Wat premier Rutte kan, kan mevrouw Simons dus ook. De inmiddels demissionaire premier verraste onlangs vriend en vijand door bij de aanvang van een debat aan te kondigen dat hij afscheid zou gaan nemen van de (Nederlandse) politiek. Hiermee bracht hij de oppositie in de war, die de messen juist extra scherp geslepen hadden.
Mevrouw Simons was aanvankelijk op meerdere terreinen een outsider. Zo betrad ze als outsider het maatschappelijk debat over racisme en later als outsider de politiek. Dat mevrouw Simons zich uit begon te spreken over racisme werd in eerste instantie door velen met wantrouwen aanschouwd. In een vorig leven had ze namelijk naam en faam gemaakt als tv- en radiopresentatrice: eventjes leek het er zelfs op dat ze tot de Nederlandse evenknie van talkshowfenomeen Oprah Winfrey zou uitgroeien. Anderzijds gaf ze er niet bepaald blijk van dat ze bewust was van racisme in de Nederlandse samenleving. Zo deed ze meerdere malen merkwaardige uitspraken over Zwarte mannen die witte racisten in de kaart speelden.
Menigeen vroeg zich af of mevrouw Simons wel oprecht was toen ze zich met het racismedebat ging bemoeien, anderen waren er weer van overtuigd dat ze de intellectuele kwaliteiten ontbeerde om zich in het politieke mijnenveld te begeven. Na een korte romance met DENK wist ze het met haar eigen partij te schoppen tot de Amsterdamse gemeenteraad en uiteindelijk zelfs tot de Tweede Kamer. Waarmee ze iets gepresteerd had dat geen enkele Zwarte politicus in de Westerse wereld ooit was gelukt: als fractievoorzitter van een eigen partij in een parlement verkozen worden. Daarbij moeten we wel in ogenschouw nemen dat in andere landen het geitenpaadje dat mevrouw Simons heeft bewandeld niet bestaat of moeilijker begaanbaar is, maar toch.
Vanaf haar eerste dag in de Tweede Kamer trok mevrouw Simons fel van leer tegen premier Mark Rutte en zijn crypto-racistische, neoliberale beleid en wist uit te groeien tot een gerespecteerd Kamerlid, die de issues van haar kiezers met veel passie aankaartte. Ze bleef gehaat bij de witte goegemeente, doch haar achterban putte inspiratie en kracht uit de manier hoe ze zich verweerde in debatten met (crypto-) racistische politici en journalisten.
Terwijl partijleider Simons in Den Haag haar sporen verdiende als politica rommelde het continu in haar partij. Gesproken kan zelfs worden van LPF-achtige toestanden. Een hachelijke zaak aangezien de Nederlandse parlementaire geschiedenis leert dat de kiezer niet houdt van partijen waar ‘burgeroorlogen’ uitgevochten worden. Het was dus van levensbelang dat er weer rust in de partij gebracht werd.
De meest spraakmakende gebeurtenis was wel de opschorting van het lidmaatschap van nummer 2 op de lijst Quincy Gario in juli 2021, vanwege vermeend toxisch gedrag. Wat dat concreet inhield werd niet naar buiten gebracht. Hetgeen weer voeding gaf aan wilde speculaties. In ieder geval, BIJ1 Den Haag koos de zijde van Gario en werd geroyeerd. Desalniettemin, Gario degradeerde van partijkopstuk tot kop-van-jut.
Amsterdam is de thuisstad van BIJ1, en uitgerekend daar vonden er Byzantijnse toestanden plaats. Zo stapte in september 2022 het bestuur van de Amsterdamse afdeling van BIJ1 op. Reden? Er zou spraken zijn van racisme binnen de partij, zat het niet goed met de landelijke partijleiding en was er sprake van fraude op de ledenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Anti-zwart racisme en misogynoir (haat jegens zwarte vrouwen, red.) zou in alle lagen van de partij aanwezig zijn. Het vertrek van Quinsy Gario en Jursica Mill en de “structurele ondermijning van het Amsterdams bestuur door Jazie Veldhuyzen” stelt het bestuur als twee voorbeelden hiervan. “Zwart leiderschap wordt niet erkend, niet gewaardeerd en wordt veelal tegengewerkt”, tekende het bestuur op. Niet lang nadat het bestuur van Amsterdam afscheid had genomen scheidde gemeenteraadslid Carla Kabamba zich af van de fractie BIJ1 omdat ze nadat Jazie Veldhuizen ziek geworden was op instigatie van het landelijke bestuur gepasseerd werd als fractievoorzitter ten faveure van Dinah Bons (die vervolgens praktisch alle portefeuilles van Kabamba afpakte).
Daarmee was het gedonder bij BIJ1 dus nog lang niet over. Recentelijk besloten de twee overgebleven gemeenteraadsleden van BIJ1 zich eveneens van de partij af te scheiden, waardoor BIJ1 momenteel geen zetels meer heeft in de gemeenteraad. De afgescheiden raadsleden legden de blaam mede bij mevrouw Simons omdat ze zich als partijleider te afzijdig zou hebben gehouden van de perikelen binnen de partij. Naast de problemen met haar gezondheid zouden taferelen zoals hierboven beschreven mevrouw Simons ertoe gebracht hebben de politiek vaarwel te zeggen.
Het is ironisch doch niet uniek dat een antiracisme partij ernstig lijdt onder racisme. Niet uniek, want de beroemde Zwarte abolitionist Frederick Douglas klaagde indertijd al steen en been over racisme binnen de abolitionistische beweging (zie De Terugkeer van de Black Star Line blz. 15-16). Wel opmerkelijk hoe mevrouw Simons zelf veelvuldig slachtoffer van racisme en misogynoir werd, juist omdat ze zichzelf opwierp als meest zichtbare bestrijder van racisme te lande, niet in staat bleek het racisme en misogynoir binnen haar eigen club te beteugelen. We weten als outsiders alle ins en outs betreffende de richtingenstrijd binnen BIJ1 natuurlijk niet, maar als we het zo lezen lijkt het erop dat er binnen de partij machtige elementen waren die Zwarte mensen slechts wilden misbruiken als kanonnenvoer om hun eigen politieke doelstellingen te verwezenlijken. Maar kon mevrouw Simons zowel de dijkdoorbraak buitenshuis als de gesprongen waterleiding binnenshuis bestrijden? En zo ja, waar had ze moeten beginnen, binnenshuis of buitenshuis?
DJEHUTI-ANKH-KHERU