Begin mei 1945 liepen de eens schier onverslaanbare legers van de asmogendheden echt op hun laatste pootjes. Zo werd Nederland op 5 mei van betreffend jaar van ze verschoond. Maar belangrijker nog, op 7 mei om 02:41 tekende generaal Alfred Jodl te Reims de documenten die de onvoorwaardelijke overgave van alle Duitse strijdkrachten regelde op 8 mei om 23:01. Het Derde Rijk was daarmee ganz kaputt.
8 mei 1945 was eufemistisch uitgedrukt geen goede dag voor het bondgenootschap waarvan Duitsland de leidende mogendheid was. Want hetgeen wel eens over het hoofd gezien wordt is dat Duitsland niet alleen vocht. Niet slechts Groot-Brittannië en Frankrijk hadden vriendjes, het land dat de swastika had gekaapt had ze ook. Dat er in alle gekoloniseerde gebieden organisaties en individuen waren die met de nazi’s collaboreerden is wellicht wel bekend. Maar wat doorgaans minder onder de aandacht wordt gebracht is dat menig regering een steentje bijgedragen heeft aan de groei en bloei van het Derde Rijk. Als we zeggen dat nazi-Duitsland niet alleen ten strijde trok, dan refereren we niet noodzakelijkerwijs slechts aan het fascistische Italië van Mussolini. Of het land van de rijzende zon aan de andere kant van de globe. Dichter bij huis waren er meerdere regeringen die nazi-Duitsland aan de boezem drukten.
Zo hebben we op school geleerd dat de Tweede Wereldoorlog begon toen Groot-Brittannië en Frankrijk Duitsland de oorlog verklaarden op 3 september 1939. Dit geschiedde als rectie op eerder vertoonde Duitse agressie. Want op 1 september 1939 was Duitsland Polen binnengevallen (op 17 september volgde de Sovjet-Unie het Duitse voorbeeld). Waar in het leslokaal echter veel minder aandacht aan besteed is is dat Polen Tsjechoslowakije een vergelijkbaar kunstje had geflikt een jaar eerder. Na zware politieke druk van Duitsland moest Tsjechoslowakije met instemming van de grootmachten Groot-Brittannië en Frankrijk de Duitstalige regio Sudetenland afstaan aan nazi-Duitsland op 21 september 1939. Maar een dag na de goedkeuring van de Europese grootmachten kwam Hitler met nieuwe eisen: eveneens Polen en Hongarije zouden een deel van Tsjechoslowakije moeten mogen opeisen, hetgeen ook geschiedde. Op 1 november 1939 kreeg Polen dankzij nazi-Duitsland haar deel van de Tjechoslowaakse taart.
Kort na de aanvang van Wereldoorlog II begonnen de Duitse panzer divisionen over alle legers heen te walsen die op hun pad kwamen. Op 25 juni 1940 gaf zelfs het trotse, machtige Frankrijk zich over na een week of zes kampfen contra die wehrmacht. Hetgeen inhield dat de Teutonen zich op de borst konden kloppen omdat ze een spectaculair militair succes hadden geboekt. Zelfs de bouw van de Maginotlinie had dus niet mogen baten. Sommige historici menen echter dat deze blitzkrieg slechts mogelijk was omdat de Franse legertop sterk met de nazi’s sympathiseerden waaruit volgde dat ze gaarne met hen collaboreerden. Oftewel, de Franse legertop ensceneerde een oorlog, want in werkelijkheid zetten ze de deur wagenwijd open voor de oosterburen. Vandaar ook dat de Franse maarschalk Philippe Pétain—oorlogsheld uit de Eerste wereldoorlog— het zo makkelijk op een akkoordje gooide met de nazi’s en staatshoofd werd van de vazalstaat Vichy Frankrijk.
Niet alleen aan de westkant, doch evenzo aan de oostkant van de grens had nazi-Duitsland vrienden. Hongarije werd in de jaren ´30 economisch steeds afhankelijker van de handel met Duitsland en Italië, maar begon ook kwa politieke filosofie steeds meer op beide landen te lijken. Uiteindelijk werd Hongarije op 20 november 1940 het vierde lid van de asmogendheden. De soevereiniteit van buurland Roemenië werd aanvankelijk gegarandeerd door Groot-Brittanniè en Frankrijk. Niettegenstaande dat de fascistische ideologie groeide te lande. Echter, nadat Frankrijk in juni 1940 (door collaboratie) genadeloos in het zand had gebeten besloot de Roemeense regering zich aan te sluiten bij de asmogendheden. Wat geschiedde op 23 november 1940.
Andere landen die tot het bondgenootschap van de asmogendheden toetraden waren Slowakije (24 november 1940), Bulgarije (1 maart 1941), Kroatië (15 juni 1941). Daarbij was Finland officieus lid. Dat wil zeggen, het heeft nimmer het verdrag tot lidmaatschap getekend, maar het vocht wel mee aan de zijde van nazi-Duitsland ten tijde van Operatie Barbarossa.
We zouden ook nog Joegoslavië kunnen noemen, dat op 25 maart 1941 toetrad tot de alliantie. Ware het niet dat in Joegoslavië het tegenovergestelde gebeurde als in Frankrijk: de Joegoslavische regering werd reeds twee dagen na toetreding afgezet door Servische legerofficieren. In Oekraïne ontstond er natuurlijk ook een nazistaat onder auspiciën van Stepan Bandera, maar die staat heeft maar een paar weken bestaan en ontbeerde de adhesie van nazi-Duitsland.
De nazi’s zijn op allerlei manieren vanuit vrijwel de hele wereld direct en indirect ondersteund. Ook in het Westen, of wellicht beter gezegd, juist in het Westen. Zo hebben we het eerder bijvoorbeeld wel eens gehad over hoe de Wall Street bankiers en de Anglo-Amerikaanse multinationals hun handen uitstaken naar nazi-Duitsland in de jaren ’30. Of hoe de nazi’s ideologisch beïnvloed zijn door de overzeese eugenetische beweging.
Maar niet slechts ten westen van de (officiële) eigen landsgrenzen, doch net zo goed ten oosten van de landsgrenzen konden de nazi’s dus rekenen op verschillende politieke verwanten. Bovendien waren die politieke verwanten blijkbaar dusdanig talrijk dat ze in bepaalde landen de dominante politieke stroming waren geworden. Niettegenstaande dat de Oost-Europese volkeren volgens de ideologie van de nazi’s tot de zogenaamde untermenschen behoorden die letterlijk dienden te wijken om lebensraum te creëren voor de übermenschen uit die Heimat.
DJEHUTI-ANKH-KHERU