Het is reeds honderden jaren de obsessie van zichzelf almachtig wanende Westerse heersers om Rusland op de knieën te krijgen. In de regel bleek die ambitie veel te hoog gegrepen en leidde hun oorlogszucht tot hun eigen ondergang. Zo dacht begin 18e eeuw koning Karel XII van Zweden vrij eenvoudig korte metten te kunnen maken met ‘de dwerg’ Rusland, maar zijn invasie van Rusland liep uit op een dusdanige militaire catastrofe dat Zweden voorgoed wereldmacht af was. Een halve eeuw later dacht de Pruisische koning Frederik de Grote eveneens Rusland te kunnen veroveren, maar in plaats daarvan verschaften in 1759 Russische troepen zich toegang tot Berlijn. Om nog maar te zwijgen hoe het afliep met de Grande Armée van de onstuitbare wereldveroveraar Napoleon of anders wel Operatie Barbarossa van Adolf Hitler, welke te boek staat als de meest grootschalige invasie uit de menselijke geschiedenis. Rusland kan met recht het kerkhof van Westerse wereldmachten genoemd worden.
Blijkbaar gaat het Westen uit van de mantra dat resultaten uit het verleden geen garanties bieden voor de toekomst. Het voltallige Westen lijkt momenteel zelfs vastberadener dan ooit om een vuist te maken tegen het Slavische gevaar uit het oosten. Alles wordt uit de kast gehaald om de beer te temmen. De zwaarst mogelijke economische en culturele sancties zijn genomen, en er wordt steeds harder geschreeuwd om steeds zwaardere wapens te leveren aan proxy Oekraïne. Hetgeen aangeeft dat in tegenstelling wat middels de propaganda van de mainstream media wordt gesuggereerd Oekraïne de oorlog op een verschrikkelijke wijze aan het verliezen is. Want anders zou er niet moord en brand gescandeerd worden om meer en zwaarder wapentuig. Maar waar komt al die haat vandaan?
Waar het Westen nog altijd woedend om is is de Russische steun aan de antikoloniale beweging. Zonder de steun van de Russen zou de antikoloniale beweging in met name Afrika een stuk minder succesvol zijn geweest. Zo kon Ethiopië in 1891 Italië in de pan hakken in de slag bij Adwa dankzij wapens verschaft door de Russen. Een andere grandioze overwinning behaald op kolonialisten was de victorie van Cuba en Angola op het almachtig geachte leger van Zuid-Afrika in de slag bij Cuito Cuanavale op 23 maart 1988. Dat kon mede geschieden bij de gratie van wapenleveranties door de Russen.
Zo zijn er nog vele voorbeelden te noemen van Russische steun waardoor Westers imperialisme de pas werd afgesneden. De Westerse elites zijn dit niet vergeten en haten Rusland mede om die reden tot op het bot. Het plan om Rusland te vernietigen is daarom tot op de dag van vandaag springlevend. In de boeken van wijlen Zbigniew Brzezinski (de grote geopolitieke strateeg van het Anglo-Amerikaanse imperium) worden de plannen hoe en waarom Rusland vernietigd zou moeten worden gewoon uiteengezet. Dus het is absoluut geen geheim dat die ambitie leeft onder Westerse elites. Tot op de dag van vandaag zit Rusland het Westerse imperialisten de voet dwars. Denk bijvoorbeeld hoe het Franse leger ten koste van de Wagner Groep recentelijk de koffers heeft moeten pakken in de (voormalige) Franse koloniën Mali en Burkina Faso.
De Westerse pers heeft het continu over de internationale gemeenschap die de oorlog van Rusland tegen Oekraïne ten strengste veroordeelt. Met als gevolg dat het land wiens grondgebied de Euraziatische landmassa domineert ernstig is geïsoleerd. Dat verraadt echter een eurocentrische, anachronistische visie op de wereld. Want in werkelijkheid gaat het niet over de ganse internationale gemeenschap, maar over het statensysteem van Westerse landen. Hetgeen wil zeggen, als we het over ‘de wereld’ hadden gehad van voor de Tweede Wereldoorlog, betoogd zou kunnen worden dat het statensysteem van Westerse landen (praktisch) gelijk stond aan de internationale gemeenschap aangezien de meeste niet-Westerse landen in die dagen nog gekoloniseerd werden door het Westen. Echter, heden ten dage stelt de internationale gemeenschap buiten het Westerse statensysteem zich neutraal op aangaande de oorlog in Oekraïne of toont zelfs sympathie voor de Russische kant van het verhaal.
Als we de Westerse pers en politiek communicerend naar het publiek mogen geloven is het echt ondenkbaar dat het Westen middels hun proxy Oekraïne hun Operatie Barbarossa 2.0 verliezen. Verlies zou de ondergang van het Westen betekenen. Wellicht bedoelen ze eigenlijk het prestige van het Westen, want het is natuurlijk nog niet zo lang geleden dat een coalitie van Westerse landen hals overkop met de staart tussen de poten moest vluchten uit Afghanistan voor de Taliban. Als het Westen nu wederom een oorlog verliest is dat eufemistisch uitgedrukt niet bevorderlijk voor de reputatie van het Westen en haar wapenindustrie. Want het is ook een oorlog tussen de Russische en de Westerse wapenindustrie. Als Rusland de oorlog wint dan gaat dat heel sterk suggereren dat Russische wapens beter zijn dan Westerse, hetgeen derde partijen ertoe kan gaan bewegen in de toekomst de voorkeur te gaan geven aan wapens uit het uitgestrekste land ter wereld.
Maar hetzelfde gevoel heeft Rusland waardoor een serieuze escalatie van de oorlog dreigt. De wereld begeeft zich op een hellend vlak. Want wat gaat er straks gebeuren als het Oekraïense leger compleet weggevaagd is? Als verliezen geen optie is voor het Westen dan is de volgende optie dat officieel Westerse troepen hun plaats gaan innemen, en als zelfs dat niet mag baten, dan resteert slechts een kernoorlog. In dat geval zal Operatie Barbarossa 2.0 slecht grote verliezers te betreuren hebben.
DJEHUTI-ANKH-KHERU