William Ruto is de huidige president van Kenya, maar hij past in een traditie van neokoloniale presidenten. Mede dankzij de heldhaftige strijd van de Mau Mau is Kenia op papier sinds 1963 een onafhankelijk land. Maar de koloniale structuren die Westerse imperialisten in staat stellen om van buitenaf aan de touwtjes te trekken, zijn niet afgebroken. Yomo Kenyatta was de eerste president, en zijn verdeling van door kolonisten gestolen land faalde hopeloos, waardoor niet de armen die landloos waren geworden hun land terugkregen, maar mensen met connecties in de regering en ironisch genoeg Europese kolonisten. Zo ging in het eerste jaar van de onafhankelijkheid 70% van het herverdeelde land naar kolonisten. Yomo Kenyatta bleef gedurende zijn regeerperiode goed zorgen voor de clique om hem heen. Mede door goede relatie te onderhouden met Westerse landen om ontwikkelingshulp en investeringen te mogen verwelkomen. Mensen die niet tot de clique rond Kenyatta hoorden zagen doorgaans weinig terug van de baten van dit prowesterse beleid. Na Kenyatta volgde het dictatorschap van Daniel arap Moi (1978-2002). Na de heerschappij van Moi werd de democratie hersteld en kwamen Mwai Kibaki (2002–2013), Uhuru Kenyatta (2013–2022) en nu dus Ruto aan de macht.
Toen William Ruto op staatsbezoek was in de VS afgelopen mei protesteerden Haïtianen bij het Witte Huis, schreeuwend naar de president van Kenia: “nog altijd een slaaf!”. Maar eveneens in Kenia zelf heeft de plaatselijke jeugd de afgelopen tijd zich niet onberoerd gelaten. Men ging massaal de straat op om de onvrede met Ruto te uiten, al was dat om een andere reden dan de Haïtianen. Wel moet het iets zeggen dat Ruto zowel in buiten-als binnenland zoveel woede opwekt.
Kenia is sinds de onafhankelijkheid altijd een trouwe bondgenoot geweest van het Anglo-Amerikaanse imperium. Vooral om die reden komen de problemen waar Kenia mee kampt relatief weinig voor het voetlicht van de msm, zoals de stuitende corruptie en nepotisme. De Keniaanse elite heeft haar kapitaal weggesluisd naar het Westen, en sinds de oorlog in Oekraïne zijn Russische oligarchen er op de harde manier achter gekomen hoe gevaarlijk dat is. Mocht Kenia buiten de lijntjes gaan kleuren, dan is het dus geenszins onwaarschijnlijk dat al die tegoeden worden geconfisqueerd. De Keniaanse machthebbers zijn dus evident chantabel.
Haïti is een land dat met nog meer problemen te kampen heeft dan Kenia. Het wordt volop geholpen door de internationale gemeenschap, probleem alleen is dat die hulp Haïti meer dan eens van de wal in de sloot helpt. Zo zijn er op het kleine Haïti maar liefst 20.000 NGO´s actief. De ervaring wijst helaas uit dat des te meer NGO´s actief zijn op Haïti, des te meer de algemene welvaart en hulpbronnen afnemen. Denk bijvoorbeeld aan het Amerikaanse Rode Kruis, dat na de vernietigende aardbeving van 2010 $500 miljoen voor de wederopbouw van Haïti ophaalde maar vervolgens bizar weinig heeft gebouwd. Zodoende is Haïti verreweg het armste land in de Amerika´s.
Op basis van de aanwezige grondstoffen zou Haïti echter één van de welvarendste landen ter wereld moeten zijn. Vandaar dat het Anglo-Amerikaanse imperium zoveel interesse heeft in Haïti. Recentelijk heeft het Kenia voor het karretje weten te spannen om duizend politieagenten naar Haïti te sturen om de kastanjes uit het vuur te halen voor het Anglo-Amerikaanse imperialisme. Al wordt de interventie in eigen land verkocht als een Pan-Afrikaans project en heeft de Keniaanse rechter gezegd dat het ongrondwettelijk is. Maar zowel Kenia als de CARICOM is een mooi bedrag toegezegd waardoor ze hun adhesie hebben toegezegd. De Haïtianen weten echter beter, vandaar dat ze “nog altijd een slaaf!” scandeerden toen Ruto in Washington vertoefde.
In de VS is Kwanza een gezellig eindejaarsfeestje, maar de Kwanza Partij te Kenia (Kenya Kwanza) van president Ruto is minder gezellig. Ruto wilde de belastingen verhogen waardoor de kosten voor levenshoud fors omhoog zouden gaan, hetgeen een vernietigend effect zal hebben op arbeiders, de jeugd en boeren. Tevens was er onvrede over de corruptie van verschillende hooggeplaatste leden van de Kwanza Partij. Aldus braken er hevige protesten uit die het land compleet op z´n kop zette. In pogingen om deze protesten neer te slaan trad de politie keihard op: er zouden inmiddels minstens 39 doden te betreuren zijn.
Ruto moest de zogenaamde Finance Bill 24 van het IMF invoeren, om een schuld van $2,7 miljard af te lossen. In de praktijk komt het erop neer dat de armste mensen moeten bloeden voor het IMF en corrupte politici. De jongeren beseffen dat heel goed, vandaar dat ze ook zo furieus hebben gereageerd. Dankzij hun protesten is de Finance Bill 24 inmiddels van de baan, want de protesten werden zo hevig dat ze dreigden uit te groeien tot een revolte die de regering omver zou kunnen werpen. Zodoende koos Ruto eieren voor zijn geld.
Gemene deler in de protesten van de Haïtianen en de Keniaanse jongeren is de Keniaanse politie. Tijdens de protesten trad de politie zeer bruut op, waarmee ze hun twijfelachtige reputatie bevestigden. Moet je willen dat zo´n gewelddadige politiemacht in het buitenland wordt ingezet onder het valse voorwendsel van het dienen van de Pan-Afrikaanse zaak? De Keniaanse politie gaat in werkelijkheid naar Haïti om revenuen te verdienen om het IMF af te kunnen betalen en in eigen land vermoordt het tientallen mensen voor IMF-belastingen. Dus inderdaad, president Ruto is een slaaf van het IMF.
DJEHUTI-ANKH-KHERU