Decennialang waren de politieke verhoudingen in Nederland stabiel en overzichtelijk. Zekerheidje was dat het CDA (of haar voorgangers) in de regering zat. De CDA was de almachtige christelijke middenpartij die kon bepalen of ze hun urbi et orbi gunden aan de VVD of de PvdA. Eens haalde de PvdA zelfs het ongelooflijke aantal van 51 zetels, maar het mocht niet baten. Want het Christen- Democratisch Apèl slaagde er toch in om betreffende partij uit het kabinet te vervloeken. Echter, het CDA-tijdperk duurde niet eeuwig maar kwam tot halt in 1994. Toen geschiedde het onmogelijke geachte. De politieke aartsvijanden PvdA en VVD vonden elkaar en vormden samen een regering. De CDA-regenten werd voor het eerst in de historie gedegradeerd tot de oppositie.
Het zogenaamde paarse kabinet van PvdA en VVD kon met name vorm krijgen omdat de PvdA publiekelijk haar ideologische veren afschudde en nota bene als werknemerspartij een neoliberaal beleid ging voeren. De spectaculaire economische groei van eind jaren ´90 ten spijt eindigde het paarse project uiteindelijk ʽonfortuinlijkʼ. Sindsdien is het polderlandse politieke landschap grillig. Verschillende nieuwe partijen van vrijbuiters zijn opgekomen en weer ten onder gegaan. Al bleek de VVD-afsplitsing van Geert Wilders een blijvertje.
Over de VVD gesproken, die blijkt de grote winnaar te zijn van het tijdperk na Pim Fortuin. Linkse partijen hebben vanaf 1994 gecollaboreerd met het neoliberale beleid van de VVD en mede daardoor is de kiezer momenteel klaar met die linkse partijen. De VVD is niet groot zoals de PvdA en de CDA eertijds groot waren, maar is eerder minder klein dan de andere partijen in het versnipperde politieke landschap. De VVD wint zogezegd bij verstek. Vooral dankzij een hondstrouwe achterban van kool-aid drinkers die ieder willekeurig schandaal waarmee de pathologische partijleugenaar van de Vereniging Van Dieven geassocieerd raakt met de mantel der liefde bedekt. Vooralsnog blijkt in Nederland naast de koning eveneens de premier onschendbaar.
Want politiek Den Haag blijft echt onverminderd van het ene in het andere schandaal rollen. Vergeet niet, naast Rutte’s Vereniging Van Dieven heeft ook regeringspartij het Crimineel Demagogisch Apèl daar blaam aan. De toeslagenaffaire is nog verre van opgelost, maar ineens blijkt CDA-prominent Sywert van Lienden VOC-mentaliteit getoond te hebben. Van Lienden importeerde ‘belangeloos’ ondeugdelijke mondkapjes uit de Oost. Maar toen het geld werd gevolgd bleken hij en zijn zakenpartners te hebben gejokt en er voor 19 miljoen euro op vooruit te zijn gegaan ten koste van de Nederlandse belastingbetaler.
Bovendien kwam het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport in opspraak. Het ministerie o.l.v. CDA-prominent Hugo de Jonge bleek tijdens de coronacrisis van de boekhouding een grabbelton te hebben gemaakt. Volgens de Rekenkamer is van liefst 5,1 miljard aan belastinggeld niet helder hoe het besteed is. Volgens talloze naïeve Nederlandse staatsburgers lozen Hugo de Jonge en Mark Rutte Nederland uitstekend door de coronacrisis. Maar dat heeft door een chronisch gebrek aan prijskaartjes dus evident wel een prijskaartje. Omgekeerd, als de burger zoveel bonnetjes niet kan verantwoorden dan weten we hoe de fiscus hem financieel gaat uitkleden. Dat heeft de toeslagenaffaire wel uitgewezen.
Over de toeslagenaffaire gesproken, daarvan is de beerput inmiddels nog verder open gegaan. Topambtenaren bleken onlangs onder ede gelogen te hebben over hun wetenschap betreffende een geheim gehouden memo aangaande diezelfde toeslagenaffaire. Vervolgens bleek dat Rutte echt een precedent heeft geschapen. Liegen bestaat niet meer in de Nederlandse maatschappij. In navolging van het alfamannetje van de Nederlandse politiek debiteerden de hoge ambtenaren met droge ogen dat ze er geen herinnering meer aan hadden.
In politiek opzicht lijkt cynisch genoeg momenteel Kamerlid Pieter Omtzigt het grote slachtoffer te zijn van de toeslagenaffaire. Pathologische leugenaar Rutte en zijn kabinet lijken ondanks een storm van kritiek met de schik vrij te komen. Mede dankzij de volharding van Omtzigt kwam het toeslagenschandaal boven tafel, maar de man die volgens velen een held is zit nu met een burn-out thuis. Tot overmaat van ramp blijkt hij als stank voor dank achter de schermen uitgekotst te zijn door het CDA. Mede omdat hij zijn werk (te) goed deed zijn verschillende bewindslieden en hoge ambtenaren beschadigd en dat wordt hem door de politieke status quo—waar ook het CDA nog toebehoort—niet in dank afgenomen.
Zo mocht Omtzigt geen lijsttrekker worden van het CDA. Hugo de Jonge won officieel de lijsttrekkersverkiezing, maar er zijn sterke aanwijzingen dat die digitale verkiezingen gemanipuleerd zijn en Omtzigt de daadwerkelijke winnaar was. Zelfs toen Hugo de Jonge zich naderhand terugtrok als lijsttrekker werd hij als officiële nummer twee van de verkiezingen gepasseerd ten faveure van Wopke Hoekstra. De druppel die de emmer deed overlopen was een memo van Omtzigt waarop het (buiten de CDA) zeer gewaardeerde Kamerlid zich genoodzaakt voelde om zijn lidmaatschap op te zeggen. Uit de memo in kwestie viel o.a. op te maken dat Omtzigt binnen de partij werd bejegend met krachttermen die men normaliter toedicht aan voetbalhooligans, niet aan strak in het pak gestoken politici die zich elke dag de hele dag van het ABN bedienen.
De CDA lijkt te zijn gedegenereerd van een vlinder tot een rups. Van een deftige christelijke machtspartij die (op zijn minst naar buiten toe) normen en waarden hoog in het vaandel had en netjes op de centjes lette tot officieuze erfopvolger van de LPF dat rollebollend over straat gaat. Toch heeft het regeringsmacht. Kamerlid Pieter Omtzigt typeerde het goed: Nederland is een bananenmonarchie.
DJEHUTI-ANKH-KHERU