Op 15 oktober 1991 bleek na stemming dat de Amerikaanse senaat akkoord was dat de Zwarte jurist Clarence Thomas toch beëdigd mocht worden tot lid van het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten. De toetreding van Thomas tot het hoogste Amerikaanse rechtscollege heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Al was het maar omdat Thomas het soort van karakter is dat Malcolm X in zijn tijd typeerde als een huis%&°$*. Anderzijds, voor menig Zwarte Amerikaan is “seeing Black faces in high places” een zaligmakend streven. Vanuit dat perspectief bekeken leek de benoeming van Thomas sowieso voor progressie te staan…
Clarence Thomas komt uit een overwegend Zwarte gemeenschap in de staat Georgia wiens eerste taal niet Amerikaans Engels was maar het Gullah (een taal met veel Afrikaanse invloeden ontwikkeld door Noord-Amerikaanse slaafgemaakten die in relatieve isolatie leefden). Thomas werd geboren in een straatarm gezin dat door zijn vader werd verlaten toen hij zeven jaar oud was. Maar zijn grootouders schoten te hulp en namen zijn opvoeding op zich. Dit gebeurde in een tijd van apartheidswetten en lynchpartijen. Echter, dankzij positieve discriminatie wist hij het toch te schoppen tot de prestigieuze Yale University. Op Yale was hij een middelmatige student en na afgestudeerd te zijn werkte hij o.a. als jurist voor het omstreden bedrijf Monsanto Chemical Company en bekleedde verschillende politieke en ambtelijke functies, maar nooit functies of posities die er echt uitschoten. Wel bouwde hij gedurende deze periode een reputatie op als uncle tom, waarmee hij zich uitstekend in de kijker heeft gespeeld bij de conservatieven. Desalniettemin was het erg opmerkelijk dat Thomas na een relatief onopvallende carrière in 1991 ineens voorgedragen werd door George Bush senior om toe te treden tot het Hooggerechtshof. Thomas zou burgerrechtenheld Thurgood Marshall (het eerste en enige Zwarte lid van het Hooggerechtshof) moeten vervangen.
Maar de stemming in de senaat om Thomas toe te laten tot het Hooggerechtshof werd uitgesteld toen een interview met zijn voormalige assistente Anita Hill met de FBI uitlekte naar de pers. Hill beschuldigde Thomas van seksuele intimidatie. Er volgde een hoorzitting om de senaat meer duidelijkheid te verschaffen. Een fascinerend bijeffect van deze op televisie uitgezonden hoorzitting was dat het grote publiek een ander deel van Zwart Amerika leerde kennen. Men was gewoon om basketballers en boksers te aanschouwen die zich van straattaal bedienden en over een beperkte woordenschat beschikten. Maar nu gaf voor de verandering de hogere Zwarte middenklasse acte de presence. Want de ene na de andere welbespraakte advocaat, professor, hoge ambtenaar, etc. verscheen in de getuigenbank. Maar het mocht uiteindelijk niet baten. Het lukte de Zwarte intelligentsia niet om Thomas uit het hooggerechtshof te weren. Met een nipte 52-48 stemde de senaat voor toelating van Thomas tot het Hooggerechtshof.
Thomas mocht zoals we hebben gezien naar Yale University dankzij positieve discriminatie. Daarnaast werd hij mede toegelaten tot het Hooggerechtshof omdat hij Zwart was, want men wenste dat een andere Zwart persoon Thurgood Marshall verving. Terwijl hij nimmer als advocaat had gewerkt. Hetgeen de middelmatige jurist Clarence Thomas wellicht wel de grootste profiteur van positieve discriminatie in de geschiedenis maakt. Maar wat wil het geval? Eenmaal hoog en droog in het Hooggerechtshof heeft hij positieve discriminatie te vuur en te zwaard bestreden.
De grote ironie wil dat Thomas als de ultieme profiteur van positieve discriminatie erin is geslaagd om de meerderheid van het Hooggerechtshof te overtuigen dat positieve discriminatie ongrondwettelijk is. Thomas heeft in het Hooggerechtshof dan ook altijd tegen positieve discriminatie gestemd. Volgens vele juristen is Brown vs Education, het arrest dat apartheid in het onderwijs verbood, de belangrijkste uitspraak van de 20e eeuw, maar Thomas heeft de zaak Brown dusdanig geherinterpreteerd dat het betreffende arrest nu juist tegen Zwart Amerika kan worden gebruikt. Thomas was de enige rechter die tegen een belangrijk aspect van de beroemde Voting Rights Act stemde met het argument dat Zwarte Amerikanen niet meer bevreesd hoeven te zijn dat hun stemrecht ontnomen wordt. Een Zwarte man had $14 miljoen toegekend gekregen omdat hij 18 jaar onschuldig in de gevangenis had gezeten. Toen de zaak bij het Hooggerechtshof kwam stemde Thomas tegen de toewijzing van die $18 miljoen, en omdat hij in de meerderheid was kon die onschuldig veroordeelde man dus alsnog naar zijn geld fluiten. Zo zouden we door kunnen gaan met voorbeelden verschaffen van de enorme schade die Clarence Thomas Zwart Amerika heeft toegediend, zowel voor als na zijn toelating tot het Hooggerechtshof.
De roep vanuit de Zwarte gemeenschap is doorgaans om meer Zwarte gezichten in hoge posities te kunnen aanschouwen, al was het maar om als voorbeeld en inspiratiebron te dienen voor de jeugd. Dat is zeer zeker belangrijk, maar tegelijkertijd zeker niet noodzakelijkerwijs zaligmakend. Net zo goed als positieve discriminatie alles behalve zaligmakend is, want het kan ook tegen een bevolking gebruikt worden, dat heeft Clarence Thomas zeer overtuigend bewezen. Zonder positieve discriminatie had de middelmatige jurist Clarence Thomas nooit en te nimmer de top van zijn vakgebied bereikt. De man is niet geselecteerd op basis van zijn kwaliteiten maar om zijn positionering. Een positionering die conservatief en racistisch wit Amerika ten zeerste aansprak. Er waren zelfs veel betere conservatieve Zwarte juristen voor handen, maar zelfs die werden doodleuk overgeslagen door de conservatieve regering Bush 41 ten faveure van openlijke white supremacy in blackface. Zo zie je maar: “some of them looking just like you!”
DJEHUTI-ANKH-KHERU