President Bola Tinubu

Geplaatst op 23 september 2023 door Grapevine

Na de coup in Niger waarbij de Franse marionet Bazoum werd afgezet gebeurde er iets merkwaardigs: Bola Tinubu, president van Nigeria en voorzitter van de ECOWAS eiste dat Bazoum in ere hersteld werd als president voor aanvang van een bepaald tijdstip. Zo niet, dan zou ECOWAS militair ingrijpen. Oftewel, we zagen onder auspiciën van Tinubu een samenwerkingsverband van Afrikaanse staten de kolen uit het vuur halen voor het Franse VOC-kolonialisme. Maar wie is die Tinubu eigenlijk en wat bezielt hem?

Tinubu is van huis uit accountant en hij zit al dertig jaar in de politiek. Een man die in Nederland de pensioengerechtigde leeftijd reeds ruim overschreden zou hebben. Daarnaast behoort hij tot de rijkste politici van Nigeria. Hoe hij precies aan zijn vermogen is gekomen is niet helemaal helder, hetgeen maakt dat menigeen hem wantrouwt.

Bola Tinubu zou op 29 maart 1952 geboren zijn in Lagos (wat overigens betwist wordt door zijn politieke tegenstanders, zij beweren dat Tinubu in werkelijkheid veel ouder is). Hij heeft gestudeerd in de VS. Eerst op Richard J. Daley College in Chicago, maar hij stapte over naar Chicago State University alwaar hij in 1979 zijn bachelor behaalde in accounting. Daarna is hij als accountant aan de slag gegaan voor verschillende Amerikaanse bedrijven, respectievelijk Andersen, Deloitte en GTO. In 1983 ging hij terug naar Nigeria en ging werken voor Mobil Oil Nigeria, in welk bedrijf hij zou opklimmen tot directielid.

De politieke carrière van Tinubu ving in 1991 aan, toen hij lid werd van de SDP (Social Democratic Party of Nigeria). In 1992 kwam hij in de senaat van the Nigerian Third Republic, geleid door generaal Ibrahim Babangida. In de nasleep van de afgelasting van de presidentsverkiezingen van 1993, waarna generaal Sani Abacha de macht greep, werd Tinubu onderdeel van een groep die ageerde tegen het regime van Abacha. Hierdoor belandde hij enige tijd in de gevangenis en zou tussen 1994 en 1998 in ballingschap leven. In 1999 schopte Tinubu het tot gouverneur van Lagos State voor de nieuwe politieke part AD (Alliance for Democracy) en werd in 2003 herkozen. Tijdens zijn gouverneurschap verbeterde Tinubu de belastingheffing waardoor hij de financiën van Lagos State kon verbeteren. Tevens deed hij wat aan de chaotische verkeerssituatie door het openbaar vervoer te bevorderen. Eveneens ontwikkelde Tinubu zich als een soort van politicusmakelaar, waardoor hij de bijnaam ‘political godfather’ verkreeg. Oftewel, hij wist zijn invloed met succes aan te wenden om allerlei politici op posities te krijgen. Zo wist hij zelfs te sturen wie zijn opvolgers als gouverneur van Lagos State werden.

In 2013 was Tinubu betrokken bij de oprichting van de nieuwe politieke partij APC (All Progressives Congress). In 2015 werd Muhammadu Buhari, de kandidaat van APC, president van Nigeria en werd in 2019 herkozen. Na twee termijnen moest Buhari volgens de wet terugtreden en werd Tinubu door de APC naar voren geschoven als hun nieuwe kandidaat. De verkiezingen van 25 februari 2023 werden gewonnen door Tinubu. Omdat betreffende verkiezingen met veel onregelmatigheden gepaard gingen werd tegen de uitslag juridisch bezwaar gemaakt. Uiteindelijk werd Tinubu toch ingezworen als president van Nigeria op 29 mei 2023.

Tinubu is dus gekozen tot president van Nigeria en is in die hoedanigheid momenteel tevens voorzitter van de ECOWAS. Ondanks dat Tinubu leider is van een vooraanstaand Afrikaans land staan voor hem de belangen van het Westerse VOC-imperialisme voorop, getuige zijn dreigement buurland Niger binnen te vallen mocht de Franse marionet Bazoum niet in functie hersteld worden.

De vraag is, wat bezielt Tinubu? Waarom zegt Tinubu “Hoe hoog?” als het Westen zegt “spring!”. Ten eerste, Tinubu is beslist niet onkreukbaar. De Amerikaanse autoriteiten hebben harde bewijzen dat Tinubu op grote schaal in drugs heeft gehandeld in Chicago. Volgens officier van justitie Michael J. Shepard van het noordelijk district van de staat Illinois runde Tinubu vanaf begin 1998 samen met een aantal handlangers een organisatie die op grote schaal witte heroïne distribueerde, wat veel geld opleverde. Uiteindelijk kwam het tot een schikking met het Amerikaanse openbare ministerie waarbij geld op een rekening van Tinubu die aan drugshandel was gelinkt verbeurd werd verklaard. Maar ook in Nigeria wordt Tinubu gelieerd aan louche praktijken. Zo werd een adviesbureau van Tinubu in 2018 verdacht van grootschalige fraude, belastingontduiking en witwassen. Alleen kon er moeilijk tegen worden opgetreden omdat het adviesbureau beschermd wordt door machtige politici. Los van hierboven genoemde beschuldigingen was het sowieso merkwaardig dat Tinubu (als gouverneur van Lagos State) een adviesbureau waarvan hij zelf eigenaar was de overheid van Lagos State liet adviseren.

Het bovenstaande lijkt duidelijk te maken dat president Bola Tinubu van Nigeria door zijn duistere handel en wandel zeer chanteerbaar is. Eigenlijk had zo iemand nooit president mogen worden. Zeker niet van een regionale mogendheid als Nigeria. Want het is allesbehalve uit te sluiten dat Westerse mogendheden Tinubu momenteel in de wandelgangen zwaar het vuur aan de schenen leggen. Dat verklaart wellicht waarom Tinubu heden zo fanatiek buurland Niger bedreigt in naam van het Westerse VOC-kolonialisme. In tegenstelling tot hetgeen de msm suggereert zien Westerse mogendheden gaarne corrupte leiders aan de macht in (voormalige) koloniën, omdat dat soort leiders eenvoudiger te manipuleren zijn. We kunnen ons voorstellen dat in achterafkamertjes de verdenkingen van drugshandel genoemd zijn (eventueel aangevuld met nieuwe feiten) en gedreigd is die weer boven water te halen als president Tinubu Niger niet zou gaan aanpakken.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor President Bola Tinubu

Burgeroorlog in Soedan

Geplaatst op 16 september 2023 door Grapevine

Op 30 juni 1989 werd de democratisch gekozen regering van premier Sadiq al-Mahdi omver geworpen door generaal Omar al-Bashir. De beweegredenen voor het handelen van al-Bashir en zijn metgezellen zijn complex. Doch het korte antwoord is dat deze militaire coup plaatsvond omdat de militairen ontstemd waren omdat al-Mahdi onderhandelingen was begonnen met de opstandelingen in het zuiden. Maar er was eveneens sprake van dat premier al-Mahdi leiding gaf aan een instabiele coalitie van politieke partijen en Soedan lijdde onder een economische crisis.

Eveneens tijdens de regeerperiode van al-Bashir werd Soedan van de ene in de andere crisis gestort. Zo waren er oorlogen in het zuidelijk deel van het land en in de westelijke regio Darfoer. Met name de situatie in Darfoer liep erg uit de hand. Niet slechts het officiële Soedanese leger vocht, doch evenzo Arabische milities van de uit Tsjaad afkomstige Janjaweed. In 2013 werd uit de Janjaweed de RSF (Rapid Support Forces) gevormd, olv Hemidti (Mohamed Hamdan Dagalo) om tegen de opstandelingen in Darfoer, Zuid-Kordofan en de Blauwe Nijl te vechten.

Ondertussen achtte de internationale gemeenschap al-Bashir schuldig aan genocide, zodoende werd hij in 2009 aangeklaagd door het Internationaal Gerechtshof. Wel kwam er in 2014 uiteindelijk vrede met Zuid-Soedan. Of anders geformuleerd, Zuid-Soedan werd na een referendum door Khartoem erkend als een onafhankelijk land.

Dit hield wel in dat Soedan op zoek moest naar nieuwe inkomstenbronnen, aangezien het land door de afscheiding van Zuid-Soedan de meesten van haar olievoorraden kwijt was aangezien het zuiden van Soedan het olierijkste gedeelte was. Aldus sloot al-Bashir een deal met Saoedi-Arabië, de leider van een coalitie van landen dat oorlog voerde in Jemen: Soedan leverde duizenden (kind)soldaten om de Houthi´s in Jemen te bestrijden en in ruil daarvoor kreeg Soedan miljarden dollars toebedeeld uit het Arabisch schiereiland plus miljarden aan investeringen. Maar toen het tot de Soedanese bevolking doordrong dat Soedanese militairen al het vuile werk opknapten en er foto´s begonnen te circuleren van afgeslachte Soedanese soldaten daalde de populariteit van de oorlog dramatisch in Soedan. Omgekeerd, de investeringen vanuit het Arabisch schiereiland begonnen in strijd met de afspraken steeds meer af te nemen.

De impopulariteit van de oorlog in Jemen in eigen land deed al-Bashir twijfelen of hij er wel mee door moest gaan. Die twijfel uitte zich door aan te papen met de vijanden van Saoedi-Arabië, zoals Turkije, Qatar en Syrië. Anderzijds werd de oorlog in Saoedi-Arabië gezien als een welkome bron van inkomsten: de legertop en het middenkader wilden er daarom niet mee stoppen. Los van dat, Soedan was in een ernstige economische crisis geraakt, waardoor het volk massaal ging protesteren. De legertop zag deze ontwikkeling met lede ogen aan, zij wisten dat massale onophoudelijke protesten in andere landen regeringen omver hadden geworpen. Daarom greep het leger in voordat het zover kon komen en zetten al-Bashir daarom zelf maar af op 11 april 2019. Uiteindelijk werd generaal Abdel Fattah Abdelrahman al-Burhan de nieuwe leider van het land. Vooral omdat hij een relatief rein geweten zou hebben.

Hemidti werd na al-Burhan tweede in rang (Hemidti =´mijn bescherming´, ironisch genoeg heeft Dagalo die bijnaam te danken aan de mede door hem afgezette president al-Bashir). Opmerkelijk is dat Hemidti in mei 2019 een bezoek bracht aan Saoedi-Arabië alwaar hij aan kroonprins Mohammed bin Salman verzekerde dat Soedan in de oorlog tegen de Houthi´s en Iran pal achter Saoedi-Arabië staat. Op 3 juni 2019 maakte Hemidti zijn reputatie als slager wederom waar door zijn RSF honderd demonstranten te laten doden.

In de loop der tijd begon onenigheid over de status van de RSF uit te groeien tot een groot conflict. De vraag was of en in hoeverre de RSF geïntegreerd diende te worden in het reguliere Soedanese leger. Fattah al-Burhan vond dat dit spoedig diende te geschieden, terwijl Hemidti liever een integratie op de lange termijn zag, Tevens was er onenigheid over de toekomstige hiërarchie in het leger en over de autoriteit over bepaalde sectoren van de Soedanese economie.

Hemidti en al-Burhan kwamen er dus aan de onderhandelingstafel niet uit met als gevolg dat Hemidti op 15 april 2023 over heel Soedan verspreid militaire bases van het Soedanese leger aan begon te vallen. Aldus is de bevolking van Soedan opnieuw slachtoffer van een burgeroorlog. Volgens het Soedanese leger (SAF) wordt de RSF gesteund door de Wagner Groep, de Verenigde Arabische Emiraten, Ethiopië en de Libische krijgsheer Khalifa Haftar. Terwijl de SAF weer in de rug geduwd zou worden door Egypte.

Hemidti is een monster dat mede gecreëerd is door zowel al-Bashir als al-Burhan. President al-Bashir dacht dat als hij de SAF en de RSF gescheiden van elkaar hield geen van beiden genoeg macht had om hem aan de kant te schuiven. Daar zat wellicht een kern van waarheid in, maar die realiteit veranderde toen het volk onophoudelijk bleef protesteren waardoor beide gewapende machten toch tot elkaar wisten te komen om al-Bashir pootje te lichten. Vervolgens maakt al-Burhan een vergelijkbare inschattingsfout, want hij gunde Hemidti na de coup van 11 april 2019 allerlei gewichtige posities en privileges, waardoor Hemidti in staat werd gesteld om zich in het buitenland als staatsman te presenteren en binnen eigen land een burgeroorlog aan te vangen. Waaruit eens te meer bleek dat een verschuiving van het politieke landschap geenszins een verbetering hoeft te betekenen: het volk juichte blijkbaar te vroeg op 11 april 2019.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Burgeroorlog in Soedan

De (paleis)revolutie van Gabon

Geplaatst op 9 september 2023 door Grapevine

Gabon is een Centraal-Afrikaans land dat half zo groot is als Frankrijk, doch telt slechts 2,2 miljoen inwoners. Gabon is rijk aan olie en mangaan. Met name olie is van belang, want het levert de meerderheid van Gabon´s exportinkomsten op. Vanwege de olieopbrengsten wordt Gabon tot de meer welvarendere landen van Afrika gerekend. Tevens geniet het dunbevolkte Gabon bekendheid om haar relatief ongerepte natuurschoon. Wat dat de natuur betreft is Gabon echt het Afrika zoals het sinds mensenheugenis wordt geportretteerd door Westerse media: als één oneindig groot oerwoud.

Onlangs werden er verkiezingen gehouden in Gabon. Op 30 augustus jongstleden werd bekend dat de zittende president Ali Bongo Ondimba overweldigend, met maar liefst 64% van de stemmen, had gezegevierd. Echter, vrijwel onmiddellijk nadat de kiescommissie de overwinning van Bongo wereldkundig had gemaakt nam het leger de macht over en verklaarde de uitkomst van de verkiezingen nietig omdat er gefraudeerd zou zijn. Tevens kwam er een opsomming van het wanbeleid van Ali Bongo.

Deze coup maakte een einde aan een heerschappij van 55 jaar. Ali Bongo kwam nl. in 2009 aan de macht. Dat was na het overlijden van zijn vader Omar Bongo. Deze man was maar liefst 42 jaar president geweest van Gabon, naar volle tevredenheid van Frankrijk. Bongo junior was zelf reeds decennia onderdeel van het regime van Bongo senior: hij bekleedde zo vroeg als 1983 hoge functies binnen de partij (Parti Démocratique Gabonais) en werd in 1999 gepromoveerd tot minister van Defensie (nadat hij reeds van 1989 tot 1991 minister van Buitenlandse Zaken en Samenwerking was geweest).

De regeerperiode van de familie Bongo ging wat betreft de bevolking van Gabon niet over rozen. Met tegenstanders van het regime gebeurde van alles wat het daglicht niet kan verdragen. Zoals het zo maar verdwijnen van mensen, martelingen, executies, etc., allemaal georkestreerd door de geheime diensten van Gabon en het Franse SDECE (Service de Documentation Extérieure et de Contre-Espionnage). Dieptepunt zijn de gebeurtenissen in 1990, toen burgers demonstreerden voor waarachtige democratie in het land, maar als reactie massaal werden afgeslacht in Port Gentill door het Franse vreemdelingenlegioen en de presidentiële garde van Gabon.

Merkwaardig genoeg hebben zelfs organisaties als Amnesty International en Human Rights Watch verzuimd hun nek uit te steken. Ondanks dat er vele brieven over Port Gentill naar deze instituties zijn gestuurd. Maar eveneens de WHO sprak zich niet uit tegen de grote multinationals in de olie-en mijnbouwindustrie. Niettegenstaande dat tot de grootste bedreigers van de volksgezondheid in Gabon milieuvervuiling en ongereguleerde mijnbouw behoren, maar niemand maakt zich er druk om. Blijkbaar heeft het grote kapitaal alle relevante instituties in hun zak als Gabon ter sprake komt.

Ondanks het feit (of beter gezegd, dankzij het feit) dat Omar Bongo op grote schaal de mensenrechten schond om de belangen van het internationale kapitalisme te dienen, bleef Bongo een gerespecteerd staatsman die in de Westerse wereld met alle égards ontvangen werd. Want Omar Bongo diende de Westerse belangen zowel direct als indirect naar behoren. Bijvoorbeeld door andere Westerse marionetten in Afrika met raad en daad bij te staan als ze onder druk stonden.

De familie Bongo is er in de 55 jaar dat ze over Gabon hebben geregeerd in ieder geval niet op achteruit gegaan. Alleen al in Frankrijk zou de familie 183 auto´s, 39 luxe optrekjes en 66 bankrekeningen hebben. In Libreville bezit de familie zoveel panden dat gesproken wordt over het Bongo-systeem. Vanuit die insteek bekeken kon het eigenlijk geen verrassing zijn dat er kort na de coup in het presidentieel paleis voor tientallen miljoenen aan contant geld werd gevonden. Terwijl de presidentiële familie bijna letterlijk in het geld zwom was in 2022 21,5% van de beroepsbevolking werkloos en leeft een derde van de mensen in armoede.

Opvallend was dat na de coup het electoraat van Ali Bongo niet massaal de straat op ging om hun stem te laten horen. Het straatbeeld werd juist gedomineerd door blije mensen wapperend met Russische vlaggen die de coup steunden. Hetgeen sterk suggereert dat Ali Bongo beslist niet ruim 64% van de stemmen had behaald en dat hij zijn vermeende overwinning inderdaad te danken heeft aan grootschalige fraude.

Inmiddels is generaal Brice Oligui Nguema benoemd tot interim-president. Hij is een neef van Ali Bongo en chef van de republikeinse garde, de machtigste veiligheidseenheid van Gabon en verantwoordelijk voor de bescherming van de president. Nguema is ook beslist geen nieuw gezicht, aangezien hij al dienstdeed onder het regime van Bongo senior. Nguema was dus een machtige man binnen de Bongo-clan en zal daarom ongetwijfeld zelf ook het één en ander op zijn geweten hebben wat niet is om over naar huis te schrijven. Daarnaast is Nguema een bemiddeld man die volgens OCCRP (Organized Crime and Corruption Reporting Project) met contant geld onroerend zaak aangeschaft heeft in de VS met een totale waarde van $1 miljoen. Toen hem gevraagd werd om deze gang van zaken toe te lichten antwoordde hij dat het ging om een privéaangelegenheid.

De vraag is daarom of de paleisrevolutie van Nguema daadwerkelijk de bevrijding is waar het volk van Gabon naar smacht. Er zijn aanwijzingen dat de recente reeks coups in Afrika niet organisch zijn, maar in werkelijkheid een CIA-operatie is om Frankrijk uit Afrika te verjagen ten faveure van de VS. Maar de tijd zal leren in hoeverre Nguema oude wijn in nieuwe zakken is.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De (paleis)revolutie van Gabon

BRICS

Geplaatst op 2 september 2023 door Grapevine

Het acroniem BRIC (Brazilië, Rusland, India, China) is in 2001 bedacht door de indertijd aan zakenbank Goldman Sachs verbonden Britse econoom Jim O’Neill. Hiermee refereerde O´Neill aan de vier economieën die naar zijn idee in 2050 de wereldeconomie zouden domineren. Of O´Neill de autoriteiten van de hierboven genoemde landen op een idee gebracht heeft of niet, in september 2006 begonnen de ministers van buitenlandse zaken van Brazilië, Rusland, India en China elkaar informeel te ontmoeten rondom officiële bijeenkomsten van de VN. Dit was de voorbode tot een officiële diplomatieke ontmoeting op 16 juni 2009 in Yekaterinburg, Rusland. Hetgeen tevens gezien wordt als de eerste officiële BRIC-top. Onderwerpen van gesprek waren hoe de mondiale economische situatie kon worden verbeterd, hoe financiële instituties konden worden hervormd, hoe de aanwezige landen in de toekomst beter konden samenwerken en hoe zgn. ontwikkelingslanden meer betrokken konden worden in mondiale gebeurtenissen.

In 2010 begon Zuid-Afrika te lobbyen om toegelaten te worden tot BRIC. Met succes: eind van het jaar werd Zuid-Afrika uitgenodigd door China om lid te worden. De andere landen accepteerden dit, met als resultaat dat de naam werd veranderd van BRIC in BRICS en de Zuid-Afrikaanse president Jacob Zuma op 11 opril 2011 de BRICS-top in China kon bijwonen als vertegenwoordiger van een volwaardig lidland.

De BRICS kan gezien worden als het antwoord van de niet-Westerse wereld op de Bretton Woods instituties en de G7. Met de Bretton Woods instituties wordt gerefereerd aan het IMF en de Wereldbank. Dat zijn de instituties die de Anglo-Amerikaanse speculantenoligarchie gecreëerd heeft om hun overwinning in de Tweede Wereldoorlog ten volle te exploiteren. De G7 is een verbond tussen de VS en het VK en hun belangrijkste vazalstaten. Middels betreffende instituties en de petrodollar wordt het officieuze Anglo-Amerikaanse imperium in de houdgreep gehouden.

Met name de petrodollar geeft de VS veel macht. In 1973 kwam OPEC onder auspiciën van Saoedi-Arabië met de VS overeen dat olie voortaan slechts betaald mocht worden met dollars, in ruil voor politieke en militaire bescherming van de VS. Tevens zou Saoedi-Arabië met haar overschot aan oliedollars de Amerikaanse staatschuld helpen financieren.

Dankzij dit verbond tussen de VS en Saoedi-Arabië kon eerstgenoemde het mondiale economische systeem blijven domineren, ondanks dat de dollar in 1971 losgekoppeld was van goud. Want iedereen die olie wenste te kopen moest eerst dollars aanschaffen. Aangezien slechts de Amerikaanse Federal Reserve dollars uit mag geven maakte dat de ganse wereld afhankelijk van de VS. Tevens gaf dit de VS het privilege om roekeloos geld te blijven lenen. De rest van de wereld kon zich een val van de dollar simpelweg niet permitteren, waardoor men uit arren moede de Amerikaanse staatsschuld bleef financieren (dat wil overigens niet zeggen dat de petrodollar de VS almachtig maakt, want tot verbijstering van de Westerse elite is het hen vooralsnog niet gelukt om met behulp van de petrodollar de Russische economie te vernietigen).

De Bretton Woods instituties functioneren als officieuze deurwaarders van de grote Anglo-Amerikaanse zakenbanken die leningen geven aan zgn. ontwikkelingslanden, waarvan ze van tevoren weten dat die niet terugbetaald kunnen worden. Uiteindelijk worden die landen gedwongen een reeks straffe economische en politieke concessies te doen, waardoor ze in de greep komen van de Anglo-Amerikaanse speculatenoligarchie.

De BRICS tracht dus een alternatief te bieden voor zowel de dollar als voor het VOC-kolonialisme van de Bretton Woods instituties. Er is wel vaker geroepen en gepoogd de dollar op een zijspoor te zetten, maar vooralsnog met weinig succes. Echter, de grote spanningen tussen met name het Westen enerzijds en Rusland en China anderzijds heeft wel gemaakt dat de niet-Westerse landen toegewijder zijn dan ooit om de macht van de petrodollar te breken middels de creatie van een volwaardig alternatief. Bovendien, als optie voor de beruchte Bretton Woods instituties heeft BRICS reeds in 2014 de NDB (New Development Bank) opgericht, om de economieën van de lidstaten bij te staan.

Het ironische is dat de Westerse media overuren maakt om een beeld te creëren dat Rusland geïsoleerd staat in de wereld, maar dat ondertussen de landen in de rij staan om lid te worden van BRICS, een samenwerkingsverband waarvan Rusland een vooraanstaand lid is. Zo hebben meer dan veertig landen interesse getoond om lid te worden en hebben veertien landen officieel een lidmaatschapsverzoek ingediend. Zes landen zijn als nieuw lid verwelkomd op de BRICS-top in Zuid-Afrika van 22-24 augustus jongstleden in Zuid-Afrika. De nieuwe leden zijn Argentinië, Egypte, Ethiopië, Iran, Saoedi-Arabië, en de Verenigde Arabische Emiraten. Opvallend zijn de lidmaatschappen van Saoedi-Arabië en Iran. Ten eerste omdat beide landen tot voor kort aartsvijanden waren en ten tweede vanwege het bondgenootschap dat de VS en Saoedi-Arabië al decennia delen gerelateerd aan de petrodollar, terwijl de BRICS juist afscheid wil nemen van de petrodollar.

Zolang de petrodollar bestaat zal de VS in economisch opzicht een streepje voor blijven houden op de rest van de wereld. Het kan en zal dan de dollar blijven ge-en misbruiken als wapen om de economie van landen die het onwelgevallig acht te breken. Maar in principe zou het BRICS moeten lukken om de petrodollar tweede viool te laten spelen. Het zal waarschijnlijk niet morgen gerealiseerd zijn, of volgende week, doch als de BRICS de gelederen gesloten houdt zou het op termijn de petrodollar tot museumstuk kunnen reduceren. Hoe dan ook, Poetin heeft aangekondigd dat de volgende BRICS-top gehouden wordt in Kazan, Rusland.

DJEHUI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor BRICS

De nieuwe Thomas Sankara?

Geplaatst op 26 augustus 2023 door Grapevine

Thomas Sankara was wellicht wel de meest verlichte leider die het postkoloniale Afrika heeft gehad. In de paar jaar dat Sankara de lakens uitdeelde in Burkina Faso bracht hij grootse hervormingen op gang, maar schopte tegelijkertijd crypto-koloniale mogendheid Frankrijk hard tegen de schenen. Met als gevolg dat Parijs hem in 1987 uit de weg liet ruimen en vervangen door een marionet. Zoals dat overigens met tientallen Afrikaanse leiders is geschied die niet gepruimd werden aan de oevers van de Seine.

Momenteel heeft Ibrahim Traoré de teugels in handen in Burkina Faso. Hij is de jongste president ter wereld en wordt vanwege talloze vergelijkingen betreffende carrièreverloop en ideologie wel gezien als de (politieke) reïncarnatie van de grote Thomas Sankara. Let wel, Traoré is nog niet eens een jaar aan de macht, dus is het nog te vroeg om de conclusie te trekken dat Traoré daadwerkelijk in de voetsporen van Sankara zal treden, wel kunnen we zeggen dat Traoré vooralsnog op de goede weg is…

Ibrahim Traoré werd op school altijd gezien als een pientere leerling. Na de middelbare school ging hij naar de universiteit van Ouagadougou om geologie te studeren. Hij werd lid van de vereniging van moslimstudenten en studeerde af met lof. In 2009 ging hij studeren aan de Georges Namonao Military School en zou als op één na beste student afstuderen. Na zijn militaire opleiding ging hij vechten tegen djihadisten. Eerst in eigen land, maar later ook in buurland Mali als participant aan een VN-vredesmissie. In de oorlog tegen de djihadisten heeft Traoré zijn sporen verdiend als militair (hij werd geroemd om zijn moed), met als gevolg dat hij in 2020 beloond werd met een promotie tot kapitein.

Op 24 januari 2022 werd Roch Marc Christian Kaboré middels een militaire coup afgezet als president. Kaboré was van huis uit bankier, en vaarde een prowesterse koers. Tot ongenoegen van grote delen van de bevolking faciliteerde Kaboré het VOC-kolonialisme van Frankrijk en bleek niet bij machte de djihadisten een halt toe te roepen. Dit leidde ertoe dat een groep verontruste militairen onder leiding van Paul-Henri Sandaogo Damiba de macht overnam.

Ibrahim Traoré was aanvankelijk een vertrouweling van Damiba, maar toen ook Damiba niet in staat bleek de djihadisten aan te pakken groeiden ook onder diens vertrouwelingen in het leger het wantrouwen. Traoré drong er meerdere keren bij Damiba op aan om serieuzer de strijd aan te binden tegen de djihadisten. Want in de ogen van Traoré en zijn manschappen leverde Damiba niet, wat Traoré er toe bracht om op zijn beurt Damiba weer af te zetten. Dit geschiedde op 30 september 2022. In de nasleep van deze coup benoemde Traoré zichzelf tot president, hetgeen hem op de leeftijd van 34 jaar de jongste president ter wereld maakte (zelfde leeftijd dat Sankara president werd).

Evenals Sankara moet Traoré niets weten van het VOC-kolonialisme van Frankrijk. Aldus verzocht hij in januari 2023 de in Burkina Faso aanwezige Franse troepen het land te verlaten (in 2021 had Kaboré velen van ze juist in Burkina Faso verwelkomd nadat ze weggestuurd waren uit Mali). In februari was het de beurt aan het Franse militaire personeel dat samenwerkt met het leger van Burkina Faso om de biezen te pakken. Waarmee een uit 1961 daterend militair contract met Frankrijk verscheurd was. In maart werd de Franse zender France 24 geschorst omdat het een djihadistenleider geïnterviewd had. Hiermee kwam Traoré demonstranten tegemoet die de verwijdering van het Franse leger en Frans diplomatiek personeel uit het land eisten.

Wat in deze context weer vreemd is is de benoeming van advocaat Apollinaire Joachim Kyélem de Tambèla tot premier. Want Kyélem de Tambèla is juist iemand die fel tegen het verbreken van de banden met Frankrijk is ten faveure van bijvoorbeeld Rusland. Hoe dan ook, Traoré heeft Frankrijk de deur gewezen maar daarvoor in de plaats de diplomatieke banden met andere landen aangetrokken, namelijk met Nicaragua, Venezuela, Cuba, Iran en bovenal Rusland, de aartsvijand van het Westen.

Vorige maand was Traoré met twintig andere Afrikaanse leiders aanwezig bij de tweede Rusland-Afrika-top. In Sint-Petersburg viel Traoré op door het revolutionaire karakter van de lezing die hij aldaar hield. Volgens menigeen was het zelfs een historische speech. Zo stelde hij de volgende vragen: ” Mijn generatie begrijpt dit niet: hoe kan Afrika, dat zoveel rijkdom heeft, vandaag de dag het armste continent ter wereld zijn? En waarom moeten Afrikaanse leiders de wereld rondreizen om te bedelen?”

Bovenal, het is momenteel heel spannend. Ondanks gigantische diplomatieke druk van het Westen om niet te gaan waren er toch 21 Afrikaanse landen aanwezig op de Rusland-Afrika-top. Zodra het kans ziet zal het Westen afrekenen met de landen die wel aanwezig waren in Sint-Petersburg. Doch sowieso wil het Westen afrekenen met Niger. Aldus heeft het Westen onder auspiciën van Frankrijk de ECOWAS voor het karretje gespannen om Niger ernstig te bedreigen met een militaire invasie. Op hun beurt hebben zowel Burkina Faso als Mali toegezegd de wapenen op te nemen ter verdediging van Niger mocht ECOWAS daadwerkelijk zo slaafs blijken te zijn om een proxy-oorlog voor het Westen te gaan voeren contra een Afrikaans buurland. Omgekeerd heeft Poetin onlangs de NAVO en hun proxy ECOWAS gewaarschuwd hun handen af te houden van Niger. De tijd zal leren of Ibrahim Traoré niets slechts een grote mond kan geven doch evenzo deze dynamiek overleven.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De nieuwe Thomas Sankara?

De januskop van Melle Mel

Geplaatst op 19 augustus 2023 door Grapevine

“I own a castle and a yacht, two million in gold/Because rap is the game that I control/I’m like Shakespeare, I’m a pioneer/Because I made rap somethin’ people wanted to hear/See, before my reign, it was the same old same/”To the bop with the bop”, that street-talk game”, rapte Melle Mel in 1984 op het nummer Step off. Of hij indertijd daadwerkelijk een kasteel, een jacht en twee miljoen aan goud bezat is twijfelachtig, maar de rest van zijn woorden bevatten op zijn minst een sterke kern van waarheid. Melle Mel kan gezien worden als een groot rapvernieuwer, of zoals je wilt—een architect, één van de uitvinders van het rappen zoals we het nu kennen.

Zo introduceerde Melle Mel de regels van de game: hij bedacht dat rappers met hun cadence de vierkwartsmaat moesten respecteren. Dat is het fundament waarop alle mc´s sindsdien hebben gebouwd. Bovenal, voordat Melle Mel acte de presence gaf in de groep Grandmaster Flash and the Three MC´s (later Grandmaster Flash and the Furious Five) waren mc´s slechts simple simon types, maar Melle Mel bereidde thuis teksten voor waarin hij stijlfiguren introduceerde als analogieën, antoniemen en vergelijkingen. Dit maakte hem het anker, de belangrijkste mc van de groep. Het concept werd vervolgens gretig door de concurrentie gekopieerd: iedere Hip-Hop act die serieus wenste te worden genomen bracht meerdere mc´s naar het front, waarvan er (tenminste) eentje was met skills die de groep moest dragen.

Hierboven genoemde ontwikkeling vond plaats in het archaïsche epoque voordat Hip-Hop op plaat was te bewonderen. Het tijdperk dat Hip-Hop draaide om de dj´s en mc´s eigenlijk nog bijzaak waren. Dit veranderde echter nadat de platenmaatschappijen rapmuziek ontdekt hadden. Het ging vanaf toen minder om de vaardigheden van de dj, maar meer om de songwriting van de mc´s.

Grandmaster Flash and the Furious Five maakten vanaf 1979 platen en dat zette de traditionele pikorde in de groep onder druk, omdat de mc´s nu in de praktijk belangrijker werden dan de dj. Het ging nu niet meer om het mixen van Grandmaster Flash, maar om de songwriting van Melle. De bom barstte nadat de klassieker The Message uitkwam. Betreffende song bracht Hip-Hop op een heel nieuw niveau. Voordien was rapmuziek synoniem met feestmuziek. Maar in the Message werden zo waar serieuze sociale problemen aan de kaak gesteld. Dit vond veel navolging. Let wel, Hip-Hop bleef in de eerste plaats partymusic, wel was het zo dat veel andere rapgroepen evenzo (af en toe) muziek gingen maken waarin sociale problemen werden besproken.

Tegelijkertijd, the Message staat op naam van Grandmaster Flash and the Furious Five, maar in werkelijkheid is het aandeel van Grandmaster Flash aan de song nihil. Het succes van het nummer viel vooral toe te schrijven aan de songwriting en vocalen van Melle Mel. Niet lang na dit succes viel de groep uiteen en gingen Flash en Melle Mel ieder hun eigen weg. Geen van beiden heeft nadien nog veel commerciële successen weten te boeken. Ook al deed Melle (met en zonder zijn old skool kameraden) zijn best nog om een come back te maken, tegen 1988 was hij irrelevant geworden.

Jarenlang werd Melle Mel algemeen gezien als één van de beste, zo niet de beste mc die er was. Maar die status kwam ter discussie te staan toen eind jaren ´80 nieuwe rappers doorbraken die the game op hun beurt naar een hoger niveau tilden. Melle had er blijkbaar moeite mee zijn troon te verliezen, want hij begon lelijk te spreken over deze nieuwe generatie mc´s. Hij ging zelfs openlijk de strijd met hen aan, getuige de (voor hem) onfortuinlijk verlopen battle tegen KRS ONE in de beroemde Hip-Hop-club Latin Quarters. Bij de generatie rappers die het stokje van hem overnam had hij het verbruid, omdat hij ze zo geschoffeerd had. Dus boden ze hem ook geen podium om een come back te maken.

Jarenlang was Melle Mel in mindere mate zichtbaar. Dat veranderde echter met de opkomst van de Hip-Hop-podcasts, alwaar hij regelmatig werd geïnterviewd. Melle bleek nog steeds net zo´n grote mond te hebben als in de jaren ´80. Nog steeds schoffeerde hij mc´s die na hem hun naam hadden gevestigd. De meesten van hen vond hij nog immer waardeloos. Zijns inziens deden er minder dan een handjevol rappers toe, en dat zouden die rappers zijn die de manier hoe er gerapt wordt hebben veranderd. Ook Eminem kreeg ervanlangs, omdat hij zou profiteren van wit privilege (als hij Zwart was geweest, zou hij beslist niet als een top 5 rapper worden beschouwd!).

Uitgerekend rond de grootst gevierde 50e verjaardag van Hip-Hop barstte de bom: Eminem bracht een distrack uit tegen Melle. Melle reageerde snel, maar met zwakke lyrics en in een rapstijl die geassocieerd wordt met begin jaren ´80. Hiermee maakte hij zichzelf wederom onsterfelijk. Onsterfelijk belachelijk in dit geval. Het was ook nergens voor nodig, want Melle Mel hoeft helemaal niets meer te bewijzen. Geen enkele historicus die de geschiedenis van Hip-Hop optekent kan om hem heen. Zijn bijdrage aan het creëren van het genre staat voor eeuwig in steen gebeiteld. Tegelijkertijd is het ook zo dat als anderen de techniek niet verder hadden ontwikkeld en men was blijven rappen zoals gewoon was in 1983, het publiek haar interesse zou hebben verloren en het genre reeds decennia geleden zou zijn uitgestorven.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De januskop van Melle Mel

ASML naar de hel?

Geplaatst op 12 augustus 2023 door Grapevine

Zoals bekend kijkt men in het Westen met argusogen naar de opmars van China op het wereldtoneel. China is in sneltreinvaart uitgegroeid tot de fabriek van de wereld. Maar dat blijkt dus niet zaligmakend te zijn. De VS meende namelijk de grote achilleshiel van China te hebben ontdekt. Machines bezitten is één ding, maar machines kunnen maken is wellicht nog wel belangrijker. China maakt chips, doch de machines die die chips kunnen maken, de zogenaamde machines voor de halfgeleiderindustrie, worden veelal in het buitenland gemaakt. Bijvoorbeeld door het Nederlandse bedrijf ASML, dat veruit de meest geavanceerde chipmachines ter wereld produceert en daarmee dus uitgegroeide tot een geopolitieke troefkaart.

ASML is de afgelopen jaren uitgegroeid tot het trotse vlaggenschip van het Nederlandse bedrijfsleven. Het is (nog) niet de grootste fabrikant van chipmachines, maar het maakt sinds 2019 wel veruit de meest geavanceerde chipmachines en werd daarmee tevens de chipmachinefabrikant met de grootste toekomstverwachting. Wel is ASML met een beurswaarde van €290 miljard momenteel reeds veruit het grootste bedrijf van Nederland.

Het beste dat de concurrentie kan leveren is het DUV-systeem (Deep Ultra Violetlight), maar ASML had dus een monopolie op het EUV-systeem (Extreme Ultra Violetlight), welke het na heel veel geld in onderzoek te hebben gestoken uiteindelijk heeft kunnen ontwikkelen in 2019. Met EUV kunnen de kleinst mogelijke details aangebracht worden op chips. EUV is echter zo extreem duur in aanschaf dat slechts vijf bedrijven ter wereld er de buidel voor kunnen en willen trekken. Doch ASML is alweer drukdoende de volgende generatie chipmachine te ontwikkelen, uitgerust met het High Na-systeem (high numerical aperture). Deze moet in 2025 op de markt komen.

Het Chinese bedrijf SMEE maakte ook chipmachines, alleen was de gedachte in het Westen dat het decennia duurt voordat SMEE net zulke geavanceerde chipmachines kan produceren als ASML. ASML kan nl. machines maken die chips van zeven nanometer afleveren, de machines van SMEE kwamen niet verder dan 90 nanometer. De president van ASML zou eens zelfs verkondigd hebben dat “ook al zou China de bouwtekeningen in handen hebben van de machine het toch niet in staat zou zijn om het na te maken”. Het Westen ging er dus van uit dat China voor de echt geavanceerde machines lange tijd afhankelijk zou blijven van ASML.

De meeste klanten van ASML zitten in Azië. Na Taiwan en Zuid-Korea was China de derde grootste afnemer. Echter, onder druk van de regering Trump werd het ASML in 2020 verboden om EUV-machines te verkopen aan China. Onthouding van de modernste machines werd door de VS als strategie toegepast om de Chinese muur in zowel economisch als militair opzicht te kortwieken. Maar daar was de regering Biden niet tevreden mee. De vazalstaten die bedrijven hadden in de halfgeleiderindustrie werden onder zware druk gezet om die bedrijven te verbieden om de meer geavanceerde chipmachines te verkopen aan China. Dat hield in dat ASML vanaf 8 maart jongstleden naast de EUV-machines ook geen DUV-machines meer mag leveren aan China.

China reageerde furieus, maar had deze boycot zien aankomen, het had zich voorbereid door in 2020 en 2021 extra veel chipmachines en chips in te kopen. Op haar beurt nam China tegenmaatregelen. Gallium en germanium zijn belangrijke grondstoffen voor chips en respectievelijk 97% en 68% van deze grondstoffen wordt in China gedolven. Wie deze grondstoffen vanaf 1 augustus wil uitvoeren mag dat slechts met toestemming van de Chinese overheid. Dus mocht China het willen, dan worden er buiten China praktisch helemaal geen chips meer gemaakt.

Nu het volgende, tegen alle verwachtingen in hebben ingenieurs van SMEE onlangs wereldkundig gemaakt dat ze eind 2023 een DUV-machine kunnen maken die 28 nanometer chips kan produceren. Hetgeen natuurlijk nog niet van dezelfde buitencategorie als de machines van ASML is, maar wel kan worden gezien als een grote doorbraak: waar ASML twintig jaar over deed, realiseerde SMEE in één jaar (!).

China is de grootste afnemer van chips ter wereld en de hele voedselketen die noodzakelijk is om chips te maken is in principe voor handen in China, met als traditionele zwakke schakel de fabrikanten van machines voor de halfgeleiderindustrie. Echter, gezien de spectaculaire vorderingen die China recentelijk gemaakt heeft op dat gebied— en alwaar ASML zichzelf onaantastbaar waande—lijkt het nu een kwestie van tijd voordat China ook op die essentiële markt concurrerend wordt. China heeft klaarblijkelijk haar inherente afhankelijkheid van ASML geveinsd om de Anglo-Amerikaanse speculantenoligarchie zand in de ogen te strooien (anders zouden ze nog veel hardere sancties hebben genomen), maar lijkt inmiddels hard op weg dat te realiseren waar velen voor vrezen: een China dat onafhankelijk van het buitenland chips produceert. In dat geval zullen zowel het trotse vlaggenschip van het Nederlandse bedrijfsleven ASML als de concurrenten in Taiwan, Japan en Zuid-Korea gedoemd zijn te stranden.

In het Westen is ondertussen het vingerwijzen begonnen. Zo was Biden hypocriet genoeg om met droge ogen te debiteren dat Nederland de beslissing tot een exportverbod geheel op eigen houtje heeft genomen. Hetgeen tevens de vraag op doet werpen of dat door de Amerikanen geboden embargo daadwerkelijk bedoeld was om de opmars van China te beteugelen of was het een vooropgezet plan om marktleider ASML de nek om te draaien? Waarschijnlijk allebei. Het is net zoiets als het opblazen van de Nord stream-pijpleidingen. Daarmee werden zowel openlijke vijand Rusland als de Europese vazalstaten een loer gedraaid.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor ASML naar de hel?

Rusland en Afrika (2)

Geplaatst op 5 augustus 2023 door Grapevine

“Amerika mag zijn ontwikkelingshulp houden, want het kan het beter aanwenden om het daklozenprobleem in eigen land op te lossen!”, was de boodschap van generaal Abdourahamane Tchiani, de nieuwe leider Niger. De man was onlangs aan de macht gekomen middels een militaire coup, hij heeft de Arabische, pro-Westerse president Mohammed Bazoum aan de kant geschoven. Als reactie hierop dreigde de VS de ontwikkelingshulp aan Niger stop te zetten. Maar van die dreigende sanctie is generaal Tchiani klaarblijkelijk dus niet bepaald onder de indruk.

Doch niet slechts de VS staat op de achterste poten vanwege de coup in Niger. Frankrijk steigert zelfs nog veel hoger, maar interessant genoeg evenzo de ECOWAS (West-Afrikaanse Unie). Frankrijk heeft gedreigd met militair ingrijpen. Of Frankrijk? Blijkbaar heeft Frankrijk dat ingrijpen gedelegeerd, want na een beraadslaging dreigde de ECOWAS—dat gedomineerd wordt door Nigeria— evenzo de wapens op te nemen tegen Niger.

Niger staat echter niet alleen. Meerdere buurlanden toonden zich solidair. Mali en Burkina Faso gaven zelfs aan vierkant achter Niger te staan en een aanval op Niger te beschouwen als een aanval op henzelf. Interessant is dat Frankrijk er geen problemen mee had toen de democratisch gekozen president van Oekraïne af werd gezet in 2014 maar nu krokodillentranen huilt om het heengaan van de president van Niger. Net zoals het opmerkelijk is dat Frankrijk moord en brand schreeuwde toen Rusland het soevereine land Oekraïne binnenviel in februari 2022 maar nu zelf het soevereine land Niger dreigt binnen te vallen.

Let wel, Frankrijk heeft hele goede redenen om zich heel erg druk te maken om de ontwikkelingen in francofone West-Afrika in het algemeen en Niger in het bijzonder. Alleen gaat het natuurlijk niet toegeven dat het in deze niet om ethisch verantwoorde redenen gaat: meerdere Franse presidenten hebben in het verleden aangegeven dat Frankrijk een armetierig land zou zijn zonder haar (voormalige) koloniën in Afrika.

Onder meer Niger is heel belangrijk voor Frankrijk omdat het tot de grootste uranium producenten op aarde gerekend wordt. Na de oliecrisis van 1973 bedacht Frankrijk dat het niet meer zo afhankelijk moest zijn van de olie uit het Arabisch schiereiland. Zodoende bouwde Frankrijk een reeks kerncentrales om haar economie draaiende te houden, en het uranium voor die kerncentrales kwam in belangrijke mate uit Niger, aldaar uit de grond gehaald door de Franse multinational Areva. Zoveel als 15% van het door Frankrijk gebruikte uranium komt uit Niger en in één op de drie in Frankrijk gebruikte gloeilampen zit uranium uit Niger. Omgekeerd profiteert Niger nauwelijks van het uranium dat in het land uit de grond wordt gehaald: de uraniumwinning zorgt voor milieuvervuiling, verbruik van schaars water en talloze gezondheidsklachten bij de plaatselijke bevolking die het uranium moet winnen. Bovendien heeft slechts 18% van de bevolking van Niger beschikking over elektriciteit. Kortom, betoogd kan worden dat het uranium voor Niger eerder een vloek dan een zegen is.

De onvrede is daarom groot in Niger. Niger tracht reeds jaren zonder succes een betere deal te krijgen met Areva. Bovendien verdenken vele jongeren Frankrijk ervan dubbelspel te spelen aangaande de djihadisten in de Sahel: Frankrijk veinst de djihadisten te bestrijden, maar in werkelijkheid steunt Frankrijk de djihadisten heimelijk om chaos in de regio creëren. Vandaar dat de coupplegers onmiddellijk op een zekere populariteit konden rekenen. Zo zagen we mensen de coupplegers verwelkomen met Russische vlaggen. Dat is vanuit een Westerse bril bekeken een bizar aanzicht, maar daarbij wordt vergeten dat Rusland geen geschiedenis van slavenhandel en kolonialisme heeft in Afrika. In tegendeel, Rusland heeft antikoloniale bewegingen in Afrika juist altijd gesteund met wapens en trainingen. De vraag is zelfs of Afrika überhaupt had kunnen dekoloniseren zonder de steun van de Sovjet-Unie.

De recente ontwikkelingen in met name West-Afrika geven tevens aan waarom het voor het Westen zo ongelooflijk belangrijk is om de oorlog in Oekraïne te winnen. De rest van de wereld ziet dat het Westen niet meer almachtig is, en met name in West-Afrika durven nu steeds meer leiders openlijk een vuist te maken tegen het Westerse VOC-kolonialisme (neokolonialisme). Zo bezochten onlangs ondanks grote Westerse diplomatieke druk zoveel als 21 Afrikaanse landen de Rusland-Afrika-top in Sint-Petersburg. Alwaar Rusland zoveel als $23 miljard aan schulden kwijtschold aan Afrika, gratis graan aanbood, en toezegde te gaan pleiten voor een Afrikaans lidmaatschap van de G20.

Vlak na de Rusland-Afrika-top greep generaal Tchiani de macht in Niger. Dat is tot daar aantoe, maar het grote probleem voor Frankrijk was dat spoedig de export van uranium en goud naar Frankrijk werd gestaakt. Zeker nu Rusland geboycot wordt zijn Afrika´s grondstoffen en mineralen extra belangrijk geworden voor het Westen, in het bijzonder voor Frankrijk. Het kon dan ook niet anders dan heel spannend worden. Gaan Frankrijk en/of de ECOWAS Niger binnenvallen? Als dat gebeurt dreigt er dus een grootschalige regionale oorlog. Met Niger, Burkina Faso, Mali en (wellicht) Wagner PMC aan de ene kant en het Westen en ECOWAS aan de andere kant. Hetgeen inhoudt dat we weer helemaal terug zijn in de tijden van de koude oorlog, toen het continent Afrika geteisterd werd door proxy-oorlogen tussen het Westen en het Oostblok. Bijproduct van deze grote regionale oorlog gaat zijn dat nog meer West-Afrikanen de gok gaan wagen om de Middellandse Zee over te steken in gammele bootjes. Juist in een tijd dat Europa misdadige deals sluit met Tunesië om immigratie te frustreren.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Rusland en Afrika (2)

BIJ1 uit elkaar?

Geplaatst op 29 juli 2023 door Grapevine

Wat premier Rutte kan, kan mevrouw Simons dus ook. De inmiddels demissionaire premier verraste onlangs vriend en vijand door bij de aanvang van een debat aan te kondigen dat hij afscheid zou gaan nemen van de (Nederlandse) politiek. Hiermee bracht hij de oppositie in de war, die de messen juist extra scherp geslepen hadden.

Mevrouw Simons was aanvankelijk op meerdere terreinen een outsider. Zo betrad ze als outsider het maatschappelijk debat over racisme en later als outsider de politiek. Dat mevrouw Simons zich uit begon te spreken over racisme werd in eerste instantie door velen met wantrouwen aanschouwd. In een vorig leven had ze namelijk naam en faam gemaakt als tv- en radiopresentatrice: eventjes leek het er zelfs op dat ze tot de Nederlandse evenknie van talkshowfenomeen Oprah Winfrey zou uitgroeien. Anderzijds gaf ze er niet bepaald blijk van dat ze bewust was van racisme in de Nederlandse samenleving. Zo deed ze meerdere malen merkwaardige uitspraken over Zwarte mannen die witte racisten in de kaart speelden.

Menigeen vroeg zich af of mevrouw Simons wel oprecht was toen ze zich met het racismedebat ging bemoeien, anderen waren er weer van overtuigd dat ze de intellectuele kwaliteiten ontbeerde om zich in het politieke mijnenveld te begeven. Na een korte romance met DENK wist ze het met haar eigen partij te schoppen tot de Amsterdamse gemeenteraad en uiteindelijk zelfs tot de Tweede Kamer. Waarmee ze iets gepresteerd had dat geen enkele Zwarte politicus in de Westerse wereld ooit was gelukt: als fractievoorzitter van een eigen partij in een parlement verkozen worden. Daarbij moeten we wel in ogenschouw nemen dat in andere landen het geitenpaadje dat mevrouw Simons heeft bewandeld niet bestaat of moeilijker begaanbaar is, maar toch.

Vanaf haar eerste dag in de Tweede Kamer trok mevrouw Simons fel van leer tegen premier Mark Rutte en zijn crypto-racistische, neoliberale beleid en wist uit te groeien tot een gerespecteerd Kamerlid, die de issues van haar kiezers met veel passie aankaartte. Ze bleef gehaat bij de witte goegemeente, doch haar achterban putte inspiratie en kracht uit de manier hoe ze zich verweerde in debatten met (crypto-) racistische politici en journalisten.

Terwijl partijleider Simons in Den Haag haar sporen verdiende als politica rommelde het continu in haar partij. Gesproken kan zelfs worden van LPF-achtige toestanden. Een hachelijke zaak aangezien de Nederlandse parlementaire geschiedenis leert dat de kiezer niet houdt van partijen waar ‘burgeroorlogen’ uitgevochten worden. Het was dus van levensbelang dat er weer rust in de partij gebracht werd.

De meest spraakmakende gebeurtenis was wel de opschorting van het lidmaatschap van nummer 2 op de lijst Quincy Gario in juli 2021, vanwege vermeend toxisch gedrag. Wat dat concreet inhield werd niet naar buiten gebracht. Hetgeen weer voeding gaf aan wilde speculaties. In ieder geval, BIJ1 Den Haag koos de zijde van Gario en werd geroyeerd. Desalniettemin, Gario degradeerde van partijkopstuk tot kop-van-jut.

Amsterdam is de thuisstad van BIJ1, en uitgerekend daar vonden er Byzantijnse toestanden plaats. Zo stapte in september 2022 het bestuur van de Amsterdamse afdeling van BIJ1 op. Reden? Er zou spraken zijn van racisme binnen de partij, zat het niet goed met de landelijke partijleiding en was er sprake van fraude op de ledenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen. Anti-zwart racisme en misogynoir (haat jegens zwarte vrouwen, red.) zou in alle lagen van de partij aanwezig zijn. Het vertrek van Quinsy Gario en Jursica Mill en de “structurele ondermijning van het Amsterdams bestuur door Jazie Veldhuyzen” stelt het bestuur als twee voorbeelden hiervan. “Zwart leiderschap wordt niet erkend, niet gewaardeerd en wordt veelal tegengewerkt”, tekende het bestuur op. Niet lang nadat het bestuur van Amsterdam afscheid had genomen scheidde gemeenteraadslid Carla Kabamba zich af van de fractie BIJ1 omdat ze nadat Jazie Veldhuizen ziek geworden was op instigatie van het landelijke bestuur gepasseerd werd als fractievoorzitter ten faveure van Dinah Bons (die vervolgens praktisch alle portefeuilles van Kabamba afpakte).

Daarmee was het gedonder bij BIJ1 dus nog lang niet over. Recentelijk besloten de twee overgebleven gemeenteraadsleden van BIJ1 zich eveneens van de partij af te scheiden, waardoor BIJ1 momenteel geen zetels meer heeft in de gemeenteraad. De afgescheiden raadsleden legden de blaam mede bij mevrouw Simons omdat ze zich als partijleider te afzijdig zou hebben gehouden van de perikelen binnen de partij. Naast de problemen met haar gezondheid zouden taferelen zoals hierboven beschreven mevrouw Simons ertoe gebracht hebben de politiek vaarwel te zeggen.

Het is ironisch doch niet uniek dat een antiracisme partij ernstig lijdt onder racisme. Niet uniek, want de beroemde Zwarte abolitionist Frederick Douglas klaagde indertijd al steen en been over racisme binnen de abolitionistische beweging (zie De Terugkeer van de Black Star Line blz. 15-16). Wel opmerkelijk hoe mevrouw Simons zelf veelvuldig slachtoffer van racisme en misogynoir werd, juist omdat ze zichzelf opwierp als meest zichtbare bestrijder van racisme te lande, niet in staat bleek het racisme en misogynoir binnen haar eigen club te beteugelen. We weten als outsiders alle ins en outs betreffende de richtingenstrijd binnen BIJ1 natuurlijk niet, maar als we het zo lezen lijkt het erop dat er binnen de partij machtige elementen waren die Zwarte mensen slechts wilden misbruiken als kanonnenvoer om hun eigen politieke doelstellingen te verwezenlijken. Maar kon mevrouw Simons zowel de dijkdoorbraak buitenshuis als de gesprongen waterleiding binnenshuis bestrijden? En zo ja, waar had ze moeten beginnen, binnenshuis of buitenshuis?

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor BIJ1 uit elkaar?

De doorwerking van de slavernij

Geplaatst op 22 juli 2023 door Grapevine

Premier Mark Rutte en koning Willem Alexander verwierven wereldfaam toen zij respectievelijk in december 2022 en juli 2023 excuses aanboden voor de Nederlandse rol in de trans-Atlantische slavernij. In tegenstelling tot hetgeen velen denken was dat geen primeur. Niemand minder dan de in het Westen zwaar verachte Moammar Khadafi bood reeds in oktober 2010 excuses aan voor de rol die de Arabieren hebben gespeeld in de Arabische variant, de zogenaamde trans-Sahara slavenhandel: “Namens de Arabieren wil ik graag veroordelen, mijn excuses aanbieden en mijn diepe verdriet uiten over het gedrag van sommige Arabieren—vooral de rijken onder hen–-tegenover hun Afrikaanse broeders…Dit is niet anders dan de manier waarop het Westen—Amerika en Europa—zich gedroegen tegenover de Afrikanen. Ze zouden op hen jagen als dieren, hen als slaven behandelen en zich gedragen als kolonialisten. Ze hielden zich bezig met kolonialisme en exploiteerden hen, en dit gaat door tot op de dag van vandaag. Wij bieden onze verontschuldigingen aan en betuigen ons verdriet.” Opmerkelijk hoe de excuses van Khadafi geruisloos voorbijgingen, terwijl die van Nederland twaalf jaar later tot wereldnieuws werden verheven door de Westerse media.

Het was desalniettemin zeker opmerkelijk dat uitgerekend een neoliberale premier, die nota bene eerder luid en duidelijk had aangegeven dat hij niets moest weten van excuses aanbieden voor de slavernij, laat staan beleid maken om hedendaags racisme te bestrijden, bijna 180° draaide. De premier erkent nu zelfs dat de slavernij doorwerkt in het heden en heeft fondsen ter beschikking gesteld om de bewustwording te bevorderen.

Maar let op, bij de aankondiging van zijn afscheid gaf Rutte aan dat hij altijd alles deed in het belang van Nederland. Volgens sommigen moeten we de beroemde excuses van Rutte ook in dat licht aanschouwen. De CARICOM is namelijk bezig rechtszaken voor te bereiden om vele miljarden aan schadevergoeding te eisen van de (voormalige) Europese koloniale mogendheden die onbeschrijfelijk leed toegebracht hebben in de CARICOM-landen en er tevens economisch wel bij hebben gevaren. De gedachte is dat Rutte met zijn excuses juridisch sluw voorsorteerde om het eventuele financiële leed van Nederland te verzachten.

De excuses van Rutte waren verbaal mooi maar tegelijkertijd hebben we vraagtekens in hoeverre de excuses van de premier oprecht waren. Want eveneens zien we hem onbeschaamd “Slava ukraini!” scanderen. Een saluut die refereert aan de tijd dat de beruchte nazi Stepan Bandera de lakens uitdeelde in het westelijk deel van Oekraïne. Die kreet heeft hij tevens kracht bijgezet door een blanco cheque te verschaffen aan de nazi-legers van Oekraïne. Door de Westerse steun aan de Oekraïense nazi´s sleept de oorlog zich onnodig lang voort en komt de voedselimport van met name Afrikaanse landen onder druk te staan. Hoe kan een man die zich oprecht uitgesproken zou hebben tegen de trans-Atlantische slavernij simultaan onvoorwaardelijk hardcore nazi´s steunen?

Wat de doorwerking van de slavernij betreft, West-Europa is rijk omdat Afrika, Latijns-Amerika, het Caribisch gebied en Zuid-Azië arm zijn. Met name de trans-Atlantische slavernij heeft Europa een grootse economische stimulans verschaft die uiteindelijke leidde tot de industriële revolutie (zie Gezegend & vervloekt blz. 89-108). Tegelijkertijd werd Afrika verzwakt en raakte ontvolkt. Een zwaar verzwakt Afrika kon vervolgens relatief eenvoudig gekoloniseerd worden door de West-Europese mogendheden. De kolonisatie van Afrika is dan wel officieel beëindigd, doch de exploitatie continueert nog immer onder de noemer van neokolonialisme (VOC-kolonialisme). Als gevolg van deze exploitatie van Afrika wonen er nog immer miljoenen mensen die economisch dusdanig kwetsbaar zijn dat ze hun leven willen wagen om onder auspiciën van gewetenloze mensensmokkelaars en in gammele bootjes de Middellandse Zee over te steken.

Khadafi had een serieus plan om Afrika voort te stuwen in de vaart der volkeren. Als dat gelukt was dan zouden Afrikanen niet meer de behoefte hebben gehad om hun geluk te beproeven op gammele bootjes richting de boreale wereld. Dan was Rutte bovendien verschoond geweest van het hoofdpijndossier Ter Apel. Dus de voormalige leider van Libië had niet slechts excuses aangeboden doch was tevens doende een aanzienlijke bijdrage te leveren om zowel de doorwerking van de slavernij te bestrijden als het immigratieprobleem van de EU. Het Westen, Rutte incluis, zagen deze plannen echter eerder als een vloek dan als een zegen: als een groot gevaar voor hun dominantie en hebben daarom Libië uit wraak terug het stenen tijdperk in gebombardeerd en Khadafi vermoord.

We kunnen ons afvragen wat excuses waard zijn zonder een serieus plan om de slachtoffers van je daden weer op de rails te helpen. Net zoals de VS bijvoorbeeld West-Europa weer op deed krabbelen middels de Marshallhulp. Noch Rutte, noch koning Willem IV hebben concreet aangegeven wat ze gaan doen om het systeem te ontmantelen waar de landen die slachtoffers waren van de Nederlandse slavernij nog immer onder gebukt gaan. Het systeem dat o.a. beschreven is door John Perkins in zijn spraakmakende boek Confessions of an Economic Hitman. Zolang dat systeem in existentie is, oftewel zolang de welvaart van het Westen afhankelijk is van de exploitatie van het globale zuiden, moeten excuses altijd aanvaard worden met een winstwaarschuwing. Te meer omdat Rutte zelfs na uitgebreid excuses aangeboden te hebben bereid blijkt om zijn politieke leven te verbinden aan xenofobisch beleid dat helder maakt dat ook in zijn hoofd de slavenhandelaarsmentaliteit nog onverminderd doorwerkt: eensgelijk de wrede slavenhandelaren van weleer eist Rutte het recht op om gezinnen uit elkaar te rukken.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De doorwerking van de slavernij