet zijn. Dan zou definitief bevestigd zijn dat het slechts bestond om Afrika aan de schandpaal te nagelen.

Echter, waar de zionisten en hun bondgenoten zich aan vast hebben geklampt is dat de rechter evenzo aangegeven heeft dat Israël het recht heeft om zichzelf te verdedigen. Maar hoe definieert men zelfverdediging? Helaas is dit in Tel Aviv en co geïnterpreteerd als een juridisch geitenpaadje om hun genocide voort te zetten. Want cynisch genoeg is sinds het tussenvonnis de genocide te Gaza alleen maar geëscaleerd. De pro-Israël coalitie toverde nl. onmiddellijk een list uit de hoge hoed om de hachelijke toestand te Gaza in stand te houden. Plotseling verdacht Israël medewerkers van de UNRWA (een organisatie die humanitaire hulp verschaft aan thuisloze Palestijnen) ervan betrokken te zijn bij de acties van Hamas op 7 oktober. Over het bewijs hiervoor heeft Israël geen details verschaft. Wel heeft Israël een dossier met beschuldigingen aan de Amerikaanse regering verschaft, doch betreffende beschuldigingen zijn nog allesbehalve onafhankelijk geverifieerd. Desalniettemin zijn deze beschuldigen door de VS en verschillende vazalstaten (waaronder Nederland) onmiddellijk met beide handen aangegrepen om te stoppen UNRWA te financieren.

Het behoeft geen betoog dat de inwoners van Gaza de hulp van UNRWA momenteel meer nodig heeft dan ooit. Waarom gaan de VS en vazalstaten blind af op het woord van Israël, en wachten ze niet eerst een onafhankelijk onderzoek af? Te meer omdat Israël naar gebleken is niet vies is van een leugentje meer of minder. Los daarvan, waarom stopten de VS en bondgenoten niet onmiddellijk met het financieren van Israël toen Israël de ziekenhuizen in Gaza begon te bombarderen? Bovendien, al zouden de beschuldigingen van Israël waar zijn, waarom moet de ganse organisatie lijden onder de daden van enkele medewerkers? De Amerikaanse politie wordt bijvoorbeeld toch ook geen fondsen onthouden, ondanks dat sommige agenten racistische moorden plegen?

Een andere merkwaardige ontwikkeling is dat de Israëlische staat gedoogt dat Israëlische burgers konvooien met hulpgoederen voor Gaza blokkeren. Hoe dan? Zou de Israëlische staat het gedogen dat Palestijnse burgers een konvooi vrachtwagens bestemd voor Israël zou blokkeren? Israël zou binnen de kortste keren genadeloos korte metten maken met zo´n Palestijnse blokkade.

Ondanks de onheilspellende berichten dat Israël sinds dat het tussenvonnis van vrijdag 26 januari op de IDF heeft gewerkt als een rode lap op een stier, komen er ook geluiden uit de Israëlische media dat een bestand tussen Israël en Hamas nabij is. Kijkend naar het verloop van de strijd is dat niet vreemd. Want ondanks de genocide die gepleegd wordt op de burgerbevolking bakt de IDF er op militair gebied helemaal niets van: er is nog geen enkele gegijzelde bevrijd. Bovendien is Hamas verre van vernietigd, sterker nog, hun gevreesde tunnelsysteem is nog altijd grotendeels in takt. Daarnaast lijdt de Israëlische economie zwaar onder de strijd ter vernietiging van Hamas. Te meer omdat de almachtig geachte Amerikaanse marine niet in staat blijkt te zijn voor Israël bestemde schepen te beschermen in de Rode Zee contra aanvallen van de zich met de Palestijnen solidair verklaard hebbende Houthi´s te Jemen.

Op korte termijn heeft de rechtszaak die Zuid-Afrika heeft aangespannen tegen Israël dus averechts gewerkt. Anderzijds piepen en kraken zowel het Israëlische oorlogsapparaat als de Israëlische economie. Dus ook apartheid Israël betaalt een prijs, ondanks de onvoorwaardelijke steun die het geniet van het Anglo-Amerikaanse imperium en vazalstaten. Eveneens lijkt Israël op weg te zijn een pariastaat te worden à la apartheid Zuid-Afrika van weleer.

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Zuid-Afrika vs Israël (2)

Het Cairo symposium (1974)

UNESCO is de Organisatie der Verenigde Naties voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, en dit instituut initieerde in 1964 een project om de geschiedenis van Afrika te herschrijven. Om de onwetendheid over de geschiedenis van betreffend continent te bestrijden. Ter verwezenlijking van dit project werden de beste Afrikaanse en niet-Afrikaanse experts aangeschreven om een bijdrage te leveren. Uiteindelijk zouden 230 historici en andere experts gezamenlijk acht delen volschrijven.

De Senegalese egyptoloog dr. Cheikh Anta Diop was gevraagd om zijn visie op het oude Egypte te geven in deel 2. Maar hier ging hij niet zomaar mee akkoord. Het antwoord dat Diop aan UNESCO gaf had als strekking dat hij niet de indruk wilde wekken een pseudo-geschiedenis te schrijven simpelweg om Afrikanen een goed gevoel over zichzelf te verschaffen. Hij wilde helder maken dat hetgeen hij beweerde niet uit zijn duim was gezogen, maar gebaseerd was op hard wetenschappelijk bewijs. Daarom wenste hij eerst in debat te gaan met de beste egyptologen ter wereld. Aldus geschiedde.

Van 28 januari tot 3 februari 1974 vonden de historische debatten plaats tussen de Afrikaanse egyptologen Cheikh Anta Diop en Theophile Obenga en de achttien meest vooraanstaande egyptologen uit de Westerse en Arabische wereld. Het debat werd gevoerd onder de noemer The Peopling of Ancient Egypt & The Deciphering of the Meorotic Script. Of om preciezer te zijn, van 28 januari t/m 31 januari werd er gedebatteerd over de etnische achtergrond van de oude Egyptenaren en van 1 t/m 3 februari ging het over het ontcijferen van het schrift van de beschaving van Meroë (het zuidelijke buurland van het oude Egypte). Dit was overigens tevens de allereerste keer dat Zwarte Afrikanen waren uitgenodigd voor een symposium over het oude Egypte.

De mainstream eurocentrische egyptologen namen de volgende positie in: “De mensen die in het oude Egypte woonden waren ´wit´, zelfs als hun pigmentatie donker, of zelfs Zwart was, zo vroeg als de prédynastieke periode. ´Negers´ verschenen pas vanaf de 18e dynastie.”

Merkwaardig woordspelletje dus van de eurocentrische egyptologie: de oude Egyptenaren waren sowieso wit, zelfs al hadden ze (wellicht) een donkere huid! (?). Deze Babylonische spraakverwarring werd niet gedebiteerd door een stelletje ongeschoolde dronkenlappen in een café, maar door eurocentrische wetenschappers die gerekend werden tot de absolute top van hun vakgebied!

Hier tegenover stond de positie van de Afrikaanse egyptologen: “Het oude Egypte werd vanaf haar dageraad in de nieuwe steentijd tot het einde van de inheemse dynastieën bewoond door Zwarte Afrikanen”.

Echter, het debat was al bijna afgelopen voordat het überhaupt kon beginnen omdat de Zwarte Soedanese egyptoloog Abdallah (die in het kamp van de eurocentristen zat) zichzelf onsterfelijk belachelijk maakte door met droge ogen te beweren dat het woord km niet Zwart betekent. Aangezien dit een abc’tje is voor iedere egyptoloog dreigden Diop en Obenga onmiddellijk op te stappen als deze bokkesprong niet opgehelderd werd (als jullie zo´n simpel woord niet eens kennen, dan heeft het absoluut geen zin om verder te debatteren). Diop en Obenga zetten de beroemde Franse grammaticus Sauneron onder grote druk om de blunder van Abdallah te corrigeren, wat Sauneron uiteindelijk ook deed met grote tegenzin.

Nadat Abdullah op zijn plaats was gezet kon het daadwerkelijke debat dan toch aanvangen. Diop en Obenga lieten aan de hand van elf categorieën van wetenschappelijk bewijs overtuigend zien dat de oude Egyptenaren Zwarte Afrikanen waren. Waaronder de melanine-dosage-test, waarmee exact het % melanine in de huid van mummies kan worden gemeten. Alle door Diop gemeten mummies hadden een % melanine in de huid dat slechts voorkomt bij Zwarte Afrikanen. Let op, dezelfde test is eveneens uitgevoerd door de medische faculteiten van de universiteiten van Liverpool en Manchester, met exact hetzelfde resultaat. Verder was het linguïstische bewijs onweerlegbaar: de Afrikaanse egyptologen lieten aan de hand van duizenden voorbeelden zien dat het oud-Egyptisch echt een Afrikaanse taal was. Dus beslist niet Indo-Europees, Semitisch, Hammitisch, of Afro-Aziatisch, neen, echt een pure Afrikaanse taal.

Eindstand was dat er consensus was onder alle participanten dat Egypte kwa taal en cultuur een Afrikaans land was. Desalniettemin weigerden de eurocentristen toe te geven dat de oude Egyptenaren eveneens dezelfde huidskleur hadden als hedendaagse Zwarte Afrikanen. Dit is interessant, aangezien Afrikanen voordien meer dan eens het tegenovergestelde werd toegebeten (wellicht hadden de Egyptenaren wel een donkere huidskleur, maar cultureel waren ze compleet verschillend van Zwarte Afrikanen).

In ieder geval, na afloop schreef een Europese journalist dat Diop en Obenga de enigen waren die goed voorbereid naar het debat waren gekomen, waardoor er een gebrek aan balans was in de discussies. Wat niet wegneemt dat eurocentrische geleerden tot op de dag van vandaag withit van woede zijn op Cheikh Anta Diop. Dat houdt in, ze trachten hem of compleet te negeren, en als dat niet lukt dan halen ze hem compleet door het slijk. Maar in 1974 bleek op het Caïro Symposium dat Diop van een veilige afstand besmeuren veel makkelijker is dan hem rechtstreeks te bestrijden in een live debat. Want toen moest de mainstream egyptologie al hun braaksel weer inslikken.

De gevestigde eurocentrische egyptologie geeft om verklaarbare redenen zo min mogelijk ruchtbaarheid aan het Caïro Symposium van 1974. Het liefst doen ze alsof het nooit plaats heeft gevonden. Maar wij zullen deze historische gebeurtenis beslist niet vergeten. De week dat Afrikaanse egyptologen de mainstream eurocentrische egyptologie keihard met hun neuzen op de feiten wezen.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het Cairo symposium (1974)

Van malaise naar Milei (1)

Na de economische puinhoop nagelaten door de militaire junta uit de jaren 1976-1983 en president Menem (1989-1999) leek het erop dat Kirchner (2003-2007) de Argentijnse economie weer op de rails aan het krijgen was. Kirchner diende echter slechts een enkele periode als president en droeg toen het stokje over aan zijn vrouw Cristina Fernández de Kirchner. Leunend op de populariteit van haar echtgenoot wist zij in 2007 met overmacht de presidentsverkiezingen in haar voordeel te beslissen. In 2011 werd zij herkozen met de grootste verkiezingswinst sinds 1983.

Aanvankelijk verbeterde de economie onder Cristina Kircher. Zo trof ze in 2010 een regeling met tweederde van de schuldeisers die de schuldherstructurering van 2005 hadden afgewezen. Door de regelingen van 2005 en 2010 deed nu 90% van de oorspronkelijke obligatiehouders mee aan een herstructureringsovereenkomst. Maar hiermee bleek het schuldenprobleem voor Argentinië niet opgelost. 10% van de schuldeisers was niet akkoord gegaan met een regeling en sleepte Argentinië voor de Amerikaanse rechter. De Amerikaanse rechter had geen boodschap aan het betoog van het land van Kirchner en bepaalde dat Argentinië eerst de $15 miljard moest gaan aftikken bij de gehaaide Amerikaanse hedge funds alvorens het de schuldeisers mocht betalen die wel akkoord waren gegaan met herstructureringsovereenkomsten. Desalniettemin, Kirchner weigerde de betreffende hedge funds te betalen. Daarnaast bleek haar belasting op de export van landbouwproducten (en waar de boeren heftig tegen hadden geprotesteerd) om de voedselprijzen te controleren, niet te werken.

Na twee termijnen Cristina Kirchner nam Mauricio Macri het stokje over. Maar ook hij wist het tij niet te doen keren. Nadat de rente in de VS verhoogd was lieten investeerders landen als Argentinië voor wat het was en keerden terug naar de VS. Argentinië kreeg na het verlagen van importbelastingen en droogte te maken met een handelstekort, hoge werkloosheid en de hoogste inflatie van Zuid-Amerika na Venezuela. Dit leidde tot een monetaire crisis met als gevolg dat Macri in maart 2017 moest aankloppen bij het IMF voor een nieuwe lening.

Van 2019-2023 was Alberto Fernández president, en zijn vicepresident was oude bekende Cristina Kircher. Fernández erfde de grootste recessie in twee decennia, daar bovenop kreeg hij te maken met COVID-19. In eerste instantie nam hij COVID-19 niet echt serieus, maar uiteindelijk voelde Fernández zich gedwongen om zware maatregelen te nemen, zoals een lockdown van liefst 230 dagen. Deze maatregelen tegen COVID-19 waren niet bevorderlijk voor de groei van de Argentijnse economie. President Fernández was nooit populair onder het volk en werd van alle kanten zwaar bekritiseerd. Bijvoorbeeld door het Britse blad The Economist, die hem er van beschuldigde een president zonder plan te zijn, en vond zijn regering zwak. Waarmee werd aangegeven dat hij geen knopen door hakte en dat hij politiek zwaar onder de plak zat bij vicepresident Kirchner. Hetgeen verder knaagde aan de geloofwaardigheid van zijn regering is dat hij op een gegeven moment zelfs publiekelijk werd bekritiseerd door zijn vicepresident. Alhoewel Fernandez in 2021-2022 met economische groei kon pronken, kampte het land ook met een inflatie van 100%. Eindrapport was dat eveneens Fernández er niet in slaagde Argentinië weer op de rails te krijgen.

Op 23 oktober 2023 waren er nieuwe verkiezingen in Argentinië en zowel zittend president Fernández als vicepresident Kirchner stelden zichzelf niet verkiesbaar. Wie dat wel deden waren Fernández zijn minister van Economische Zaken Sergio Massa en Javier Milei. Bij de eerste ronde haalde Massa verrassend met 36% de meeste stemmen. Favoriet Milei werd tweede met 30%. Dat Massa in de eerste ronde aan het langste eind trok was opmerkelijk gezien zijn sterke associatie met de vorige regering als minister van Economische Zaken.

De Argentijnse wet schrijft voor dat een kandidaat tenminste 45% van de stemmen, of tenminste 40% van de stemmen maar wel meer dan 10% dan zijn meest naast concurrent behoeft, om het presidentschap binnen te slepen. Aangezien geen van de kandidaten aan deze voorwaarden voldeed was er een tweede ronde noodzakelijk. Deze tweede ronde werd gehouden op 19 november 2023.

In de tweede ronde boekte de extreemrechtse libertariër Milei met overmacht de victorie: 56% van de stemmers kruisden zijn naam aan in het hokje. Analisten vergelijken de overwinning van Milei wel met de eerdere overwinningen van Trump in de VS en Bolsonaro in Brazilië (of Wilders in Nederland). Oftewel, het zou vooral een stem tegen de gevestigde orde zijn die er in de ogen van de kiezer er een rotzooitje van gemaakt had. Een paar maanden geleden nog durfde niemand ook maar een cent te geven voor een verkiezingsoverwinning van Milei, maar eens te meer is gebleken dat er in een paar maanden veel kan veranderen. Wat in het voordeel sprak van Milei is dat het al langere tijd niet goed gaat met Argentinië, met als gevolg dat vier van de tien mensen in armoede leeft en men moet dealen met een inflatie van 145%. Anderzijds, de economische plannen van Milei worden door mensen die ervoor door hebben geleerd als een recept voor een catastrophe beschouwd. Zo hebben aan de vooravond van de verkiezingen van 19 november honderd vooraanstaande economen in een open brief het Argentijnse electoraat gewaarschuwd. Maar het heeft dus niet mogen baten. Hoe dan ook, Milei heeft beloofd de inflatie binnen 24 maanden te stoppen. Dit zou bewerkstelligd worden middels een spirituele reis naar de VS en Israël en een ongekende golf aan privatiseringen…

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Van malaise naar Milei (1)

De Epstein-documenten

Jeffrey Epstein werd geboren en getogen in Brooklyn, New York. Hij kwam uit een Joods arbeidersgezin. In eerste instantie beoefende hij het beroep van leraar wis-en natuurkunde op een middelbare school. Ondanks dat hij de juiste kwalificaties ontbeerde werd hij aangenomen in september 1974. Echter, in juni 1976 kreeg hij alweer de zak omdat hij zijn werk niet goed deed.

Na zijn mislukte carrière in het onderwijs wist hij via via een baan te bemachtigen in de financiële sector, en wel bij de investeringsbank Bear Sterns. Hij begon onderaan, maar maakte razendsnel carrière. In 1980 werd hij zelfs commanditair vennoot. Maar niet voor lang, aangezien hij in 1981 alweer de deur werd gewezen vanwege het plegen van fraude. Datzelfde jaar begon hij zijn eigen financiële adviesbureau, Intercontinental Assets Group Inc., dat regeringen en vermogende mensen hielp geld terug te vorderen van frauduleuze makelaars en advocaten. Hiermee zou Epstein schatrijk zijn geworden. Relevanter nog, hij begon op te scheppen dat hij een geheim agent was. Feit is dat hij een vals Oostenrijks paspoort bezat met zijn foto erop maar met een valse naam en als woonplaats Saoedi-Arabië. Hetgeen een aanwijzing is dat Epstein daadwerkelijk voor geheime diensten werkte.

Een ander persoon waarvan bekend is dat hij een geheim agent was, was Robert Maxwell. Een selfmade miljardair van Joodse afkomst, geboren in Tsjechoslowakije, die aan de holocaust had weten te ontsnappen. Na de oorlog vestigde hij zich in Groot-Brittannië en maakte zijn fortuin in de uitgeverswereld. Het leek lange tijd crescendo te gaan met Maxwell, maar in 1991 bleek ineens dat hij grote schulden had, waardoor hij sommigen van zijn bedrijven moest verkopen. In november 1991 viel Maxwell naakt van zijn jacht de Lady Ghislaine en overleed. Na zijn heengaan bleek dat hij zonder toestemming de pensioenfondsen van zijn werknemers had geplunderd om een faillissement te voorkomen.

Maxwell werd begraven in Jerusalem en het interessante is dat er zes (voormalige) hoofden van Israëlische geheime diensten aanwezig waren. Premier Sharon had ook een goed maar geheimzinnig woordje voor hem over: “Hij heeft meer gedaan voor Israël dan vandaag kan worden onthuld.” Deze cryptische wijze van formuleren suggereert heel sterk dat Maxwell dingen heeft gedaan ter meerdere eer en glorie van Israël die het daglicht niet kunnen verdragen.

Ghislaine was het jongste en lievelingskind van Robert Maxwell, en zij verhuisde na de dood van haar vader naar New York alwaar ze close werd met Jeffrey Epstein. Ghislaine´s familie was dan wel bankroet, maar ze was nog immer een socialite met een groot netwerk onder de Anglo-Amerikaanse elite. Epstein ontbeerde dat netwerk, maar zat wel goed in de slappe was. Zodoende was een match snel gemaakt: Ghislaine Maxwell introduceerde Jeffrey Epstein bij de elite en Epstein zorgde ervoor dat Ghislaine haar luxeleventje kon voortzetten.

Als lievelingetje van mossad-agent Robert Maxwell zal Ghislaine Maxwell de nodige geheimen te weten hebben gekregen betreffende de modus operandi van de mossad. Doch waarschijnlijk waren zijzelf en haar vriend en compagnon Epstein reeds werkzaam was voor de mossad (en andere geheime diensten).
Epstein en Maxwell bleken dus een eiland te runnnen alwaar minderjarigen misbruikt werden door leden van de Anglo-Amerikaanse elite en beroemdheden.

Het balletje begon te rollen vanaf maart 2005. De familie van een veertienjarig meisje beweerde dat zij misbruikt was door Epstein, waarop de politie van Palm Beach een onderzoek startte. De politie kwam erachter dat Epstein nog veel meer meisjes had misbruikt. Jeffrey Epstein kwam tot verontwaardiging van velen weg met een opvallend lage straf, waarna de FBI de zaak oppikte. In de loop der jaren meldden steeds meer slachtoffers zich, waardoor er een gigantische beerput openging. Op 6 juli 2019 werd Jeffrey Epstein gearresteerd en op 10 augustus overlijdt hij in navolging van Robert Maxwell onder verdachte omstandigheden.

Steeds meer dossiers worden openbaar gemaakt, met als gevolg een steeds langere lijst van invloedrijke en bekende personen die acte de presence hebben gegeven op Epstein eiland. De namen van prins Andrew, Bill Clinton, Donald Trump, Al Gore, Michael Jackson, Cameron Diaz, Stephen Hawkings, Sir Richard Branson, David Copperfield, Ehud Barak (voormalig premier van Israël), etc. worden genoemd. Maar wat zou het hogere doel van Epstein eiland zijn geweest? Volgens de voormalige Israëlische spion Ari Ben-Menash was Epstein zelf ook een mossad-agent. Volgens Ari Ben-Menash heeft Maxwell senior zowel zijn lievelingsdochter als Epstein bij de mossad geïntroduceerd. VIP´s werden naar Epstein eiland gelokt en aangezet om sexuele handelingen te verrichten met minderjarigen. Deze handelingen werden gefotografeerd en gefilmd, waardoor de mossad materiaal in handen kreeg om betreffende VIP’s te chanteren.

Hoe dan ook, al decennia doen zich de bizarste verhalen de ronde over elitaire pedofielennetwerken. Totdat Epstein in 2019 dood werd aangetroffen in zijn cel en 2021 Ghislaine Maxwell werd veroordeeld konden die ´geruchten´ door de msm weggewuifd worden als complottheorieën ontsproten uit het brein van complete fantasten. Want, waar was het bewijs? Waarom was er nog nooit iemand uit zo´n elitair pedofielennetwerk onvoorwaardelijk door een rechter veroordeeld?

Epstein is toevallig in de kraag gegrepen, maar de vraag is, hoeveel meer van dit soort ondergrondse ondernemingen er bestaan. Wellicht moeten alle (vermeende) slachtoffers en getuigen van misbruik tijdens bepaalde afgesloten bijeenkomsten in de toekomst toch serieuzer genomen worden. Er zijn dus aanwijzingen dat politici en beroemdheden op grote schaal worden gechanteerd, en dus niet het volk vertegenwoordigen maar de belangen van hun chanteurs dienen.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De Epstein-documenten