Gezien de ontwikkelingen gerelateerd aan Oekraïne zouden we het bijna vergeten, maar niet Rusland maar China wordt door de Anglo-Amerikaanse speculantenoligarchie gezien als de grootste vijand. De gedachte is dat als de grootste (potentiële) bondgenoot van het land met de lange muur verzwakt wordt, het land met de lange muur zelf indirect ook verzwakt wordt. Want zwakke bondgenoten kunnen slechts zwakke ondersteuning bieden als het erop aankomt. Momenteel is zeg maar de halve finale gaande contra de beer. Als met de beer afgerekend is volgt de grote finale tegen de draak. Mocht ook die gewonnen worden dan lijkt ‘Carthago’ vernietigd te zijn en het epoque van Anglo-Amerikaanse werelddominantie te zijn verlengd.
Het counterargument van het Westen contra de klachten van de Russische Federatie aangaande de uitbreiding van de NAVO is dat de huidige president van het grootste land ter wereld geestelijk nog in de 19e eeuw leeft. De man zou nog steeds geloven in anachronistische concepten als sferen van invloed. Die zouden in de 21e eeuw namelijk niet meer bestaan. Echter, eenieder die zijn ogen open heeft weet dat niets verder is van de waarheid. Op papier telt de globe zo’n 200 onafhankelijke staten. Met de nadruk op papier, want in werkelijkheid zijn slechts heel weinig landen in de wereld echt soeverein. Een goed voorbeeld van een land dat niet soeverein is is ontegenzeggelijk Nederland. Zoals we eerder hebben aangegeven steunt Nederland sinds de Tweede Wereldoorlog praktisch onvoorwaardelijk het imperialistische Anglo-Amerikaanse buitenlandse beleid. Dat kan alleen verklaard worden vanuit de gedachte dat Nederland niets meer is dan een Anglo-Amerikaanse vazalstaat, waaruit volgt dat Nederland stevig in de Anglo-Amerikaanse invloedsfeer zit opgesloten. Daarom is het ironisch om uitgerekend 21e eeuwse Nederlandse politici te horen debiteren dat de president van Rusland denkt in vermeende achterhaalde 19e eeuwse geopolitieke concepten.
In Europa zal menigeen nog nimmer van de Salomonseilanden gehoord hebben. Het is een archipel ten oosten van Papoea-Nieuw-Guinea. In 1978 zou het onafhankelijk geworden zijn van Groot-Brittannië. In ieder geval, tot grote verbijstering van het Anglo-Amerikaanse imperium lekte een paar maanden geleden uit dat de Salomonseilanden en China een verdrag hadden gesloten die de deur opende voor het stationeren van Chinese oorlogsschepen en troepen op het grondgebied van de eilandnatie. In tijden van nood zouden de Salomonseilanden een beroep kunnen doen op het leger en de politie van de draak. Het commentaar vanuit de Anglo-Amerikaanse speculantenoligarchie loog er niet om. De kritiek was dat de vestiging van een Chinese militaire basis op de Salomonseilanden de veiligheid van Australië en Nieuw-Zeeland ernstig zou aantasten. Zodoende werd de regering van de Salomonseilanden ernstig onder druk gezet door Amerikaanse en Australische diplomaten en journalisten om de klok weer terug te draaien. Kennelijk is president Manasseh Sogavare toch gezwicht voor deze druk want inmiddels heeft hij publiekelijk verkondigd dat er nooit een Chinese militaire basis op de Salomonseilanden zal komen en dat Australië de eerste veiligheidspartner van zijn land is en blijft.
Echter, als invloedsferen daadwerkelijk niet meer van deze tijd zijn, waarom schreeuwden de VS en Australië dan moord en brand toen China en de Salomonseilanden onlangs een veiligheidsverdrag tekenden? Waarom mag Rusland zich geen zorgen maken als de NAVO haar invloed uitbreidt in Oekraïne en mogen de VS en Australië dat wel als China een verdrag sluit met de Salomonseilanden? Uit de bovengenoemde Westerse hypocrisie valt af te leiden dat invloedsferen in de 21e eeuw nog altijd minstens net zo springlevend zijn als in de 19e eeuw.
Overigens, eveneens Australië is geen soeverein land. Het is ook een Anglo-Amerikaanse vazalstaat. Dat bleek onverbloemd in de jaren ’70 toen een linkse regering o.l.v. Gough Whitlam aan de macht was. Deze regering beloofde bij aantreden in 1972 de militaire dienstplicht af te schaffen, het makkelijker te maken voor Aziaten om te immigreren en meer onafhankelijk van de VS betreffende de buitenlandse politiek. Daarnaast was Whitlam tegen de oorlog in Vietnam en de enorme greep van Amerikaanse geheime diensten op Australië. Deze democratisch aan de macht gekomen premier werd op 11 november 1975 doodleuk ontslagen door de gouverneur-generaal van Australië (zeg maar de plaatsvervanger van de koningin van Groot-Brittannië). De manier hoe Whitlam als een stout schooljongetje dat van school werd gestuurd aan de kant werd geschoven doet denken aan de manier hoe Frankrijk afrekent met onwelgevallige presidenten van francofoon Afrika. So much voor de onafhankelijkheid van Australië.
Dus niet slechts buiten de Westerse wereld, maar zelfs binnen de Westerse wereld worden onwelgevallige regeringen gewoon op een zijspoor gezet als ze verzuimen in de pas te lopen. Vandaar dat de nieuwe Australische premier van de Labour Party, Anthony Albanese, die op 21 mei jongstleden werd gekozen, expliciet aan heeft gegeven toegewijd te zijn aan AUKUS (strategisch partnerschap tussen Australië, het VK en de VS tegen China). Tijdens de verkiezingscampagne heeft hij zijn conservatieve voorganger Morrison ervan beschuldigd compleet gefaald te hebben aangaande zijn Salomonseilanden beleid. Oftewel, door diens slappe optreden zou dat verdrag tussen de Salomonseilanden en China er gekomen zijn. Maar ook Morrison deed zijn duit in het zakje. Aldus trachtten Albanese en Morrison elkaar gedurende de campagne de loef af te steken wie China harder aan zou kunnen pakken. Albanese heeft vooralsnog aangegeven een goede vazal te zijn van het imperium. Als Albanese zo door blijft gaan dan hoeft hij zeker niet bang te zijn om te eindigen als Whitlam.
DJEHUTI-ANKH-KHERU