De Phyrrus-overwinningen van Oekraïne

Phyrrus was koning van Epirus in de 3e eeuw v.j. Hij voerde oorlog tegen de Romeinen. Phyrrus ging voortvarend van start, want hij won twee veldslagen. Echter, die overwinningen kostten hem buitenproportioneel veel soldaten. Na deze ‘successen’ op het slagveld zou hij verzucht hebben: “Als we nog één zo’n overwinning op de Romeinen behalen, dan is het klaar met ons!”. Sindsdien heeft het soort zwaarbevochten overwinningen die Phyrrus boekte op de Romeinen spreekwoordelijke proporties aangenomen. Met een phyrrus-overwinning wordt heden ten dag nog altijd bedoeld een overwinning die zoveel pijn en moeite heeft gekost dat het eigenlijk een nederlaag is.

Sinds enkele weken zijn de Westerse pers en politiek laaiend enthousiast over de ontwikkelen op het slagveld te Oekraïne. Hun favorieten zouden de Russen gigantische nederlagen toegebracht hebben, met name in de regio Charkov. Dit zou het ultieme bewijs zijn dat de Westerse hulp toch het gewenste effect sorteert en hun geliefde Oekraïne het oorlogszuchtige Rusland aan de zegekar kan binden.

Toen de regio Charkov viel werd Rusland inderdaad ernstig in verlegenheid gebracht. Oekraïne wist een relatief groot gebied te heroveren, hetgeen ontegenzeggelijk uitstekend was voor het moreel. Bovendien, Oekraïne had eigenlijk gewoon een succes nodig om de Westerse donoren tevreden te stellen: bekend is hoe ongelooflijk veel het Westen geïnvesteerd heeft in de Oekraïense gewapende macht, zaak wat het dus om het Westen niet het gevoel te geven in een zinkend schip te investeren. Er zitten echter wel grote maren aan ‘de spectaculaire’ Oekraïense overwinningen.

De Westerse media heeft het continu over het Russische leger maar in werkelijkheid vechten er niet zoveel eenheden van het Russische leger aan het front. Beter is het daarom om te spreken over het Russische leger en bondgenoten (Donbas-milities, Tjetjenen, Wagner groep). Het Oekraïense leger is echter veel talrijker dan de legers van de Russen en hun bondgenoten die momenteel vechten in Oekraïne. Volgens de theorie moet een aanvallend leger driemaal zo sterk zijn als een verdedigend leger, wil het succesvol zijn. Desalniettemin hebben Rusland en bondgenoten het Oekraïense leger zoals het bestond bij aanvang van de oorlog eigenlijk reeds compleet vernietigd. Maar met gigantische steun van het Westen is er inmiddels razendsnel een nieuw leger opgebouwd. Met door het Westen verschaft materiaal en in het Westen getrainde troepen bleek het dus mogelijk de Russen de plaat te doen poetsen bij Charkov. Uit Westerse satellietbeelden bleek dat er nabij Charkov weinig Russen gestationeerd waren. Van deze info maakten de Oekraïners gebruik door met een overmacht van tien tegen één te attaqueren. De Russen beseften dat ze kansloos waren, dus trokken ze zich terug uit de regio Charkov.

Probleem is wel dat er van de nieuw Oekraïense getrainde elitetroepen en nieuw geleverd materiaal volgens schattingen alweer zoveel als een derde is vernietigd, terwijl er gedurende het offensief nauwelijks Russen zijn gesneuveld. De victorie die Oekraïne kraait heeft zogezegd een prijskaartje. Zeker gezien het gegeven dat de regering Poetin na de nederlaag te Charkov zware kritiek te verduren kreeg in eigen land en als gevolg daarvan 300.000 reservisten heeft gerekruteerd, waarmee het aantal Russische militairen in Oekraïne eensklaps meer dan verdubbeld wordt…

Europa heeft zichzelf in de vingers gesneden middels de sancties contra Rusland. Het heeft zichzelf gewillig laten meeslepen in een Anglo-Amerikaanse list om Rusland een wespennest in te lokken. Het verwijt dat Europa zo afhankelijk is van Russisch gas heeft een dubbele bodem, want dankzij goedkoop Russisch gas hebben de Europese economieën zich goed kunnen ontwikkelen. Nu dat Russische gas in geringere mate beschikbaar is dreigt komende winter een grote crisis, met name in het zwaar geïndustrialiseerde Duitsland, waarvan gevreesd wordt dat het talloze fabrieken gaat moeten sluiten. Ondertussen werd het Duitse volk de hoge gasprijzen zat en begon steeds luider te schreeuwen om de opening van de Nordstream pijplijnen.

Maar wat gebeurde er onlangs? De Nordstream pijpleidingen werden gesaboteerd. Cui bono? Feit is dat de Amerikaanse president Joe Biden in februari 2022 met het volgende dreigement kwam: “Als Rusland aanvalt dan zal er geen Nord Stream 2 meer zijn…Wij zullen het stoppen!” Een journaliste vroeg vervolgens: “Maar hoe gaat u dat doen?…het project is toch onder de controle van Duitsland?” Antwoord van president Biden: “Ik beloof u dat we het kunnen doen!” Bedenk hierbij dat de VS altijd al tegen de Nord Stream 2 is geweest en Duitsland in het verleden geboden heeft met de aanleg ervan te stoppen. Anglo-Amerikaans vazalgebied Europa is momenteel gezamenlijk met de VS in oorlog met Rusland. Daarom hebben Europese politici er grote moeite mee om aan te geven dat de ʽbondgenootʼ aan de andere kant van de oceaan achter de sabotage zit.

Want in werkelijkheid is niet Rusland, maar de VS momenteel de aartsvijand van Europa. Europa kan in principe goedkoop gas van Rusland verkrijgen, waardoor de Europese economie kan bloeien. De VS geeft Europa momenteel omgekeerde Marshallhulp. In de jaren ´50 pompte het geld in de Europese economie zodat het continent na de oorlog weer opgebouwd kon worden. Heden ten dage tracht het juist de economie van Europa te vernietigen door bijvoorbeeld Nord Stream te saboteren. Oekraïne zal dit toejuichen omdat Rusland nu nog moeilijker energie kan verkopen aan Europa, maar gaat eraan voorbij dat een failliet Europa ook geen steun meer kan leveren aan het Oekraïense oorlogsapparaat. Dus zelfs op economisch gebied lijkt Oekraïne een Phyrrus-overwinning te hebben geboekt.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Dit bericht is geplaatst in The Grapevine Publications met de tags , , , , , . Bookmark de permalink.