Onlangs zouden Messi en Ronaldo de doelpuntenrecords van Pelé hebben gebroken. Respectievelijk de records van doelpunten bij één club en het totaal aantal doelpunten in een carrière. Hetgeen automatisch voeding geeft aan het idee dat Messi en Ronaldo niet slechts de beste voetballers van de 21e eeuw zijn, maar de beste voetballers ooit. Zelfs beter dan de man die vanwege zijn ongeëvenaarde prestaties tot O Rei werd gekroond. Voorop gesteld, voetbal draait om meer dan goals scoren. Wat niet weg neemt dat scoren zeer tot de verbeelding spreekt. Zodoende meent menigeen dat O Rei definitief ontkroond is.
Vooral Messi geniet de steun van talloze fanboys die reeds jaren op de sociale media alles uit de kan halen om de sportieve successen van O Rei te besmeuren. Sommige argumenten van de fanboys zijn te belachelijk voor woorden. Bijvoorbeeld het argument dat scoren voor Pelé veel eenvoudiger was dan voor de hedendaagse toppers omdat in zijn tijd buitenspel helemaal niet zou bestaan (buitenspel bestaat sinds 1863 en is sindsdien steeds minder streng geworden). Andere drogredeneringen van de fanboys snijden ogenschijnlijk zoveel hout dat zelfs de ‘gerespecteerde’ sportpers die misinformatie lijkt over te nemen.
Pelé zou een bedrieger zijn: de man zou onterecht honderden oefenwedstrijden tegen zwakke amateurclubs bij zijn totaal hebben opgeteld. Bovendien, hij speelde in de zwakke Braziliaanse competitie, dus geen wonder dat Pelé wonderbaarlijk veel goals kon scoren. In een sterke Europese competitie zou hij er helemaal niets van hebben gebakken. En de drie wereldtitels die Pelé heeft gewonnen? Tja, hij speelde in een Braziliaans team vol wereldsterren, dus natuurlijk werd hij wereldkampioen!
Wat de huidige Pelé-haters niet snappen is dat de dynamiek van het profvoetbal eertijds heel anders was. Ten eerste, het verschil tussen zgn. officiële en onofficiële wedstrijden bestaat pas sinds 1971. Vriendschappelijke wedstrijden tegen topteams waren lange tijd heel belangrijk. Tegenwoordig draait het topvoetbal vooral op sponsorgeld, vooral van de televisie. Echter, eertijds waren de recettes van de toeschouwers van vitaal belang. Toprecesettes kon je genereren door topteams uit te nodigen om wedstrijden te komen spelen. Het Santos van Pelé was het ultieme topteam. Santos kwam vaak naar Europa en speelde regelmatig tegen de Europese top. Hoe serieus dat werd genomen blijkt wel uit het feit dat die wedstrijden tegen Santos meer publiek trokken dan wedstrijden die (sinds 1971) officiële wedstrijden worden genoemd. Bovendien waren die wedstrijden slechts vriendschappelijk in naam, aangezien alle tegenstanders Pelé “met het mes tussen de tanden” bestreden, alsof het vale tudo gevechten waren. Dus de vraag is, is een treffer van Pelé tegen Real Madrid in een ‘onofficiële’ wedstrijd minder waard dan een doelpunt van Messi of CR7 voor de beker tegen een club uit de derde divisie? Of waarom zou een ‘onofficiële’ wereldgoal van Pelé tegen Benfica niet mogen tellen maar een handsgoal van Maradona op een wk weer wel?
Wat de Braziliaanse competitie betreft, het is zwak om te beweren dat die in Pelé’s tijdperk zwak was. Tegenwoordig spelen alle grote Braziliaanse sterren in Europa en daardoor is de Braziliaanse competitie gedevalueerd, maar in Pelé’s tijd speelden ze vrijwel allemaal in Brazilië. Het tegenstrijdige is dan weer dat in één adem beweerd wordt dat Pelé freewheelend wereldkampioen kon worden omdat hij in een sterrenteam speelde. Hoe dan? Hoe kon de Braziliaanse competitie nou zwak zijn als al die Braziliaanse wereldsterren in Brazilië speelden? Zelfs het regionale kampioenschap van Sao Paolo kende niet te versmaden teams met absolute vedettes. Zoals het Sao Paolo FC van Pelé’s idool Zizinho, of het Corinthians van Rivellino. Opmerkelijk is dat het de grote Rivellino in tien jaar tijd nimmer gelukte om kampioen te worden van de ‘zwakke’ competitie van Sao Paolo.
Bovenal, zo vanzelfsprekend is het niet dat een verzameling (Braziliaanse) wereldsterren wereldkampioen wordt. Zowel voor als na het tijdperk Pelé heeft Brazilië vrijwel altijd beschikt over ware dreamteams. Maar hoe vaak hebben die vedettes wel niet gefaald op het uur der waarheid? Daarop inhakend, vooralsnog heeft evenzo Messi immer gefaald bekers te veroveren op grote ‘officiële’ toernooien voor landenteams. Niettegenstaande dat ook hij speelde met wereldsterren aan zijn zijde zoals Crespo, Agüero, Huiguin, etc.
Wat ook interessant is, waarom horen we de advocaten van officiële wedstrijden niet over onofficiële interlands? Ze houden heel hypocriet geen betoog dat een aantal van de interlandgoals van Messi en Ronaldo niet mee mogen tellen omdat ze gemaakt zijn in vriendschappelijke interlands. Als we dan consequent zijn dan mag ook niet gezegd worden dat CR7 al meer dan 100 interlandgoals heeft gemaakt.
Voor de misinformatie van de Messi-fanboys aanving was Pelé het ultieme symbool van voetbalgrootsheid. Hij was de standaard waar alle andere voetballers aan werden gemeten. Mensen van over de ganse wereld doch Zwarte mensen in het bijzonder putten trots en inspiratie uit zijn ongekende successen op de grasmat. Pelé scoorde 1283 goals. De FIFA heeft dit officieel erkend door hem voor die prestatie een certificaat toe te kennen. Alleen dat al zou de oneigenlijke discussie over ‘onofficiële’ goals moeten doen verstommen. Anderzijds, door de discussie over Pelé’s goals raakt helemaal ondergesneeuwd dat Pelé in de eerste plaats een spelmaker was (de originele nummer 10!). Helaas werden assists vroeger niet goed bijgehouden, maar naar alle waarschijnlijkheid heeft hij nog meer assists gegeven dan doelpunten gemaakt. Wat wel bekend is dat hij op wk’s 12 maal scoorde en 10 assists heeft gegeven.
DJEHUTI-ANKH-KHERU