De zionistische lobby is ijzersterk. Dat is eens te meer gebleken. In theorie is Israël een Anglo-Amerikaanse vazalstaat, die door het imperium gebruikt wordt om de olierijke Arabische wereld in bedwang te houden. Doch de praktijk van de afgelopen maanden doet sterk het tegenovergestelde suggereren. De VS voorziet Israël van wapens en munitie en zou dus vrij gemakkelijk een einde kunnen maken aan de genocide in Gaza middels een wapenembargo. In plaats daarvan huilt Biden krokodillentranen over de handel en wandel van de IDF te Gaza, maar blijft ondertussen braaf het Israëlische leger bevoorraden.
Mocht Trump de presidentsverkiezingen winnen dan maakt dat voor de zionistische zaak weinig uit. Want als het om zionisme gaat dan zijn de Donald en Biden van één laken een pak. Donald Trump gaf gedurende zijn termijn Israël alles wat zijn hartje begeerde. Zo ging hij zover om de Amerikaanse ambassade te verhuizen naar Jeruzalem.
Wat gebeurt er met politici die de zionistische entiteit wel serieus ter verantwoording roepen? Naledi Pandor is de Zuid-Afrikaanse minister van Buitenlandse Zaken. Zij heeft een hoofdrol gespeeld in het op de vingers getikt krijgen van Israël door het ICJ te Den Haag. Maar die daad heeft wel een prijs, want sindsdien worden zij en haar familie door de mossad bedreigd.
De zionisten hebben evident zowel binnen-als buiten de VS veel politici in hun zak. Dat wil echter niet noodzakelijkerwijs zeggen dat eveneens het electoraat de zionistische zaak onvoorwaardelijk steunt. Reden waarom Biden het momenteel moeilijk heeft aangezien hij moet trachten te balanceren tussen zijn zionistische sponsors en kiezers die de oorlogsmisdaden gepleegd door Israël in Gaza afkeuren.
Behalve politici hebben de zionisten evenzo top-universiteiten in hun zak. Top-universiteiten worden goed voorzien van fondsen door Zionistische miljardairs zoals Robert Kraft, die onlangs op de voorpagina van de New York Times liet weten hoe erg hij die ´antisemitische´ studentenprotesten op (het door hem gefinancierde) Columbia University wel niet vindt. Want die zionisten investeren hun geld in universiteiten in de hoop een nieuwe generatie bestuurders en intellectuelen te kunnen hersenspoelen met het zionistisch en neoliberaal gedachtegoed. Maar door de negatieve publiciteit die de genocide te Gaza genereert geschiedt momenteel precies het tegenovergestelde en zien die steenrijke zionisten hun investeringen in rook opgaan: op de Amerikaanse universiteiten worden nu antizionisten gekweekt i.p.v. zionisten.
Dat bestuurders van universiteiten moeten oppassen voor de zionistische lobby, daar kwam ook Claudine Gay achter, de eerste Zwarte president van het prestigieuze Harvard. Ze zou vermeende antisemitische leuzen tolereren tijdens pro-Palestina demonstraties op de campus. Ze maakte de fout om niet onmiddellijk het boetekleed aan te trekken. Wat gebeurde er? Ineens kwam naar buiten dat Gay plagiaat pleegde. Hoe dan? Mocht het al waar zijn, waarom was het niet eerder wereldkundig gemaakt? Waarom werd het schandaal pas aan de grote klok gehangen toen ze onder vuur lag vanwege het vermeende gedogen van antisemitisme? Ondanks dat 700 collega´s hun steun uitspraken voor Gay werd de druk van de zionisten dusdanig groot dat Gay zich toch gedwongen voelde om af te treden. Minouche Shafik is een Britse dame met Egyptische wortels en de huidige president van Columbia University. Ook zij lag onder vuur vanwege de ´antisemitische´ protesten op haar universiteit. Shafik weet wat er een paar maanden geleden met Claudine Gay is gebeurd, hetgeen zal verklaren waarom zij de politie hard liet optreden tegen haar vreedzame studenten.
Deze week zagen we dat de ME genadeloos hard ingreep tegen vreedzame protesten op Columbia en andere Amerikaanse universiteiten. Hoe zit het met de vrijheid van demonstratie en vrijheid van meningsuiting? Want hoe zouden de Amerikaanse autoriteiten en media hebben gereageerd als hetzelfde was gebeurd in Rusland, China, Iran of Noord-Korea? Ze hadden moord en brand geschreeuwd, het betreffende land als dictatuur bestempelen en opgeroepen tot regime change!
Wie deelt de laken uit in de VS, Biden of Netanyahu? Let op, op 24 april jongstleden gebood oorlogsmisdadiger Netanyahu de Amerikaanse autoriteiten om zo spoedig mogelijk een einde te maken aan de ´antisemitische´ protesten op Amerikaanse universiteiten. Niet lang na dat gebod begon de Amerikaanse politie inderdaad te trachten om keihard de vreedzame protesten van de studenten op te breken. Tot overmaat van ramp werd door het Huis op 2 mei de antisemitism awareness act aangenomen, een wet die in de VS antizionisme praktisch gelijkstelt aan antisemitisme. Deze chronologie suggereert sterk dat Netanyahu zelfs over de binnenlandse politiek van de VS meer te zeggen heeft dan Biden. Blijkbaar kan Netanyahu zijn marionet Biden zo nodig passeren en de relevante Amerikaanse autoriteiten rechtstreeks het bevel verschaffen om hem onwelgevallige geluiden te smoren. Hetgeen tevens de vraag oproept of de VS wel een soeverein land is, want wanneer heeft het Amerikaanse electoraat Netanyahu gekozen?
De zionisten halen alles uit de kast om het narratief zo te framen dat antizionisme gelijk staat aan antisemitisme. Of met andere woorden, als men kritiek levert op de genocide die de IDF pleegt in Gaza dan is men automatisch een antisemiet. Het lastige hieraan is dat vele Joden net zo goed met afschuw de humanitaire catastrofe in de Gazastrook gadeslaan en zich er luid en duidelijk tegen uitspreken. Omgekeerd zijn er talloze christenen die om religieuze redenen onvoorwaardelijk achter de staat Israël staan. Om maar niets te zeggen over al die politici en bestuurders van universiteiten die voor dertig zilverlingen hun ziel verkocht hebben aan de zionistische zaak.
DJEHUTI-ANKH-KHERU