Op 22 november 2022 werd de oorlog tussen de Ethiopische regering en de TPLF uit Tigre officieel beëindigd. Dit gebeurde middels een vredesovereenkomst gesloten in Pretoria, Zuid-Afrika. Het was een bloedige oorlog die twee jaar heeft geduurd. Volgens sommige bronnen zijn er zoveel als 600.000 slachtoffers te betreuren. Met name Tigre heeft te lijden gehad. De strijdende partijen waren TPLF contra de legers van Ethiopië en Eritrea. De TPLF is een Anglo-Amerikaanse proxy met als thuisbasis de deelstaat Tigre dat van 1991 tot 2018 met ijzeren hand de lakens uitdeelde in Ethiopië.
De oorlog begon dus op 4 november 2020 toen milities van de TPLF legerbases begonnen aan te vallen. Dit geschiedde vanuit de onvrede bij zowel de TPLF als het Anglo-Amerikaanse imperium dat de TPFL na 27 jaar te hebben geregeerd het niet meer voor het zeggen had in het Oost-Afrikaanse land.
Maar waarom was Eritrea eigenlijk zo betrokken bij de oorlog? Terwijl Ethiopië geregeerd werd door de Anglo-Amerikaanse proxy de TPLF verwerd buurland Eritrea tot het Cuba van Afrika. In die zin, het wordt zwaar gedemoniseerd en geboycot door het imperium en vazalstaten. Desalniettemin wist het tegen de verdrukking in het één en ander te bereiken. Zo heeft Eritrea altijd ‘ontwikkelingsprogramma’s’ van de Wereldbank en het IMF geweigerd omdat het wist dat die programma’s in werkelijkheid valstrikken waren. Landen worden leningen aangesmeerd terwijl de gevers van tevoren weten dat die niet terugbetaald kunnen worden. Met als resultaat dat het lenende land vergaande economische en politieke concessies moet doen aan de kredietverschaffers. Het opmerkelijke is dat ondanks dat Eritrea sinds haar onafhankelijkheid noch steun heeft aangenomen van de Bretton Woods instituten, noch enige andere vorm van Westerse ontwikkelingshulp heeft aangenomen, het kleine land in de hoorn van Afrika het enige Afrikaanse land is dat de millenniumdoelstellingen van de VN heeft gehaald aangaande gezondheidszorg en onderwijs.
Wat het imperium betreft was het uit den boze dat hun (vermeende) vazalstaat Ethiopië en het Cuba van Afrika dichter tot elkaar kwamen. Maar dat is precies wat er gebeurde nadat de TPLF op een zijspoor werd gezet en Abiy Ahmed premier werd van Ethiopië in 2018. Tot grote verbijstering van Washington reikte Abiy Ahmed de hand uit naar Eritrea. Politieke analisten menen dat de verbroedering tussen Ethiopië één van de hoofdredenen is waarom het imperium middels proxy de TPLF een oorlog begonnen is tegen de huidige regering van Ethiopië. Eritrea is die mening ook toegedaan. Zeker gezien het gegeven dat één van de doelstellingen van de TPLF is om Eritrea binnen te vallen en veroveren. Naar verluidt had de TPLF zoveel zelfvertrouwen dat het in het begin van de oorlog eveneens Eritrea aanviel. In dat geval heeft Eritrea natuurlijk het recht om zichzelf te verdedigen.
De oorlog tegen de TPLF was niet makkelijk. Zo gaf tijdens de oorlog ook nog een bondgenoot van TPLF acte de presence genaamd OLF (Oromo Liberation Front), dat zich onder meer op een kwade dag liet gelden door meer dan 1500 onschuldige burgers af te maken. Op een gegeven moment leek de TPLF de oorlog zelfs te gaan winnen; hoofdstad van Ethiopië Addis Ababa dreigde zelfs te moeten zwichten. Doch de Ethiopische autoriteiten wisten het leger toch weer op de rails te krijgen en de TPLF in het defensief te dringen. In de herfst van 2022 voerde de Ethiopische regering weer het gezag in vrijwel alle grote steden van Tigre. Tevens was Mek’ele, de hoofdstad van Tigre, omsingeld. Al bleef de weerstand bij Mek’ele hevig.
Omdat hun proxy de TPLF op het punt stond definitief knock-out te worden geslagen voerde het Westen de druk op Ethiopië op om vrede te sluiten. Anderzijds was het ook wel weer zo dat Ethiopië van de Westerse sancties af wilde. Na bemiddeling van de Afrikaanse Unie kon er een vredesakkoord getekend worden in Pretoria. Waardoor met enige trots verkondigd kon worden dat Afrikanen zelf Afrikaanse problemen hadden opgelost.
De TPLF heeft ondanks alle Westerse steun dus verzuimd aan het langste eind te trekken in de oorlog, op allerlei gebied. Dat houdt in, het heeft gefaald de Ethiopische regering met geweld omver te werpen en is overeengekomen haar strijders te ontwapenen (of er succesvol wapens verstopt zijn is een tweede). Tevens heeft het in Tigre gezag en invloed verloren aan de concurrerende organisatie TDF (Tigray Defence Force). Daar houdt het niet op, want eveneens in het maatschappelijk debat van zowel Tigre zelf als de diaspora van Tigre is de TPLF inmiddels hevig ter discussie komen te staan. Zo wordt er steen en been geklaagd over corruptie en er worden hardop vragen gesteld wie er precies verantwoordelijk is voor de oorlogsellende waar Tigre in beland is (ligt de blaam wellicht ook bij de TPLF?). Hetgeen het gezag van de partij ondermijnt in het eigen thuisland. Hetgeen de vraag doet opwerpen of na de dramatisch verlopen oorlog de meerderheid van de mensen in Tigre nog achter de TPLF staat.
Het imperium verloor in ieder geval weer een proxy-oorlog, deze maal in Oost-Afrika. Wellicht was deze oorlog minder bekend dan de oorlog in Oekraïne, maar dat neemt niet weg dat eveneens deze oorlog honderdduizenden slachtoffers heeft opgeëist. Wel is helder geworden dat de oorlog tussen Ethiopië en Eritrea in werkelijkheid niet zo zeer een oorlog was tussen Ethiopië en Eritrea doch eerder een oorlog tussen de Anglo-Amerikaanse proxy TPLF en Eritrea.
DJEHUTI-ANKH-KHERU