Het nieuwe rampenstelsel

Geplaatst op 3 juni 2023 door Grapevine

Wat vele mensen die ervoor doorgeleerd hebben nadrukkelijk hebben omschreven als de doemsdag voor de oudedagsvoorziening is dus toch geschied: 30 mei jongstleden om 22:23. De Eerste Kamer gaf toen adhesie aan een wet die het Nederlandse pensioenstelsel compleet gaat omgooien. Drie hoogleraren staatsrecht trachtten te elfder ure middels een brandbrief aan de Eerste Kamer er nog een stokje voor te steken door erop te wijzen dat de stemming ongrondwettelijk zou zijn. Minister Schouten had de wet weer in moeten trekken. Het geval wil namelijk dat als er over het inkomen van Kamerleden wordt gestemd, dat dan een meerderheid van tweederde noodzakelijk is. Aangezien de Wet toekomst pensioenen eveneens over het inkomen van Kamerleden en oud-Kamerleden gaat, is betreffende bepaling in de grondwet zodoende van toepassing. Maar zelfs de noodkreet van de gerenommeerde juristen bleek aan dovemansoren gericht. Er werd gewoon gestemd, en de nieuwe pensioenwet is er nu definitief door.

Binnen Nederland zal menigeen de mening delen dat het Nederlandse pensioenstelsel niet volmaakt is. Buiten Nederland denkt men daar echter anders over. Feit blijft bijvoorbeeld dat er in de Nederlandse pensioenpot het astronomische bedrag van €1.500 miljard zit. Daarmee heeft Nederland één van de grootste pensioenpotten ter wereld ten opzichte van het BNP. Als er op een verstandige manier met die bodemloze put wordt omgegaan, dan zou er voor iedere gepensioneerde te lande in principe een redelijk pensioen in het vooruitzicht moeten liggen na bewezen diensten. Volgens Mercer CFA Institute Global Pension Index, is het Nederlandse pensioenstelsel zelfs het op één na beste pensioenstelsel ter wereld. Dat wetende werpt de vraag zich op waarom het pensioenstelsel zo radicaal op de schop moet.

Komt deze hervorming de consument wel ten goede? Te meer omdat het nieuwe pensioenstelsel geen vast inkomen meer garandeert. Dit terwijl mensen juist voor hun pensioen centjes opzijzetten voor de zekerheid van een toekomstig vast inkomen. Je zou daarom denken dat je stelsels hervormt om meer zekerheid te bieden aan de mens met zilveren haren die zijn gouden jaren tegemoet gaat. Het tegenovergestelde is echter waar. In het nieuwe pensioenstelsel is een vast inkomen niet meer gegarandeerd. Het gaat gekoppeld worden aan de grillen van de beurs en de beleggers, hetgeen inhoudt dat men bij fout ingeschatte beleggingen of een beurskrach op een houtje gaat moeten bijten. Anders gezegd, de pensioengerechtigde krijgt dus zelf helemaal niets te zeggen over hoe, waar en waarom zijn geld wordt geïnvesteerd. Maar als die investeringen waar hij 0,0 invloed op heeft slecht uitpakken dan zit hij wel met de gebakken peren. Bovendien is die nieuwe pensioenwet zo ingewikkeld dat niemand hem begrijpt.

Hoe kon dat gedrocht er dan door komen? Het lijkt evenzo helder dat veel (oud) politici hun eigen oudedagsvoorziening hebben verzekerd door lekkere appeltjes voor de dorst in ontvangst te nemen in achterafkamertjes in ruil voor hun steun aan de Wet toekomst pensioenen. Zo wees professor Paul Bovend’Eert in een artikel in het NRC (28 mei 2023) op de dubbele petten die verschillende Eerste Kamerleden op hebben, hetgeen de vraag opwerpt of de Eerste Kamer niet de integriteitsregels schendt die het zelf opgesteld heeft. Anderen hebben weer gewezen op het chronische gebrek aan kennis van pensioenen bij de meerderheid van de Kamerleden. Daarom is het de vraag of al die onwetende Kamerleden wel beseffen dat ze gebruikt zijn om dood en verderf te zaaien.

Natuurlijk is er een gelikte PR-campagne rond het nieuwe pensioenstelsel gecreëerd, met slogans als “het sluit beter aan op de arbeidsmarkt” en “betere bescherming tegen inflatie”, of “het oude stelsel was niet langer houdbaar”. Dit is echter niet de eerste maal dat het volk schaamteloos voorgejokt is.
De gouden bergen van het land zonder bergen trokken natuurlijk de aandacht van ongenodigde gasten. Zoals mieren toestromen als je een pot stroop opent op een picknick. Oftewel, zowel uitlandig als inlandig werd er watertandend naar dat gigantische spaarvarken geloerd door geldwolven die zichzelf eufemistisch speculanten noemen. Zo wees ook Omtzigt erop dat de 1.500 miljard meer is dan een appeltje voor de dorst, maar ook een geopolitiek bezit waar iedere marktpartij op aast. Reden te meer dus om voorzichtig om te gaan met zoveel macht, en het niet zomaar te verkwanselen. In dat licht is er dan ook keihard gelobbyd door de financiële sector bij de politiek. Het heeft even geduurd, maar dan heb je als speculant zijnde natuurlijk wel wat. Nu kan je eindeloos gokken met andermans geld, terwijl niet jij maar die ander moet boeten als je wel waagt maar niet wint.

Herster Bais heeft jarenlang als advocaat gewerkt in de financiële wereld en heeft in het onthullende boek Worst Bank Scenario uit de doeken gedaan hoe ernstig de Nederlandse bankwereld (gefaciliteerd door de politiek) gefraudeerd heeft om de kredietcrisis van 2008 te overleven. Desondanks zijn de problemen nog steeds niet opgelost en is volgens haar het nieuwe pensioenstelsel ingevoerd om de banken alsnog te redden van de ondergang.

De angst van deskundigen is niet slechts dat er geen vast inkomen meer is gegarandeerd, maar eveneens dat de pensioenen van de jongere generaties door wild gokken gaan verdampen. De verwachting is dat talloze mensen in de ellende gestort gaan worden. Op een schaal die het toeslagenschandaal gaat doen verbleken en vergeten. Hetgeen gouden tijden op gaat leveren voor advocaten aangezien er dan een eindeloze reeks van rechtszaken aangespannen gaat worden.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het nieuwe rampenstelsel

De erfenis van Jim Brown

Geplaatst op 27 mei 2023 door Grapevine

Op 18 mei jongstleden sloot Jim Brown zijn ogen definitief. De man geniet buiten de VS wellicht minder bekendheid dan collega iconen als Jesse Owens, Muhammad Ali of Michael Jordan, maar gezien zijn ongekende talent voor sport hoort hij wel degelijk in dat rijtje. Met Jim Brown is één van de grootste sportmannen die de VS ooit gekend heeft heengegaan. Behalve sportman was hij ook acteur en stond hij bekend om zijn grote sociale betrokkenheid. Daarbij dient vermeld te worden dat Jim Brown een man uit het epoque van Muhammad Ali en Malcolm X was. Met Muhammad Ali was hij tevens één van de eerste Zwarte profsporters die zich publiekelijk uit durfden te spreken tegen het racisme in de VS.

Jim Brown maakte aanvankelijk naam en faam in het American football. Buiten de VS wordt wel eens cynisch gezegd dat American football één van die sporten is die de Yankees onderling spelen om vervolgens de winnaar tot wereldkampioen uit te roepen. Hoe dan ook, Jim Brown wordt door kenners algemeen gezien als één van de beste footballers ooit. Zijn statistieken als individuele speler zijn buitenaards goed. Er is wel betoogd dat hij de equivalent in het football is van basketballegende Wilt Chamberlain (ook een man met buitenaardse statistieken). Zo scoorde Chamberlain in zijn eentje in een enkele wedstrijd een keer honderd (!) punten en in een heel seizoen gemiddeld 50,4 punten en 25,7 rebounds. Jim Brown deed in het football iets vergelijkbaars met touchdowns en rushes (acht maal meeste rushes in een seizoen).

Maar Brown kon nog veel meer. Als scholier en student blonk hij in meerdere sporten uit. Zo was hij op de middelbare school nationaal kampioen hoogspringen en scoorde hij in het basketbalteam gemiddeld 38 punten per wedstrijd. Maar eveneens in het honkbalteam blonk hij uit als catcher en natuurlijk stond hij zijn mannetje in het footballteam.

In 1953 ging Brown naar Syracuse University. Een universiteit die indertijd geen Zwarte atleten accepteerde, maar voor Brown werd een uitzondering gemaakt. Brown had op Syracuse veel last van racisme, dat verhinderde hem echter niet om uit te blinken in meerdere sporten. Hij blonk niet slechts uit in het footballteam, maar net zo goed in basketbal en atletiek, maar helemaal in lacrosse. Brown wordt door velen nog immer als de beste footballer ooit gezien, maar naar verluidt had hij nog meer talent voor lacrosse (een soort van hockey met een netje), en was zijn dominantie in lacrosse nog veel groter dan in het football. Brown was zo goed in lacrosse dat speciaal de regels zijn veranderd om hem het spel te bemoeilijken. Brown wordt daarom tevens gezien als de beste lacrossespeler allertijden.

Na zijn studie op Syracuse groeide Brown bij de Cleveland Browns uit tot beste speler in de NFL. Tot verbijstering van de sportwereld verruilde Brown op zijn hoogtepunt (29), zijn footballcarrière in voor een carrière op het witte doek. Als acteur debuteerde hij in Rio Conchos (1964). Deze film flopte. Maar Brown gaf niet op en the Dirty Dozen (1967) werd wel een hit. Dit succes inspireerde Brown om de footballwereld vaarwel te zeggen en om voortaan als acteur door het leven te gaan. Vooral in de jaren ´70 verkreeg hij verschillende hoofdrollen. Brown werd niet gezien als een acteur van de buitencategorie, maar hij wordt wel gezien als de eerste Zwarte actieheld: hij heeft er toe bijgedragen dat er diversere rollen beschikbaar kwamen voor Zwarte acteurs.

Ten tijde van de strijd voor de burgerrechten behoorde hij tot de Zwarte celebraties die zich het meest uit durfden te spreken tegen het onrecht dat Zwart Amerika werd aangedaan. Zo was Brown in 1967 één van de Zwarte sportsterren die Muhammad Ali publiekelijk steunden toen hij dienstplicht weigerde. In 1968 stichtte hij de BEU (Black Economic Union) om Zwart ondernemerschap te ondersteunen. In 2003 werden er documenten gedekwalificeerd waaruit bleek dat BEU door verschillende alfabetorganisaties werd gemonitord.

Brown wilde ook iets doen voor de slachtoffers van het prison-industrial-complex. Daarom richtte hij de Amer-I-Can Foundation op in 1988. Een organisatie die programma´s ontwikkelt om mensen die aan de zelfkant van de maatschappij zijn geraakt te helpen om iets van hun leven te maken. Met Amer-I-Can is Brown erin geslaagd om van tienduizenden mensen die buiten de maatschappij waren gevallen weer productieve burgers te maken. In het verlengde hiervan, in 1989 nodigde Brown een aantal kopstukken van de bende-allianties the Bloods en de Crip uit in zijn huis. De aartsvijanden uit de straatbendecultuur van LA waren in heel de VS en ver daarbuiten berucht om de manier hoe ze elkaar met grof geweld naar het leven stonden. Het werd als een klein wonder beschouwd dat het Brown lukte (met hulp van de Nation of Islam) om ze om de tafel te krijgen. Het succes van deze ontmoeting inspireerde Brown om regelmatig dergelijke ontmoetingen te organiseren in zijn huis. Bij die ontmoetingen kwamen er regelmatig celebraties langs zoals Mike Tyson, George Foreman, Public Enemy, etc. Deze door Brown georganiseerde ontmoetingen hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan de vrede tussen de Bloods en de Crips die uiteindelijk getekend werd in 1992.

Er kan daarom met recht gesproken worden dat er inmiddels een tweede en derde generatie van Zwarte Amerikanen is die Brown niet kennen als sportman, maar hem desondanks op een voetstuk plaatsen om zijn grootse maatschappelijke betrokkenheid.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De erfenis van Jim Brown

De bondgenoten van de nazi´s (2)

Geplaatst op 20 mei 2023 door Grapevine

Na de Eerste Wereldoorlog werd de Dolchstoßlegende erg populair in Duitsland. Deze theorie kwam erop neer dat het Duitse leger de Eerste Wereldoorlog helemaal niet verloren had, maar dat het Duitse volk aan de onderhandelingstafel op een laffe manier in de rug was gestoken door bepaalde burgers (lees: de Joden). Die theorie was niet bedacht door de nazi´s, want hij bestond reeds voordat de oorlog ten einde was gekomen, maar de nazi´s hebben hem wel met volle overtuiging omarmd en uitgedragen. Beter gezegd, de nazi´s schreeuwden van de daken dat de Joden een vijfde collonne in de Duitse samenleving vormden waarmee resoluut mee diende te worden afgerekend. Want als het er echt op aankwam dan zouden ze Duitsland genadeloos een dolk in de rug steken. Maar hoe gingen de nazi´s zelf eigenlijk om met hun bondgenoten?

Met de ontmanteling van Tsjechoslowakije boekte de nazi´s een groots diplomatiek succes. Want Tsjechoslowakije was een welvarend land met een sterk leger van een miljoen man. Daarmee was het een vijand die het Duitse leger niet zomaar in de pan zou kunnen hakken. Maar Duitsland kwam met Groot-Brittannië en Frankrijk dus overeen dat het Sudentenland mocht inlijven. Vervolgens moest Tsjechoslowakije onder zeer zware druk van Groot-Brittannië en Frankrijk nog meer streken afstaan van nazi-Duitsland. Ogenschijnlijk toonde nazi-Duitsland zich een goede bondgenoot want het zorgde er tevens voor dat Polen en Hongarije hun deel van Tsjechoslowakije verkregen.

Polen werd in 1938 dus blij gemaakt door de nazi´s, maar zou die vermeende nazi-solidariteit binnen een jaar berouwen. Waar het in 1938 nog samen met de nazi´s op Tsjechoslowakije jaagde, was het in 1939 zelf prooi. Hetzelfde geldt overigens voor de Sovjet-Unie. In 1939 ging het in op de uitnodiging vanuit Berlijn om het grondgebied van Polen onderling te verdelen, maar in 1941 werd het zelf slachtoffer van de expansiedrang van het mannetje met het kenmerkende snorretje.

In het westelijk deel van Europa ging de Franse maarschalk Petain met nazi-Duitsland collaboreren, nadat het Franse leger de witte vlag had geheven. Hij dacht staatshoofd te zijn van Vichy Frankrijk. Hitler en Ribbentrop hadden hem zelfs de belofte gedaan dat Vichy Frankrijk mocht meedelen in de buit van de plundering van het Britse imperium als het verslagen was. Op papier was Petain gepromoveerd tot een dictator met meer macht dan Lodewijk IV of Napoleon ooit hadden gehad. Maar hoe de verhoudingen echt lagen, daar kwam Petain op de harde manier achter. Toen Petain besefte dat Duitsland de oorlog aan het verliezen was probeerde hij een onafhankelijkere koers te varen en begon zelfs kritiek te leveren op de nazi´s. Die waren daar echter niet van gediend en geboden hem in te binden op straffe van afzetting. In augustus 1944 werd Petain geboden om Vichy Frankrijk te verlaten. Toen Petain dat na meerdere keren gesommeerd te zijn weigerde, werd hij op 20 augustus met fysieke dwang door de Duitsers uit zijn residentie weggehaald en naar Sigmaringen (Duitsland) gebracht.

Hongarije verkreeg na de zijde van Duitsland gekozen te hebben een deel van Tsjechoslowakije en mocht aanvankelijk meedelen in de buit van door de asmogendheden geplunderde landen. Maar tegelijkertijd werd reeds spoedig de Hongaarse economie overgenomen door Duitse banken en bedrijven. Eveneens werd er vanuit Duitsland vaak niet betaald voor door Hongarije geleverde grondstoffen en producten, tot groot ongenoegen leidend bij het Hongaarse volk. Deze behandeling zorgde er mede voor dat de Hongaarse regering zich steeds opstandiger op begon te stellen. Daar waren de nazi´s niet van gediend. Tot overmaat van ramp werd bondgenoot Hongarije uiteindelijk zelf gekoloniseerd door Duitsland op 19 maart 1944.

Roemenië leverde meer troepen voor de invasie van de Sovjet-Unie dan alle andere bondgenoten van nazi-Duitsland bij elkaar. Bovendien kon de Duitse oorlogsmachine vooral blijven draaien dankzij de olie, graan en industriële producten geleverd door Roemenië. Doch toen Duitsland hiervoor weigerde te betalen werd de Oost-Europese bondgenoot geplaagd met hyperinflatie. Anderzijds werd Roemenië vanwege haar belangrijke rol als leverancier van grondstoffen veelvuldig gebombardeerd door de geallieerden. In augustus 1944 liep Roemenië over naar de geallieerden, omdat nazi-Duitsland als onbetrouwbare bondgenoot werd ervaren en men zich realiseerde dat de situatie van nazi-Duitsland steeds hopelozer werd. Deze 180° draai had wel tot gevolg dat nu die Luftwaffe Boekarest ging bombarderen.

De marionettenstaat Kroatië werd op 10 april 1941 gevestigd, en het werd geregeerd door de fascistische Ustaše. Tot groot ongenoegen van Adolf Hitler pleegde de Ustaše nog meer misdaden tegen de menselijkheid dan de nazi´s zelf. Waarom was Hitler hier allesbehalve blij mee? Omdat het zoveel verzet opwekte dat de Ustaše het niet zelf aankon en de nazi´s moesten ingrijpen om dit verzet de kop in te drukken. Het koste dus Duitse soldaten en er waren dus geen Kroatische soldaten beschikbaar om aan het oostfront te kampfen. Eensgelijk andere bondgenoten was de economie van Kroatië ondergeschikt aan die van Duitsland en Italië (lees: het werd geëxploiteerd) en toen de asmogendheden genoeg hadden van de Kroatische regering werd Kroatië ingenomen door Italië op 8 april 1943.

De nazi´s schreeuwden dan wel moord en brand over de vermeende Dolchstoßlegende, maar waren ze zelf ook maar een haar beter? Nazi-Duitsland onderhield met verschillende landen vriendschappelijke relaties, om ze vervolgens genadeloos een dolk in de rug te steken als dat zo uitkwam. Eigenlijk zijn de meeste bondgenoten van de nazi´s met een dolk in de rug geëindigd.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De bondgenoten van de nazi´s (2)

De bondgenoten van de nazi’s (1)

Geplaatst op 13 mei 2023 door Grapevine

Begin mei 1945 liepen de eens schier onverslaanbare legers van de asmogendheden echt op hun laatste pootjes. Zo werd Nederland op 5 mei van betreffend jaar van ze verschoond. Maar belangrijker nog, op 7 mei om 02:41 tekende generaal Alfred Jodl te Reims de documenten die de onvoorwaardelijke overgave van alle Duitse strijdkrachten regelde op 8 mei om 23:01. Het Derde Rijk was daarmee ganz kaputt.

8 mei 1945 was eufemistisch uitgedrukt geen goede dag voor het bondgenootschap waarvan Duitsland de leidende mogendheid was. Want hetgeen wel eens over het hoofd gezien wordt is dat Duitsland niet alleen vocht. Niet slechts Groot-Brittannië en Frankrijk hadden vriendjes, het land dat de swastika had gekaapt had ze ook. Dat er in alle gekoloniseerde gebieden organisaties en individuen waren die met de nazi’s collaboreerden is wellicht wel bekend. Maar wat doorgaans minder onder de aandacht wordt gebracht is dat menig regering een steentje bijgedragen heeft aan de groei en bloei van het Derde Rijk. Als we zeggen dat nazi-Duitsland niet alleen ten strijde trok, dan refereren we niet noodzakelijkerwijs slechts aan het fascistische Italië van Mussolini. Of het land van de rijzende zon aan de andere kant van de globe. Dichter bij huis waren er meerdere regeringen die nazi-Duitsland aan de boezem drukten.

Zo hebben we op school geleerd dat de Tweede Wereldoorlog begon toen Groot-Brittannië en Frankrijk Duitsland de oorlog verklaarden op 3 september 1939. Dit geschiedde als rectie op eerder vertoonde Duitse agressie. Want op 1 september 1939 was Duitsland Polen binnengevallen (op 17 september volgde de Sovjet-Unie het Duitse voorbeeld). Waar in het leslokaal echter veel minder aandacht aan besteed is is dat Polen Tsjechoslowakije een vergelijkbaar kunstje had geflikt een jaar eerder. Na zware politieke druk van Duitsland moest Tsjechoslowakije met instemming van de grootmachten Groot-Brittannië en Frankrijk de Duitstalige regio Sudetenland afstaan aan nazi-Duitsland op 21 september 1939. Maar een dag na de goedkeuring van de Europese grootmachten kwam Hitler met nieuwe eisen: eveneens Polen en Hongarije zouden een deel van Tsjechoslowakije moeten mogen opeisen, hetgeen ook geschiedde. Op 1 november 1939 kreeg Polen dankzij nazi-Duitsland haar deel van de Tjechoslowaakse taart.

Kort na de aanvang van Wereldoorlog II begonnen de Duitse panzer divisionen over alle legers heen te walsen die op hun pad kwamen. Op 25 juni 1940 gaf zelfs het trotse, machtige Frankrijk zich over na een week of zes kampfen contra die wehrmacht. Hetgeen inhield dat de Teutonen zich op de borst konden kloppen omdat ze een spectaculair militair succes hadden geboekt. Zelfs de bouw van de Maginotlinie had dus niet mogen baten. Sommige historici menen echter dat deze blitzkrieg slechts mogelijk was omdat de Franse legertop sterk met de nazi’s sympathiseerden waaruit volgde dat ze gaarne met hen collaboreerden. Oftewel, de Franse legertop ensceneerde een oorlog, want in werkelijkheid zetten ze de deur wagenwijd open voor de oosterburen. Vandaar ook dat de Franse maarschalk Philippe Pétain—oorlogsheld uit de Eerste wereldoorlog— het zo makkelijk op een akkoordje gooide met de nazi’s en staatshoofd werd van de vazalstaat Vichy Frankrijk.

Niet alleen aan de westkant, doch evenzo aan de oostkant van de grens had nazi-Duitsland vrienden. Hongarije werd in de jaren ´30 economisch steeds afhankelijker van de handel met Duitsland en Italië, maar begon ook kwa politieke filosofie steeds meer op beide landen te lijken. Uiteindelijk werd Hongarije op 20 november 1940 het vierde lid van de asmogendheden. De soevereiniteit van buurland Roemenië werd aanvankelijk gegarandeerd door Groot-Brittanniè en Frankrijk. Niettegenstaande dat de fascistische ideologie groeide te lande. Echter, nadat Frankrijk in juni 1940 (door collaboratie) genadeloos in het zand had gebeten besloot de Roemeense regering zich aan te sluiten bij de asmogendheden. Wat geschiedde op 23 november 1940.

Andere landen die tot het bondgenootschap van de asmogendheden toetraden waren Slowakije (24 november 1940), Bulgarije (1 maart 1941), Kroatië (15 juni 1941). Daarbij was Finland officieus lid. Dat wil zeggen, het heeft nimmer het verdrag tot lidmaatschap getekend, maar het vocht wel mee aan de zijde van nazi-Duitsland ten tijde van Operatie Barbarossa.

We zouden ook nog Joegoslavië kunnen noemen, dat op 25 maart 1941 toetrad tot de alliantie. Ware het niet dat in Joegoslavië het tegenovergestelde gebeurde als in Frankrijk: de Joegoslavische regering werd reeds twee dagen na toetreding afgezet door Servische legerofficieren. In Oekraïne ontstond er natuurlijk ook een nazistaat onder auspiciën van Stepan Bandera, maar die staat heeft maar een paar weken bestaan en ontbeerde de adhesie van nazi-Duitsland.

De nazi’s zijn op allerlei manieren vanuit vrijwel de hele wereld direct en indirect ondersteund. Ook in het Westen, of wellicht beter gezegd, juist in het Westen. Zo hebben we het eerder bijvoorbeeld wel eens gehad over hoe de Wall Street bankiers en de Anglo-Amerikaanse multinationals hun handen uitstaken naar nazi-Duitsland in de jaren ’30. Of hoe de nazi’s ideologisch beïnvloed zijn door de overzeese eugenetische beweging.

Maar niet slechts ten westen van de (officiële) eigen landsgrenzen, doch net zo goed ten oosten van de landsgrenzen konden de nazi’s dus rekenen op verschillende politieke verwanten. Bovendien waren die politieke verwanten blijkbaar dusdanig talrijk dat ze in bepaalde landen de dominante politieke stroming waren geworden. Niettegenstaande dat de Oost-Europese volkeren volgens de ideologie van de nazi’s tot de zogenaamde untermenschen behoorden die letterlijk dienden te wijken om lebensraum te creëren voor de übermenschen uit die Heimat.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De bondgenoten van de nazi’s (1)

Kemet

Geplaatst op 6 mei 2023 door Grapevine

Ondanks dat er reeds 200 jaar onophoudelijk gepropageerd wordt door de mainstream eurocentrische wetenschap en media is het idee dat Kemet een Zwart Afrikaans land was toch relatief wijd verspreid. Tot groot chagrijn van vele eurocentrische egyptologen en andere oudheidkundigen. Men is zich gaan afvragen wie daar verantwoordelijk voor is en heeft ontdekt dat o.a. Zwarte muzikanten voor een belangrijk deel blaam treft. Talloze Zwarte artiesten hebben door de jaren heen muziek gemaakt waarin een beeld wordt geschapen van het oude Egypte dat haaks staat op het beeld dat eurocentrische oudheidkundigen van Egypte de wereld in hebben geholpen. Een beroemd bijvoorbeeld is natuurlijk de videoclip Remember the Time van Michael Jackson.

Momenteel is er een tentoonstelling genaamd Kemet in het RMO te Leiden. Hierin wordt het werk van talloze Zwarte artiesten belicht die zich met het oude Egypte identificeerden. Of beter gezegd Kemet, zoals de Egyptenaren hun land zelf noemden. Enerzijds is het mooi om al die Zwarte artiesten en hun muziek belicht te zien worden, maar let op, de eurocentrische geleerden achter deze tentoonstelling nemen de boodschap van de artiesten die zij in de spotlights zetten absoluut niet serieus.

Zoals gezegd ergeren ze zich er dood aan dat verkondigd wordt dat Kemet een Zwart Afrikaans land was. Want, zo schrijft Daniël Soliman, curator van de tentoonstelling in de onlangs uitgebrachte verzamelbundel De Huid van Cleopatra: “…Toch wordt de opvatting dat de oude Egyptenaren ‘zwart’ waren vandaag de dag nog steeds verdedigd, ook in Nederland. Djehuti-Ankh-Kheru…trad over onder meer deze kwestie in debat met de oudheidkundigen Jan-Jaap Flinterman en Gerard Boter…De methode brengt ons echter geen realistischer beeld van het uiterlijk van de oude Egyptenaren.” Eveneens in RMO magazine van voorjaar 2023 geeft Soliman met zoveel woorden aan dat hij het grote onzin vindt dat Kemet een Zwart Afrikaans land was. Sterker nog, na hevige kritiek van moderne Egyptenaren (die zich totaal niet met Zwart Afrika identificeren) en eurocentrisch ingestelde Nederlanders heeft het RMO zich op haar website nadrukkelijk gedistantieerd van de gedachte dat Kemet een Zwart Afrikaans land was.

De Senegalese vorser Cheikh Anta Diop heeft aangetoond dat Kemet “Land van de Zwarte mensen” betekent. Maar op de tentoonstelling wordt compleet verzuimd om aan dat wederwoord aandacht te schenken. Op de tentoonstelling leren we dat Kemet “het Zwarte” betekent, doch in de context waarin de Egyptenaren het gebruikten zou het betekenen “land van de Zwarte aarde”. Maar wat is daarvoor het bewijs? Als Kemet (het Zwarte) voor Egypte stond, en de Egyptenaren zichzelf de Kemmioe noemden, dan moemden de Egyptenaren zichzelf dus letterlijk de Zwarten.

Eveneens in de tentoonstelling wordt het gedachtegoed van de Zwarte artiesten op meer en minder subtiele manier belachelijk gemaakt. Zo wordt er in een donker hoekje aandacht besteed aan het werk van Cheikh Anta Diop. Echter, precies daarnaast staat er een reconstructie van een ‘wit’ Egyptisch meisje uit de Romeinse tijd. Waarmee de organisatoren luid en duidelijk uitdragen dat ze vinden dat al die Afrikaansgecentreerde artiesten gebakken lucht verkopen.

Soliman komt ook met de welbekende stropop dat ras niet bestaat, en we daarom niet kunnen zeggen dat de Egyptenaren Zwart waren. Dit is een dooddoener die Soliman gecopieerd heeft uit het boek Black Athena Revisited, met als redacteuren Mary Lefkowitz en Guy Rogers. Let op, wij zeggen niet dat de Kemmioe tot een bepaald ras behoorden. Dat kan ook niet, want er bestaat in wetenschappelijk opzicht niet zoiets als ras wat de mensheid betreft. Maar het feit dat ras niet bestaat wil natuurlijk niet zeggen dat mensen geen verschillende huidskleuren hebben. Zelfs Stevie Wonder weet dat. We zeggen dus wel dat de Kemmioe een bepaalde huidskleur hadden, een huidskleur die overeenkomt met die van Zwarte Afrikanen. Zo heeft Diop de zogenaamde melanine-dosage-test ontwikkeld, waarmee exact het % melanine in de huid van mummies gemeten kan worden. Diop heeft op een aantal koninklijke mummies de melanine-dosage-test toegepast en alle gesteste mummies hadden een % melanine in de huid dat alleen voorkomt bij Zwarte Afrikanen. En zo zou er nog heel veel meer bewijs naar voren gebracht kunnen worden waaruit blijkt dat de oude Egyptenaren een huidskleur hadden die overeenkomt met die van Zwarte Afrikanen, zoals we ook doen in het boek De Andere Kant van het Verhaal: De Gouden Tijden van Afrika. Dat het RMO verzuimt dit soort bewijs naar voren te brengen wil natuurlijk niet zeggen dat het er niet is.

Het RMO gaat niet in discussie met Afrikaansgecentreerde geleerden als Theophile Obenga, Robin Walker, Molefi Asante, Manu Ampim, Tony Browder, etc., neen ze nemen doelbewust Afrikaansgecentreerde artiesten onder vuur vanuit het idee dat ze slecht onderlegd zijn en te dom om te kunnen doorzien dat ze in werkelijkheid op een subtiele (en minder subtiele) manier te kijk worden gezet als fantasten. Het publiek heeft ook recht op een legitiem weerwoord. Dus op basis van welk bewijs meenden die artiesten dat Kemet een Zwart Afrikaans land was? Eerlijk zou zijn geweest als de geleerden waar die Afrikaansgecentreerde artiesten hun kennis vandaan hebben serieus aan het woord waren gekomen, en niet weggestopt ergens in een nis waar je makkelijk voorbij loopt. Het RMO presenteert het alsof die Afrikaansgecentreerde artiesten respectvol in een context zijn geplaatst, maar in werkelijkheid zijn ze respectloos uit hun context gerukt. Want hoe die artiesten aan hun informatie zijn gekomen blijft compleet onduidelijk voor de goegemeente.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Kemet

Was Cleopatra Zwart? (4)

Geplaatst op 29 april 2023 door Grapevine

In 1984 verbande de Egyptische regering alle films gemaakt door Columbia Pictues. Reden? Columbia had een film gemaakt over de Egyptische president Sadat. Men was woedend over het feit dat Louis Gossett Jr. (een Zwarte man) de hoofdrol had vertolkt. Het ironische hieraan is dat Anwar Sadat als staatshoofd van Egypte eens heel trots verkondigde: “Ik ben een Zwarte man en de eerste echte farao in 2.000 jaar!” Waarmee hij dus aangaf dat de oude Egyptenaren Zwarte Afrikanen waren en dat vanaf zijn inauguratie als president Egypte sinds hele lange tijd weer een staatshoofd had die leek op de farao’s van weleer. Maar een paar jaar na zijn dood wilde Egypte dus al niet meer weten dat het een Zwarte president had gehad.

Wetende dat Egypte witheet werd van woede toen het er cineastisch aan herinnerd werd dat het recentelijk geregeerd werd door een Zwarte president, die nota bene zelf zonder zich ervoor te verontschuldigen aangegeven heeft dat hij Zwart is, is het eigenlijk helemaal niet vreemd dat Egypte de laatste tijd met regelmaat ontploft is als de huidskleur van de oude Egyptenaren ter sprake komt.

Zo wekte de moderne diva Beyonce in 2018 de toorn op van de moderne Nijvalleibewoners toen zij zich op Coachella als Cleopatra personifieerde. Eerder in 2023 werd het optreden van komiek Kevin Hart in Egypte afgelast omdat de man beweerd had dat de antieke Egyptenaren Zwart waren. Nog recentelijker brak in Egypte de pleuris uit omdat Netflix vanaf 10 mei een documentaireserie uit gaat zenden over Cleopatra, geproduceerd door Jada Pinkett. Probleem is dat Cleopatra gespeeld gaat worden door een actrice met een kleurtje. Ironisch is weer dat betreffende actrice kwa huidskleur in het huidige Egypte niet zou opvallen. En als we de afro van de beroemde Egyptische voetballer Mo Salah als norm nemen, dan zou zelfs haar haar niet uit de toon vallen in modern Egypte. Hoe dan ook, een Egyptische advocaat sleept Netflix zelfs voor de rechter om de uitzending van de docuserie met een Zwarte Cleopatra te voorkomen.

Wat eveneens interessant is, is dat niet slechts moderne Egyptenaren er heilig van overtuigd zijn dat Cleopatra wit was, maar evenzo talloze Zwarte mensen. “Cleopatra was Grieks!”, en “het was een hoer die niets heeft betekend!” horen we dan. Wat het eerste argument betreft papegaaien ze moderne, eurocentrische historici na en wat het tweede argument betreft bekijken ze Cleopatra door de ogen van Cleopatra’s erfvijanden de Romeinen. Want die hadden inderdaad logischerwijs weinigs goeds over haar te melden.

Opmerkelijk genoeg lezen we in middeleeuwse Arabische bronnen weinig bijzonders over haar uiterlijk, doch veel meer over de bijzonderheid van haar intellect. Uit de Arabische bronnen halen we dat Cleopatra een ware renaissance vrouw was: ze kon alles en blonk overal in uit. Zo sprak ze negen talen vloeiend, bedreef wetenschappen als geneeskunde, scheikunde en natuurkunde. Tevens heeft ze verschillende boeken over de geneeskunde en cosmetica op haar naam staan. Daarnaast was ze een geslepen politica die Egypte weer rijk en machtig maakte. Egypte werd zelfs zo machtig dat het Rome serieus kon uitdagen: de laatste serieuze bedreiging van Rome. Na het heengaan van Cleopatra werd Egypte op een verschrikkelijke manier onderdrukt en geëxploiteerd als graanschuur van Rome.

De hoog geciviliseerde Cleopatra heeft tevens de Romeinse barbaren naar een hoger niveau van beschaving getild. De hervormingen waartoe ze heeft aangezet zijn zo groots dat ze tot op de dag van vandaag grote impact hebben. Zo was het Cleopatra die Julius Caesar ertoe bracht om de hopeloos inadequate maankalender van de Romeinen te vervangen voor de Egyptische zonnekalender van 365 dagen. Welke kalender we tot op de dag van vandaag in principe nog steeds gebruiken. Onder invloed van Cleopatra liet Caesar eveneens een openbare bibliotheek bouwen in Rome. Eveneens liet hij een reeks waterwerken bouwen geïnspireerd op het Egyptische systeem van dijken en sluizen. Zo liet hij bijvoorbeeld een malariamoeras nabij de Tiber droogleggen, ter bevordering van de volksgezondheid. Maar hij commissioneerde evenzo op haar voorspraak een officiële volkstelling. Zogezegd was Caesar bij de gratie van zijn gouden adviseur Cleopatra een groot staatsman. Vandaar ook dat Caesar een gouden standbeeld ter ere van Cleopatra liet plaatsen te Rome en wel naast een heiligdom van zijn familie voor de godin Venus. Dus dat Cleopatra geen noemenswaardige verdiensten op haar naam heeft is een misvatting.

Wederom de vraag, was Cleopatra VII Zwart? Wat we weten is dat voordat de ideologie van de witte suprematie in opkomst kwam Cleopatra in Europa algemeen als een vrouw van kleur werd gezien. In middeleeuwse en renaissance manuscripten en kunstwerken wordt ze omschreven en afgebeeld als een dame van kleur. Dus waarom werd Cleopatra ineens wit? We weten niet wie Cleopatra’s moeder is en haar grootmoeder van vaderskant. Beide dames behoorden in ieder geval niet tot de Griekse elite, anders zou er geen taboe op hun afkomst zijn geweest. Maar zelfs al waren haar moeder en grootmoeder van vaders kant ‘Grieks’, dan nog kunnen beide vrouwen Zwart zijn geweest, omdat de Griekse bevolking in Egypte indertijd zeer gemengd was. Dat blijkt wel uit de portretten op de Griekse Fayoem-mummies. Die portretten lijken vaak op de dubbelbloedige Britse actrice Adele James die Cleopatra speelt in de docu van Jada Pinkett. Cleopatra was dus sowieso niet puur Grieks, want er woonden in Cleopatra’s tijd weinig ‘pure Grieken’ in Egypte.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Reacties uitgeschakeld voor Was Cleopatra Zwart? (4)

Oekraïne Gate

Geplaatst op 22 april 2023 door Grapevine

Van de ‘experts’ die verschijnen in de msm vernemen we elke dag de hele dag dat het zwakke, incompetente Russische leger in de pan wordt gehakt door Oekraïne. De ‘experts’ kunnen desalniettemin niet ontkennen dat Rusland successen boekt op het slagveld. Verklaring? Die successen gaan ten koste van gigantische verliezen in Russische mensenlevens en materieel: Rusland zou gebruik maken van zogenaamde human waves tactieken. Tevens horen we eigenlijk al vanaf de aanvang van de oorlog dat de Russische strijdkrachten binnen korte tijd door hun munitie heen zullen zijn.

Interessant is echter dat er evenzo onafhankelijke experts zijn, zoals voormalig wapeninspecteur Scott Ritter en kolonel Douglas McGregor, die vanaf de start een tegenovergesteld verhaal aan de grote klok hangen. Zij wijzen er dus juist op dat Oekraïne vanaf het begin in de pan wordt gehakt, ondanks de gigantische steun uit het Westen. De Russische opmars in de Donbas verloopt traag, maar dat heeft volgens hen te maken met het gegeven dat Oekraïne en de NAVO zich acht jaar op de oorlog hebben voorbereid: de Donbas is daarom ook het meest gefortificeerde gebied ter wereld. Gedacht was dat zo’n stevig netwerk van vestingwerken onneembaar zou zijn, doch langzaam maar zeker wordt het dus toch ontmanteld. Als de vesting Donbas eenmaal genomen is, dan blijft er weinig meer over om aan vast te klampen voor Oekraïne, aangezien zulke indrukwekkende vestingwerken er elders in het land niet zijn. Rusland zou daarna relatief eenvoudig het ganse land kunnen overlopen. Vanwege het gebrek aan bergen en dichte bebossing zou er nl. tevens weinig mogelijkheden zijn voor het voeren van een guerrilla. Westerse experts debiteren danwel dat Bachmoet van weinig strategisch belang is, maar daarbij gaan ze eraan voorbij dat het één van de laatste versterkte steden is in Oekraïne. Vandaar dat Oekraïne tot de laatste snik doorvecht om het te behouden.

Wat Nederland betreft doen ‘experts’ als Martin de Kruif en Rob de Wijk regelmatig hun woordje. Meer dan eens hebben ze benadrukt hoe zwak en onbekwaam het Russische leger is. Tegelijkertijd schreeuwen ze van de daken wat voor grote bedreiging Rusland wel niet is voor het Westen en dat er daarom zoveel mogelijk Westerse wapens naar Oekraïne moeten. Maar hoe dan? Als Rusland daadwerkelijk zo zwak is als ze suggereren, dan is het ook geen gevaar. Dan rijmt het niet goed dat Oekraïne een blanco cheque heeft ontvangen om de oorlog zegevierend af te sluiten.

Westerse experts die in de msm mogen verschijnen zeggen logischerwijs niet noodzakelijkerwijs de waarheid, maar zeggen dat wat nodig is om het moreel hoog te houden onder het grote publiek. Defaitisme zal er nl. toe leiden dat het draagvlak voor de blanco cheque aan Oekraïne af zal nemen. Geheel in lijn met het adagium dat ten tijde van oorlog de waarheid het eerste slachtoffer is. Niettegenstaande dat er duidelijke signalen zijn dat de msm Pinokkio speelt.

Neem bijvoorbeeld de slip of the tongue van Ursula von der Leyen op 30 november 2022, toen ze aangaf dat het Oekraïense leger reeds 100.000 doden te betreuren had. Dit was in strijd met het officiële narratief dat Rusland vele malen meer slachtoffers te betreuren had dan Oekraïne. Spoedig werd von der Leyen dan ook gecorrigeerd.

Hoe dan ook, opeens verschenen er geclassificeerde documenten online. Het officiële verhaal is dat een jeugdige medewerker van de Airforce National Guard ze heeft gelekt om indruk te maken op een side voor gamers (insiders vinden dit verhaal ongeloofwaardig). Allerlei geheimen gerelateerd aan de oorlog in Oekraïne kwamen naar buiten. Bijvoorbeeld dat het Oekraïense leger er belabberd voor staat en dat in weerwil van wat de msm suggereren, hoge Amerikaanse functionarissen eigenlijk niet geloven dat Oekraïne de oorlog kan winnen. Zo zou de munitie van de Oekraïense luchtafweer tegen eind mei op zijn en had Oekraïne bij tijde van schrijven zo’n 200.000 soldaten verloren, tegen Rusland 17.000. Dat is precies het tegenovergestelde van hetgeen ‘de experts’ ons vanaf de start voorhouden over het (relatief) geringe aantal van Oekraïense gesneuvelden en het astronomische aantal doden aan Russische zijde.

Uit de gelekte documenten volgt dus dat hetgeen onafhankelijke expert als Scott Ritter en Douglas McGregor beweren veel dichter bij de waarheid ligt dan hetgeen Martin de Kruif, Rob en consorten de goegemeente voorhouden. Tevens staat gedocumenteerd dat er special forces van verschillende NAVO-landen zich op het strijdtoneel bevinden. Maar de documenten onthullen evenzo dat de VS bondgenoten bespioneert. Hieraan toevoegend, de vooraanstaande onderzoeksjournalist Seymour Hersh heeft onlangs onthuld over de gigantische corruptie van de regering Zelensky, dat al minstens $400 miljoen aan buitenlandse hulp achterover heeft gedrukt, en hoe Zelensky enerzijds de wereld continu oproept om Russische brandstof te boycotten, maar zelf stiekem wel gebruikt maakt van Russische brandstof.

Volgens de in Brussel gezetelde onafhankelijke Russische geopolitieke analist Gilbert Doctorow is Rusland echter niet blij met de onthullingen vanuit het Pentagon. Natuurlijk wordt in die documenten veel bevestigd van wat de Russen al lange tijd zeggen, maar het gaat om veel meer dan het halen van het eigen gelijk. De informatie in de documenten suggereert nl. dat de VS wordt gerund door complete gekken, waarvan je letterlijk alles kunt verwachten. Hetgeen niet vrolijk stemt. Feit blijft wel dat het Westen gewoon geld blijft pompen in een oorlog die ze niet kunnen winnen. Neem Nederland, een tekort van zes miljard, maar onbeperkt geld voor wapens aan Oekraïne.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Oekraïne Gate

Ongekend onrecht (2)

Geplaatst op 15 april 2023 door Grapevine

Mark Rutte is een racist. Dat zeggen wij niet, maar dat zegt de Nederlandse rechter. Het wordt soms wel eens vergeten, maar ʽde torenwachterʼ is door de edelachtbare met de hamer veroordeeld voor het voeren van racistisch beleid. Het dateert uit de tijd dat de kopman van de VVD-staatssecretaris was van Sociale Zaken in 2003. Op zich opmerkelijk dat iemand uit een partij die niet bekend staat om haar sociale betrokkenheid een topfunctie bekleedde op het Ministerie van Sociale Zaken. Of wellicht juist niet, want dan krijg je de kans om zand in de machine te gooien. Dan kan je de mensen die toch niet op je stemmen en je veracht omdat ze een duwtje in de rug nodig hebben van de staat, hard aanpakken. Dat deed Rutte dan ook. Zijn doelwit waren met name de Zwarte mensen uit Somalië. De staatssecretaris had de Nederlandse gemeenten geadviseerd om mensen van Somalische afkomst extra te controleren op bijstandsfraude. Toen Somaliërs op basis van uiterlijke kenmerken zo maar op straat door ambtenaren werden gecontroleerd en hun uitkering verloren begon het balletje te rollen. De Nederlandse magistraat oordeelde het volgende: “…discriminatie naar ras, omdat het hier een groep mensen van Somalische afkomst betreft, ongeacht de nationaliteit van de betrokkenen.” Deze veroordeling leidde helaas niet tot enige zelfreflectie bij Rutte. In de geest van het liedje “al lig ik een meter in de grond, ik heb de smaak nog in mijn mond, Heineken bier, Heineken bier!” zei Rutte na zijn veroordeling: ” Blijkbaar is dat nu wettelijk gezien niet mogelijk. Het is hoog tijd om de wet te veranderen.”

In de jaren die volgende zou de racistische staatssecretaris promoveren tot premier. Waardoor hij nog veel meer mogelijkheden kreeg om kwetsbaren aan te pakken. Dat gingen zijn kabinetten ook doen. Zo trad in 2004 de Wet Kinderopvang in werking, een wet die kinderopvangtoeslag regelt. Deze bleek dus een gouden gelegenheid om hetgeen Rutte in 2003 was aangevangen voort te zetten.

Jarenlang gedoogde, faciliteerde en stimuleerde de politiek, de rechterlijke macht en de pers, onder auspiciën van Rutte, dat de belangdienst de toeslagen van duizenden ouders terugvorderde waarvan de meesten een migrantenachtergrond hadden. Totdat de Raad van State in april 2019 180° draaide, in belangrijke mate dankzij de volharding van advocaat Eva González Pérez en de politici Omtzicht en Leijten.
Er kwam een Commissie Donner en daarna een Parlementaire Commissie (om de suggestie te wekken dat het schandaal zou worden opgelost) en publieke mea culpa van verantwoordelijke instituties en politici. Het eindrapport van de Parlementaire Commissie kreeg als titel Ongekend Onrecht. Maar wie was er nu schuldig? In zijn boek Zo Hadden We Het Niet Bedoeld, schetst Jesse Frederik een beeld dat eigenlijk niemand het ongekende onrecht zo bedoeld had, doch dat op basis van de beeldvorming het ontstond. Na het exposé van de Bulgarenfraude in 2013 zag de politiek zich genoodzaakt om strengere wetgeving aan te nemen waaraan de belastingdienst en de rechter zouden zijn gehouden.

Volgens advocaat Ellen Pasman is het echter grote onzin dat de belastingdienst en de rechter door de strengere wetgeving door de politiek gedwongen waren om harder in te grijpen. Zij betoogt in haar boek Kafka In De Rechtsstaat dat er altijd ruimte was om de wet naar redelijkheid en billijkheid te interpreteren. Waardoor het maar de vraag is of het zo niet was bedoeld. In de wet staat dan bijvoorbeeld “de toeslagen kunnen worden teruggevorderd”, maar de rechter interpreteerde het dan doelbewust als “de toeslagen moeten compleet worden teruggevorderd.” De rechter nam dan niet mee in zijn besluit dat het om kwetsbare mensen ging die bij complete terugvordering letterlijk huis en haard zouden verliezen.

Let wel, voor de algemene welvaart van de Nederlandse staat is het natuurlijk goed dat fraude wordt aangepakt. De vraag is alleen, waarom zijn Rutte en co zo geobsedeerd om de fraude onder kwetsbare groepen aan te pakken? Hij kan bijvoorbeeld ook een tandje bijzetten om de fraude en corruptie in de top van de samenleving te bestrijden, zoals bankenfraude of subsidies die grote bedrijven aanvragen op oneigenlijke gronden.

Punt is dat de partij van Mark Rutte in principe een neoliberaal beleid wenst te voeren, met een zogenaamde kleine overheid. Een beleid dat in de eerste plaats ten goede komt aan de mensen met een bovengemiddelde draagkracht. Rechtvaardiging van zulk beleid is dat als de rijken rijker worden meer geld in de economie vloeit en uiteindelijk iedereen rijker wordt (one rising tide lifts all boats). Los daarvan, de mensen die minderdraagkrachtig zijn zouden dat aan zichzelf te wijten hebben (armoede is een keuze!). Daarbij helpt het om een beeld te creëren dat de minder draagkrachtigen en verachte bevolkingsgroepen de overheid massaal oplichten, waardoor er draagvlak ontstaat voor het afbreken van het sociale stelsel.

In ieder geval, alle excessieve excuses ten spijt van de verantwoordelijke autoriteiten is de toeslagenaffaire nog steeds niet opgelost en zit de man onder wiens verantwoordelijkheid het is geschied nog immer in het zadel. Terwijl partijen als de PvdA en CDA inmiddels vergane glorie zijn, heeft Rutte blijkbaar een hondstrouwe aanhang die hem onvoorwaardelijk steunt. Schandaal na schandaal komt naar buiten, desalniettemin blijft zijn VVD de dominante partij in het gave land Nederland. De VVD is wellicht neoliberaal, maar Rutte zelf is een politieke opportunist. Is het politieke succes van Rutte geen ongekend onrecht aan de democratie? Men zegt wel eens dat democratie twee wolven en een schaap is die stemmen wat ze gaan eten vanavond: Rutte is een echte wolf.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Ongekend onrecht (2)

Crisis in Frankrijk

Geplaatst op 8 april 2023 door Grapevine

Frankrijk was tot recentelijk heer en meester in haar (voormalige) koloniale imperium in Afrika. De jure was francofone Afrika onafhankelijk geworden in de jaren ’60, maar middels de CFA bleef Parijs in de praktijk gewoon de lakens uitdelen. Zo is in de loop der decennia menig Afrikaans president die te veel uit de pas begon te lopen uit de weg geruimd. Hetgeen weer tot het gewenste gevolg leidde dat andere francofone Afrikaanse president juist netjes in de pas bleven lopen uit angst voor represailles vanuit het Elysée. Doch recentelijk hebben zowel Mali als Burkina Faso het Franse leger de deur gewezen en zien we dat verschillinde Afrikaanse presidenten de Franse president Macron zonder blikken of blozen recht in zijn gezicht zeggen waar het op staat. Met andere woorden, Frankrijk dreigt haar lucratieve Afrikaanse wingewest te verliezen, de kurk waarop haar economie draait. Aldus moeten er maatregelen genomen worden om dat te compenseren. Bijvoorbeeld het pensioenstelsel hervormen.

Tegen de wil van de vakbonden heeft president Macron gebruik gemaakt van een mandaat in de grondwet om de hervorming er toch doorheen te krijgen. Hierbij zou het parlement op ondemocratische gronden opzijgeschoven zijn volgens de pers. Desalniettemin is de president niet onschendbaar. Er kan tegen de president een motie van wantrouwen ingediend worden mocht hij op oneigenlijke gronden gebruik maken van zijn mandaat. Mits die motie wordt aangenomen dan dient de president af te treden. Die motie van wantrouwen zou in het parlement slechts 9 van de 577 stemmen te kort komen. Hetgeen maar aangeeft hoe hoog Macron heeft ingezet.

Hoe dan ook, het doordrukken van de wetgeving aangaande de pensioenen door de Franse president heeft er niet toe geleid dat de grootschalige protesten in het ganse land ertegen tot het verleden zijn gaan behoren. Het Franse volk blijft vooralsnog strijdbaar. Buiten Frankrijk begrijpt men echter vrij weinig van die protesten. De pensioengerechtigde leeftijd wordt namelijk verhoogd van 62 naar 64 jaar. In de meeste landen is de pensioengerechtigde leeftijd al zo hoog, zo niet zelfs hoger. Dus waar hebben die Fransen het in godsnaam over?

Waar de msm echter veel minder de nadruk op leggen is dat de Franse bevolking net ze goed demonstreert tegen de NAVO. Frankrijk keerde tijdens de regeerperiode van president Charles de Gaulle in 1966 de NAVO de rug toe, doch Sarkozy bracht het land in 2009 weer terug in het militaire bondgenootschap. Maar wat heeft Frankrijk eraan? Want de man op straat vraagt zichzelf hardop af hoe het mogelijk is dat de Franse regering onder auspiciën van de NAVO een blanco cheque heeft verschaft aan het corruptste land van Europa om ongelimiteerd oorlog te voeren, terwijl het Franse volk pienaart. Als ze in Parijs gewoon stoppen met miljarden te stoppen in de bodemloze put genaamd Oekraïne—dat bovendien gedomineerd wordt door nazi’s— dan hoeft de Franse beroepsbevolking niet twee jaar langer te zweten op de werkvloer!

Wetende dat Macron voormalig werknemer is van de zakenbank Rotschild & Cie had niemand mogen verwachten dat hij een president van en voor het volk zou worden. De bankiersfamilie Rotschild domineerde de wereldeconomie van de 19e eeuw (volgens menigeen op de achtergrond nog steeds) en ex-Rothschild bankier Macron onderhoudt nauwe banden met de Rotschild van de 21e eeuw, Larry Flink, oprichter van het vermogensbeheerder BlackRock. BlackRock heeft aan Macron helder gemaakt wat voor beleid het wenselijk acht en Macron doet zijn best om dat ten uitvoer te brengen. De grote baas Larry Flink werd in juni 2017 zelfs persoonlijk door Macron ontvangen op het Elysée, nog voordat de Franse vereniging van vermogensbeheerders waren uitgenodigd. In oktober nodigde de president van Frankrijk Flink opnieuw uit, maar nu had Macron ervoor gezorgd dat de salons van het Elysée waren geprivatiseerd, waarmee hij aan de levende Wall Street legende wilde tonen dat hij op neoliberaal gebied reeds progressie had geboekt. Blijkbaar loonde dat geslijm bij Flink flink, want BlackRock is sindsdien enorm in Frankrijk gaan investeren.

Desalniettemin was BlackRock teleurgesteld in de eerste termijn van Macron en begon steeds luider neoliberale economische hervormingen te eisen, zoals “de effectieve implementatie van een echte hervorming van de arbeidsmarkt”, “intelligente en duurzame bezuinigingen op de overheidsuitgaven” en “belastingverlagingen op de lange termijn” voor bedrijven. Mede in dat licht moet dus de keiharde opstelling van Macron worden gezien betreffende de verlaging van de pensioengerechtigde leeftijd. Anders staat hij straks met de mond vol tanden als hij weer ‘een functioneringsgesprek’ heeft met zijn boezemvrienden uit Wall Street.

Macron lijkt zich erbij neer te leggen dat hij Afrika verliest, dat lijkt voor hem des te meer reden te zijn om zijn boezemvrienden te Wall Street te koesteren, ten koste van de Franse arbeidersklasse. Want Wall Street is niet charitatief ingesteld en eist keiharde neoliberale tegenprestaties voor zijn investeringen. Kenners van de Franse politiek hebben erop gewezen dat het eigenhandig doordrukken van de verlaging van de pensioengerechtigde leeftijd door Macron als prijs heeft dat de Franse politiek de komende jaren op slot zit. Macron heeft weliswaar geleverd voor Wall Street maar heeft tevens politieke zelfmoord gepleegd. Frankrijk kampt onder vele crises zoals inflatie, een gebrek aan artsen, ziekenhuizen die de eerste hulp moeten sluiten, een onderwijssysteem dat op instorten staat, etc. Door alle politieke vijanden die Macron gecreëerd heeft lijkt het er niet op dat al die problemen de komende jaren bevredigend opgelost gaan kunnen worden.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Crisis in Frankrijk

De roots van de rastafaribeweging (4)

Geplaatst op 1 april 2023 door Grapevine

De welvarende, zelfvoorzienende rastafarigemeenschap te Pinnacle werd reeds spoedig een doorn in het oog van de koloniale autoriteiten. Het werd dan ook voortdurend onder vuur genomen door de pers, politiek en politie. Zo stond er in de Jamaica Times van 12 juli 1941 een artikel over hoe de mensen van de rastafaribeweging St. Catherine (de gemeente waarin Pinnacle lag) terroriseerden. Gong besefte na deze publicatie als geen ander dat hij er nu de klok op gelijk kon zetten dat een inval van de politie aanstaande was en bereidde de gemeenschap er zodoende op voor (we krijgen binnenkort bezoek, maar verzet je vooral niet!). De hermandad kwam inderdaad. De bedoeling was om Gong middels een verrassingsinval te arresteren. Aangezien Gong hierop had geanticipeerd kon hij zich tijdig uit de voeten maken. Wel werden er vele tientallen andere rastafari korte tijd gearresteerd. In de middag gaf een vermomde Gong weer stilletjes acte de presence. Na uren van zoeken was de politie dusdanig uitgeput geraakt dat ze de rastafari de opdracht gaven om hun leider zelf maar te gaan zoeken en inrekenen. Ironisch genoeg was één van de mensen die op zoek gingen naar Gong de vermomde Gong himself! Vanzelfsprekend tot grote hilariteit leidend onder de rastafari. Uiteindelijk zou Gong zichzelf aangeven, maar toch, zijn verdwijntruc was net alsof een Anansi tori werkelijkheid was geworden!

Op 20 augustus moest Gong van de rechter de bak in voor opruiing. Voor de zoveelste keer. Het verhaal gaat dat Gong voor zijn activiteiten ter promotie van zijn geloof en beweging meer dan vijftig keer gearresteerd is en/of of in een psychiatrische inrichting geplaatst. Deze maal kwam Gong na twee jaar weer op vrije voeten. Na zijn terugkeer in Pinnacle brak er een gouden tijd aan in de (minuscule) rastafariheilstaat. Voor zo’n tien jaar lieten de autoriteiten de gemeenschap met rust (naar verluidt omdat de mensen van Pinnacle de handhavende macht steekpenningen toestopten). De inwoners deden hun voordeel met het bedrijven van landbouw en handel. De welvaart die hiervan het gevolg was trok vervolgens vele nieuwe inwoners aan. Tevens fungeerde Pinnacle als modelgemeenschap: naar het voorbeeld van Pinnacle ontstonden er over Jamaica verspreid meerdere rastafarigemeenschappen.

Maar de gouden tijd van Pinnacle zou niet eeuwig duren. De politie zou meer dan eens onuitgenodigd en met veel machtsvertoon ten tonele verschijnen. Op 22 mei 1954 verschenen er meer dan honderd politieagenten voorzien van machinegeweren, traangas, gummiknuppels en catering. Er werd heel veel marihuana in beslag genomen en voor duizenden ponden aan contant geld. Tevens werd er een poging gewaagd om de nog niet geoogste marihuana te vernietigen, maar dat koste veel meer moeite dan gedacht: uiteindelijk had een team van twintig man drie weken nodig om een miljoen planten te vernietigen. Fantastische vangst. Critici wijzen er echter op dat het wel heel erg toevallig was dat Pinnacle vlak voor belangrijke verkiezingen zo massaal werd binnengevallen.

Verschillende inwoners keerden terug, maar Pinnacle zou nimmer meer worden hersteld in de oude glorie. Sterker nog, in 1958 werd Pinnacle ontruimd. Gong zou het papierwerk bij de aankoop van Pinnacle niet goed geregeld hebben, waardoor de vorige eigenaar het meerdere keren kon verkopen. Zodoende kon Pinnacle in 1957 in handen komen van de familie Watt (die het papierwerk wel goed hadden geregeld). De familie Watt liet de rastafari van hun eigendom verwijderen in 1958.

Dit betekende niet dat de maatschappij af was van het rastafari-probleem. Na de ondergang van Pinnacle trok Gong zich weliswaar terug, maar er traden andere leiders naar voren. Nu verplaatste ‘het probleem’ zich nu naar hoofdstad Kingston, waar de meeste rasafari naartoe verhuisden (anderen verhuisden weer naar plaatsen als St. Catherine, Clarendon, en St Thomas.). Ook in Kingston ging de vervolging van de rastafari onverminderd door. Niets slechts de autoriteiten, evenzo vele godvrezende burgers hadden een gruwelijke hekel aan de rastafari en lieten dat ook openlijk in woord en daad blijken. Dieptepunt hiervan was de razzia na het beruchte Coral Gardens incident (een gewelddadige confrontatie tussen een groepje rastafari en de politie) op 11 april 1963. Hierrna werden ter vergelding in heel Jamaica zo’n 150 rastafari opgepakt. Tallozen onder hen werden vervolgens gemarteld en vermoord.

Aangezien de keiharde repressie van de rastafaribeweging een tegenovergesteld efffect had (het werd juist populairder onder werkloze jongeren) kozen de autoriteiten toch maar voor een andere aanpak: de hand werd uitgestoken naar de rastafaribeweging. Zo werd in 1961 een groep vooraanstaande rastafari naar Afrika gestuurd, waarbij ze o.a. Haile Selassie in eigen personen mochten ontmoeten. In 1966 vereerde Haile Selassie Jamaica zelfs met een staatsbezoek.

De jaren daarop brak de reggaemuziek internationaal door. Met name dankzij een man die ook wel Tuff Gong werd genoemd, welke naam refereerde aan de grondlegger van de rastafaribeweging. De man in kwestie is beter bekend als Bob Marley. Aangezien de rastafaribeweging een cruciale rol speelde in de ontwikkeling en popularisering van deze muzieksoort, gebeurde er iets opmerkelijks. Een op het eiland van oorsprong traditioneel gehate, onderdrukte beweging groeide tegen de verdrukking in wereldwijd uit tot het gezicht van het eiland. Een eiland dat zoals gezegd officieel onafhankelijk was maar alwaar een kolonialistische mindset nog immer domineerde. De reggae-artiesten bleken tevens rastafari-missionarissen, met als gevolg dat de religie zich in het spoor van de reggaemuziek wereldwijd verspreidde. Met als resultaat dat menigeen Jamaica is geen vereenzelvigen met reggaemuziek en de rastafaribeweging.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De roots van de rastafaribeweging (4)