Inmiddels heeft de Europese Commissie de lidstaten van de EU opgeroepen om vrijwillig de gasconsumptie met 15% terug te dringen. Er is deze zomer nl. grote vrees onder de politieke leiders van Europa. Vrees dat hun electoraat komende winter letterlijk en figuurlijk van een koude douche thuis zal komen. Als gevolg van hun straffe sancties contra Rusland. De EU droomt er hardop van om onafhankelijk te worden van Russisch gas. Maar als Rusland zelf daar een handje mee helpt door de gastoevoer te beperken of zelfs af te sluiten dan is het ook weer niet goed. Want waarschijnlijk kan met name Duitsland, de motor van de Europese economie, op korte termijn helemaal niet zonder Russisch gas. Ironisch genoeg blijkt keer op keer dat het boycotgrage Europa afhankelijker is van Rusland dan andersom. Tot dusver lijkt Europa in de (economische) oorlog tegen de Russische Federatie het onderspit te gaan delven.
De oorlog tegen Rusland is overigens niet zomaar uit de lucht komen vallen. NAVO heeft zich jarenlang voorbereid op deze proxy-oorlog. Dat valt bijvoorbeeld af te leiden uit hoe ongelooflijk stevig het Oekraïense leger zich ingegraven heeft in de Donbas. De reeks van fortificaties aldaar zijn niet voor de poes en maakte een Russische blitzkrieg onmogelijk. Desalniettemin mogen al die fortificaties niet baten. Ondanks de schier onuitputtelijke Westerse steun in de vorm van wapens, inlichtingen, trainingen, etc., twijfelt geen enkele militaire expert die objectief naar de feiten op de grond kijkt eraan dat Rusland de oorlog met vlag en wimpel zal winnen, zo niet de oorlog eigenlijk allang gewonnen heeft. Al die miljarden en miljarden aan Westerse steun zullen weggegooid belastinggeld blijken te zijn.
Los van de vraag of Rusland terecht de gewapende strijd aan is gegaan met Oekraïne, hoe zal die Oekraïense nederlaag af gaan stralen op de Westerse regeringen die vrijwel unaniem al hun politieke kapitaal vergokt hebben op een Oekraïense zege? De bedoeling was om met keiharde sancties Poetin uit zijn stoel te wippen, maar in plaats daarvan hebben twee vooraanstaande Europese russofoben reeds zelf de plaat gepoetst, nl. Boris Johnson en Mario Draghi. Hetgeen de vraag heeft doen opwerpen of laatstgenoemden wellicht de pioniers zijn van een komende exodus van Westerse politici.
Inmiddels heeft Lavrov, de Russische minister van Buitenlandse Zaken, Afrika met een bezoek vereerd en is tot ontsteltenis van het Westen door Afrikaanse regeringsleiders als een held verwelkomd. Eerder had de voorzitter van de Afrikaanse Unie tijdens een bezoek aan Moskou aangegeven dat hij het met Poetin eens is dat niet Rusland, maar het Westen verantwoordelijk is voor de voedselcrisis in de wereld. Hetgeen aansluit op het feit dat vele Afrikaanse landen geweigerd hebben de Russische invasie van Oekraïne te veroordelen. Tevens gaf Lavrov een goed ontvangen lezing bij de Arabische Liga, welke organisatie steeds sympathieker tegenover Rusland begint te staan. Omgekeerd bracht de Amerikaanse president Joe Biden op zijn beurt een bezoek aan Saoedi-Arabië om de omstreden Saoedische kroonprins ertoe te bewegen de olieproductie op te voeren, ter vervanging van de geboycotte Russische olie. Maar de Amerikaanse president kwam met lege handen thuis. De hierboven genoemde ontwikkelingen staan haaks op het beeld dat Rusland geïsoleerd is in de wereld.
Zelfs het Westen voelt zich momenteel gedwongen om stilletjes concessies te doen aan het zo verschrikkelijk gehate Rusland. In een week tijd kwam de EU in deze Rusland zelfs driemaal tegemoet. Zo had Litouwen besloten geen treinverkeer meer toe te laten in de Russische enclave Kaliningrad. Litouwen beweerde dat het slechts EU-sancties ten uitvoer bracht. Hierop stopte Rusland met de export van gas naar de EU. Kaliningrad werd weer opengesteld: kennelijk heeft de EU toegezegd Kaliningrad weer open te stellen in ruil voor de hervatting van de gastoevoer. Eveneens mogen Europese bedrijven weer in Russische olie handelen en vervoeren naar derde landen door de EU. Daarnaast worden de bevroren bezittingen van Russische banken weer vrijgegeven. Bovenal, we hadden het nog niet eens gehad over de deal die de export van graan weer mogelijk maakt vanuit de Zwarte Zee. Want de mondiale voedselcrisis zal wederom miljoenen mensen uit de meest getroffen landen bewegen om naar Europa te trekken. Aangezien deze vluchtelingen niet noodzakelijkerwijs witte Oekraïners zijn, zit Europa niet op ze te wachten. Vandaar dat die graandeal er moest komen.
Het lijkt er momenteel dus simpelweg op dat het gasstation vermomd als land niet slechts militair, doch eveneens economisch, politiek en diplomatiek een maatje te groot is voor het Westen. Zoals bekend is de president van de Russische Federatie een judoka. Het is interessant om te observeren hoe Poetin ook op het geopolitieke schaakboord judo toepast. Dat wil zeggen, hij gebruikt de kracht van zijn tegenstander tegen hemzelf. Poetin gebruikt momenteel de stuitende arrogantie van het Westen om datzelfde Westen te vernietigen. Het Westen denkt namelijk dat de rest van de wereld slechts leeft bij hun gratie. Dus als zij niets kopen, de rest van de wereld per definitie verrekt van de honger. Ten eerste is het maar de vraag of sancties ooit geholpen hebben om de politieke richting van een land te veranderen. Ten tweede is het de vraag hoe handig het is om een tankstation te boycotten als er eigenlijk maar eentje in de buurt is. Alvorens je gaat boycotten zorg je voor een alternatief, dat doet een normaal denkend mens niet pas als zijn tank leeg is.
DJEHUTI-ANKH-KHERU