Het blijft opmerkelijk hoe het Anglo-Amerikaanse imperium (inclusief haar vazalstaten) de zionisten onvoorwaardelijk blijft steunen. Het maakt eigenlijk niet uit hoeveel de zionistische entiteit in de Levant over de scheef gaat. Zelfs als het Groot-Brittannië of de VS rechtstreeks treft wordt het onheil dat Israël aanricht spoedig vergeten en vergeven. Zo bombardeerden de zionisten op 22 juli 1946 het hoofdkwartier van het Britse gouvernement te Palestina, hetgeen gevestigd was in het King David Hotel te Jeruzalem. Hierbij kwamen 91 mensen om het leven en raakten er 46 gewond. Terroristische acties zoals deze werden beloond, want twee jaar later was de staat Israël een feit. In 1967 bombardeerde het Israëlische leger het Amerikaanse schip USS Liberty. Hierbij lieten 34 bemanningsleden het leven en raakten er 171 gewond. Ondanks dat er sterke aanwijzingen waren dat Israël precies wist wat het deed, werd in een officieel rapport van de Amerikaanse overheid geconcludeerd dat het per ongeluk was geschied.
Als de VS en Groot-Brittannië al een masochistische houding aannemen als zij zelf het slachtoffer zijn van de terreur van het zionisme, zal het ze helemaal niets uitmaken als de Palestijnen lijden onder het juk van de staat Israël. Zoals te verwachten was sprak Joe Biden na de gebeurtenissen van 7 oktober jongstleden dan ook onmiddellijk zijn onvoorwaardelijke steun uit aan Israël: “We zullen ervoor zorgen dat de Joodse en democratische staat Israël zich vandaag en morgen kan verdedigen, zoals we altijd hebben gedaan. Zo simpel is het.” Dezelfde uitspraak werd gepapegaaid door de Britse premier Sunak. Eveneens premier Rutte van de Anglo-Amerikaanse vazalstaat Nederland deed zijn duit in het zakje: “Israël mag zichzelf verdedigen, en er is geen maar!”, waarmee hij de IDF wat Nederland betreft groen licht gaf om compleet los te gaan.
Toch moeten we het eerdere statement enigszins relativeren, want de Amerikaanse steun aan Israël is niet altijd onvoorwaardelijk geweest. Aanvankelijk had de VS zelfs een wapenembargo contra de zionisten ingesteld. Maar ironisch genoeg wist Israël in 1948 haar onafhankelijkheid toch te bewerkstelligen met wapens van de wehrmacht. Stalin had nl. wapens die het rode leger geconfisqueerd had van nazi-Duitsland verstrekt aan de zionisten, om zodoende een verzwakt Groot-Brittannië uit West-Azië te verjagen. Eveneens in de hoop dat de zionisten ter plekke een communistische staat zouden stichten, die dan weer een bondgenoot zou worden van de Sovjet-Unie. De liefde tussen Israël en de Sovjet-Unie bekoelde echter weer nadat de Israëli’s begonnen te pleiten voor de migratie van Sovjetjoden naar Israël: hierop antwoordde de Sovjet-Unie resoluut njet.
Vanwege de grote olievoorraden en strategische waterwegen eist West-Azië een speciale status op in de geopolitiek. De VS meende een sterke bondgenoot ter plaatse nodig te hebben als tegenwicht voor de Sovjet-Unie en om de eigen oliebelangen te beschermen. Nadat Israël in 1967 met overmacht de zesdaagse oorlog won, werd het door de VS omarmd als de broodnodige bondgenoot in West-Azië en sindsdien wordt Israël onvoorwaardelijk militair en diplomatiek gesteund door Washington.
Het is van belang erop te wijzen dat het zionisme en het jodendom twee verschillende dingen zijn. Niet iedere Jood is een zionist (sterker nog, veel Joden ageren fel tegen het zionisme), maar omgekeerd zijn er ook zat zionisten die geen Joden zijn. Het is wel zo dat de zionistische lobby in de VS heel machtig is. Ze hebben veel belangrijke politici in hun zak met dank aan de fondsen die ze ter beschikking stellen en het stemadvies dat ze kunnen geven aan de kiezers in hun achterban. Die machtige lobby bestaat dus niet alleen uit Joodse zionisten, maar net zo goed uit christenzionisten. Deze christenzionisten verlangen naar de terugkeer van Jezus Christus op aarde. Een aantal gebeurtenissen zou voorafgaan aan de terugkeer van Christus. Eén van die gebeurtenissen zou de terugkeer van het Joodse volk naar Palestina zijn. Daarom is steun aan Israël ook voor hen een heilige missie.
Tevens wordt wel betoogd dat het Westen Israël steunt uit een historisch schuldgevoel. Als dat zo is, waarom moeten de Palestijnen dan boeten voor iets wat nazi-Duitsland heeft aangedaan? Waarom hebben de zionisten dan niet bijvoorbeeld Beieren of Pruisen cadeau gekregen als compensatie?
Een argument dat telkens opnieuw naar voren wordt gebracht door de zionisten is dat Israël de enige democratie is in de regio en zodoende respect verdient. Echter, het moderne Westerse concept van democratie gaat er (in principe) vanuit dat iedereen gelijk is voor de wet. Volgens die maatstaaf is Israël dus geen democratie, aangezien de Israëlische wet Joden meer rechten toekent dan niet-Joden: de Arabische bevolking van Israël wordt dan ook stelselmatig gediscrimineerd. Daarbij komt dat de Arabieren in de door Israël bezette gebieden het nog een stuk slechter hebben want ze zijn door Israël vogelvrij verklaard.
Helaas heeft de VS dus geen belastinggeld beschikbaar om de verschoppelingen in steden als San Francisco de helpende hand te bieden maar kan wel een blanco cheque verschaffen aan de zionistische entiteit. Deze blanco cheque zorgt weer voor grote spanningen in de regio omdat de islamitische buurlanden zich erdoor bedreigd voelen en zich zodoende genoodzaakt zien om een wapenwedloop aan te gaan met de zionistische entiteit. Merkwaardig genoeg bereikt de veiligheidssteun aan Israël dus een tegenovergesteld effect, aangezien een land als Iran heeft aangetoond geavanceerde wapensystemen te kunnen ontwikkelen die Israël keihard kunnen raken. Al dan niet via proxies in de buurlanden en de bezetten gebieden.
DJEHUTI-ANKH-KHERU