Het grote Poetin interview

Geplaatst op 10 februari 2024 door Grapevine

Op wikipedia staat het volgende vermeld over hoor en wederhoor: “Het beginsel van hoor en wederhoor is een principe uit de rechtspraak en de journalistiek dat inhoudt dat, als iemand beschuldigd wordt, er geluisterd moet worden naar wat de beschuldigde erop heeft te zeggen, voor er over hem geoordeeld wordt. Het is een van de algemene beginselen van behoorlijk proces.” En over vrijheid van meningsuiting lezen we het volgende: “Vrijheid van meningsuiting of vrijheid van expressie is de vrijheid van burgers om hun overtuigingen in het openbaar kenbaar te maken zonder voor de mening door de staat bestraft te worden, of represailles van andere burgers te hoeven dulden. Ook omvat dit het recht informatie vrijelijk te mogen verzamelen en verspreiden, zoals door journalisten.”

Het Westen, met de VS aan top, noemt zichzelf ook wel de vrije wereld, omdat aldaar met name principes zoals de hierboven genoemde bij uitstek hoog in het vaandel zouden worden gehouden. Vandaar ook dat alles uit de kast wordt gehaald om Oekraïne te ondersteunen in de oorlog tegen het imperialistische Rusland. Vooral ook omdat Oekraïne de Westerse waardes verdedigt. Oekraïne moet een vrij Westers land blijven. De president van Rusland wil namelijk de oude Sovjet-Unie herstellen. Daarom viel hij ook zomaar het vredige Oekraïne binnen. Als hij nu niet gestopt wordt gaat-ie pakken wat hij pakken kan!

Tenminste, dat is het narratief dat we te pas en te onpas mogen vernemen in de Westerse mainstream media. Alleen jammer dat er geen hoor en wederhoor wordt toegepast. In de pers verdringen de russofobe Rusland-experts elkaar om de oorlog in Oekraïne te duiden. Helaas heeft deze berichtgeving niets met journalistiek te maken. Waarom? Er wordt geen wederhoor toegepast. De Russische kant van het verhaal wordt niet eerlijk belicht doch slechts consequent gestigmatiseerd met het label propaganda. Vandaar ook dat RT en Sputnik in de EU zijn geblokkeerd. Geen hoor en wederhoor en geen vrije pers dus. Om die reden kan de Westerse berichtgeving aangaande de oorlog in Oekraïne met recht gekarakteriseerd worden als oorlogspropaganda.

Maar van de week ontstond er grote onrust in de Amerikaanse media en politiek. Het gerucht ging namelijk dat de omstreden journalist Tucker Carlson naar Moskou was afgereisd om niemand minder dan de Russische president Vladimir Poetin te interviewen. Het gerucht bleek waar te zijn: op dinsdag 7 februari vond het vraaggesprek plaats en op donderdag 9 februari zou het online worden gezet. Tot spanning en sensatie leidend op de sociale media. De dag voordat het interview wereldkundig werd gemaakt werd speciaal Hillary Clinton nog van stal gehaald door MSNBC om Tucker Carlson in diskrediet te brengen (hij is een nuttige idioot!).

Voor de mensen die zichzelf reeds via alternatieve kanalen hadden laten inlichten verkondigde Poetin helemaal niets nieuws. Desalniettemin was het voor het grotere Westerse publiek goed dat ze naast de non-stop Westerse oorlogspropaganda nu eindelijk ook eens weet kregen wat die ‘boosaardige’ Russen precies bezielt. Zo wees Poetin er o.a. op hoe de NAVO keer op keer afspraken schond en steeds verder opschoof naar het oosten. Maar eveneens hoe nazi´s een stevige greep hebben op de Oekraïense staat en hoe de veiligheid van de Russisch-sprekenden in de Donbass ernstig in het geding kwam, waardoor Rusland zich moreel verantwoordelijk voelde om de Slavische broeders te beschermen. Tevens stelde Poetin het Westerse publiek gerust dat hij absoluut geen plannen heeft om Polen of enig ander Westers georiënteerd land aan te vallen. Tenzij zij Rusland eerst aanvallen. Dan hanteert de Russische Federatie de negatieve variant van het wederkerigheids principe.

Verder gaf de president van Rusland aan dat het ondoenlijk is om de propagandastrijd van de VS te winnen gezien de dominante positie de Amerikaanse media heeft in de wereld. Zo ontzenuwde hij de mythe dat het Russische leger de slag om Kiev had verloren, zoals de Westerse media propageert. In werkelijkheid trok het Russische leger zich tijdens de onderhandelingen terug als blijk van goede wil aan Oekraïne. Het akkoord was in principe rond. Maar toen verscheen Boris Johnson in Kiev en verbood Oekraïne een akkoord te sluiten met Rusland en gebood hen om door te vechten, met onuitputtelijke steun van het Westen. Zelensky hapte toe en nam later zelfs een wet aan die het Oekraïense functionarissen verbood om nog met Rusland te onderhandelen. De Westerse pers verzwijgt sindsdien dat het Russische leger zich vrijwillig terugtrok bij Kiev maar heeft het onnozele Westerse publiek wijs gemaakt dat de Russen in de slag om Kiev roemloos ten onder zijn gegaan.

Want stel je eens voor dat de journalistieke principes van hoor en wederhoor en vrijheid van meningsuiting consequent zouden zijn toegepast de afgelopen jaren. Dus een gelijk speelveld waarbij telkens aan een Russische ingewijde de ruimte werd gegeven om de kant van het Kremlin te belichten. Het is dan maar de vraag of het dan gelukt zou zijn om een draagvlak te creëren voor de gigantische Westerse steun aan de nazi´s in Oekraïne.

Het ironische is dus dat de Anglo-Amerikaanse entiteit gaarne zelf imperialistische ambities koestert. Tegelijkertijd propageert het de grote kampioen te zijn van Verlichtingsidealen als hoor en wederhoor en vrijheid van meningsuiting. Dat gaat noodzakelijkerwijs botsen. Als de grotere belangen van het imperium in het geding zijn, dan wordt er schaamteloos een loopje genomen met Verlichtingsidealen door de journalistiek en politiek om een draagvlak te creëren bij Jan Publiek.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het grote Poetin interview

Zuid-Afrika vs Israël (2)

Geplaatst op 3 februari 2024 door Grapevine

Zuid-Afrika had Israël voor het Internationaal Gerechtshof gesleept op beschuldiging van het plegen van genocide in Gaza en op vrijdag 26 januari 2024 om 13:00 werd er uitspraak gedaan. Hiermee dient als kanttekening geplaatst te worden dat het onderzoek naar de vraag of de Joodse staat genocide heeft gepleegd waarschijnlijk jaren gaat duren, waaruit volgt dat het evenzo nog even gaat duren eer het daadwerkelijke vonnis wereldkundig kan worden gemaakt. Het ging in deze dus om een tussenvonnis. Zuid-Afrika verzocht o.a. tot het gebieden van een staakt het vuren. Dit werd niet gehonoreerd. Wel zei de rechter dat Israël verplicht is om een genocide in Gaza te voorkomen en om het verlies van mensenlevens zoveel mogelijk te beperken. Ook moet er zo snel mogelijk meer humanitaire hulp beschikbaar worden gesteld aan de Palestijnen.

Alhoewel menigeen teleurgesteld is dat de eis tot het staakt het vuren niet is gehonoreerd, wordt het tussenvonnis van 26 januari jongstleden over het algemeen toch als historisch gezien. Want het door de VS en vazalstaten onvoorwaardelijk gesteunde Israël werd door vrijwel alle rechters van het Internationaal Gerechtshof op de vingers getikt. Al was het wel merkwaardig dat uitgerekend rechter Julia Sebutinde uit Oeganda tegen alle verplichtingen die Israël zijn opgelegd heeft gestemd.

Het Internationaal Gerechtshof heeft nl. de naam dat het zeer bevooroordeeld is omdat het slechts achter Afrikaanse leiders aan zou zitten. Maar nu werd alle politieke druk ten spijt een land als Israël op de vingers getikt, dat het zich mogelijk schuldig maakt aan genocide, waarmee tevens een voorschot werd genomen op het eindvonnis, dus dat er een serieuze kans bestaat dat de zionistische entiteit veroordeeld gaat worden voor het plegen van genocide. Anderzijds kon evenzo betoogd worden dat de geloofwaardigheid van het Internationaal Gerechtshof op het spel stond: als Israël geen tik op de vingers had gekregen, dan zou wat het globale zuiden betreft betreffend gerechtshof moreel failliet zijn. Dan zou definitief bevestigd zijn dat het slechts bestond om Afrika aan de schandpaal te nagelen.

Echter, waar de zionisten en hun bondgenoten zich aan vast hebben geklampt is dat de rechter evenzo aangegeven heeft dat Israël het recht heeft om zichzelf te verdedigen. Maar hoe definieert men zelfverdediging? Helaas is dit in Tel Aviv en co geïnterpreteerd als een juridisch geitenpaadje om hun genocide voort te zetten. Want cynisch genoeg is sinds het tussenvonnis de genocide te Gaza alleen maar geëscaleerd. De pro-Israël coalitie toverde nl. onmiddellijk een list uit de hoge hoed om de hachelijke toestand te Gaza in stand te houden. Plotseling verdacht Israël medewerkers van de UNRWA (een organisatie die humanitaire hulp verschaft aan thuisloze Palestijnen) ervan betrokken te zijn bij de acties van Hamas op 7 oktober. Over het bewijs hiervoor heeft Israël geen details verschaft. Wel heeft Israël een dossier met beschuldigingen aan de Amerikaanse regering verschaft, doch betreffende beschuldigingen zijn nog allesbehalve onafhankelijk geverifieerd. Desalniettemin zijn deze beschuldigen door de VS en verschillende vazalstaten (waaronder Nederland) onmiddellijk met beide handen aangegrepen om te stoppen UNRWA te financieren.

Het behoeft geen betoog dat de inwoners van Gaza de hulp van UNRWA momenteel meer nodig heeft dan ooit. Waarom gaan de VS en vazalstaten blind af op het woord van Israël, en wachten ze niet eerst een onafhankelijk onderzoek af? Te meer omdat Israël naar gebleken is niet vies is van een leugentje meer of minder. Los daarvan, waarom stopten de VS en bondgenoten niet onmiddellijk met het financieren van Israël toen Israël de ziekenhuizen in Gaza begon te bombarderen? Bovendien, al zouden de beschuldigingen van Israël waar zijn, waarom moet de ganse organisatie lijden onder de daden van enkele medewerkers? De Amerikaanse politie wordt bijvoorbeeld toch ook geen fondsen onthouden, ondanks dat sommige agenten racistische moorden plegen?

Een andere merkwaardige ontwikkeling is dat de Israëlische staat gedoogt dat Israëlische burgers konvooien met hulpgoederen voor Gaza blokkeren. Hoe dan? Zou de Israëlische staat het gedogen dat Palestijnse burgers een konvooi vrachtwagens bestemd voor Israël zou blokkeren? Israël zou binnen de kortste keren genadeloos korte metten maken met zo´n Palestijnse blokkade.

Ondanks de onheilspellende berichten dat Israël sinds dat het tussenvonnis van vrijdag 26 januari op de IDF heeft gewerkt als een rode lap op een stier, komen er ook geluiden uit de Israëlische media dat een bestand tussen Israël en Hamas nabij is. Kijkend naar het verloop van de strijd is dat niet vreemd. Want ondanks de genocide die gepleegd wordt op de burgerbevolking bakt de IDF er op militair gebied helemaal niets van: er is nog geen enkele gegijzelde bevrijd. Bovendien is Hamas verre van vernietigd, sterker nog, hun gevreesde tunnelsysteem is nog altijd grotendeels in takt. Daarnaast lijdt de Israëlische economie zwaar onder de strijd ter vernietiging van Hamas. Te meer omdat de almachtig geachte Amerikaanse marine niet in staat blijkt te zijn voor Israël bestemde schepen te beschermen in de Rode Zee contra aanvallen van de zich met de Palestijnen solidair verklaard hebbende Houthi´s te Jemen.

Op korte termijn heeft de rechtszaak die Zuid-Afrika heeft aangespannen tegen Israël dus averechts gewerkt. Anderzijds piepen en kraken zowel het Israëlische oorlogsapparaat als de Israëlische economie. Dus ook apartheid Israël betaalt een prijs, ondanks de onvoorwaardelijke steun die het geniet van het Anglo-Amerikaanse imperium en vazalstaten. Eveneens lijkt Israël op weg te zijn een pariastaat te worden à la apartheid Zuid-Afrika van weleer.

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Zuid-Afrika vs Israël (2)

Het Cairo symposium (1974)

Geplaatst op 27 januari 2024 door Grapevine

UNESCO is de Organisatie der Verenigde Naties voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur, en dit instituut initieerde in 1964 een project om de geschiedenis van Afrika te herschrijven. Om de onwetendheid over de geschiedenis van betreffend continent te bestrijden. Ter verwezenlijking van dit project werden de beste Afrikaanse en niet-Afrikaanse experts aangeschreven om een bijdrage te leveren. Uiteindelijk zouden 230 historici en andere experts gezamenlijk acht delen volschrijven.

De Senegalese egyptoloog dr. Cheikh Anta Diop was gevraagd om zijn visie op het oude Egypte te geven in deel 2. Maar hier ging hij niet zomaar mee akkoord. Het antwoord dat Diop aan UNESCO gaf had als strekking dat hij niet de indruk wilde wekken een pseudo-geschiedenis te schrijven simpelweg om Afrikanen een goed gevoel over zichzelf te verschaffen. Hij wilde helder maken dat hetgeen hij beweerde niet uit zijn duim was gezogen, maar gebaseerd was op hard wetenschappelijk bewijs. Daarom wenste hij eerst in debat te gaan met de beste egyptologen ter wereld. Aldus geschiedde.

Van 28 januari tot 3 februari 1974 vonden de historische debatten plaats tussen de Afrikaanse egyptologen Cheikh Anta Diop en Theophile Obenga en de achttien meest vooraanstaande egyptologen uit de Westerse en Arabische wereld. Het debat werd gevoerd onder de noemer The Peopling of Ancient Egypt & The Deciphering of the Meorotic Script. Of om preciezer te zijn, van 28 januari t/m 31 januari werd er gedebatteerd over de etnische achtergrond van de oude Egyptenaren en van 1 t/m 3 februari ging het over het ontcijferen van het schrift van de beschaving van Meroë (het zuidelijke buurland van het oude Egypte). Dit was overigens tevens de allereerste keer dat Zwarte Afrikanen waren uitgenodigd voor een symposium over het oude Egypte.

De mainstream eurocentrische egyptologen namen de volgende positie in: “De mensen die in het oude Egypte woonden waren ´wit´, zelfs als hun pigmentatie donker, of zelfs Zwart was, zo vroeg als de prédynastieke periode. ´Negers´ verschenen pas vanaf de 18e dynastie.”

Merkwaardig woordspelletje dus van de eurocentrische egyptologie: de oude Egyptenaren waren sowieso wit, zelfs al hadden ze (wellicht) een donkere huid! (?). Deze Babylonische spraakverwarring werd niet gedebiteerd door een stelletje ongeschoolde dronkenlappen in een café, maar door eurocentrische wetenschappers die gerekend werden tot de absolute top van hun vakgebied!

Hier tegenover stond de positie van de Afrikaanse egyptologen: “Het oude Egypte werd vanaf haar dageraad in de nieuwe steentijd tot het einde van de inheemse dynastieën bewoond door Zwarte Afrikanen”.

Echter, het debat was al bijna afgelopen voordat het überhaupt kon beginnen omdat de Zwarte Soedanese egyptoloog Abdallah (die in het kamp van de eurocentristen zat) zichzelf onsterfelijk belachelijk maakte door met droge ogen te beweren dat het woord km niet Zwart betekent. Aangezien dit een abc’tje is voor iedere egyptoloog dreigden Diop en Obenga onmiddellijk op te stappen als deze bokkesprong niet opgehelderd werd (als jullie zo´n simpel woord niet eens kennen, dan heeft het absoluut geen zin om verder te debatteren). Diop en Obenga zetten de beroemde Franse grammaticus Sauneron onder grote druk om de blunder van Abdallah te corrigeren, wat Sauneron uiteindelijk ook deed met grote tegenzin.

Nadat Abdullah op zijn plaats was gezet kon het daadwerkelijke debat dan toch aanvangen. Diop en Obenga lieten aan de hand van elf categorieën van wetenschappelijk bewijs overtuigend zien dat de oude Egyptenaren Zwarte Afrikanen waren. Waaronder de melanine-dosage-test, waarmee exact het % melanine in de huid van mummies kan worden gemeten. Alle door Diop gemeten mummies hadden een % melanine in de huid dat slechts voorkomt bij Zwarte Afrikanen. Let op, dezelfde test is eveneens uitgevoerd door de medische faculteiten van de universiteiten van Liverpool en Manchester, met exact hetzelfde resultaat. Verder was het linguïstische bewijs onweerlegbaar: de Afrikaanse egyptologen lieten aan de hand van duizenden voorbeelden zien dat het oud-Egyptisch echt een Afrikaanse taal was. Dus beslist niet Indo-Europees, Semitisch, Hammitisch, of Afro-Aziatisch, neen, echt een pure Afrikaanse taal.

Eindstand was dat er consensus was onder alle participanten dat Egypte kwa taal en cultuur een Afrikaans land was. Desalniettemin weigerden de eurocentristen toe te geven dat de oude Egyptenaren eveneens dezelfde huidskleur hadden als hedendaagse Zwarte Afrikanen. Dit is interessant, aangezien Afrikanen voordien meer dan eens het tegenovergestelde werd toegebeten (wellicht hadden de Egyptenaren wel een donkere huidskleur, maar cultureel waren ze compleet verschillend van Zwarte Afrikanen).

In ieder geval, na afloop schreef een Europese journalist dat Diop en Obenga de enigen waren die goed voorbereid naar het debat waren gekomen, waardoor er een gebrek aan balans was in de discussies. Wat niet wegneemt dat eurocentrische geleerden tot op de dag van vandaag withit van woede zijn op Cheikh Anta Diop. Dat houdt in, ze trachten hem of compleet te negeren, en als dat niet lukt dan halen ze hem compleet door het slijk. Maar in 1974 bleek op het Caïro Symposium dat Diop van een veilige afstand besmeuren veel makkelijker is dan hem rechtstreeks te bestrijden in een live debat. Want toen moest de mainstream egyptologie al hun braaksel weer inslikken.

De gevestigde eurocentrische egyptologie geeft om verklaarbare redenen zo min mogelijk ruchtbaarheid aan het Caïro Symposium van 1974. Het liefst doen ze alsof het nooit plaats heeft gevonden. Maar wij zullen deze historische gebeurtenis beslist niet vergeten. De week dat Afrikaanse egyptologen de mainstream eurocentrische egyptologie keihard met hun neuzen op de feiten wezen.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het Cairo symposium (1974)

Van malaise naar Milei (1)

Geplaatst op 20 januari 2024 door Grapevine

Na de economische puinhoop nagelaten door de militaire junta uit de jaren 1976-1983 en president Menem (1989-1999) leek het erop dat Kirchner (2003-2007) de Argentijnse economie weer op de rails aan het krijgen was. Kirchner diende echter slechts een enkele periode als president en droeg toen het stokje over aan zijn vrouw Cristina Fernández de Kirchner. Leunend op de populariteit van haar echtgenoot wist zij in 2007 met overmacht de presidentsverkiezingen in haar voordeel te beslissen. In 2011 werd zij herkozen met de grootste verkiezingswinst sinds 1983.

Aanvankelijk verbeterde de economie onder Cristina Kircher. Zo trof ze in 2010 een regeling met tweederde van de schuldeisers die de schuldherstructurering van 2005 hadden afgewezen. Door de regelingen van 2005 en 2010 deed nu 90% van de oorspronkelijke obligatiehouders mee aan een herstructureringsovereenkomst. Maar hiermee bleek het schuldenprobleem voor Argentinië niet opgelost. 10% van de schuldeisers was niet akkoord gegaan met een regeling en sleepte Argentinië voor de Amerikaanse rechter. De Amerikaanse rechter had geen boodschap aan het betoog van het land van Kirchner en bepaalde dat Argentinië eerst de $15 miljard moest gaan aftikken bij de gehaaide Amerikaanse hedge funds alvorens het de schuldeisers mocht betalen die wel akkoord waren gegaan met herstructureringsovereenkomsten. Desalniettemin, Kirchner weigerde de betreffende hedge funds te betalen. Daarnaast bleek haar belasting op de export van landbouwproducten (en waar de boeren heftig tegen hadden geprotesteerd) om de voedselprijzen te controleren, niet te werken.

Na twee termijnen Cristina Kirchner nam Mauricio Macri het stokje over. Maar ook hij wist het tij niet te doen keren. Nadat de rente in de VS verhoogd was lieten investeerders landen als Argentinië voor wat het was en keerden terug naar de VS. Argentinië kreeg na het verlagen van importbelastingen en droogte te maken met een handelstekort, hoge werkloosheid en de hoogste inflatie van Zuid-Amerika na Venezuela. Dit leidde tot een monetaire crisis met als gevolg dat Macri in maart 2017 moest aankloppen bij het IMF voor een nieuwe lening.

Van 2019-2023 was Alberto Fernández president, en zijn vicepresident was oude bekende Cristina Kircher. Fernández erfde de grootste recessie in twee decennia, daar bovenop kreeg hij te maken met COVID-19. In eerste instantie nam hij COVID-19 niet echt serieus, maar uiteindelijk voelde Fernández zich gedwongen om zware maatregelen te nemen, zoals een lockdown van liefst 230 dagen. Deze maatregelen tegen COVID-19 waren niet bevorderlijk voor de groei van de Argentijnse economie. President Fernández was nooit populair onder het volk en werd van alle kanten zwaar bekritiseerd. Bijvoorbeeld door het Britse blad The Economist, die hem er van beschuldigde een president zonder plan te zijn, en vond zijn regering zwak. Waarmee werd aangegeven dat hij geen knopen door hakte en dat hij politiek zwaar onder de plak zat bij vicepresident Kirchner. Hetgeen verder knaagde aan de geloofwaardigheid van zijn regering is dat hij op een gegeven moment zelfs publiekelijk werd bekritiseerd door zijn vicepresident. Alhoewel Fernandez in 2021-2022 met economische groei kon pronken, kampte het land ook met een inflatie van 100%. Eindrapport was dat eveneens Fernández er niet in slaagde Argentinië weer op de rails te krijgen.

Op 23 oktober 2023 waren er nieuwe verkiezingen in Argentinië en zowel zittend president Fernández als vicepresident Kirchner stelden zichzelf niet verkiesbaar. Wie dat wel deden waren Fernández zijn minister van Economische Zaken Sergio Massa en Javier Milei. Bij de eerste ronde haalde Massa verrassend met 36% de meeste stemmen. Favoriet Milei werd tweede met 30%. Dat Massa in de eerste ronde aan het langste eind trok was opmerkelijk gezien zijn sterke associatie met de vorige regering als minister van Economische Zaken.

De Argentijnse wet schrijft voor dat een kandidaat tenminste 45% van de stemmen, of tenminste 40% van de stemmen maar wel meer dan 10% dan zijn meest naast concurrent behoeft, om het presidentschap binnen te slepen. Aangezien geen van de kandidaten aan deze voorwaarden voldeed was er een tweede ronde noodzakelijk. Deze tweede ronde werd gehouden op 19 november 2023.

In de tweede ronde boekte de extreemrechtse libertariër Milei met overmacht de victorie: 56% van de stemmers kruisden zijn naam aan in het hokje. Analisten vergelijken de overwinning van Milei wel met de eerdere overwinningen van Trump in de VS en Bolsonaro in Brazilië (of Wilders in Nederland). Oftewel, het zou vooral een stem tegen de gevestigde orde zijn die er in de ogen van de kiezer er een rotzooitje van gemaakt had. Een paar maanden geleden nog durfde niemand ook maar een cent te geven voor een verkiezingsoverwinning van Milei, maar eens te meer is gebleken dat er in een paar maanden veel kan veranderen. Wat in het voordeel sprak van Milei is dat het al langere tijd niet goed gaat met Argentinië, met als gevolg dat vier van de tien mensen in armoede leeft en men moet dealen met een inflatie van 145%. Anderzijds, de economische plannen van Milei worden door mensen die ervoor door hebben geleerd als een recept voor een catastrophe beschouwd. Zo hebben aan de vooravond van de verkiezingen van 19 november honderd vooraanstaande economen in een open brief het Argentijnse electoraat gewaarschuwd. Maar het heeft dus niet mogen baten. Hoe dan ook, Milei heeft beloofd de inflatie binnen 24 maanden te stoppen. Dit zou bewerkstelligd worden middels een spirituele reis naar de VS en Israël en een ongekende golf aan privatiseringen…

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Van malaise naar Milei (1)

De Epstein-documenten

Geplaatst op 13 januari 2024 door Grapevine

Jeffrey Epstein werd geboren en getogen in Brooklyn, New York. Hij kwam uit een Joods arbeidersgezin. In eerste instantie beoefende hij het beroep van leraar wis-en natuurkunde op een middelbare school. Ondanks dat hij de juiste kwalificaties ontbeerde werd hij aangenomen in september 1974. Echter, in juni 1976 kreeg hij alweer de zak omdat hij zijn werk niet goed deed.

Na zijn mislukte carrière in het onderwijs wist hij via via een baan te bemachtigen in de financiële sector, en wel bij de investeringsbank Bear Sterns. Hij begon onderaan, maar maakte razendsnel carrière. In 1980 werd hij zelfs commanditair vennoot. Maar niet voor lang, aangezien hij in 1981 alweer de deur werd gewezen vanwege het plegen van fraude. Datzelfde jaar begon hij zijn eigen financiële adviesbureau, Intercontinental Assets Group Inc., dat regeringen en vermogende mensen hielp geld terug te vorderen van frauduleuze makelaars en advocaten. Hiermee zou Epstein schatrijk zijn geworden. Relevanter nog, hij begon op te scheppen dat hij een geheim agent was. Feit is dat hij een vals Oostenrijks paspoort bezat met zijn foto erop maar met een valse naam en als woonplaats Saoedi-Arabië. Hetgeen een aanwijzing is dat Epstein daadwerkelijk voor geheime diensten werkte.

Een ander persoon waarvan bekend is dat hij een geheim agent was, was Robert Maxwell. Een selfmade miljardair van Joodse afkomst, geboren in Tsjechoslowakije, die aan de holocaust had weten te ontsnappen. Na de oorlog vestigde hij zich in Groot-Brittannië en maakte zijn fortuin in de uitgeverswereld. Het leek lange tijd crescendo te gaan met Maxwell, maar in 1991 bleek ineens dat hij grote schulden had, waardoor hij sommigen van zijn bedrijven moest verkopen. In november 1991 viel Maxwell naakt van zijn jacht de Lady Ghislaine en overleed. Na zijn heengaan bleek dat hij zonder toestemming de pensioenfondsen van zijn werknemers had geplunderd om een faillissement te voorkomen.

Maxwell werd begraven in Jerusalem en het interessante is dat er zes (voormalige) hoofden van Israëlische geheime diensten aanwezig waren. Premier Sharon had ook een goed maar geheimzinnig woordje voor hem over: “Hij heeft meer gedaan voor Israël dan vandaag kan worden onthuld.” Deze cryptische wijze van formuleren suggereert heel sterk dat Maxwell dingen heeft gedaan ter meerdere eer en glorie van Israël die het daglicht niet kunnen verdragen.

Ghislaine was het jongste en lievelingskind van Robert Maxwell, en zij verhuisde na de dood van haar vader naar New York alwaar ze close werd met Jeffrey Epstein. Ghislaine´s familie was dan wel bankroet, maar ze was nog immer een socialite met een groot netwerk onder de Anglo-Amerikaanse elite. Epstein ontbeerde dat netwerk, maar zat wel goed in de slappe was. Zodoende was een match snel gemaakt: Ghislaine Maxwell introduceerde Jeffrey Epstein bij de elite en Epstein zorgde ervoor dat Ghislaine haar luxeleventje kon voortzetten.

Als lievelingetje van mossad-agent Robert Maxwell zal Ghislaine Maxwell de nodige geheimen te weten hebben gekregen betreffende de modus operandi van de mossad. Doch waarschijnlijk waren zijzelf en haar vriend en compagnon Epstein reeds werkzaam was voor de mossad (en andere geheime diensten).
Epstein en Maxwell bleken dus een eiland te runnnen alwaar minderjarigen misbruikt werden door leden van de Anglo-Amerikaanse elite en beroemdheden.

Het balletje begon te rollen vanaf maart 2005. De familie van een veertienjarig meisje beweerde dat zij misbruikt was door Epstein, waarop de politie van Palm Beach een onderzoek startte. De politie kwam erachter dat Epstein nog veel meer meisjes had misbruikt. Jeffrey Epstein kwam tot verontwaardiging van velen weg met een opvallend lage straf, waarna de FBI de zaak oppikte. In de loop der jaren meldden steeds meer slachtoffers zich, waardoor er een gigantische beerput openging. Op 6 juli 2019 werd Jeffrey Epstein gearresteerd en op 10 augustus overlijdt hij in navolging van Robert Maxwell onder verdachte omstandigheden.

Steeds meer dossiers worden openbaar gemaakt, met als gevolg een steeds langere lijst van invloedrijke en bekende personen die acte de presence hebben gegeven op Epstein eiland. De namen van prins Andrew, Bill Clinton, Donald Trump, Al Gore, Michael Jackson, Cameron Diaz, Stephen Hawkings, Sir Richard Branson, David Copperfield, Ehud Barak (voormalig premier van Israël), etc. worden genoemd. Maar wat zou het hogere doel van Epstein eiland zijn geweest? Volgens de voormalige Israëlische spion Ari Ben-Menash was Epstein zelf ook een mossad-agent. Volgens Ari Ben-Menash heeft Maxwell senior zowel zijn lievelingsdochter als Epstein bij de mossad geïntroduceerd. VIP´s werden naar Epstein eiland gelokt en aangezet om sexuele handelingen te verrichten met minderjarigen. Deze handelingen werden gefotografeerd en gefilmd, waardoor de mossad materiaal in handen kreeg om betreffende VIP’s te chanteren.

Hoe dan ook, al decennia doen zich de bizarste verhalen de ronde over elitaire pedofielennetwerken. Totdat Epstein in 2019 dood werd aangetroffen in zijn cel en 2021 Ghislaine Maxwell werd veroordeeld konden die ´geruchten´ door de msm weggewuifd worden als complottheorieën ontsproten uit het brein van complete fantasten. Want, waar was het bewijs? Waarom was er nog nooit iemand uit zo´n elitair pedofielennetwerk onvoorwaardelijk door een rechter veroordeeld?

Epstein is toevallig in de kraag gegrepen, maar de vraag is, hoeveel meer van dit soort ondergrondse ondernemingen er bestaan. Wellicht moeten alle (vermeende) slachtoffers en getuigen van misbruik tijdens bepaalde afgesloten bijeenkomsten in de toekomst toch serieuzer genomen worden. Er zijn dus aanwijzingen dat politici en beroemdheden op grote schaal worden gechanteerd, en dus niet het volk vertegenwoordigen maar de belangen van hun chanteurs dienen.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De Epstein-documenten

Zuid-Afrika vs Israël (1)

Geplaatst op 6 januari 2024 door Grapevine

Het Israëlische leger heeft al meer dan 22.000 mensen vermoord in Gaza. Als in Nederland verhoudingsgewijs naar inwonertal hetzelfde aantal doden zou vallen, dan zou het gaan om zo´n 180.000 dodelijke slachtoffers. Daarnaast zijn er minstens 57.000 gewonden te betreuren, is 85% van de bevolking van huis en haard verdreven en lijdt een half miljoen mensen honger. Helaas houdt de ellende daar niet op. Zelfs ziekenhuizen, hulpverleners en journalisten zijn allesbehalve veilig voor de IDF. Gaza heeft volgens de WHO nog slechts 13 gedeeltelijk functionerende ziekenhuizen, 2 minimaal functionerende en 21 die helemaal niet meer functioneren. Er zijn tevens al meer dan honderd VN-hulpverleners gedood, hetgeen de oorlog in Gaza de dodelijkste oorlog voor hulpverleners ooit maakt. Hetzelfde geldt voor journalisten: meer dan honderd hebben er reeds het leven gelaten. Wat betreft de genocide te Gaza zal niemand achteraf kunnen debiteren: “Ich habe est nicht gewusst!”

Ondanks alle dood en verderf dat de IDF in Gaza heeft verspreid, schiet de IDF in militair opzicht niet erg op. Hamas heeft naar verluidt in Gaza een tunnelstelsel gegraven van wel 500 km lang en tientallen meters diep. Omdat die tunnels zo diep zitten, kunnen ze niet gezien worden vanuit de lucht. Hamas kan zomaar van alle kanten opduiken, militair materieel en soldaten bestoken om even snel weer met de noorderzon te verdwijnen. Na verdwenen te zijn wordt de gebruikte tunnel weer opgeblazen, zodat de IDF er niets meer aan heeft. Er wordt daarom ook gesuggereerd dat de IDF uit frustratie van het teleurstellende verloop van de strijd met Hamas haar toorn dan maar richt op onschuldige burgers, hulpverleners en journalisten. Maar ook om naar het thuisfront toe een beeld te scheppen dat de IDF grote overwinningen boekt.

Zoals bekend blijft met name de VS vooralsnog onvoorwaardelijk achter Israël staan. Er wordt dan wel voor de vorm gemord dat Israël burgerslachtoffers meer moet trachten te beperken, de feiten zijn dat de VS het doen en laten van Israël te Gaza in de VN gewoon blijft steunen, o.a. middels wapenleveranties. Ook al pleiten praktisch alle leden van de VN voor een staakt het vuren, dan nog maakt de VS schaamteloos misbruik van haar vetorecht.

Tegenover de VS staat dan weer een land als Zuid-Afrika. Regeringspartij en voormalige anti-apartheidsbeweging ANC heeft evenals de Palestijnen een appeltje te schillen met Israël. Israël was nl. één van de grote vrienden van apartheid Zuid-Afrika. Zeker na de zesdaagse oorlog won Israël het respect van de witte Zuid-Afrikaanse elite, die Israël zagen als een broederstaat die in een vergelijkbare positie verkeerde (simultaan werden ook de banden tussen het ANC en de PLO steeds warmer, die elkaar net zo goed als broederorganisaties zagen in een vergelijkbare strijd). De Zuid-Afrikaanse toenadering tot Israël sorteerde succes. Er ontwikkelde zelfs een warme band tussen beide regimes. Zo zetten Israël en apartheid Zuid-Afrika een gezamenlijk programma op voor politieke en psychologische oorlogsvoering. Verder verschafte Israël wapens en militaire adviseurs, trainde de legers van beide landen samen en werd er samengewerkt in de strijd tegen de PLO en het ANC. Bovenal zijn er sterke aanwijzingen dat apartheid Zuid-Afrika de beschikking heeft gekregen over nucleaire wapens met behulp van Israël. Of met andere woorden, Israël was niet alleen de vijand van de Palestijnen, maar net zo goed van de Zwarte Afrikanen: apartheid Zuid-Afrika en Israël waren twee handen op één buik.

Zo´n vijftig jaar geleden erkende de voorloper van de AU de gelijkenissen tussen apartheid Zuid-Afrika en Israël. Desalniettemin wist Israël in 2021 tot grote verontwaardiging van met name Zuid-Afrika en Algerije de waarnemersstatus te verkrijgen van de voorzitter van de AU. Dit was het resultaat van een succesvolle Israëlische lobby waar een reeks minder principiële Afrikaanse regeringen voor waren gezwicht. Doch inmiddels is de waarnemersstatus in de AU die Israël had weten te bemachtigen weer ingetrokken. Met name dankzij politieke druk uitgeoefend door Zuid-Afrika. Er valt van alles en nog wat op het ANC op-en aan te merken, maar het is noch de broeders in de strijd te Palestina, noch hetgeen Israël Zwart Zuid-Afrika heeft aangedaan, vergeten. Nelson Mandela drukte de band tussen Zuid-Afrika en Palestina eens als volgt uit: de mensen in zijn land zouden pas vrij zijn als Palestina vrij is.

Ter ondersteuning van de Palestijnse zaak stemde het Zuid-Afrikaanse parlement afgelopen november al voor het sluiten van de Israëlische ambassade te lande. Weliswaar een symbolische actie, want het is slechts aan de president om zo´n besluit te nemen, maar het was desalniettemin een duidelijk statement tegen de genocide die Israël momenteel in Gaza pleegt. President Ramaphosa en zijn minister van Buitenlandse Zaken dr. Pandor behoorden reeds tot de grootste critici van de Israëlische oorlogsmisdaden in Gaza. Maar het is niet bij woorden gebleven. Zuid-Afrika maakte op 29 december jongstleden wereldkundig dat het Israël voor het Internationaal Gerechtshof in Den Haag gaat slepen voor het plegen van genocide. De VS heeft ook in deze zaak als vanouds de zijde van Israël gekozen.

Israël heeft aangekondigd zichzelf te gaan verdedigen in Den Haag. Of de zionistische entiteit zich wat gaat aantrekken van een eventuele veroordeling is maar de vraag. Wel kan een eventuele veroordeling de pariastatus van Israël verder versterken, hetgeen ertoe bij kan dragen dat het op den duur zelfs voor de VS en haar vazalstaten onhoudbaar wordt om Israël de hand boven het hoofd te blijven houden.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Zuid-Afrika vs Israël (1)

Frankrijk op retour in Afrika

Geplaatst op 30 december 2023 door Grapevine

Het Franse koloniale imperium stond eind jaren ´50 zwaar onder druk. Zodanig zelfs dat het überhaupt maar de vraag was of Frankrijk wel kon overleven. Zo was het Franse leger vernederd in Vietnam en moest zodoende met de staart tussen de poten de kolonie in Indochina verlaten. Bovendien was er eveneens in Algerije een koloniale oorlog gaande. Betreffende oorlog leidde tot een gigantische politieke crisis in Frankrijk met als gevolg de val van de vierde republiek. De reeds gepensioneerde generaal de Gaulle greep in, kwam middels een soort van coup aan de macht in 1958, hervormde het politieke systeem en vestigde de vijfde republiek.

De politieke crisis was nu opgelost. Echter, de kurk waarop de Franse economie dreef moest eveneens gered worden. Vietnam was als kolonie al voltooid verleden tijd, en in Algerije dreigde hetzelfde te gebeuren. De vrees was dat ook de zuidelijker gelegen Afrikaanse koloniën de wapens op zouden pakken om zich vrij te vechten, met als risico dat Marianne al haar overzeese gebiedsdelen in Afrika zou gaan verliezen. Dit zou ronduit rampzalig zijn voor de Franse economie.

Om de totale instorting van het Franse koloniale imperium te voorkomen bedachten de imperialisten te Parijs een list. In plaats van te wachten totdat de rest van francofone Afrika het juk van Parijs met geweld van zich af zou gaan schudden, besloot Frankrijk de toon van de muziek te bepalen door zelf onafhankelijkheid aan te bieden. Zodoende werd in 1960 francofone Afrika op papier onafhankelijk. Dat hield in, middels de CFA creëerde Parijs in francofone Afrika de illusie dat men onafhankelijk was. In werkelijkheid bleven de (voormalige) Franse koloniën economisch met handen en voeten gebonden. Doch niet slechts economisch. Frankrijk bleef achter de schermen gewoon bepalen wie de belangen van Frankrijk mocht behartigen als president. Wie niet aan de leiband van Frankrijk wenste te lopen werd genadeloos uit de weg geruimd. In die geest heeft Frankrijk sinds 1963 liefst 22 Afrikaanse presidenten helpen vermoorden. Om die reden is menig Afrikaans staatshoofd dan ook doodsbenauwd om zijn of haar nek uit te steken.

Maar zoals bekend zijn er momenteel tenminste drie landen op het continent waarvan de leiders wel op durven te staan tegen het Franse imperialisme, en het lijkt erop dat ze deze maal wel aan het langste eind gaan trekken. Frankrijk heeft de ECOWAS onder auspiciën van Nigeria nog geboden om de drie hierboven genoemde landen te bedreigen met militair ingrijpen, maar vooralsnog zijn de militairen van de ECOWAS in hun kazernes gebleven. Geopolitieke experts denken omdat het Nigeriaanse leger een blaffende hond is die niet kan bijten: het Nigeriaanse leger zou simpelweg incapabel zijn om een dergelijke invasie ten uitvoer te brengen.

Niger, Mali en Burkina Faso hebben het Franse leger geboden hun biezen te pakken en Frankrijk heeft gehoorzaamd. Mede dankzij druk van het Russische Wagner PMC. Daarnaast hebben Mali en Burkina Faso de Franse taal ontheven van de status van officiële taal van hun respectievelijke landen. Niger heeft onlangs alle banden met de Organisatie van Francofone Landen (OIF) verbroken als onderdeel van het grotere doel (alle banden met Frankrijk verbreken) en maakte tevens het volgende statement: “De regering van Niger roept de Afrikaanse volkeren op om hun geest te dekoloniseren en hun eigen nationale talen te promoten in overeenstemming met de ideeën van de grondleggers van het Pan-Afrikanisme.”

Wat de economische ontwikkelingen betreft, de African Developmemt Bank Group verwacht dat het BNP van Niger in 2023 7% gegroeid zal zijn, en in 2024 met liefst 11,8%, met een groei van ten minste 5% in alle sectoren. De consumptie en de hogere olie-investeringen en de export, mogelijk gemaakt door de nieuwe pijpleiding, zullen naar verwachting de groei van het BNP stimuleren. De Economic Update van de Wereldbank, getiteld “Strengthening Financial Resilience of Pastoralists to Drought”, schat de groei van het BNP van Mali op 1,8%, gedreven door het herstel van de voedsellandbouw en de veerkracht van de goud- en telecommunicatiesector. Wat Burkina Faso betreft verwacht de African Developmemt Bank Group dat het reële BNP met 3,7% zal groeien in 2023 en 3,9% in 2024. Dat is wel minder dan het gemiddelde van 6% voor 2017-19, als gevolg van sociaal-politieke instabiliteit en de verslechterende veiligheidssituatie. Dus vooralsnog lijkt het erop dat de economieën van de drie landen zonder Frankrijk gaan overleven. De boycot van de ECOWAS ten spijt. Al is er sowieso een ontwikkeling gaande waarbij landen als China, Duitsland en Nederland het Franse marktaandeel in Afrika overnemen.

Wat eveneens mee zal helpen is de helpende hand van Marokko. Koning Mohammed VI verkondigde nl. op 6 november 2023 dat hij de niet aan zee grenzende Afrikaanse landen van de Sahel toegang zal gaan bieden tot Marokkaanse havens aan de Atlantische Oceaan. De Sahellanden hebben niet onder stoelen of banken gestoken dat zij de geste van koning Mohammed VI ten zeerste waarderen. Dus waar de Zwarte Afrikaanse ‘broederlanden’ van de ECOWAS op gebod van Frankrijk deuren voor de anti-kolonialistische landen van de Sahel dicht smeet, heeft uitgerekend het Noord-Afrikaanse Marokko weer deuren voor ze geopend.

De manier hoe Frankrijk in de Sahel de deur is gewezen is een vernederende ervaring voor een eens zo trotse wereldmacht. De CFA heeft een Frans au revoir meer dan zestig jaar weten te frustreren. Zal Frankrijk een domino-effect in de rest van francofone Afrika kunnen voorkomen?

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Frankrijk op retour in Afrika

Het tijdperk Bouterse

Geplaatst op 23 december 2023 door Grapevine

Desi Delano Bouterse heeft vanaf 1980 het maatschappelijke landschap van Suriname als geen ander gedomineerd. Dit staat los van de vraag of de man een positieve of een negatieve factor is geweest. Maar feit is, hij was dik vier decennia dominant aanwezig. In het militaire apparaat, de politiek, maar evenzo in de maatschappij in het algemeen. Toekomstige historici van Suriname zijn daarom reeds bij voorbaat gedwongen om uitvoerig op hem te reflecteren. Wordt hij een schurk of de Surinaamse Atatürk? Daarover durven we ons niet uit te laten. Wij weten immers niet met wat voor soort bril en vanuit welke locatie historici van na 2060 het epoque Bouterse onder de loep gaan nemen.

Nederland houdt helaas een aantal dossiers gerelateerd aan de gebeurtenissen in Suriname begin jaren ´80 geclassificeerd als staatsgeheim. Ze worden pas in 2060 geopenbaard. Tegen die tijd zal waarschijnlijk geen van de betrokkenen nog in levenden lijve zijn, dus zullen zij zich niet meer voor een rechter hoeven te verantwoorden. Wat dan wellicht gaat resten is dat de verre opvolger van Mark Rutte met actieve herinnering een slap excuus uit gaat spreken aan Suriname…

Onder leiding van Desi Bouterse en Roy Horb pleegden een groep onderofficieren op 25 februari 1980 een militaire coup in Suriname. De economie van Suriname was na de onafhankelijkheid van 25 november 1975 bergafwaarts gegaan, tevens heerste er grote ontevredenheid onder grote delen van de bevolking over de corruptie en vriendjespolitiek. Wat de falende economie betreft, die zou wellicht mede toegeschreven kunnen worden aan een wereldwijde trend. Met name veel Afrikaanse landen kregen het door bepaalde ontwikkelingen in gang gezet door wijlen Henry Kissinger zwaar te verduren vanaf de jaren ´70 (wat er precies gaande was is een andere discussie). Desalniettemin, de regering Aaron had oor voor de klachten en vervroegde de verkiezingen met anderhalf jaar (27 maart 1980).

Uitgerekend een maand voor de vervroegde verkiezingen vond de zogenaamde sergeantencoup plaats. Dat roept toch vragen op over het hoe, wat, waar en waarom van de sergeantencoup. Want de gelegenheid was toch in aantocht om middels het democratische proces de broodnodige hervormingen door te voeren? Het verhaal doet daarom de ronde dat de coup niet ideologisch gemotiveerd was, maar een uit de hand gelopen arbeidsconflict was tussen de militairen en de overheid.

Het is een publiek geheim dat de Nederlandse kolonel Hans Valk het meesterbrein achter de coup was. Dit zou Bouterse zelf aangegeven hebben tijdens het afscheid van Valk aan Suriname. Zo verkondigde Bouterse indertijd publiekelijk: “Kolonel, nu ga ik iets onthullen wat alleen u en ik weten. Zonder u was deze staatsgreep nooit gepleegd.” Dan volgt de vraag of Valk geheel op eigen houtje handelde of in opdracht van Den Haag? In ieder geval, Valk zou tijdens een medische behandeling aan arts en politicus Lie Paw San verklaard hebben dat Soerinder Rambocus in Tilburg werd opgeleid om een coup te plegen (uiteindelijk behoorde Rambocus niet tot de coupplegers van 25 februari 1980, maar zou in maart 1982 wel een mislukte tegencoup leiden). Het feit dat bepaalde dossiers tot 2060 geclassificeerd blijven doet vermoeden dat men aan de Noordzee een gigantische beerput te verbergen heeft.

Bouterse is dus op 20 december jongstleden definitief veroordeeld tot twintig jaar gevangenisstraf voor de moord op vijftien vooraanstaande, hoogopgeleide Surinamers op 8 december 1982. Zeg maar de Surinaamse variant van de grachtengordel. Vanaf nu is Den Haag definitief klaar met Desi Bouterse en co. Ondanks dat Bouterse altijd nadrukkelijk geassocieerd is met de decembermoorden wordt hij onder een bepaald deel van de Surinaamse bevolking razend populair. Ook als de democratie hersteld is weten Bouterse en co middels verkiezingen meermalen de macht te grijpen. Tot groot afgrijzen van Nederland en de Surinaamse grachtengordel.

Volgens sommigen hebben Bouterse en consorten ontwikkeling in Suriname gebracht middels infrastructurele projecten. Anderen zijn weer van mening dat de verschillende NDP-regeringen van de hand in de tand leefden, hetgeen Suriname juist aan de rand van de afkomst zou hebben gebracht. Bovenal zouden Bouterse en zijn entourage net zo corrupt zijn gebleken te zijn als de traditionele Surinaamse grachtengordel toen zij de lakens mochten uitdelen.

We kunnen in ieder geval concluderen dat zowel Nederland als de Surinaamse elite weinig snapte van (post)koloniale machtsuitoefening. In die zin, koloniale mogendheden trachten hun koloniën het gevoel te geven onafhankelijk te zijn, om vervolgens via andere middelen zoals de economie en het leger de macht in handen te houden. Vooral Frankrijk blonk uit in dat kunstje. Aldus had de Surinaamse grachtengordel moeten snappen dat als de Surinaamse leger(sub)top is opgeleid door de (voormalige) kolonisator het tevens getraind is om de belangen van de kolonisator te verdedigen. Zie de talloze coups gepleegd in Afrika en Zuid-Amerika ter verdediging van de belangen van Westerse kapitalisten. Zo leidde de VS duizenden Latijns-Amerikaanse soldaten op in hun School of the Americas. De VS leidde hen beslist niet op uit altruïsme: in de praktijk was dit gewoon een opleiding om militaire coups te plegen voor de Anglo-Amerikaanse speculantenoligarchie. Suriname had zich daarom uit eigen lijfsbehoud goed moeten afvragen of het wel een door de kolonisator opgeleid leger zou moeten willen hebben en zo ja, hoe het ermee om zou moeten gaan. Anderzijds, Nederland kon blijkbaar wel een coup op afstand orkestreren, maar was in tegenstelling tot bijvoorbeeld Frankrijk geen geslaagde marionettenspeler. Zodoende kon een sluwe onderofficier decennialang Suriname domineren.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het tijdperk Bouterse

Essequibo referendum

Geplaatst op 16 december 2023 door Grapevine

Ten westen van Suriname ligt buurland Guyana. Op landkaarten is duidelijk waar te nemen dat betreffende staat een stuk omvangrijker is dan Suriname. Maar als we de president van Venezuela mogen geloven dan gaat daar binnenkort verandering in komen. Als het aan hem ligt dan is Suriname binnenkort namelijk een heel stuk groter dan haar westelijke buurland.

Suriname leeft reeds enige tijd in onmin met Guyana aangaande de vraag waar de grens tussen beide landen ligt. Zo verjaagde het Surinaamse leger in 1999 het Canadese bedrijf CGX van een boorplatform gelegen in Liza-put. Liza-put is uitermate belangrijk aangezien er in Liza-put zoveel als twee miljard vaten olie te winnen zijn. Er volgde een rechtszaak en Guyana trok aan het langste eind. Beide landen waren miljoenen kwijt aan juridische kosten. Voor Suriname bleek dit dus weggegooid geld maar voor Guyana een uitstekende investering.

Of toch niet? Is er hier wellicht sprake van twee honden vechten om een been en de derde gaat er mee heen? Want eensgelijk Suriname heeft Guyana een grote westerbuur die aast op haar grondgebied. En niet zo´n klein beetje ook. Venezuela heeft haar zinnen namelijk gezet op niets minder dan Essequibo, oftewel, alle land behorend tot Guyana ten westen van de rivier de Essequibo. Dat houdt in liefst tweederde van het oppervlak van Guyana. Dus mocht Venezuela in deze prevaleren, dan wordt de staat Guyana gemarginaliseerd.

De fȇte tussen Venezuela speelt overigens al sinds de 19e eeuw. In 1897 brachten Venezuela en Groot-Brittannië (de toenmalige kolonisator van Guyana) de zaak Essequibo voor een internationale arbitragecommissie in Parijs. Deze commissie oordeelde dat Essequibo toebehoorde aan Groot-Brittannië. Decennialang werd de beslissing van de commissie gerespecteerd door Venezuela. Doch in 1948 meende men in Caracas onregelmatigheden te hebben ontdekt in de uitspraak, aldus meende Venezuela dat de uitspraak geen waarde had. In 1963 bracht Venezuela haar claim op Essequibo zelfs naar de VN. Echter, tot op de dag van vandaag is de kwestie niet opgelost.

Essequibo was lange tijd een soort van bevroren conflict. Dat veranderde echter nadat er gigantische hoeveelheden olie werden gevonden voor de kust van de Guyana´s. De US Geological Survey verwoordde het als volgt: “Het Guyana Suriname Basin [is] 2e in de wereld voor prospectiviteit onder ’s werelds onontgonnen bekkens en 12e voor olie onder alle bekkens van de wereld – verkend en onontgonnen.” Het bekken, dat zich uitstrekt van het oosten van Venezuela tot de kusten van het noorden van Brazilië, is een van de hoofdprijzen in de wereld voor zowel energiebedrijven als overheden. Oftewel, er wordt uitgegaan voor aan 15 miljard nog niet ontdekte vaten olie en meer dan 10 biljoen kubieke meter aan gasreserves. Geen wonder dat de landen in de regio zo lopen te rollebollen om de rechten op te eisen, al dan niet met juridische hocus pocus.

Het conflict om Essequibo is natuurlijk ook een buitengewoon stevige stok voor het Anglo-Amerikaanse imperium om Venezuela te slaan. Vanaf het prille begin tracht het imperium het vuur van de Boliviaanse revolutie te doven. In principe lijdt het volk van Venezuela reeds jaren onder de zware economische sancties van het Anglo-Amerikaanse imperium, doch ironisch genoeg kan nu dankzij de controverse rond Essequibo Venezuela door het imperium nu beticht worden van imperialistische ambities.

De speculantenoligarchie heeft zich in ieder geval in woord en daad aan de zijde van Guyana geschaard. Guyana heeft zelfs publiekelijk toegegeven dat Exxon Mobile voor haar de juridische kosten heeft betaald voor een zaak bij het Internationaal Gerechtshof in Den Haag (welk gerechtshof Venezuela in deze overigens niet bevoegd acht). Wat is het geval? Momenteel is Exxon Mobil geïnteresseerd in het uitbreiden van haar faciliteiten over een gebied van meer dan 26.000 vierkante kilometer, dat niet alleen het betwiste gebied in Essequibo doorkruist, maar ook het onbetwiste nationale grondgebied van Venezuela schendt. Om maar aan te geven dat er van alle kanten geaasd wordt op de olie en gas aan de noordkust van Zuid-Amerika.

Nu zou het volk van Venezuela middels een referendum adhesie gegeven hebben voor de annexatie van Essequibo. In deze context heeft het instituut dat wel de hoogste vorm van democratie genoemd wordt wel een heel ondemocratische blinde vlek. Het zou naar West-Europa vertaald betekenen dat Duitsland een referendum zou kunnen houden met de vraag of het Duitse leger Groningen zou moeten innemen om zich te verzekeren van de daar aanwezige gasvoorraden. Lastig dus. Los daarvan, of Venezuela Essequibo echt durft binnen te vallen is maar de vraag aangezien het dan een oorlog riskeert met regionale mogendheid Brazilië en wereldmacht de VS. Wellicht is het geblaf meer bedoeld voor binnenlandse consumptie met het oog op aankomende verkiezingen.

Desalniettemin, bij wie hoort Essequibo eigenlijk, of beter gedefinieerd, bij wie zou Essequibo moeten horen? Volgens de Guyanese autoriteiten bij Guyana. Volgens het Venezualese volk en de president van het land bij Venezuela. De belangrijkste vraag is, wat vinden de inwoners van Essequibo zelf? Het is natuurlijk wel apart dat het volk van Venezuela zo maar meent te kunnen bepalen dat Essequibo bij Venezuela hoort. Wellicht is het een idee om naar de stem van de mensen woonachtig in Essequibo te luisteren. Houdt aldaar een referendum en laat hen beslissen bij welk land ze willen horen. Want uiteindelijk willen zowel het socialistische Venezuela als de neoliberale Anglo-Amerikaanse speculantenoligarchie Essequibo exploiteren ten koste van het volk van Essequibo.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Essequibo referendum

De erfenis van Chancellor Williams

Geplaatst op 9 december 2023 door Grapevine

Dr. Chancellor Williams leefde van 22 december 1893 tot 7 december 1992. Hij werd geboren in Bennetsville, South Carolina als de jongste in een gezin van zeven kinderen. Opgroeiende in het gesegregeerde zuiden hield de achterstelling van Zwarte Amerikanen hem van jongs af aan al bezig. Aangezien zijn vader nog een slaafgemaakte was geweest was de slavernij voor hem erg dichtbij. Of zoals hij zelf zei: “Ik wilde weten hoe je die grote verschillen kan verklaren. Hoe komt het dat wij in zulke slechte omstandigheden verkeerden in vergelijking met de witte mensen? En toen ze ‘slavernij’ als verklaring gaven, wilde ik weten waar we vandaan kwamen.” Die interesse werd op de lagere school verder aangewakkerd door een onderwijzer die hem stimuleerde om het door de NAACP uitgegeven tijdschrift the Crisis maar ook The Norfolk Journal Guide zowel te lezen als te verkopen. Dit waren publicaties die indertijd de bewustwording onder de Zwarte bevolking bevorderden. Toen zijn interesse eenmaal gewekt was begon Williams alles te lezen wat hij te pakken kon krijgen over de geschiedenis van Afrika, om zodoende antwoorden te krijgen op de vragen die hem bezighielden.

Zoals zovele Zwarte gezinnen indertijd verhuisde het gezin Williams naar het noorden. In hun geval Washington DC. Aldaar behaalde Chancellor zijn middelbareschooldiploma. Aangezien hij uit een arm gezin kwam was het voor hem niet mogelijk om meteen na de middelbare school te gaan studeren. Maar op latere leeftijd zou hij alsnog naar de universiteit gaan en een indrukwekkende academische carrière opbouwen. Zo behaalde hij bullen in onderwijs (1930) en geschiedenis (1935) aan de prestigieuze Zwarte universiteit Howard (alwaar hij in contact kwam met zijn mentor, de illustere dr. Leo Hansberry) en promoveerde in 1949 in de sociologie aan American University. Hij zou ook gaan studeren en doceren aan Oxford University en the University of London. Dit allemaal met als groter doel om alles over Afrika te weten te komen en de vragen te kunnen beantwoorden hoe en waarom de Zwarte mens van zijn voetstuk heeft kunnen worden gestoten. Na terugkeer in de VS ging hij naar de universiteiten van Iowah en Chicago. Doch eveneens naar University College in Ghana om veldonderzoek te doen naar Afrikaanse geschiedenis.

Let wel, Williams ondervond gigantisch veel weerstand omdat hij überhaupt de geschiedenis van Afrika wilde bestuderen. Van zowel witte als Zwarte collega´s en instituties. Want volgens hen bestond er niet zoiets als Afrikaanse geschiedenis en was hij een fantast die de geschiedenis van Afrika romantiseerde. Alle tegenwerking ten spijt zette Williams zijn levensmissie voort. Zo publiceerde hij in 1961 The Rebirth of African Civilization, waarin hij zijn ideeën uit de doeken doet over de toekomst van Afrika, waarin hij strategieën en tactieken aanbeveelt om Afrika op te bouwen. Dit is een belangrijk, maar minder bekend boek van Chancellor Williams.

Maar het boek waar Williams wel bekendheid mee verworven heeft is natuurlijk het monumentale The Destruction of Black Civilization. In betreffend boek belicht hij niet alleen de glorie van het prékoloniale Afrika, maar hij tracht ook een verklaring te geven hoe het bloeiende Afrika van haar voetstuk heeft kunnen vallen. Althans, daar handelt het eerste gedeelte van het boek over. In het tweede gedeelte (die niet iedereen gelezen heeft) presenteert hij een plan om Afrika weer mee te trekken in de vaart der volkeren. Het boek is de culminatie van zestien jaar aan grondige studie, waarbij hij 26 Afrikaanse landen bezocht en meer dan honderd taalgroepen onder de loep heeft genomen. The Destruction of Black Civilization kwam in 1971 uit. De bedoeling was dat er twee delen zouden komen, maar dat zou nog zeker vijf jaar duren om af te ronden. Doch hij wist niet of het hem gegund was die twee delen af te krijgen, gezien zijn kwakkelende gezondheid. Te meer omdat er indertijd grote behoefte was onder jonge Zwarte Amerikanen (Black Power generatie) om kennis te vergaren van hun prékoloniale geschiedenis. Vandaar slechts één deel. Wel kwam er in 1974 een uitgebreidere versie uit, opgedragen aan de jeugd van de jaren ´60 voor het starten van een tweede grootse emancipatie. Hoe dan ook, het boek sloeg in als een bom en kreeg als bijnaam the Black man´s bible.

Wel is het zo dat latere Afrikaansgecentreerde geleerden—die beschikking hadden over voortscheidend onderzoek—bepaalde theorieën van Williams hebben gecorrigeerd. Zo sprak Williams in Destruction of Black Civilization over de dominantie van een mulatto element in het noorden van Egypte. Tegenwoordig weten we dat daar geen sprake van was. Althans, de vermenging van volkeren waaraan Williams refereert vond plaats op een veel later tijdstip dan hij beweerde in zijn boek. Desondanks ondermijnt het de tijdloosheid van zijn document niet.

Eurocentrische geleerden gruwen van het boek van Williams. Net zoals Williams altijd gruwde van hetgeen eurocentrische geleerden over Afrika schreven: hij heeft de conclusies die zij trokken nimmer geaccepteerd. Om die reden vond Williams dat Zwarte mensen zelf de verantwoordelijkheid moesten nemen om hun eigen geschiedenis op papier te zetten. Of zoals hij het zelf verwoordde: “Afrikanen en personen van Afrikaanse afkomst moeten de primaire verantwoordelijkheid en het leiderschap op zich nemen in historisch onderzoek. Als we praktisch al het belangrijke historische onderzoek en schrijven over de Zwarte mens aan de witte man willen blijven overlaten, dan moeten we bereid zijn om zonder klagen het standpunt van de witte man te accepteren.”

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De erfenis van Chancellor Williams