Grote vreugde brak er onlangs uit bij een ieder die de zionistische zaak een warm hart toedraagt. De IDF is er namelijk in geslaagd om Nasrallah—de leider van Hezbollah—uit de weg te ruimen. Daar slaagde het in door het ondergrondse bunkercomplex waar het hoofdkwartier van Hezbollah was gezeteld te bombarderen met liefst 85 (!) Amerikaanse bunkerbuster bommen van 900 kg per stuk. Naast Nasrallah hebben de Israëli´s ook verschillende andere kopstukken weten te elimineren van de door Iran gesteunde organisatie. Deze moordpartijen werden ingeluid met de explosie van duizenden piepers die met name gebruikt werden door het middenkader en die duizenden mensen hebben verminkt en verschillenden gedood. Er wordt algemeen vanuit gegaan dat de mossad hierachter zit. De zionistische entiteit had binnen een paar weken dus een aantal mokerslagen uitgedeeld aan de aartsvijand ten noorden van de grens. Het leek er voor de buitenwacht op dat Hezbollh onthoofd was en het Israël van Netanyahu toch op weg was om aan het langste eind te trekken. Want los van hun acties in Libanon bombardeerden ze in de tussentijds Gaza, Syrië en Jemen. Israël leek zijn aureool van onoverwinnelijkheid weer te hebben heroverd.
Zo gaf Netanyahu nadat de IDF en de mossad keihard toegeslagen hadden in Libanon, acte de presence bij de VN. Aangezien de man in grote delen van de wereld gezien wordt als een oorlogsmisdadiger die zich schaamteloos schuldig maakt aan genocide, maakten vele diplomaten zich uit protest uit de voeten toen hij aanstalte maakte om zijn speech te doen aanvangen. Netanyahu schilderde Israël af als een vreedzaam, humaan land dat niets liever wil dan vrede. Ware het niet dat het omringd wordt door barbaarse vijanden die niet voor rede vatbaar zijn en slechts uit zijn op de vernietiging van de staat Israël. Daardoor zou Israël gedwongen worden om zichzelf te verdedigen (de bedenkelijke rol die Israël zelf speelt buiten beschouwing latend). Anderzijds zette Netanyahu een hele grote mond op. Zo werd Iran afgeschilderd als de grote boeman en gewaarschuwd het vooral niet in hun hoofd te halen om Israël aan te vallen: “Als u ons aanvalt, zullen wij u terugslaan. Er is geen plaats—er is geen plaats in Iran—die de lange arm van Israël niet kan bereiken. En dat geldt voor het hele Midden-Oosten.”
Maar is de zionistische entiteit echt zo onaantastbaar als Netanyahu de wereld tracht te doen geloven? Op het moment dat de premier van Israël terugkeerde van zijn bezoek aan de VN te New York wisten de Houthi´s het Ben-Gurion vliegveld te Tel Aviv te raken met een raket. Al beweert Israël dat het betreffende raket onderschept heeft. Maar of de raket in kwestie nu wel of geen doel getroffen heeft, dit soort aanvallen zorgen voor een groeiend gevoel van onveiligheid bij de bevolking. Hetgeen steeds meer Israëli´s ertoe brengt om te emigreren. Zo´n 25% van de Israëli´s overweegt al om de biezen te pakken. De Israëlische regering heeft er dus belang bij om vrede te stichten, anders zou het op termijn wel eens kunnen verdwijnen. Niet eens noodzakelijkerwijs vanwege een militaire nederlaag, maar simpelweg omdat de laatste inwoner op een gegeven moment vertrokken is en het licht heeft uitgedaan.
Nadat de leiding van Hezbollah was vernietigd was het aftellen tot de aanvang van het grondoffensief van de IDF om een bufferzone te creëren in Zuid-Libanon. De Westerse media rapporteert weinig over het verloop van die invasie, maar de informatie die we via andere kanalen doorkrijgen is dat de IDF vooralsnog geen deuk in een pakje boter slaat tegen Hezbollah. Daarnaast zijn de raketaanvallen op Noord-Israël geïntensiveerd, terwijl de bedoeling was om die aanvallen te stoppen zodat de 63.000 geëvacueerde Israëli´s weer terug zouden kunnen keren naar hun woonplaatsen. Voor het Israëlische moreel was de onthoofding van de Hezbollah-top geweldig, maar het militaire effect is vooralsnog twijfelachtig, want Israël kan nog steeds Hezbollah niet verslaan, noch kan het hun raketaanvallen stoppen.
De invasie van Libanon heeft evenzo Iran getriggerd, want het land van de ayatollahs maakte van de gelegenheid gebruik om die lang verwachte wraak op Israël te nemen. Honderden raketten werden afgeschoten richting de Levant. Volgens Netanyahu en Biden zijn vrijwel al die raketten uit de lucht gehaald en is er nauwelijks schade aangericht. Omgekeerd beweert Iran weer dat 80% van hun raketten doel heeft getroffen. Wie heeft er gelijk? Om het moreel op peil te houden moet Israël wel liegen over de effecten van de Iraanse raketaanval. Feit is dat er beelden zijn verschenen op de sociale media waaruit blijkt dat veel raketten wel degelijk zijn ingeslagen. Pijnlijkste van alles is de vernietiging van de militaire luchthaven Nevatim, de best beveiligde plek op aarde. Zoveel als twintig F-35 straaljagers zouden vernietigd zijn. Er zijn satellietbeelden vrijgegeven die een beschadigde hangar tonen. Hetgeen inhoudt dat de beroemde iron dome een papieren tijger is wat een land als Iran betreft. Als Iran Nevatim kan vernietigen, dan kan Iran letterlijk iedere plek in Israël met de grond gelijk maken.
Israël moet zich wreken. Want het ontleent zijn bestaansrecht aan het angst inboezemen bij zijn vijanden. Het idee is dat angst de vijanden van Israël in hun lot zal doen berusten. Dat beeld van een onaantastbaar Israël leek de afgelopen weken weer enigszins hersteld te zijn. Tegelijkertijd beseft het dat het geen conventioneel verweer heeft tegen Iraanse raketaanvallen. Heel lastig.
DJEHUTI-ANKH-KHERU