Benjamin (Bibi) Netanyahu werd op 21 oktober 1949 in Tel Aviv geboren als zoon van historicus Benzion Netanyahu. Netanyahu senior (1910-2012) kwam uit Polen, maar verhuisde met zijn familie in 1920 naar het indertijd Palestijnse mandaatgebied. Zowel grootvader Nathan (die rabbi was) als vader Benzion waren fervente zionisten. Benzion Netanyahu zou gaan studeren aan de Hebreeuwse universiteit te Jeruzalem. Tijdens zijn studietijd sloot hij zich aan bij het revisionistische zionisme (dat is een radicale vorm van zionisme die zich had afgescheiden van het mainstream zionisme omdat mainstream zionisme naar hun smaak te gematigd is). In die lijn geloofde Benzion in een groter Israël en was voorstander van het fysiek verwijderen van alle Arabieren uit Palestina. In 1940 migreerde Netanyahu senior naar de VS om carrière te maken en te lobbyen voor de vestiging van een Joodse staat. In 1949 was zijn gedroomde Joodse staat een feit en vestigde zich aldaar.
Gezien zijn familiegeschiedenis kan geconcludeerd worden dat het zionisme in het DNA van Benjamin Netanyahu zit. In ieder geval, geboren en getogen zionist Benjamin Netanyahu verhuisde met zijn familie naar de VS in 1963. In 1967 ging hij in militaire dienst en werd onderdeel van de elite-eenheid Sayeret Matkal. Na zijn dienstplicht ging hij architectuur en management studeren aan de prestigieuze technische universiteit MIT, alwaar hij in 1976 afstudeerde (wel onderbrak hij in 1973 zijn studie om te vechten in de Yom Kippur-oorlog). In 1978 remigreerde hij naar Israël alwaar hij ter ere van zijn in het harnas gestorven oudere broer en militair Yonatan het Yonatan Institute oprichtte, dat internationale conferenties over terrorisme sponsort.
In de jaren ´80 vertolkte Netanyahu verscheidene diplomatieke functies. In 1988 werd hij gekozen in de knesset (Israëlisch parlement) voor de Likud-partij. Daarna werd hij verschillende keren staatssecretaris en schopte het in 1993 tot partijleider van Likud. Als zionist in hart en nieren was Netanyahu als vanzelfsprekend fel tegen het vredesakkoord die de Israëlische premier Yitzhak Rabin in 1993 sloot met de PLO.
De moord op vredesduif Rabin in 1995 en een reeks terroristische aanslagen zorgde ervoor dat de arbeiderspartij zwak stond tegenover havik Netanyahu, waardoor laatstgenoemde de verkiezingen kon winnen in 1996 en de nieuwe premier worden. Inmiddels is Netanyahu in totaal reeds vijftien jaar premier (1996-1999, 2009-2021, 2022-). Bij tijde van aantreden had hij gezien het voorwerk van Rabin de grootst mogelijke kans op vrede met de Palestijnen ooit. Netanyahu had echter zijn eigen visie op vrede. Niet middels diplomatie, maar middels spierballen. Hij ging er namelijk vanuit dat als Israël maar sterk genoeg is, de Palestijnen in hun lot gaan berusten en de vijandige entiteiten in de regio uit angst vrede komen sluiten.
Veel jongeren vielen voor de denkwijze van Netanyahu omdat ze hun buik vol hadden van de tweede intifada. Ze dachten dat Netanyahu´s compromisloze beleid de oplossing was. Liefkozend noemden zij hem Mr. Security. Daarbij werd eraan voorbijgegaan dat de nederzettingenpolitiek van Netanyahu op de Westoever verboden is volgens internationaal recht en de behandeling van de Palestijnen in het algemeen inhumaan was. Hetgeen publiekelijk is bevestigd door gewichtige organisaties als Human Rights Watch, B´Tselem en Amnesty International: Israël pleegt zulke wrede misdaden tegen de menselijkheid dat het simpelweg een apartheidsstaat is.
Binnen Israël begonnen schandalen Netanyahu te achtervolgen. Netanyahu kwam in de problemen vanwege steeds luider wordende geruchten van grootschalige corruptie. In februari 2018 meende de politie dat er genoeg bewijs tegen hem was om een zaak te beginnen. In november 2019 ving de zaak ook aan, maar om verschillende redenen werd betreffende zaak telkens vertraagd. Netanyahu weigerde echter op te stappen. Sterker nog, in 2022 werd Netanyahu opnieuw premier dankzij een extreemrechtse coalitie. Tot woede van het Israëlische volk heeft hij na zijn nieuwe aantreden het rechtssysteem de kop om gedraaid om zijn ideologische agenda erdoor te drukken zonder op de vingers te kunnen worden getikt en om zelf buiten schot te blijven van justitie.
Zoals gezegd dachten de kiezers van Netanyahu dat hij Israël veilig maakte door de vijandig geachte elementen keihard aan te pakken. Maar is dat ook zo? In 2006 trok het Israëlische leger met veel bombarie de grens met Libanon over om Hezbollah te marginaliseren, maar moest zich na verlies van veel manschappen en materieel weer met de staart tussen de poten terugtrekken, en is Hezbollah tegenwoordig sterker dan ooit. In 2014 trok het Israëlische leger Gaza met dezelfde doelstelling in. Dit had vele burgerdoden tot gevolg. Toen het Israëlische leger besefte dat het ondanks de grote ravage die het had aangericht Hamas niet kon vernietigen en er bovendien steeds meer militairen sneuvelden, trok het zich terug. De officiële lezing was dat de missie geslaagd was om de militaire capaciteit van Hamas te marginaliseren. Dat blijkt dus niet te zijn gelukt, want op 7 oktober jongstleden bleek tot verbijstering van de ganse (Westerse) wereld dat Hamas sterker was dan ooit en in staat te zijn het Israëlische leger als nooit eerder voordien in zijn hemd te zetten.
De moslimwereld is normaliter zeer verdeeld, maar het lijkt erop dat Mr. Security met zijn spierballenpolitiek de ganse moslimwereld als nooit tevoren tegen zich in het harnas heeft gejaagd met zijn bombardementen op onschuldige burgers in Gaza. Mr. Security heeft zijn gouden belofte aan zijn aanhang dus niet waar kunnen maken en heeft ondanks zijn repressieve regime de zionistische entiteit onveiliger gemaakt dan ooit tevoren.
DJEHUTI-ANKH-KHERU