Op 2 september 2004 brak Geert Wilders met de VVD. Dit gebeurde naar aanleiding van een manifest dat hij een paar maanden eerder samen met fractiegenoot Gert-Jan Oplaat had geschreven. In betreffend manifest pleitten beide heren voor een rechtsere koers van de VVD. Eén van de speerpunten in het manifest was dat Turkije nooit lid zou mogen worden van de EU. Dit stond echter haaks op het officiële standpunt dat de VVD innam. De VVD verkondigde namelijk dat Turkije lid zou mogen worden van de EU mits het aan bepaalde voorwaarden voldeed. De fractiediscipline vereiste dat Wilders zich aan het officiële standpunt van de VVD moest conformeren. Wilders weigerde dit pertinent met als gevolg een conflict met fractievoorzitter van Aartsen, die eiste dat Wilders zijn Kamerzetel opgaf, omdat Wilders niet met voorkeurstemmen in de Kamer was gekomen. Wilders gaf zijn zetel echter niet op maar ging als eenmansfractie verder en werd door de VVD van zetelroof beticht (omdat hij niet met voorkeurstemmen zijn plek in de Tweede Kamer had veroverd).
Inmiddels zijn we negentien jaar verder en kunnen we wel zeggen dat Wilders de officieuze erfgenaam van Pim Fortuin is. De man die het politieke landschap in Nederland als nimmer voordien opschudde. Voor Fortuin werd het Nederlandse politieke landschap gedomineerd door een handjevol grootmachten, waar nauwelijks tussen te komen was. Maar Fortuin groeide met zijn LPF van het ene op het andere moment uit tot een serieuze bedreiging voor het politieke establishment. Na de moord op Fortuin ging zijn LPF snel bergafwaarts en is uiteindelijk helemaal verdwenen. Sindsdien hebben verschillende politici met meer en minder succes getracht het erfgoed van Fortuin op te eisen, maar op Wilders na zijn ze geen blijvertjes gebleken.
Anderzijds, ook de PVV van Wilders leek hetzelfde lot als de LPF te onderdaan, maar dan in slow motion. Het leek er een tijdje op dat het vertrouwen van de kiezer in de PVV als een nachtkaars uit aan het gaan was. De gedachte werd steeds sterker dat Wilders wel heel hard schreeuwde maar helemaal niets bereikte: een blaffende hond die niet bijt. Mede door het cordon sanitaire waarmee de traditionele politieke partijen de xenofobe PVV permanent naar de reservebank hadden verbannen.
Maar het kan dus verkeren. Eensgelijk Pim Fortuin zijn politieke opmars maakte op de puinhopen van acht jaar paars, maakte Geert Wilders zijn electorale blitzkrieg op de puinhopen van dertien jaar VVD. De man zal er ongetwijfeld reeds geen actieve herinnering meer aan hebben, doch gedurende zijn dertien jaar in het torentje heeft Rutte van Nederland een puinhoop gemaakt. Het beeld is dat de meesten van die problemen te danken zijn aan de immigratiestroom die teflon Mark niet zou hebben weten in te dammen. Zo zijn er veel te weinig huizen voor jongeren en de gedachte is post gaan vatten dat immigranten de huizen innemen van de jongens en meisjes van de Bontekoe. Problemen zoals de woningnood zouden dus simpel opgelost kunnen worden door de immigranten een enkele reis terug cadeau te doen. Cynisch genoeg is dit precies de reden waarom nota bene de VVD de stekker uit Rutte IV trok.
Het geval wil dat het indammen van immigratie nu precies het delenda est Carthago is van Geert Wilders. Echter, deze verkiezingsronde begonnen ook ´fatsoenlijke partijen´ immigratie tot speerpunt van hun campagne te promoveren. Ze dachten met dergelijke retoriek waarschijnlijk stemmen weg te kunnen kapen bij het zinkend schip PVV. Het werkte echter averechts. Zeker nadat de nieuwe partijleider van de VVD de blunder begin om aan te geven bereid te zijn het cordon sanitaire van de PVV op te willen heffen. Evenzo maakte Omtzigt een inschattingsfout door vaag te blijven of hij premier wil worden. Terwijl een ander deel van de kiezers weer vreesde dat eurocraat Timmermans Nederland bankroet zou maken met zijn klimaatplannen. Het leek wekenlang een strijd te worden tussen de VVD van Yesilgöz en de NSC van Omtzigt, doch in de laatste week voor de verkiezingen wist Wilders de kiezer toch te overtuigen dat hij de aangewezen man is om de immigratie in te dammen, en daarmee (in de ogen van de xenofobe kiezer) alle problemen des vaderlandsch op te lossen.
Of Wilders premier wordt met zijn 37 zetels is nog geen uitgemaakte zaak. Den Uyl haalde in 1977 zelfs 53 zetels, maar werd uiteindelijk toch gedegradeerd naar de oppositie. Wel is het zo dat de verwildering van het Nederlandse electoraat tot gevolg heeft dat Wilders dichterbij het torentje is dan ooit.
Of een verwilderd torentje daadwerkelijk de immigratie kan indammen is maar de vraag: het is zijn Italiaanse geestverwant Meloni immers ook niet gelukt. Wel moet gezegd worden dat de PVV sociaal beleid propageert (maar als het de kiezer daar om ging, dan had hij wel op de SP gestemd). Zo maar kunnen we islamofobe maatregelen verwachten. Of intrekking van subsidies van zogenaamde linkse hobby’s, en een poging tot een nexit. Eveneens met mensen van Afrikaanse komaf heeft Wilders een appeltje te schillen. Zo zal hij wellicht trachten de excuses voor het slavernijverleden weer in te trekken en een come back van zwarte piet bevorderen. Voor de staat Israël is de extreme zionist een geschenk uit de hemel: militaire steun aan Oekraïne intrekken en doorschuiven naar Israël om baby’s in Gaza te bombarderen. Aldus wilde de kiezer niet minder maar meer verwildering.
DJEHUTI-ANKH-KHERU