Haïti werd op 12 januari 2010 getroffen door een verschrikkelijke aardbeving en viel vervolgens ten prooi aan het zogenaamde rampkapitalisme. Haïti was er sowieso reeds beroerd aantoe, maar dat werd in de nasleep van de natuurramp alleen maar erger. Het scenario dat in werking trad hebben we eerder omschreven als de tweede aardbeving die Haïti trof. Een ware zwerm van NGO´s onder auspiciën van de Clintons streek neer op Haïti maar gedroeg zich als een sprinkhanenplaag. De ramp in Haïti werd door betreffenden aangegrepen om fondsen te werven ter spekking van de eigen kas (van de gewerfde fondsen kwam uiteindelijk slechts een klein % ten goede van de bevolking van Haïti).
Opmerkelijk was dat na de aardbeving de muzikant Sweet Mickey (Michel Martelly) in beeld kwam in het politieke landschap. Sweet Mickey was een pionier van de Haïtiaanse muzieksoort genaamd compas (elders ook wel zouk genoemd). Sweet Mickey was echter geen Haïtiaanse versie van Bob Marley (dus iemand die het opnam voor de verworpenen der aarde), maar Sweet Mickey was een neoduvalist in hart en nieren. Refererende dus aan de dictatorsfamilie Duvalier, de Anglo-Amerikaanse marionetten die decennialang het Haïtiaanse volk genadeloos onderdrukten. Sweet Mickey kon het altijd uitstekend vinden met de Haïtiaanse leger- en politietop. Bij tijd en wijle wendde hij zijn muziek ook aan ter ondersteuning van de neoduvalistische Haïtiaanse elite.
In ieder geval, deze Sweet Mickey werd op 14 mei 2011 door de Clintons president gemaakt van Haïti. Er waren wel verkiezingen gehouden, maar die waren dusdanig dubieus dat die onmogelijk serieus te nemen zijn. Honderdduizenden kiesgerechtigden werden van het verkiezingsproces verbannen, duizenden stembiljetten zijn verscheurd, kiezers geïntimideerd, etc. In de eerste ronde van de verkiezingen eindigde Sweet Mickey als derde. Door klassenjustitie mocht hij toch deelnemen aan de eindronde, en die wist hij wonderbaarlijk genoeg wel te winnen. Dat hield in dat de OAS hem uitriep tot winnaar. Maar de CEPR (Center for Economic and Policy Research) concludeerde later dat die beslissing politiek gemotiveerd was vanwege de ontelbare onregelmatigheden waar de verkiezingen mee kampten. Sweet Mickey was dus een Anglo-Amerikaanse marionet die tijdens zijn presidentschap braaf de belangen diende van het Anglo-Amerikaanse kapitaal (daarom werd hij ook door de Clintons naar voren geschoven) en zich schuldig maakte aan gigantische corruptie.
In 2016 stapte de impopulaire Sweet Mickey op en werd op 7 februari 2017 vervangen door partijgenoot Jovenal Moïse. Ook Moïse kwam dankzij grootschalige verkiezingsfraude aan de macht. Officieel kreeg hij in de tweede ronde 32,8% van de stemmen, maar exitpolls wezen uit dat hij in werkelijkheid slechts 6% van de stemmen had gekregen. Moïse bleek een nog grotere boef te zijn dan Sweet Mickey. Maar waarom doet het Anglo-Amerikaanse imperium zo haar best om Haïti op te schepen met marionetten?
De media hebben het eeuwig en altijd over de armoede van Haïti, maar het paradoxale is dat Haïti de meeste miljardairs schijnt te hebben van het Caribisch gebied. Hetgeen suggereert dat er in het straatarme Haïti veel te halen valt. Dat klopt. Haïti bezit over grote hoeveelheden goud en olie. Mede om die kostbaarheden te bemachtigen heeft het Anglo-Amerikaanse imperium er alle belang bij om marionetten als Sweet Mickey en Moïse aan te stellen als zetbazen. Het klassieke VOC-kolonialistische verhaal: een collaborerende plaatselijke elite pikt een graantje mee maar de massa van de mensen in het land blijft straatarm, terwijl dat gezien de potentie aan waardevolle grondstoffen in de bodem in principe niet hoeft.
Moïse werd aan het Haïtiaanse electoraat verkocht als een succesvol zakenman. Hij zou bemiddeld zijn geworden dankzij zijn bananenplantage. Maar in werkelijkheid was deze onderneming een dekmantel voor drugshandel. De gruwelijkheden van de Duvalier-dynastie maakten onder Moïse een renaissance: Moïse zette gewapende bendes in om geweldloze tegenstanders (mannen, vrouwen en kinderen) op straat te liquideren door gewapende bendes. Moïse zou volgens de grondwet op 7 februari 2021 moeten opstappen maar verlengde op eigen houtje zijn mandaat tot eind 2022. Dat was zacht uitgedrukt niet bevorderlijk voor zijn toch reeds schamele populariteit. Te midden van massale protesten tegen zijn bewind gooide hij tot overmaat van ramp olie op het vuur door publiekelijk op te scheppen dat hij gewoon bleef zitten waar hij zit en dat ze hem toch niet weg konden krijgen.
Doch op 7 juli jongstleden bleek Moïse toch niet zo onaantastbaar als hij dacht en werd in zijn eigen huis vermoord door buitenlandse huurlingen. Wie erachter zit? Het zou van alle kanten kunnen zijn gekomen. Wellicht had de drugswereld nog een appeltje te schillen met ʽde bananenmanʼ. Wellicht waren het elementen vanuit het volk van Haïti die afgerekend hebben met hun wrede dictator. Maar het waarschijnlijkste is dat het Anglo-Amerikaanse imperium met hem heeft afgerekend omdat hij buiten de lijntjes begon te kleuren. Moïse begon nl. via Sergey Melik-Bagdasarov, de Russische ambassadeur te Venezuela, toenadering te zoeken tot betreffend Zuid-Amerikaans land. Eveneens bracht hij op 17 juni 2021 vergezeld door een grote delegatie een officieus bezoek aan Turkije. Rusland en Venezuela zijn vijanden van het imperium en de relatie met Turkije is de laatste tijd behoorlijk bekoeld vanwege het gegeven dat de vriendschap van Turkije met Rusland groeiende is. In ieder geval, Moïse is beslist geen martelaar van het Haïtiaanse volk: hij is sowieso niet van kant gemaakt omdat hij vocht tegen het Anglo-Amerikaanse imperium ten gunste van eigen volk en vaderland.
DJEHUTI-ANKH-KHERU