In september 1974 werd het bewind van keizer Haile Selassi omvergeworpen door de dergue, een groep communistische legerofficieren. Na bloedige onderlinge conflicten binnen de dergue trok majoor Mengistu Haile Mariam in 1977 aan het langste eind en werd partijvoorzitter. Mengistu ging onmiddellijk een zeer repressief beleid voeren waarbij tienduizenden tegenstanders van zijn regime het leven moesten laten. Er ontstonden verschillende verzetsbewegingen, maar de TPLF uit Tigre groeide samen met het Eritrese Volksbevrijdingsfront uit tot de machtigste. Uiteindelijk wist een coalitie van verzetsbewegingen onder auspiciën van de TPLF de communistische dictatuur te verslaan in 1991. Daarnaast dwong Eritrea haar onafhankelijkheid af in 1993.
De nieuwe regering werd gevormd door het Ethiopisch Volksrevolutionair Democratisch Front (EPRDF in het Engels). Een verbond van verschillende regionale politieke partijen. Maar binnen de EPRDF was de TPLF uit de noordelijke deelstaat Tigre (7% van de totale bevolking) het machtigst. Zo was de van de TPLF afkomstige Meles Zenawi van 1991 tot zijn dood in 2012 de leider van het land. Al gauw kwamen naast de belangrijkste politieke en militaire functies ook de economie in handen van de TPLF.
Een groot deel van de bevolking voelde zich tijdens het bewind van de EPRDF echter achtergesteld. De TPLF propageert nl. een ultranationalistische ideologie in de geest van Tigre first. Onder het leiderschap van de TPLF werd de natievorming niet aangemoedigd maar juist ondermijnd. Met name premier Meles Zenawi oreerde dat de verschillende bevolkingsgroepen van Ethiopië onoverbrugbare verschillen kenden. Deze veronderstelling werd gebruikt als excuus om andere bevolkingsgroepen hard aan te pakken. Want dat zou nodig zijn om een genocide zoals in Rwanda in 1994 te voorkomen. Maar er kwam veel protest tegen de heerschappij van de TPLF, met name van de twee grootste bevolkingsgroepen van het land, de Oromo en de Amharen. Zij waren klaar met de politieke ongelijkheid, landonteigeningen en mensenrechtenschendingen. Het dreigde dan ook volledig uit de hand te lopen.
Na veel maatschappelijke druk en een handige politieke manoeuvre werd dan toch iemand van buiten de TPLF de leider van het land. In april 2018 werd Abiy Ahmed, afkomstig van de Oromo, premier van Ethiopië. Om de zonvloed te keren voerde hij vergaande hervormingen door. Toen hij zijn nieuwe kabinet presenteerde in oktober 2018 bleek die voor de helft uit vrouwen te bestaan. Idee daarachter was dat vrouwen minder corrupt zouden zijn dan mannen. Verder liet hij tienduizenden dissidenten vrij uit al dan niet geheime gevangenissen en ging in dialoog met antagonisten in het buitenland. Daarnaast deed hij beruchte antiterrorisme wetgeving in de ban die volgens critici in de regel op oneigenlijke grondslag werd toegepast. Ook niet onbelangrijk, hij verving een aantal TPLF-mensen die op sleutelposities zaten. Tevens stak hij de hand uit naar buurland Eritrea, waar Ethiopië sinds de onafhankelijkheid in 1993 mee in onmin leeft. Voor zijn toenadering tot Eritrea heeft Ahmed de Nobelprijs voor de vrede toegekend gekregen in 2019.
De groeiende impopulariteit van de EPRDF loste Ahmed op door de EPRDF op te heffen. Vervolgens werd er een nieuwe partij opgericht die niet meer op etnische leest was geschoeid. Aldus werd op 26 december 2019 de Pan-Ethiopische Welvaartspartij opgericht. Alle losse partijen die samen de EPRDF vormden hielden op te bestaan en smolten samen in de Welvaartspartij. Met uitzondering dan van de TPLF, de partij die de EPRDF altijd gedomineerd heeft.
Aangezien de TPLF een Anglo-Amerikaanse vazal is is logischerwijs noch de VS noch de TPLF content met de ontwikkelingen van de laatste paar jaar. In dat licht moet men ook de oorlog in Tigre aanschouwen en het geklaag van het Anglo-Amerikaanse imperium over het schenden van mensenrechten van het Ethiopische leger. Let wel, zoals in elke oorlog zullen er ongetwijfeld dingen gebeuren die niet door de beugel kunnen. Maar toen de TPLF aan de lopende band mensenrechten schond vernam de wereld bijzonder weinig daarvan van de door Wall Street gecontroleerde media.
In het achterhoofd moet worden gehouden dat de TPLF alles uit de kast heeft gehaald om de hervormingen van Ahmed te dwarsbomen. Zo organiseerde het bijvoorbeeld in Tigre een illegale verkiezing en financierde het milities in verschillende delen van het land om chaos te creëren. Bovendien was het toch echt de TPLF dat de oorlog begon door militaire bases van het Ethiopische leger aan te vallen op 4 november 2020 waarbij veel Ethiopische soldaten sneuvelden en behoorlijk wat wapens werden buitgemaakt. Maar het Ethiopische sloeg snel terug en veroverde binnen 3 weken Mekelle, de hoofdstad van Tigre. Doch daarna brak de guerillaoorlog uit en het is maar de vraag of het Ethiopische leger die kan winnen. Ondanks de helpende hand van Eritrea.
Maar uiteindelijk voeren Ethiopië en de TPLF een ordinaire proxy-oorlog. Ethiopië speelt namelijk een centrale rol in de plannen die China in en met Afrika heeft. China investeert meer in de (opkomende) industrie van Ethiopië dan in dat van welk ander Afrikaans land ook. Met zijn 110 miljoen inwoners en groeiende middenklasse is het land tevens een interessant afzetgebied. Bovendien, vanuit Ethiopië kan China vrij makkelijk een brug slaan naar naburige, grondstofrijke landen. Ook van belang, Ethiopië is een oase: een relatief stabiel land in een chaotische regio (Somalië, Zuid-Soedan, Jemen, etc.). Althans, dat was het tot voor kort. Het is een oude geopolitieke wet dat als het Anglo-Amerikaanse imperium een land niet kan domineren dat het er als alternatief chaos gaat creëren.
DJEHUTI-ANKH-KHERU