“I got a letter from the government the other day/ I opened and read it, it said they were suckers/ They wanted me for their army or whatever/Picture me givin’ a damn, I said, “Never”/Here is a land that never gave a damn /About a brother like me and myself because they never did” rapte Chuck D van Public Enemy in Black Steel In the Hour of Chaos in 1988. Dat was in die dagen een nogal ongebruikelijk statement voor een rapper. Indertijd stonden rappers bij het grotere publiek bekend om hun infantiele teksten. Public Enemy zette dat beeld compleet op zijn kop door het eigenlijk alleen maar over politiek te hebben. Geïnspireerd door Public Enemy en KRS ONE braken er sindsdien vele rap acts door die serieuzere content uitbrachten, waardoor Hip-Hop kon afrekenen met het label kinderlijk. Want tot verbazing van bepaalde platenbazen bleek Hip-Hop met een boodschap wel degelijk te verkopen.
Maar je kan het ook omdraaien: PE werd wellicht groot ondanks hun politieke boodschap. Omdat Chuck D een rapper was van de buitencategorie en hij tevens werd voorzien van revolutionaire beats waarvan gesmuld werd, accepteerde de doelgroep het dat PE een politieke boodschap verkondigde. Of zoals Chuck D het zelf zei: “We geven ze wat ze willen en dat zijn dope beats, maar dat vermengen we met een boodschap die ze nodig hebben.” Toen de (Zwarte) jeugd daadwerkelijk naar ze ging luisteren, greep PE de kans om ze te wijzen op leiders die ze konden volgen, mensen die hen wegwijs konden maken hoe ze met problemen als racisme en achterstelling om moesten gaan, zoals Louis Farrakhan (Farrakhan´s a prophet, I think you oughta listen to!) en wijlen Malcolm X. Tevens figuren die gehaat en gevreesd werden door het Amerikaanse establishment. Of zoals Chuck D het establishment typeerde: the powers that be. Omdat PE een boodschap verkondigde die bij the powers that be slecht viel gingen er bizarre verhalen over de groep de ronde doen in de media. Hierop drukte Chuck D zijn fans op het hart: Don’t believe the hype…
Anderzijds is culturele dominantie erg belangrijk voor de Anglo-Amerikaanse powers that be, Zbigniew Brzezenski wijst daar ook op in zijn boek The Grand Chessboard. O.a. Amerikaanse popmuziek werkt als een magneet op met name jongeren over de ganse wereld. Hetgeen de VS de kans geeft de wereld te domineren zonder wapens. In die geest stuurde de Amerikaanse overheid in de jaren ’50 en ’60 jazzmuzikanten de wereld over om de propagandastrijd te beslechten met de Sovjet-Unie. De VS trachtte zichzelf aan de wereld op te dringen als wereldmacht, en deed dat onder het mum van het verspreiden van democratie en mensenrechten. Dat werkte echter averecht aangezien overal het vingertje terug werd gewezen met de boodschap dat de manier hoe de VS met Zwarte Amerikanen omging liet zien hoe het daadwerkelijk over democratie en mensenrechten dacht.
Aldus kwam de VS met zgn. Jazz ambassadeurs om het negatieve beeld dat in den vreemde van de VS heerste te herstellen. Het State Department trommelde een reeks beroemde jazzmusici op zoals Louis Armstrong, Dizzy Gillespie, Dave Brubeck, Benny Goodman en Duke Ellington. Vervolgens lieten betreffende musici zich naïef voor het karretje spannen van het Anglo-Amerikaanse imperium om te gaan touren in Oost-Europa, Azië en Afrika. Om het beeld weg te nemen dat de VS een racistische samenleving was.
Terug naar Chuck D. Het is al een tijdje de vraag of de man nog wel toegewijd is om the powers that be te bestrijden. Zo prees hij na het overlijden van warmonger Colin Powell de voormalige chef van staven en minister van BuZa (die de VN voorloog om een oorlog te rechtvaardigen) de hemel.
Maar ook de huidige Amerikaanse regering werkt momenteel mee aan genocide door onvoorwaardelijk de staat Israël te voorzien van wapens waarmee vervolgens tienduizenden mensen worden gedood en verminkt in Gaza. De VS zou die genocide vrij eenvoudig kunnen stoppen middels een wapen embargo, ware het niet dat de Amerikaanse regering in de zak zit van de zionistische lobby. Vanwege zijn onvoorwaardelijke steun aan Israël wordt president Joe Biden ook wel genocide Joe genoemd.
Onlangs begon minister van Buitenlandse Zaken Anthony J. Blinken het Department of State-YouTube Global Music Partnership, hetgeen getypeerd zou kunnen worden als Jazz ambassadeurs 3.0. Chuck D heeft velen van zijn fans verbijsterd door ambassadeur te worden van betreffend project. Dezelfde Chuck D die eens heel hard fight te power schreeuwde, gaat nu diezelfde powers that be dus meehelpen de propagandastrijd te winnen. Dezelfde Chuck D die in Black Steel In the Hour of Chaos aangaf zich nooit aan te zullen sluiten bij het Amerikaanse leger, is nu dus prominent lid geworden van het Anglo-Amerikaanse softpower leger.
De link met Youtube is ook zo interessant. Het is immers een publiek geheim dat de welbekende inlichtingen diensten de sociale media gebruiken om het volk te bespioneren. Eerder kreeg Chuck D een telefoontje van Tony Rome, die hem waarschuwde dat de FBI zijn telefoon afluisterde. Nu is hij zelf dus gelinkt aan de alfabetjongens. De vraag is waarom de Bob Marley van de Hip-Hop overgelopen is naar the powers that be. Aangezien hij decennialang over politiek gerapt heeft kan het niet puur naïviteit geweest zijn. Hij moet beter hebben geweten. Moeten we dan toch de hype gaan geloven?
DJEHUTI-ANKH-KHERU