Op 10 december 1805 vond het gevecht van de 19e eeuw plaats. De bokskampioen van Engeland, Tom Gibbs, nam het op tegen uitdager Tom Molineaux. Gibbs was de trots van Engeland. De beste vuistvechter van het land werd gezien als de belichaming van de mannelijke deugden die Engeland Napoleon´s vloot deed vernietigen bij Trafalgar: als laatste redding zou er altijd nog Gibbs zijn om vorst, volk en vaderland te beschermen. Uitdager Molineaux was een Zwarte Amerikaan die zijn geluk in Engeland was komen beproeven. Molineaux had zijn vrijheid verkregen als beloning voor het winnen van een prijsgevecht waarmee zijn meester veel geld had verdiend. Ook na vrijlating bleef Molineaux naam en faam maken als pugilist, maar als hij echt beroemd wilde worden dan zou hij zich moeten gaan profileren in Engeland, zowel de bakermat als het Mekka van het boksen.
In de 19e ronde van de tweestrijd lag het momentum bij Molineaux, reden voor de fans om de ring te bestormen. In de chaos die de duizenden duwende en trekkende mensen veroorzaakten brak Molineaux verscheidene vingers. Toch ging het gevecht door en slaagde Molineaux er wonder boven wonder in om Gibbs in de 28e ronde knock-out te slaan en het gevecht in zijn voordeel te beslechten, want Gibbs wist niet binnen 30 seconden weer overeind te komen, zoals de regels voorschreven. Ware het niet dat de scheidsrechter bevreesd was voor de reactie van het publiek en liet na een onterechte klacht vanuit de hoek van Cribb de partij toch doorgaan. Uiteindelijk bleek de met gebroken vingers vechtende Molineaux geen partij meer voor Cribb, en in de 35e ronde kreeg het Engelse publiek het resultaat waar het naar smachtte. Contemporain boksverslaggever Pierce Egan schreef boos dat het slechts Molineaux’s huidskleur was dat voorkwam dat hij de held van het gevecht werd. Dus Molineaux mocht simpelweg niet winnen. Om zijn victorie te dwarsbomen werden doodleuk de regels verontachtzaamd…
12 december 2021, de dag dat een coureur van kleur genaamd Lewis Hamilton zich kan laten kronen tot de onbetwist succesvolste coureur ooit in de koningsklasse van het autoracen. Evenals Michael Schumacher heeft Hamilton reeds zeven wereldtitels op zijn naam staan, maar een achtste titel ligt in het verschiet mits hij de Nederlander Max Verstappen achter zich laat. De race verloopt voorspoedig. Vanaf de start rijdt Hamilton praktisch de ganse race op kop. Vijf ronden voor het einde rijdt hij met een voorsprong van 11 seconden onbedreigd voorop en kan de achtste titel hem slechts ontgaan door een catastrofe die slechts voorkomt in films. Maar die horrorfilm gaat zich daadwerkelijk voltrekken in real life! Want er gebeurt ineens een eenzijdig ongeluk en de FIA grijpt dit incident gretig met beide handen aan om ʽde doelpalenʼ dusdanig in het voordeel van Verstappen te verschuiven dat de in België geboren en voor Nederland uitkomende Monegask Max maximaal kan profiteren en alsnog als eerste de eindstreep kan bereiken. Hamilton werd vlak voor de streep van zeker goud beroofd, waardoor Nederland compleet los kon gaan eensgelijk als in de dagen van weleer, toen Piet Hein de zilvervloot had geroofd.
Miljoenen tv-kijkers buiten de Nederlanden konden hun ogen niet geloven. Hoe was dit mogelijk? Wie had deze race georganiseerd? Was het de FIA of de mafFIA? Of wellicht de WIC? Anderzijds, wie de geschiedenis kent wist dat zoiets bizars als creatief arbitreren met de finish in zicht zo maar zou kunnen geschieden. Zeker in een sport die vanwege de hoge kosten in principe slechts open staat voor welgestelde families. Aldus was Formule 1 autoracen tot de entree van Lewis Hamilton een spierwitte sport. De banden van de bolides was het enige Zwarte dat in betreffende sport te bekennen was. Hamilton werd in 2007 de eerste Zwarte coureur die participeerde tussen de elite-coureurs van de formule 1. Eind 2021 kon hij opnieuw geschiedenis schrijven door onbetwist de succesvolste coureur ooit te worden door een achtste wereldtitel te veroveren. Toen Hamilton in 2007 geschiedenis schreef omdat hij Zwart was, werd dat door de race-autoriteiten nog als schattig beschouwd. Maar toen Hamilton eind 2021 opnieuw geschiedenis dreigde te gaan schrijven door de succesvolste coureur aller tijden te worden lag dat blijkbaar te gevoelig.
Desalniettemin eiste Hamilton na afloop van de Grandprix van Abu Dhabi het respect op van vriend en vijand door zich als een groot sportman te profileren: hij feliciteerde zijn grote rivaal Verstappen volmondig met zijn overwinning, de bizarre wijze waarop die overwinning tot stand kwam ten spijt. Ook in tegenspoed bleef Hamilton op en top gentleman. Hetgeen paste in het beeld dat de wereld reeds van Hamilton had. Want niet alleen binnen doch eveneens buiten de circuits heeft Hamilton zich de afgelopen jaren nadrukkelijk gemanifesteerd. Zo heeft hij de Hamilton Commission opgericht die als doel heeft de diversiteit in de spierwitte racewereld te bevorderen en Mission 44 om jongeren afkomstig uit gemarginaliseerde groepen in de Britse samenleving een duw in de rug te geven op weg naar maatschappelijk succes, in welk project hij uit eigen zak £20 miljoen heeft gestoken. Tevens heeft hij nadrukkelijk zijn steun aan de Black Lives Matter beweging uitgesproken. Dus Hamilton onderscheidt zich op velerlei vlak van zijn collega´s. Ondanks zijn omstreden verlies kan gesteld worden dat het onomstreden is dat Hamilton zijn naam heeft gevestigd als maatschappelijk relevantste coureur ooit. Daar steekt zelfs de mafFIA geen stokje meer voor.
DJEHUTI-ANKH-KHERU