Waarom wordt Israël onvoorwaardelijk gesteund?

Het blijft opmerkelijk hoe het Anglo-Amerikaanse imperium (inclusief haar vazalstaten) de zionisten onvoorwaardelijk blijft steunen. Het maakt eigenlijk niet uit hoeveel de zionistische entiteit in de Levant over de scheef gaat. Zelfs als het Groot-Brittannië of de VS rechtstreeks treft wordt het onheil dat Israël aanricht spoedig vergeten en vergeven. Zo bombardeerden de zionisten op 22 juli 1946 het hoofdkwartier van het Britse gouvernement te Palestina, hetgeen gevestigd was in het King David Hotel te Jeruzalem. Hierbij kwamen 91 mensen om het leven en raakten er 46 gewond. Terroristische acties zoals deze werden beloond, want twee jaar later was de staat Israël een feit. In 1967 bombardeerde het Israëlische leger het Amerikaanse schip USS Liberty. Hierbij lieten 34 bemanningsleden het leven en raakten er 171 gewond. Ondanks dat er sterke aanwijzingen waren dat Israël precies wist wat het deed, werd in een officieel rapport van de Amerikaanse overheid geconcludeerd dat het per ongeluk was geschied.

Als de VS en Groot-Brittannië al een masochistische houding aannemen als zij zelf het slachtoffer zijn van de terreur van het zionisme, zal het ze helemaal niets uitmaken als de Palestijnen lijden onder het juk van de staat Israël. Zoals te verwachten was sprak Joe Biden na de gebeurtenissen van 7 oktober jongstleden dan ook onmiddellijk zijn onvoorwaardelijke steun uit aan Israël: “We zullen ervoor zorgen dat de Joodse en democratische staat Israël zich vandaag en morgen kan verdedigen, zoals we altijd hebben gedaan. Zo simpel is het.” Dezelfde uitspraak werd gepapegaaid door de Britse premier Sunak. Eveneens premier Rutte van de Anglo-Amerikaanse vazalstaat Nederland deed zijn duit in het zakje: “Israël mag zichzelf verdedigen, en er is geen maar!”, waarmee hij de IDF wat Nederland betreft groen licht gaf om compleet los te gaan.

Toch moeten we het eerdere statement enigszins relativeren, want de Amerikaanse steun aan Israël is niet altijd onvoorwaardelijk geweest. Aanvankelijk had de VS zelfs een wapenembargo contra de zionisten ingesteld. Maar ironisch genoeg wist Israël in 1948 haar onafhankelijkheid toch te bewerkstelligen met wapens van de wehrmacht. Stalin had nl. wapens die het rode leger geconfisqueerd had van nazi-Duitsland verstrekt aan de zionisten, om zodoende een verzwakt Groot-Brittannië uit West-Azië te verjagen. Eveneens in de hoop dat de zionisten ter plekke een communistische staat zouden stichten, die dan weer een bondgenoot zou worden van de Sovjet-Unie. De liefde tussen Israël en de Sovjet-Unie bekoelde echter weer nadat de Israëli’s begonnen te pleiten voor de migratie van Sovjetjoden naar Israël: hierop antwoordde de Sovjet-Unie resoluut njet.

Vanwege de grote olievoorraden en strategische waterwegen eist West-Azië een speciale status op in de geopolitiek. De VS meende een sterke bondgenoot ter plaatse nodig te hebben als tegenwicht voor de Sovjet-Unie en om de eigen oliebelangen te beschermen. Nadat Israël in 1967 met overmacht de zesdaagse oorlog won, werd het door de VS omarmd als de broodnodige bondgenoot in West-Azië en sindsdien wordt Israël onvoorwaardelijk militair en diplomatiek gesteund door Washington.

Het is van belang erop te wijzen dat het zionisme en het jodendom twee verschillende dingen zijn. Niet iedere Jood is een zionist (sterker nog, veel Joden ageren fel tegen het zionisme), maar omgekeerd zijn er ook zat zionisten die geen Joden zijn. Het is wel zo dat de zionistische lobby in de VS heel machtig is. Ze hebben veel belangrijke politici in hun zak met dank aan de fondsen die ze ter beschikking stellen en het stemadvies dat ze kunnen geven aan de kiezers in hun achterban. Die machtige lobby bestaat dus niet alleen uit Joodse zionisten, maar net zo goed uit christenzionisten. Deze christenzionisten verlangen naar de terugkeer van Jezus Christus op aarde. Een aantal gebeurtenissen zou voorafgaan aan de terugkeer van Christus. Eén van die gebeurtenissen zou de terugkeer van het Joodse volk naar Palestina zijn. Daarom is steun aan Israël ook voor hen een heilige missie.

Tevens wordt wel betoogd dat het Westen Israël steunt uit een historisch schuldgevoel. Als dat zo is, waarom moeten de Palestijnen dan boeten voor iets wat nazi-Duitsland heeft aangedaan? Waarom hebben de zionisten dan niet bijvoorbeeld Beieren of Pruisen cadeau gekregen als compensatie?

Een argument dat telkens opnieuw naar voren wordt gebracht door de zionisten is dat Israël de enige democratie is in de regio en zodoende respect verdient. Echter, het moderne Westerse concept van democratie gaat er (in principe) vanuit dat iedereen gelijk is voor de wet. Volgens die maatstaaf is Israël dus geen democratie, aangezien de Israëlische wet Joden meer rechten toekent dan niet-Joden: de Arabische bevolking van Israël wordt dan ook stelselmatig gediscrimineerd. Daarbij komt dat de Arabieren in de door Israël bezette gebieden het nog een stuk slechter hebben want ze zijn door Israël vogelvrij verklaard.

Helaas heeft de VS dus geen belastinggeld beschikbaar om de verschoppelingen in steden als San Francisco de helpende hand te bieden maar kan wel een blanco cheque verschaffen aan de zionistische entiteit. Deze blanco cheque zorgt weer voor grote spanningen in de regio omdat de islamitische buurlanden zich erdoor bedreigd voelen en zich zodoende genoodzaakt zien om een wapenwedloop aan te gaan met de zionistische entiteit. Merkwaardig genoeg bereikt de veiligheidssteun aan Israël dus een tegenovergesteld effect, aangezien een land als Iran heeft aangetoond geavanceerde wapensystemen te kunnen ontwikkelen die Israël keihard kunnen raken. Al dan niet via proxies in de buurlanden en de bezetten gebieden.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Waarom wordt Israël onvoorwaardelijk gesteund?

De erfenis van DJ Mark the 45 King

DJ Mark the 45 King (Mark Howard James) is niet meer sinds 19 oktober jongstleden. Nota bene drie dagen na zijn verjaardag blies hij zijn laatste adem uit. Het heengaan van the 45 King werd wereldkundig gemaakt op instagram door zijn beroemde vriend en collega DJ Premier. Een doodsoorzaak is niet vermeld, maar het is bekend dat hij al langere tijd ziek was. The 45 King wordt gezien als één van de meest legendarische producers in de 50-jarige geschiedenis van Hip-Hop. Hij heeft aan de basis van de carrières gestaan van verschillende invloedrijke acts en hits geproduceerd voor mc´s die gerekend worden tot de allergrootsten van het genre.

DJ Mark komt oorspronkelijk uit de New Yorkse wijk the Bronx, alwaar hij in 1976 op 14-jarige leeftijd begon te dj´en, nadat zijn zus hem twee draaitafels en een mengpaneel cadeau had gedaan. Een vriendje uit de buurt leerde hem mixen en bracht hem om hem verder te helpen in contact met DJ Breakout (een prominente Hip-Hop-dj van het eerste uur). Het contact met DJ Breakout leverde op dat The 45 King platenjongen (leerling/assistent) mocht worden van DJ Breakout (1979). Als platenjongen moest hij de juiste platen op het juiste moment aangeven als DJ Breakout aan het mixen was.

Hiervoor diende hij de titels van alle platen van DJ Breakout uit zijn hoofd te kennen. Aan deze werkzaamheden hield DJ Mark nauwelijks een cent over, maar hij was naar eigen zeggen desondanks dolblij dat hij het had gedaan omdat hij zodoende wel de fijne kneepjes van het vak heeft geleerd.
The 45 King zou op een gegeven moment van the Bronx naar New Jersey verhuizen en aldaar zijn carrière met succes voortzetten. Zelf noemde hij zich DJ Mark, maar omdat hij een enorme verzameling van maxisingels (45 toeren) opbouwde kreeg hij om die reden van zijn omgeving de naam DJ Mark the 45 King toebedeeld. Zo vroeg als 1984 bracht the 45 King in eigen beheer een plaat uit met uitsluitend beats erop, dus zonder rap of zang. Historici denken dat dit de eerste instrumentale plaat ooit gemaakt is door een Hip-Hop-producer. De plaat diende als promotiemateriaal dat door the 45 King gratis weggegeven werd. Wel werd het gedraaid door de bekende radiopersoonlijkheid DJ Red Alert. In 1987 bracht the 45 King opnieuw solo een instrumentale plaat uit, deze maal omdat het niet boterde met de rappers met wie hij toen samenwerkte: ze zouden hem niet serieus genoeg nemen als producer om tracks op te nemen.

De apparatuur die DJ Mark gebruikte was aanvankelijk bescheiden. Hij was dan ook erg in zijn nopjes toen het hem gelukte een Akai S900 sampler aan te schaffen. Ja inderdaad, The 900 Number verwijst naar betreffende sampler. Eveneens in 1987 tekende DJ Mark bij Tuff City en bracht The 900 Number uit (gebaseerd op een sample van Unwind Yourself van Marva Whitney), hetgeen uitgroeide tot een soort van onofficieel volkslied van Hip-Hop. Op Yo! MTV Raps was het te pas te onpas te horen, omdat presentator Ed Lover een dans erbij had bedacht. In 1990 kwam de Engelse DJ Chad Jackson met de hit Hear the drummer get wicked, met als basis the 900 Number. In 1996 bestormde DJ Kool de hitlijsten met Let me clear my throat, en gaf volmondig toe dat het een herinterpretatie is van the 900 Number. In 2012 zette muziekjournalist Questlove The 900 Number op plaats 24 op de lijst van 50 Greatest Hip-Hop Songs van Rolling Stone Magazine: “Het volkslied van Hip-Hop… Het is zo krachtig dat het niets anders behoeft dan mensen met een polsslag …Vijfentwintig jaar oud, en klinkt nog steeds frisser dan fris.”

The 900 Number betekende de doorbraak van the 45 King, hetgeen hem de kans gaf om onder de paraplu van zijn Flavor Unit de carrières van een aantal talentvolle mc´s te lanceren, o.a. Chill Rob G, Lakim Shabazz, Apachee, etc., en natuurlijk Queen Latifah, die algemeen gezien wordt als één van de beste vrouwelijke rappers ooit. De Flavor Unit kan gezien worden als het spiegelbeeld van the Juice Crew, het Hip-Hop-collectief rondom Marley Marl (een andere legendarische producer). Want ze werkten volgens hetzelfde concept: een collectief van mc´s met een dj/producer als centrale man.

The 45 King vestigde echt zijn naam als producer van de buitencategorie door zijn bijdrages aan het debuutalbum van Queen Latifah (1989). Veel van de tracks op All Hail the Queen zijn geproduceerd door DJ Mark en zijn werk op het album dat Queen Latifah op de kaart zette wordt tevens gezien als het artistieke hoogtepunt van zijn carrière.

Door een ernstige drugsverslaving raakte de carrière van DJ Mark in het slop begin jaren ´90. Gedurende deze tijd bracht hij wel meerdere breakbeat albums uit en remixte Madonna´s hit Keep It Together. Queen Latifah nam uiteindelijk de Flavor Unit over en vormde het om tot een managementbureau, welke vele grote artiesten heeft vertegenwoordigd (weer later werd het een productiebedrijf van films en t.v.-programma´s).

Maar DJ Mark zou eind jaren ´90 een come back maken. Zo produceerde hij in 1998 Hard Knock Life voor Jay Z, welke hit Jay Z zijn carrière in de volgende versnelling bracht: Jay Z promoveerde van ster tot megaster. Tevens produceerde hij Stan, hetgeen door critici gezien wordt als één van de beste songs van Eminem.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De erfenis van DJ Mark the 45 King

Benjamin Netanyahu

Benjamin (Bibi) Netanyahu werd op 21 oktober 1949 in Tel Aviv geboren als zoon van historicus Benzion Netanyahu. Netanyahu senior (1910-2012) kwam uit Polen, maar verhuisde met zijn familie in 1920 naar het indertijd Palestijnse mandaatgebied. Zowel grootvader Nathan (die rabbi was) als vader Benzion waren fervente zionisten. Benzion Netanyahu zou gaan studeren aan de Hebreeuwse universiteit te Jeruzalem. Tijdens zijn studietijd sloot hij zich aan bij het revisionistische zionisme (dat is een radicale vorm van zionisme die zich had afgescheiden van het mainstream zionisme omdat mainstream zionisme naar hun smaak te gematigd is). In die lijn geloofde Benzion in een groter Israël en was voorstander van het fysiek verwijderen van alle Arabieren uit Palestina. In 1940 migreerde Netanyahu senior naar de VS om carrière te maken en te lobbyen voor de vestiging van een Joodse staat. In 1949 was zijn gedroomde Joodse staat een feit en vestigde zich aldaar.

Gezien zijn familiegeschiedenis kan geconcludeerd worden dat het zionisme in het DNA van Benjamin Netanyahu zit. In ieder geval, geboren en getogen zionist Benjamin Netanyahu verhuisde met zijn familie naar de VS in 1963. In 1967 ging hij in militaire dienst en werd onderdeel van de elite-eenheid Sayeret Matkal. Na zijn dienstplicht ging hij architectuur en management studeren aan de prestigieuze technische universiteit MIT, alwaar hij in 1976 afstudeerde (wel onderbrak hij in 1973 zijn studie om te vechten in de Yom Kippur-oorlog). In 1978 remigreerde hij naar Israël alwaar hij ter ere van zijn in het harnas gestorven oudere broer en militair Yonatan het Yonatan Institute oprichtte, dat internationale conferenties over terrorisme sponsort.

In de jaren ´80 vertolkte Netanyahu verscheidene diplomatieke functies. In 1988 werd hij gekozen in de knesset (Israëlisch parlement) voor de Likud-partij. Daarna werd hij verschillende keren staatssecretaris en schopte het in 1993 tot partijleider van Likud. Als zionist in hart en nieren was Netanyahu als vanzelfsprekend fel tegen het vredesakkoord die de Israëlische premier Yitzhak Rabin in 1993 sloot met de PLO.

De moord op vredesduif Rabin in 1995 en een reeks terroristische aanslagen zorgde ervoor dat de arbeiderspartij zwak stond tegenover havik Netanyahu, waardoor laatstgenoemde de verkiezingen kon winnen in 1996 en de nieuwe premier worden. Inmiddels is Netanyahu in totaal reeds vijftien jaar premier (1996-1999, 2009-2021, 2022-). Bij tijde van aantreden had hij gezien het voorwerk van Rabin de grootst mogelijke kans op vrede met de Palestijnen ooit. Netanyahu had echter zijn eigen visie op vrede. Niet middels diplomatie, maar middels spierballen. Hij ging er namelijk vanuit dat als Israël maar sterk genoeg is, de Palestijnen in hun lot gaan berusten en de vijandige entiteiten in de regio uit angst vrede komen sluiten.

Veel jongeren vielen voor de denkwijze van Netanyahu omdat ze hun buik vol hadden van de tweede intifada. Ze dachten dat Netanyahu´s compromisloze beleid de oplossing was. Liefkozend noemden zij hem Mr. Security. Daarbij werd eraan voorbijgegaan dat de nederzettingenpolitiek van Netanyahu op de Westoever verboden is volgens internationaal recht en de behandeling van de Palestijnen in het algemeen inhumaan was. Hetgeen publiekelijk is bevestigd door gewichtige organisaties als Human Rights Watch, B´Tselem en Amnesty International: Israël pleegt zulke wrede misdaden tegen de menselijkheid dat het simpelweg een apartheidsstaat is.

Binnen Israël begonnen schandalen Netanyahu te achtervolgen. Netanyahu kwam in de problemen vanwege steeds luider wordende geruchten van grootschalige corruptie. In februari 2018 meende de politie dat er genoeg bewijs tegen hem was om een zaak te beginnen. In november 2019 ving de zaak ook aan, maar om verschillende redenen werd betreffende zaak telkens vertraagd. Netanyahu weigerde echter op te stappen. Sterker nog, in 2022 werd Netanyahu opnieuw premier dankzij een extreemrechtse coalitie. Tot woede van het Israëlische volk heeft hij na zijn nieuwe aantreden het rechtssysteem de kop om gedraaid om zijn ideologische agenda erdoor te drukken zonder op de vingers te kunnen worden getikt en om zelf buiten schot te blijven van justitie.

Zoals gezegd dachten de kiezers van Netanyahu dat hij Israël veilig maakte door de vijandig geachte elementen keihard aan te pakken. Maar is dat ook zo? In 2006 trok het Israëlische leger met veel bombarie de grens met Libanon over om Hezbollah te marginaliseren, maar moest zich na verlies van veel manschappen en materieel weer met de staart tussen de poten terugtrekken, en is Hezbollah tegenwoordig sterker dan ooit. In 2014 trok het Israëlische leger Gaza met dezelfde doelstelling in. Dit had vele burgerdoden tot gevolg. Toen het Israëlische leger besefte dat het ondanks de grote ravage die het had aangericht Hamas niet kon vernietigen en er bovendien steeds meer militairen sneuvelden, trok het zich terug. De officiële lezing was dat de missie geslaagd was om de militaire capaciteit van Hamas te marginaliseren. Dat blijkt dus niet te zijn gelukt, want op 7 oktober jongstleden bleek tot verbijstering van de ganse (Westerse) wereld dat Hamas sterker was dan ooit en in staat te zijn het Israëlische leger als nooit eerder voordien in zijn hemd te zetten.

De moslimwereld is normaliter zeer verdeeld, maar het lijkt erop dat Mr. Security met zijn spierballenpolitiek de ganse moslimwereld als nooit tevoren tegen zich in het harnas heeft gejaagd met zijn bombardementen op onschuldige burgers in Gaza. Mr. Security heeft zijn gouden belofte aan zijn aanhang dus niet waar kunnen maken en heeft ondanks zijn repressieve regime de zionistische entiteit onveiliger gemaakt dan ooit tevoren.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Benjamin Netanyahu

Het Israëlische Pearl Harbor

Op 7 december 1941 viel de Japanse keizerlijke marine bij verrassing de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor op Hawaï aan. Hierbij kwamen 2403 Amerikanen om het leven en vielen er 1282 gewonden. De Amerikaanse samenleving was geschokt. De Amerikaanse regering reageerde woedend en verklaarde het bellicose Japan de volgende de oorlog. Op 11 december verklaarden Duitsland en Italië de VS de oorlog, en vice versa.

Wijlen Zigbniew Brzezinski, de grote geopolitieke strateeg van het Anglo-Amerikaanse imperium, schreef het volgende in zijn boek The Grand Chessboard: “Het publiek steunde Amerika’s betrokkenheid bij de Tweede Wereldoorlog grotendeels vanwege het schokeffect van de Japanse aanval op Pearl Harbor”. Oftewel, de Anglo-Amerikaanse oligarchie wenste wel te participeren in de Tweede Wereldoorlog, maar het Amerikaanse publiek voelde er niets voor. De Amerikaanse autoriteiten wisten heel goed dat Japan van plan was Pearl Harbor aan te vallen, maar ze namen bewust niet afdoende maatregelen om Pearl Harbor te beschermen om het Amerikaanse volk te shockeren zodat er onmiddellijk een draagvlak was voor Amerikaanse deelname aan de oorlog…

De mainstream media beweert dat Israël compleet verrast was door de acties van Hamas op 7 oktober jongstleden. Onafhankelijke analisten betwijfelen dat ten zeerste en denken dat 7 oktober het Israëlische Pearl Harbor was. In die zin, de Israëlische autoriteiten wisten dat er iets stond te gebeuren, maar lieten het doelbewust plaatsvinden om zodoende een draagvlak te creëren onder de Israëli´s om Gaza voor eens en altijd met de grond gelijk te maken. Hetgeen deze theorie lijkt te bevestigen is dat naar buiten is gekomen dat vanuit Egypte gewaarschuwd is dat er iets groots op komst was. Hierop is tegengeworpen dat de aanval van Hamas tot in de puntjes was voorbereid hetgeen juist zou uitwijzen dat Israël inderdaad compleet verrast was.

Waarschijnlijk ligt de waarheid in zekere zin in het midden. Wellicht was het inderdaad de bedoeling dat Hamas een uitbraak zou mogen maken als onderdeel van de Hegeliaanse dialectiek (je creëert zelf een probleem, wacht de reactie af en komt vervolgens zelf met je eigen gewelddadige oplossing). Maar het zal niet voorzien zijn geweest dat Hamas het almachtig geachte Israëlische leger voor schut zou zetten door tanks te vernietigen met drones, legerbases te bezetten, generaals te kidnappen en tot zover als Tel Aviv oprukken. Want hierdoor zouden meer vijandelijke entiteiten kunnen gaan denken dat er ten koste van de IDF eer en glorie valt te behalen.

Hamas heeft wel bereikt dat de ganse Westerse wereld momenteel ziedend van woede op ze is. Terwijl de Arabieren en hun sympathisanten iets hebben van, wat je zaait dat maai je weer. Westerse politici en pers betogen op hun beurt dan weer dat de Palestijnen zich moeten beperken tot geweldloos verzet. Waarmee eraan voorbij wordt gegaan dat de Palestijnen dat wel degelijk serieus gepoogd hebben, maar zonder enig resultaat. In 2018/2019 werd the Great March of Return gehouden, waarmee de Nakba (carastrofe) van zeventig jaar eerder werd herdacht en tevens gewezen werd op paragraaf 11 van VN-resolutie 194, dat de Palestijnen het recht toekende om terug te keren naar hun oorspronkelijke woonplaatsen. Van 30 maart 2018 tot 27 december 2019 werd betreffende mars iedere vrijdag gehouden. Ondanks het vreedzame karakter van deze mars heeft de IDF 223 Palestijnse demonstranten vermoord en meer dan 13.000 zijn er gewond geraakt.

In tegenstelling tot hetgeen de zionisten propageerden was Palestina beslist geen land zonder volk. Er woonden namelijk reeds Palestijnen. Daar hadden de zionisten echter geen boodschap aan in 1948: 600 dorpen werden verwoest, massaslachtingen vonden plaats, de bezittingen van de Palestijnen werden geconfisqueerd en 750.000 Palestijnen werden van huis en haard verjaagd. Sommigen werden opgevangen in omringende landen, maar tweederde van hen belandden in het indertijd door Jordanië bestuurde Westoever of het indertijd door Egypte bestuurde Gaza. Maar eigenlijk gaat de Nakba tot op de dag van vandaag door: op de Westoever worden er nog immer Palestijnen verjaagd om plaats te maken voor Israëlische nederzettingen. Daaraan toevoegend, tot op de dag van vandaag is het Palestijnen verboden terug te keren naar de plaatsen waar ze vanaf de periode 1947-1949 van zijn verdreven.

Ondanks de blaam aan de Nakba en de daarop volgende apartheid is Israël compleet geïntegreerd in ‘de beschaafde’ pan-Europese wereld, dat zichzelf te pas en te onpas op de borst slaat als hoeders van vrijheid en democratie. Zo mag Israël als geografisch niet-Europees land deelnemen aan alle Europese sportcompetities en het Eurovisiesongfestival. Het kan bovendien zonder wezenlijke gevolgen ontelbare VN-resoluties negeren.

Gezien de geschiedenis van onderdrukking en hun uitzichtloze toekomstperspectief is het te verklaren waarom Palestijnse jongeren zich bij Hamas aansluiten en tot onbegrijpelijk wrede martel-en moordpartijen overgaan, want zelfs vreedzaam protest had 0,0 effect zoals we zagen. Tegelijkertijd lijken ze met hun recente daden in de Westerse wereld wel een draagvlak te hebben gecreëerd voor een genocide in hun openluchtgevangenis Gaza. Een Israëlische Pearl Harbor dus: de Israëlische autoriteiten hebben eindelijk groen licht gekregen om de Nakba die ze in 1948 zijn aangevangen voor eens en altijd af te maken. Alhoewel, de uitkomst hangt ook af hoe de Arabische broedervolkeren en landen als Iran zich gaan opstellen. Bovendien zou vechten tegen een vijand die stevig verschanst is in een uitgebreid stelsel van tunnels wel eens behoorlijk tegen kunnen vallen. Uiteindelijk is de beste oplossing voor het probleem dat Israël de Palestijnen als volwaardige mensen gaat behandelen

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het Israëlische Pearl Harbor

Frankrijk weg uit Niger

Het was de afgelopen tijd heel spannend. De angst was namelijk dat in navolging van Oost-Europa eveneens een grote oorlog aan zou gaan vangen in West-Afrika. Het Franse imperium in Afrika is evident op haar retour en de verwachting was dat vanuit Parijs een militaire operatie op poten zou worden gezet om verloren terrein terug te winnen, al dan niet met de ECOWAS als proxy. Vooral het verlies van het rijk aan grondstoffen en mineralen toebedeelde Niger wordt aan de oevers van de Seine als een groots verlies ervaren. Parijs huilde daarom ook heel hard dat hun marionet Bazoum weer in zijn functie hersteld diende te worden. Maar Parijs huilde niet alleen. President Tinudu van Nigeria huilde net zo hard mee met de Parijse wolven in het bos. Zo konden we getuigen zijn van keiharde oorlogsretoriek geuit richting de antikoloniale regering van Niger vanuit Abuja. Van de meneer dus die zowel als voorzitter van de ECOWAS als president van Nigeria door het leven gaat. Dit deed het ergste vrezen.

Als reactie op de dreigementen van het ECOWAS onder auspiciën van meneer Tinudu spraken de landen Burkina Faso en Mali op hun beurt steun uit aan Niger: betreffende landen zouden een aanval op Niger als een aanval op hun eigen land beschouwen en zodoende militair te hulp schieten mocht Niger binnengevallen worden. Doch ook andere Afrikaanse landen, zoals Algerije, hebben zich uitgesproken tegen militaire interventie in Niger. Dus terwijl verschillende francofone landen het juk van het Franse imperialisme van zich af aan het schudden zijn, wil de nieuwgekozen president van Nigeria juist de banden met de VS en Frankrijk aanhalen. Waarmee president Tinudu van Nigeria zichzelf ontmaskert als een ordinaire Westerse marionet.

Het vuurtje werd verder opgestookt toen Frankrijk, na daartoe verzocht te zijn door de huidige regering, weigerde haar ambassadeur en troepen terug te roepen uit Niger. Onder het mom dat Parijs de nieuwe regering te Niamey niet erkende en dat de Franse ambassadeur gegijzeld werd (hetgeen als voorwendsel aangewend zou kunnen worden voor een invasie). Ondanks de grote mond van Tinudu is de aangekondigde ECOWAS-invasie vooralsnog uitgebleven. Desalniettemin legde het Nigeria (grootste economie van Afrika) van Tunidu het straatarme Niger wel zware sancties op, welken tot gevolg hebben dat de prijzen van voedsel, brandstof, kleding, medicijnen, etc., ter plaatse de pan uit zijn gaan rijzen. Maar opmerkelijk genoeg heeft al dit pienaren van de bevolking geen negatief effect op de populariteit van de huidige regering van Niger, getuige de vele openbare steunbetuigingen.

Als reactie op de dreigementen en sancties hebben Niger, Burkina Faso en Mali het militaire verbond genaamd AES gevormd, om de Franse proxy ECOWAS goed de tanden te laten zien. Anderzijds is volgens velen de situatie in West-Afrika niet wat het lijkt. Verschillende analisten hebben er nl. op gewezen dat in werkelijkheid de CIA achter de verschillende coups in francofoon Afrika zit. Hetgeen inhoudt dat de Amerikanen bezig zijn het Franse imperium in Afrika omver te werpen. Niet om de Afrikanen te bevrijden van imperialisme als zodanig, maar om het Franse imperialisme te vervangen voor hun eigen Amerikaanse imperialisme. Om die reden wordt er toch met de nodige scepsis naar de recente reeks ´antikoloniale´ coups in Afrika gekeken.

Uiteindelijk heeft president Macron dus toch de Franse ambassadeur teruggeroepen uit Niger en aangekondigd dat tevens de 1500 Franse troepen de komende maanden hun biezen gaan pakken in het land. Let op, er zijn evenzo meer dan duizend Amerikaanse militairen in Niger, maar vreemd genoeg zijn zij niet gevraagd te vertrekken. Hetgeen weer brandstof geeft aan de theorie dat de welbekende Amerikaanse geheime dienst achter al die recente coups in francofoon Afrika zit. Als dat het geval is, dan zou het Franse vertrek uit Niger gezien kunnen worden als een Amerikaanse overwinning. Nog geen definitieve victorie, want het kan natuurlijk ook zo uitpakken dat de nieuwe Afrikaanse regeringen sluw de Westerse mogendheden tegen elkaar uitspelen om hun eigen pad te kunnen gaan bewandelen (Fidel Castro heeft bijvoorbeeld ook een duw in de rug gekregen van de CIA, maar liet de Yankees keihard vallen na eenmaal de macht gegrepen te hebben op Cuba). Maar de tijd zal het leren.

Echter, het feit dat Frankrijk ambassadeurs en troepen terugtrekt uit Afrika wil nog niet zeggen dat de wereldmacht van weleer zich reeds overgegeven heeft. La France zet nog altijd coups op poten om de huidige anti-Franse regeringen in francofoon Afrika pootje te lichten. Zo is in Burkina Faso in december 2022 een couppoging verijdeld en wederom op 26 september jongstleden (mede met behulp van inlichtingen verstrekt door de Russen). Er valt niet uit te sluiten dat vanuit het land van de Eiffeltoren de komende tijd meer van dit soort pogingen gedirigeerd gaan worden.

Waar is de ijzeren vuist van het eens almachtige Frankrijk gebleven? De aanwezigheid van de Wagner groep in Afrika had Frankrijk de laatste jaren reeds in het defensief gedrongen. Daarbij heeft de grote sociale onrust in eigen land (gele hesjes, banlieus) de regering Macron doen wankelen. Tot overmaat van ramp brak de oorlog van de NAVO tegen Rusland uit. Hetgeen Frankrijk verplichtte haar loodsen met wapens en munitie over te dragen aan Kiev. De loodsen van NAVO-land Frankrijk zijn inmiddels praktisch leeg. Het voorgaande suggereert dat Frankrijk´s ijzeren vuist inmiddels behoorlijk is verroest. Afrikaanse landen hebben dit gesignaleerd en handig van geprofiteerd.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Frankrijk weg uit Niger

Staande ovatie voor Oekraïense nazi

De msm doet haar uiterste best om het tegendeel te propageren, doch nazi´s hebben wel degelijk een stevige vinger in de pap in Oekraïne. Daar werd bijvoorbeeld Griekenland mee geconfronteerd op 7 april 2022. Dat was de dag dat president Zelensky het Griekse parlement mocht toespreken. Deze toespraak liep echter uit op een fiasco. Waarom? De joodse president van Oekraïne gaf tijdens zijn toespraak eveneens een Oekraïense nazi van Griekse afkomst ruimte om het Griekse parlement toe te spreken. De Griekse politiek sprak er onmiddellijk schande van. Tot overmaat van ramp ´vergat´ Zelensky evenzo te refereren aan het grote Griekse lijden onder nazi-kolonisatie ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. De belangrijkste Griekse politici zijn blijkbaar gezegend met een behoorlijke mate van historisch bewustzijn en kunnen daarom niet zomaar voor de mal gehouden worden.

Om verklaarbare redenen heeft de Westerse media nauwelijks ruchtbaarheid gegeven aan de pijnlijke uitglijder van Zelensky in Griekenland. Je zou denken, een ezel stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen. Doch op 22 september jongstleden werd de eerder in Griekenland begane blunder herhaald. Alhoewel, in eerste instantie leek de actie zich tot een daverend succes te ontwikkelen. Tijdens het bezoek van Zelensky aan het Canadese parlement werd een meneer voorgesteld die tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen de Russen had gevochten. Wat gebeurde er? De man kreeg tot tweemaal toe een staande ovatie van het voltallige Canadese parlement en de joodse president van Oekraïne Zelensky. Want een oorlogsveteraan die tegen de Russen heeft gevochten ten tijde van de Tweede Wereldoorlog kan natuurlijk niet genoeg geprezen worden…Of, maar wacht even…

´Het grote wapenfeit uit de Russische geschiedenis is de overwinning in de grote vaderlandse oorlog op nazi-Duitsland. Dus met andere woorden, als meneer Yarolslav Hunka tijdens de Tweede Wereldoorlog tegen de Russen heeft gevochten, dan was hij naar alle waarschijnlijkheid een nazi. Dat simpele verband kon schijnbaar geen enkel lid van het Canadese parlement maken, met als gevolg dat het ganse Canadese huis van de democratie zichzelf onsterfelijk belachelijk maakte door een nazi toe te juichen als een oorlogsheld.

Uiteindelijk moest de stichting The Friends of Simon Wiesenthal Center for Holocaust Studies erop wijzen dat de ganse Canadese politieke elite een hardcore nazi tot tweemaal toe een staande ovatie had gegeven. Het voormalige lid van de 14. Waffen SS zelf leek het gevoel te hebben het hoogtepunt van zijn leven te hebben bereikt. Enkele dagen later gevolgd door een nieuw dieptepunt aangezien Polen inmiddels heeft laten weten actie te gaan ondernemen om oorlogsmisdadiger Yarolslav Hunka uitgeleverd te krijgen. De voorzitter van het Canadese parlement moest diep door het stof, maar ironisch genoeg probeerde premier Trudeau het debacle dusdanig te framen dat de Russen de blaam kregen toebedeeld. Dat uitgerekend een land dat zich tijdens de Tweede Wereldoorlog zo onderscheiden heeft in de oorlog tegen de nazi´s zichzelf zo te kijk heeft kunnen zetten!

Het Canadese leger heeft in de Tweede Wereldoorlog heroïsch gestreden tegen de nazi´s. In Nederland heeft het zelfs een hoofdrol vervuld. Wat minder bekend is is dat Canada in de nasleep van de oorlog 2.000 leden van de genadeloos wrede Oekraïense Waffen SS politiek asiel heeft verleend, waaronder dus de inmiddels beruchte Yaroslav Hunka. Weer een andere Oekraïense nazi die zich na de oorlog in Canada mocht vestigen was niemand minder dan Michael Chomiak (hij was vrijwilliger in het Duitse leger dat Polen binnenviel in 1939), de grootvader van de huidige vice premier van Canada (Chrystia Freeland). Tevens zijn er in Canada een reeks monumenten uit de grond gestampt ter ere van nazi´s, ook Oekraïense nazi´s.

De vraag is echter of het Canadese parlement daadwerkelijk niet beter wist. Want men kan niet zomaar uitgenodigd worden in een parlement zonder uitgebreid gescreend te zijn geweest. Waarschijnlijker is dat ze een gigantische inschattingsfout hebben gemaakt: het Canadese parlement ging er wellicht vanuit dat het narratief dat Oekraïne absoluut geen nazi-probleem heeft inmiddels zo algemeen aanvaard is dat niemand die ertoe doet vraagtekens zou durven zetten bij het eren van een nazi. De Westerse pers en politiek waren inmiddels al weggekomen met zoveel leugens gerelateerd aan het chronische nazi-probleem van Oekraïne, dat gedacht werd dat een volgende stap in het manipuleren van de geschiedenis risicoloos genomen kon worden.

Want zowel de geschiedenis als de actualiteit zijn compleet verkracht door de Westerse media en politici de afgelopen jaren. Dat kon relatief eenvoudig omdat Oekraïne een land is waarvan het Westerse publiek tot recentelijk niets wist, of zelfs niet wist dat het überhaupt bestond. Echter, mede door pr-blunders zoals in Griekenland en Canada begint het toch langzaam maar zeker door te dringen bij de massa dat Oekraïne toch niet het land van vreedzame engelen is zoals voorgesteld door de pers en politici.

Let wel, de Canadese politiek heeft nu het schaamrood op de kaken, maar iets vergelijkbaars had ook zo maar in Nederland kunnen geschieden. De oorlogspropaganda contra Rusland is ook in Nederland de afgelopen tijd dusdanig intens geweest dat ook te lande een blinde haat tegen Rusland is ontstaan. Ook in het ´nuchtere´ Nederland zou menig politicus zonder nadenken op de banken gaan staan om de handen stuk te klappen als hij of zij was ingelicht dat een in de Tweede Kamer aanwezige veteraan tegen Rusland had gevochten. Om nadien keihard op de vingers getikt te worden door bijvoorbeeld de Anne Frank stichting.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Staande ovatie voor Oekraïense nazi

President Bola Tinubu

Na de coup in Niger waarbij de Franse marionet Bazoum werd afgezet gebeurde er iets merkwaardigs: Bola Tinubu, president van Nigeria en voorzitter van de ECOWAS eiste dat Bazoum in ere hersteld werd als president voor aanvang van een bepaald tijdstip. Zo niet, dan zou ECOWAS militair ingrijpen. Oftewel, we zagen onder auspiciën van Tinubu een samenwerkingsverband van Afrikaanse staten de kolen uit het vuur halen voor het Franse VOC-kolonialisme. Maar wie is die Tinubu eigenlijk en wat bezielt hem?

Tinubu is van huis uit accountant en hij zit al dertig jaar in de politiek. Een man die in Nederland de pensioengerechtigde leeftijd reeds ruim overschreden zou hebben. Daarnaast behoort hij tot de rijkste politici van Nigeria. Hoe hij precies aan zijn vermogen is gekomen is niet helemaal helder, hetgeen maakt dat menigeen hem wantrouwt.

Bola Tinubu zou op 29 maart 1952 geboren zijn in Lagos (wat overigens betwist wordt door zijn politieke tegenstanders, zij beweren dat Tinubu in werkelijkheid veel ouder is). Hij heeft gestudeerd in de VS. Eerst op Richard J. Daley College in Chicago, maar hij stapte over naar Chicago State University alwaar hij in 1979 zijn bachelor behaalde in accounting. Daarna is hij als accountant aan de slag gegaan voor verschillende Amerikaanse bedrijven, respectievelijk Andersen, Deloitte en GTO. In 1983 ging hij terug naar Nigeria en ging werken voor Mobil Oil Nigeria, in welk bedrijf hij zou opklimmen tot directielid.

De politieke carrière van Tinubu ving in 1991 aan, toen hij lid werd van de SDP (Social Democratic Party of Nigeria). In 1992 kwam hij in de senaat van the Nigerian Third Republic, geleid door generaal Ibrahim Babangida. In de nasleep van de afgelasting van de presidentsverkiezingen van 1993, waarna generaal Sani Abacha de macht greep, werd Tinubu onderdeel van een groep die ageerde tegen het regime van Abacha. Hierdoor belandde hij enige tijd in de gevangenis en zou tussen 1994 en 1998 in ballingschap leven. In 1999 schopte Tinubu het tot gouverneur van Lagos State voor de nieuwe politieke part AD (Alliance for Democracy) en werd in 2003 herkozen. Tijdens zijn gouverneurschap verbeterde Tinubu de belastingheffing waardoor hij de financiën van Lagos State kon verbeteren. Tevens deed hij wat aan de chaotische verkeerssituatie door het openbaar vervoer te bevorderen. Eveneens ontwikkelde Tinubu zich als een soort van politicusmakelaar, waardoor hij de bijnaam ‘political godfather’ verkreeg. Oftewel, hij wist zijn invloed met succes aan te wenden om allerlei politici op posities te krijgen. Zo wist hij zelfs te sturen wie zijn opvolgers als gouverneur van Lagos State werden.

In 2013 was Tinubu betrokken bij de oprichting van de nieuwe politieke partij APC (All Progressives Congress). In 2015 werd Muhammadu Buhari, de kandidaat van APC, president van Nigeria en werd in 2019 herkozen. Na twee termijnen moest Buhari volgens de wet terugtreden en werd Tinubu door de APC naar voren geschoven als hun nieuwe kandidaat. De verkiezingen van 25 februari 2023 werden gewonnen door Tinubu. Omdat betreffende verkiezingen met veel onregelmatigheden gepaard gingen werd tegen de uitslag juridisch bezwaar gemaakt. Uiteindelijk werd Tinubu toch ingezworen als president van Nigeria op 29 mei 2023.

Tinubu is dus gekozen tot president van Nigeria en is in die hoedanigheid momenteel tevens voorzitter van de ECOWAS. Ondanks dat Tinubu leider is van een vooraanstaand Afrikaans land staan voor hem de belangen van het Westerse VOC-imperialisme voorop, getuige zijn dreigement buurland Niger binnen te vallen mocht de Franse marionet Bazoum niet in functie hersteld worden.

De vraag is, wat bezielt Tinubu? Waarom zegt Tinubu “Hoe hoog?” als het Westen zegt “spring!”. Ten eerste, Tinubu is beslist niet onkreukbaar. De Amerikaanse autoriteiten hebben harde bewijzen dat Tinubu op grote schaal in drugs heeft gehandeld in Chicago. Volgens officier van justitie Michael J. Shepard van het noordelijk district van de staat Illinois runde Tinubu vanaf begin 1998 samen met een aantal handlangers een organisatie die op grote schaal witte heroïne distribueerde, wat veel geld opleverde. Uiteindelijk kwam het tot een schikking met het Amerikaanse openbare ministerie waarbij geld op een rekening van Tinubu die aan drugshandel was gelinkt verbeurd werd verklaard. Maar ook in Nigeria wordt Tinubu gelieerd aan louche praktijken. Zo werd een adviesbureau van Tinubu in 2018 verdacht van grootschalige fraude, belastingontduiking en witwassen. Alleen kon er moeilijk tegen worden opgetreden omdat het adviesbureau beschermd wordt door machtige politici. Los van hierboven genoemde beschuldigingen was het sowieso merkwaardig dat Tinubu (als gouverneur van Lagos State) een adviesbureau waarvan hij zelf eigenaar was de overheid van Lagos State liet adviseren.

Het bovenstaande lijkt duidelijk te maken dat president Bola Tinubu van Nigeria door zijn duistere handel en wandel zeer chanteerbaar is. Eigenlijk had zo iemand nooit president mogen worden. Zeker niet van een regionale mogendheid als Nigeria. Want het is allesbehalve uit te sluiten dat Westerse mogendheden Tinubu momenteel in de wandelgangen zwaar het vuur aan de schenen leggen. Dat verklaart wellicht waarom Tinubu heden zo fanatiek buurland Niger bedreigt in naam van het Westerse VOC-kolonialisme. In tegenstelling tot hetgeen de msm suggereert zien Westerse mogendheden gaarne corrupte leiders aan de macht in (voormalige) koloniën, omdat dat soort leiders eenvoudiger te manipuleren zijn. We kunnen ons voorstellen dat in achterafkamertjes de verdenkingen van drugshandel genoemd zijn (eventueel aangevuld met nieuwe feiten) en gedreigd is die weer boven water te halen als president Tinubu Niger niet zou gaan aanpakken.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor President Bola Tinubu

Burgeroorlog in Soedan

Op 30 juni 1989 werd de democratisch gekozen regering van premier Sadiq al-Mahdi omver geworpen door generaal Omar al-Bashir. De beweegredenen voor het handelen van al-Bashir en zijn metgezellen zijn complex. Doch het korte antwoord is dat deze militaire coup plaatsvond omdat de militairen ontstemd waren omdat al-Mahdi onderhandelingen was begonnen met de opstandelingen in het zuiden. Maar er was eveneens sprake van dat premier al-Mahdi leiding gaf aan een instabiele coalitie van politieke partijen en Soedan lijdde onder een economische crisis.

Eveneens tijdens de regeerperiode van al-Bashir werd Soedan van de ene in de andere crisis gestort. Zo waren er oorlogen in het zuidelijk deel van het land en in de westelijke regio Darfoer. Met name de situatie in Darfoer liep erg uit de hand. Niet slechts het officiële Soedanese leger vocht, doch evenzo Arabische milities van de uit Tsjaad afkomstige Janjaweed. In 2013 werd uit de Janjaweed de RSF (Rapid Support Forces) gevormd, olv Hemidti (Mohamed Hamdan Dagalo) om tegen de opstandelingen in Darfoer, Zuid-Kordofan en de Blauwe Nijl te vechten.

Ondertussen achtte de internationale gemeenschap al-Bashir schuldig aan genocide, zodoende werd hij in 2009 aangeklaagd door het Internationaal Gerechtshof. Wel kwam er in 2014 uiteindelijk vrede met Zuid-Soedan. Of anders geformuleerd, Zuid-Soedan werd na een referendum door Khartoem erkend als een onafhankelijk land.

Dit hield wel in dat Soedan op zoek moest naar nieuwe inkomstenbronnen, aangezien het land door de afscheiding van Zuid-Soedan de meesten van haar olievoorraden kwijt was aangezien het zuiden van Soedan het olierijkste gedeelte was. Aldus sloot al-Bashir een deal met Saoedi-Arabië, de leider van een coalitie van landen dat oorlog voerde in Jemen: Soedan leverde duizenden (kind)soldaten om de Houthi´s in Jemen te bestrijden en in ruil daarvoor kreeg Soedan miljarden dollars toebedeeld uit het Arabisch schiereiland plus miljarden aan investeringen. Maar toen het tot de Soedanese bevolking doordrong dat Soedanese militairen al het vuile werk opknapten en er foto´s begonnen te circuleren van afgeslachte Soedanese soldaten daalde de populariteit van de oorlog dramatisch in Soedan. Omgekeerd, de investeringen vanuit het Arabisch schiereiland begonnen in strijd met de afspraken steeds meer af te nemen.

De impopulariteit van de oorlog in Jemen in eigen land deed al-Bashir twijfelen of hij er wel mee door moest gaan. Die twijfel uitte zich door aan te papen met de vijanden van Saoedi-Arabië, zoals Turkije, Qatar en Syrië. Anderzijds werd de oorlog in Saoedi-Arabië gezien als een welkome bron van inkomsten: de legertop en het middenkader wilden er daarom niet mee stoppen. Los van dat, Soedan was in een ernstige economische crisis geraakt, waardoor het volk massaal ging protesteren. De legertop zag deze ontwikkeling met lede ogen aan, zij wisten dat massale onophoudelijke protesten in andere landen regeringen omver hadden geworpen. Daarom greep het leger in voordat het zover kon komen en zetten al-Bashir daarom zelf maar af op 11 april 2019. Uiteindelijk werd generaal Abdel Fattah Abdelrahman al-Burhan de nieuwe leider van het land. Vooral omdat hij een relatief rein geweten zou hebben.

Hemidti werd na al-Burhan tweede in rang (Hemidti =´mijn bescherming´, ironisch genoeg heeft Dagalo die bijnaam te danken aan de mede door hem afgezette president al-Bashir). Opmerkelijk is dat Hemidti in mei 2019 een bezoek bracht aan Saoedi-Arabië alwaar hij aan kroonprins Mohammed bin Salman verzekerde dat Soedan in de oorlog tegen de Houthi´s en Iran pal achter Saoedi-Arabië staat. Op 3 juni 2019 maakte Hemidti zijn reputatie als slager wederom waar door zijn RSF honderd demonstranten te laten doden.

In de loop der tijd begon onenigheid over de status van de RSF uit te groeien tot een groot conflict. De vraag was of en in hoeverre de RSF geïntegreerd diende te worden in het reguliere Soedanese leger. Fattah al-Burhan vond dat dit spoedig diende te geschieden, terwijl Hemidti liever een integratie op de lange termijn zag, Tevens was er onenigheid over de toekomstige hiërarchie in het leger en over de autoriteit over bepaalde sectoren van de Soedanese economie.

Hemidti en al-Burhan kwamen er dus aan de onderhandelingstafel niet uit met als gevolg dat Hemidti op 15 april 2023 over heel Soedan verspreid militaire bases van het Soedanese leger aan begon te vallen. Aldus is de bevolking van Soedan opnieuw slachtoffer van een burgeroorlog. Volgens het Soedanese leger (SAF) wordt de RSF gesteund door de Wagner Groep, de Verenigde Arabische Emiraten, Ethiopië en de Libische krijgsheer Khalifa Haftar. Terwijl de SAF weer in de rug geduwd zou worden door Egypte.

Hemidti is een monster dat mede gecreëerd is door zowel al-Bashir als al-Burhan. President al-Bashir dacht dat als hij de SAF en de RSF gescheiden van elkaar hield geen van beiden genoeg macht had om hem aan de kant te schuiven. Daar zat wellicht een kern van waarheid in, maar die realiteit veranderde toen het volk onophoudelijk bleef protesteren waardoor beide gewapende machten toch tot elkaar wisten te komen om al-Bashir pootje te lichten. Vervolgens maakt al-Burhan een vergelijkbare inschattingsfout, want hij gunde Hemidti na de coup van 11 april 2019 allerlei gewichtige posities en privileges, waardoor Hemidti in staat werd gesteld om zich in het buitenland als staatsman te presenteren en binnen eigen land een burgeroorlog aan te vangen. Waaruit eens te meer bleek dat een verschuiving van het politieke landschap geenszins een verbetering hoeft te betekenen: het volk juichte blijkbaar te vroeg op 11 april 2019.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Burgeroorlog in Soedan

De (paleis)revolutie van Gabon

Gabon is een Centraal-Afrikaans land dat half zo groot is als Frankrijk, doch telt slechts 2,2 miljoen inwoners. Gabon is rijk aan olie en mangaan. Met name olie is van belang, want het levert de meerderheid van Gabon´s exportinkomsten op. Vanwege de olieopbrengsten wordt Gabon tot de meer welvarendere landen van Afrika gerekend. Tevens geniet het dunbevolkte Gabon bekendheid om haar relatief ongerepte natuurschoon. Wat dat de natuur betreft is Gabon echt het Afrika zoals het sinds mensenheugenis wordt geportretteerd door Westerse media: als één oneindig groot oerwoud.

Onlangs werden er verkiezingen gehouden in Gabon. Op 30 augustus jongstleden werd bekend dat de zittende president Ali Bongo Ondimba overweldigend, met maar liefst 64% van de stemmen, had gezegevierd. Echter, vrijwel onmiddellijk nadat de kiescommissie de overwinning van Bongo wereldkundig had gemaakt nam het leger de macht over en verklaarde de uitkomst van de verkiezingen nietig omdat er gefraudeerd zou zijn. Tevens kwam er een opsomming van het wanbeleid van Ali Bongo.

Deze coup maakte een einde aan een heerschappij van 55 jaar. Ali Bongo kwam nl. in 2009 aan de macht. Dat was na het overlijden van zijn vader Omar Bongo. Deze man was maar liefst 42 jaar president geweest van Gabon, naar volle tevredenheid van Frankrijk. Bongo junior was zelf reeds decennia onderdeel van het regime van Bongo senior: hij bekleedde zo vroeg als 1983 hoge functies binnen de partij (Parti Démocratique Gabonais) en werd in 1999 gepromoveerd tot minister van Defensie (nadat hij reeds van 1989 tot 1991 minister van Buitenlandse Zaken en Samenwerking was geweest).

De regeerperiode van de familie Bongo ging wat betreft de bevolking van Gabon niet over rozen. Met tegenstanders van het regime gebeurde van alles wat het daglicht niet kan verdragen. Zoals het zo maar verdwijnen van mensen, martelingen, executies, etc., allemaal georkestreerd door de geheime diensten van Gabon en het Franse SDECE (Service de Documentation Extérieure et de Contre-Espionnage). Dieptepunt zijn de gebeurtenissen in 1990, toen burgers demonstreerden voor waarachtige democratie in het land, maar als reactie massaal werden afgeslacht in Port Gentill door het Franse vreemdelingenlegioen en de presidentiële garde van Gabon.

Merkwaardig genoeg hebben zelfs organisaties als Amnesty International en Human Rights Watch verzuimd hun nek uit te steken. Ondanks dat er vele brieven over Port Gentill naar deze instituties zijn gestuurd. Maar eveneens de WHO sprak zich niet uit tegen de grote multinationals in de olie-en mijnbouwindustrie. Niettegenstaande dat tot de grootste bedreigers van de volksgezondheid in Gabon milieuvervuiling en ongereguleerde mijnbouw behoren, maar niemand maakt zich er druk om. Blijkbaar heeft het grote kapitaal alle relevante instituties in hun zak als Gabon ter sprake komt.

Ondanks het feit (of beter gezegd, dankzij het feit) dat Omar Bongo op grote schaal de mensenrechten schond om de belangen van het internationale kapitalisme te dienen, bleef Bongo een gerespecteerd staatsman die in de Westerse wereld met alle égards ontvangen werd. Want Omar Bongo diende de Westerse belangen zowel direct als indirect naar behoren. Bijvoorbeeld door andere Westerse marionetten in Afrika met raad en daad bij te staan als ze onder druk stonden.

De familie Bongo is er in de 55 jaar dat ze over Gabon hebben geregeerd in ieder geval niet op achteruit gegaan. Alleen al in Frankrijk zou de familie 183 auto´s, 39 luxe optrekjes en 66 bankrekeningen hebben. In Libreville bezit de familie zoveel panden dat gesproken wordt over het Bongo-systeem. Vanuit die insteek bekeken kon het eigenlijk geen verrassing zijn dat er kort na de coup in het presidentieel paleis voor tientallen miljoenen aan contant geld werd gevonden. Terwijl de presidentiële familie bijna letterlijk in het geld zwom was in 2022 21,5% van de beroepsbevolking werkloos en leeft een derde van de mensen in armoede.

Opvallend was dat na de coup het electoraat van Ali Bongo niet massaal de straat op ging om hun stem te laten horen. Het straatbeeld werd juist gedomineerd door blije mensen wapperend met Russische vlaggen die de coup steunden. Hetgeen sterk suggereert dat Ali Bongo beslist niet ruim 64% van de stemmen had behaald en dat hij zijn vermeende overwinning inderdaad te danken heeft aan grootschalige fraude.

Inmiddels is generaal Brice Oligui Nguema benoemd tot interim-president. Hij is een neef van Ali Bongo en chef van de republikeinse garde, de machtigste veiligheidseenheid van Gabon en verantwoordelijk voor de bescherming van de president. Nguema is ook beslist geen nieuw gezicht, aangezien hij al dienstdeed onder het regime van Bongo senior. Nguema was dus een machtige man binnen de Bongo-clan en zal daarom ongetwijfeld zelf ook het één en ander op zijn geweten hebben wat niet is om over naar huis te schrijven. Daarnaast is Nguema een bemiddeld man die volgens OCCRP (Organized Crime and Corruption Reporting Project) met contant geld onroerend zaak aangeschaft heeft in de VS met een totale waarde van $1 miljoen. Toen hem gevraagd werd om deze gang van zaken toe te lichten antwoordde hij dat het ging om een privéaangelegenheid.

De vraag is daarom of de paleisrevolutie van Nguema daadwerkelijk de bevrijding is waar het volk van Gabon naar smacht. Er zijn aanwijzingen dat de recente reeks coups in Afrika niet organisch zijn, maar in werkelijkheid een CIA-operatie is om Frankrijk uit Afrika te verjagen ten faveure van de VS. Maar de tijd zal leren in hoeverre Nguema oude wijn in nieuwe zakken is.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De (paleis)revolutie van Gabon

BRICS

Het acroniem BRIC (Brazilië, Rusland, India, China) is in 2001 bedacht door de indertijd aan zakenbank Goldman Sachs verbonden Britse econoom Jim O’Neill. Hiermee refereerde O´Neill aan de vier economieën die naar zijn idee in 2050 de wereldeconomie zouden domineren. Of O´Neill de autoriteiten van de hierboven genoemde landen op een idee gebracht heeft of niet, in september 2006 begonnen de ministers van buitenlandse zaken van Brazilië, Rusland, India en China elkaar informeel te ontmoeten rondom officiële bijeenkomsten van de VN. Dit was de voorbode tot een officiële diplomatieke ontmoeting op 16 juni 2009 in Yekaterinburg, Rusland. Hetgeen tevens gezien wordt als de eerste officiële BRIC-top. Onderwerpen van gesprek waren hoe de mondiale economische situatie kon worden verbeterd, hoe financiële instituties konden worden hervormd, hoe de aanwezige landen in de toekomst beter konden samenwerken en hoe zgn. ontwikkelingslanden meer betrokken konden worden in mondiale gebeurtenissen.

In 2010 begon Zuid-Afrika te lobbyen om toegelaten te worden tot BRIC. Met succes: eind van het jaar werd Zuid-Afrika uitgenodigd door China om lid te worden. De andere landen accepteerden dit, met als resultaat dat de naam werd veranderd van BRIC in BRICS en de Zuid-Afrikaanse president Jacob Zuma op 11 opril 2011 de BRICS-top in China kon bijwonen als vertegenwoordiger van een volwaardig lidland.

De BRICS kan gezien worden als het antwoord van de niet-Westerse wereld op de Bretton Woods instituties en de G7. Met de Bretton Woods instituties wordt gerefereerd aan het IMF en de Wereldbank. Dat zijn de instituties die de Anglo-Amerikaanse speculantenoligarchie gecreëerd heeft om hun overwinning in de Tweede Wereldoorlog ten volle te exploiteren. De G7 is een verbond tussen de VS en het VK en hun belangrijkste vazalstaten. Middels betreffende instituties en de petrodollar wordt het officieuze Anglo-Amerikaanse imperium in de houdgreep gehouden.

Met name de petrodollar geeft de VS veel macht. In 1973 kwam OPEC onder auspiciën van Saoedi-Arabië met de VS overeen dat olie voortaan slechts betaald mocht worden met dollars, in ruil voor politieke en militaire bescherming van de VS. Tevens zou Saoedi-Arabië met haar overschot aan oliedollars de Amerikaanse staatschuld helpen financieren.

Dankzij dit verbond tussen de VS en Saoedi-Arabië kon eerstgenoemde het mondiale economische systeem blijven domineren, ondanks dat de dollar in 1971 losgekoppeld was van goud. Want iedereen die olie wenste te kopen moest eerst dollars aanschaffen. Aangezien slechts de Amerikaanse Federal Reserve dollars uit mag geven maakte dat de ganse wereld afhankelijk van de VS. Tevens gaf dit de VS het privilege om roekeloos geld te blijven lenen. De rest van de wereld kon zich een val van de dollar simpelweg niet permitteren, waardoor men uit arren moede de Amerikaanse staatsschuld bleef financieren (dat wil overigens niet zeggen dat de petrodollar de VS almachtig maakt, want tot verbijstering van de Westerse elite is het hen vooralsnog niet gelukt om met behulp van de petrodollar de Russische economie te vernietigen).

De Bretton Woods instituties functioneren als officieuze deurwaarders van de grote Anglo-Amerikaanse zakenbanken die leningen geven aan zgn. ontwikkelingslanden, waarvan ze van tevoren weten dat die niet terugbetaald kunnen worden. Uiteindelijk worden die landen gedwongen een reeks straffe economische en politieke concessies te doen, waardoor ze in de greep komen van de Anglo-Amerikaanse speculatenoligarchie.

De BRICS tracht dus een alternatief te bieden voor zowel de dollar als voor het VOC-kolonialisme van de Bretton Woods instituties. Er is wel vaker geroepen en gepoogd de dollar op een zijspoor te zetten, maar vooralsnog met weinig succes. Echter, de grote spanningen tussen met name het Westen enerzijds en Rusland en China anderzijds heeft wel gemaakt dat de niet-Westerse landen toegewijder zijn dan ooit om de macht van de petrodollar te breken middels de creatie van een volwaardig alternatief. Bovendien, als optie voor de beruchte Bretton Woods instituties heeft BRICS reeds in 2014 de NDB (New Development Bank) opgericht, om de economieën van de lidstaten bij te staan.

Het ironische is dat de Westerse media overuren maakt om een beeld te creëren dat Rusland geïsoleerd staat in de wereld, maar dat ondertussen de landen in de rij staan om lid te worden van BRICS, een samenwerkingsverband waarvan Rusland een vooraanstaand lid is. Zo hebben meer dan veertig landen interesse getoond om lid te worden en hebben veertien landen officieel een lidmaatschapsverzoek ingediend. Zes landen zijn als nieuw lid verwelkomd op de BRICS-top in Zuid-Afrika van 22-24 augustus jongstleden in Zuid-Afrika. De nieuwe leden zijn Argentinië, Egypte, Ethiopië, Iran, Saoedi-Arabië, en de Verenigde Arabische Emiraten. Opvallend zijn de lidmaatschappen van Saoedi-Arabië en Iran. Ten eerste omdat beide landen tot voor kort aartsvijanden waren en ten tweede vanwege het bondgenootschap dat de VS en Saoedi-Arabië al decennia delen gerelateerd aan de petrodollar, terwijl de BRICS juist afscheid wil nemen van de petrodollar.

Zolang de petrodollar bestaat zal de VS in economisch opzicht een streepje voor blijven houden op de rest van de wereld. Het kan en zal dan de dollar blijven ge-en misbruiken als wapen om de economie van landen die het onwelgevallig acht te breken. Maar in principe zou het BRICS moeten lukken om de petrodollar tweede viool te laten spelen. Het zal waarschijnlijk niet morgen gerealiseerd zijn, of volgende week, doch als de BRICS de gelederen gesloten houdt zou het op termijn de petrodollar tot museumstuk kunnen reduceren. Hoe dan ook, Poetin heeft aangekondigd dat de volgende BRICS-top gehouden wordt in Kazan, Rusland.

DJEHUI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor BRICS