Kort Amerikaans in Kabul

Wederom heeft het eens als almachtig beschouwde Anglo-Amerikaanse imperium met de staart tussen de poten het wapengekletter op het slagveld moeten ontvluchten. Na middels een koude oorlog de Sovjet-Unie koud te hebben gemaakt begin jaren ´90 leek niets of niemand het imperium nog in de weg te kunnen staan op weg naar absolute wereldhegemonie. In die geest viel de NAVO onder auspiciën van de VS Afghanistan binnen onder valse voorwendselen (die we vaker hebben bediscussieerd) op 7 oktober 2001. Op 20 maart 2003 overkwam Irak hetzelfde. In beide oorlogen maakte het Amerikaanse leger haar aura van onoverwinnelijkheid aanvankelijk waar door resoluut en razendsnel korte metten te maken met de strijdkrachten van zowel Afghanistan als Irak.

Maar na betreffende oorlogen te hebben ʽgewonnenʼ, bleek de strijd pas echt te zijn begonnen. Natuurlijk waren de hightech legers van de NAVO geen partij voor hetgeen landen als Afghanistan en Irak op de been konden brengen. Tenminste, als er gevochten werd op de conventionele Westerse wijze. Doch de kaarten werden anders geschud nadat de partizanenstrijd aanving. De VS trok (de meeste) troepen in 2011 terug uit Mesopotamië. Maar met een zure smaak in de mond, want de lachende derde bleek Iran te zijn. De VS was niet eens in staat gebleken een marionettenregime achter te laten. Iran had jarenlang milities in Irak ondersteund en ten tijde van de uittocht van de Amerikanen zetelde er een Sjiitische regering in Baghdad die warme banden onderhield met Teheran, tot afgrijzen van Washington.

Eveneens in Afghanistan kon de NAVO de asymmetrische oorlog niet winnen. President Trump kwam uiteindelijk tot een gelijk met de Taliban en zijn opvolger Biden besloot daarom alle Amerikaanse troepen voor 11 september 2011 terug te halen. Maar zoals we weten nam de Taliban bijna een maand voordat de Amerikanen officieel uit Afghanistan zouden zijn vetrokken, tot grote verbijstering van het Westen, bliksemsnel de regeringsmacht over in hoofdstad Kabul.

Malcolm X had een vooruitziende blik. Reeds in de jaren ´60 verkondigde hij: “De witte man kan heden ten dage geen oorlog meer winnen!”. In principe heeft hij vooralsnog gelijk gekregen. Ook al zegevierde men bijvoorbeeld wel op het kleine Caribische eiland Grenada. Maar het gaat om het grotere plaatje. Het Anglo-Amerikaanse imperium verliest inderdaad wel degelijk praktisch alle grote oorlogen. Na de patstelling in Korea en de roemloze aftocht in Indochina volgde de vernietiging van het Zuid-Afrikaanse apartheidsleger in 1988 te Angola. In de 21e eeuw volgden dus de echecs in Irak, Syrië en recentelijk dus Afghanistan. Malcolm X had dus heel goed gezien dat een grootschalige guerrillaoorlog verdomd moeilijk te winnen is door het Westen.

Wie zijn nou de winnaars van het Anglo-Amerikaanse avontuur in Westelijk Azië? In de eerste plaats Iran. Iran heeft haar macht en invloed in Irak in het bijzonder en de regio in het algemeen behoorlijk uit weten te breiden. Irak was eens de geduchte aartsvijand van Iran, maar tegenwoordig is de macht van Iran ter plaatse dusdanig dat Irak de facto een kolonie van Iran is geworden: ironisch genoeg hebben de ayatollahs met dank aan ʽde grote Satanʼ Amerika dus alsnog de oorlog met Irak gewonnen (vandaar ook dat het imperium Iran anderszins een loer tracht te draaien middels straffe sancties). In Afghanistan leek de NAVO binnen een aantal weken de Taliban geknipt en geschoren te hebben. Doch tot afgrijzen van liefhebbers van democratie en mensenrechten over de ganse wereld blijkt de baard van de Taliban twintig jaar later weer helemaal aangegroeid te zijn. Kort Amerikaans is weer compleet uit de mode in Kabul. Tot groot genoegen van China, dat het ijzer smeedt nu het heet is en de banden met de Taliban aanhaalt om zodoende te kunnen gaan smikkelen en smullen van de gigantische hoeveelheden grondstoffen en mineralen die Afghanistan rijk is.

Desalniettemin, niet alles is wat het lijkt. De Amerikaanse belastingbetaler heeft voor de oorlogen in Irak en Afghanistan voor meer dan $3, 4 biljoen in de buidel moeten tasten en kan daarmee gerekend worden tot de grote verliezers. Maar dat geldt niet noodzakelijkerwijs voor de Anglo-Amerikaanse speculantenoligarchie. Wapenverkoop en allerlei diensten gerelateerd aan het oorlogsfront werden rapide geprivatiseerd, waardoor de 1% ondanks het verlies van de oorlog een riante oorlogsbuit binnen kon slepen.

Maar de grootste verliezers zijn natuurlijk de bevolkingen van Irak en Afghanistan. Zij zijn onder valse voorwendselen terug het stenen tijdperk in gebombardeerd. Zij werden democratie en mensenrechten beloofd, maar uiteindelijk gingen de zelfverklaarde kampioenen van de democratie en mensenrechten roemloos ten onder en trokken de mannen met lange baarden die gespecialiseerd zijn in het creëren van brandende haarden aan het langste eind.

Weer een andere winnaar is de xenofobe politiek in West-Europa. Die gaan binnenkort weer aan bestaansrecht winnen bij een bepaald deel van het electoraat. Er zal wederom een gigantische vluchtelingenstroom op gang gekomen richting o.a. de Noordzee, waar in parlementen en tijdens verkiezingscampagnes weer heerlijk steen en been over geklaagd kan gaan worden. Een probleem dat Amerikaanse vazalstaten als Nederland zelf mee hebben helpen creëren: wat je zaait dat maai je weer wordt wel gezegd.

Bovenal, wellicht wordt het tijd om eens serieus vraagtekens te zetten bij het militair-industrieel-complex. De Amerikaanse belastingbetaler spendeert biljoenen aan de meest geavanceerde wapens om mannen met baarden aan te pakken, maar uiteindelijk is het resultaat 0,0. Althans, als we de bankrekeningen van de speculantenoligarchie over het hoofd zien…

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Dit bericht is geplaatst in The Grapevine Publications met de tags , , , , , , , . Bookmark de permalink.