Integratie Inside

Geplaatst op 13 april 2024 door Grapevine

Reeds decennia wordt het maatschappelijk debat in Nederland gedomineerd door het integratiedebat. De roep vanuit de witte Nederlandse bevolking was dat met name zogenaamde niet-Westerse allochtonen moeizaam zouden integreren in de Nederlandse samenleving. Ze zouden geen dan wel een gebrekkige beheersing van de Nederlandse taal hebben, ze zouden maling hebben aan de Nederlandse normen en waarden en daarmee het land van Henk en Ingrid onleefbaar maken. Een omgekeerd racismedebat zeg maar. De problemen waar niet-witte mensen tegen aanliepen werden steeds meer overstemd. Het ging vooral over de vermeende slachtoffers van de mislukte integratie.

Het idee dat de witte Nederlander overwoekerd wordt door elementen die weigeren te integreren is momenteel groter dan ooit. Dat blijkt wel uit het feit dat de PVV momenteel de grootste politieke partij van het land is. Het is groter dan de NSB, de CD of de LPF immer geweest zijn. Het heeft er ook mee te maken dat de generatie die de hongerwinter bewust heeft meegemaakt momenteel praktisch niet meer onder ons is. Vroeger was er ook onvrede en werd discriminatie evenzo tot op zekere hoogte gedoogd. Doch als het echt te gortig werd dan werd er op de rem getrapt, vanuit de gedachte dat men nooit meer een hongerwinter mee wenste te maken. Men had dus aan den lijve ervaren waar bepaalde intolerante ideologieën toe kunnen leiden. Mede door betreffend sentiment bleven partijen met een fascistische connotatie lange tijd relatief marginaal…

Recentelijk heeft Nederland kennisgemaakt met een in Ethiopië geboren jongeman die perfect geïntegreerd is. Hij spreekt namelijk niet slechts ABN, maar kan zich net zo goed vloeiend uiten in de andere taal die op het grondgebied van Nederland officieel erkend is. Kamerlid Habtamu de Hoop reageerde op het nieuws dat minister Hugo de Jonge de komende vijf jaar €18 miljoen vrij gaat maken om de Friese taal en cultuur te bevorderen. Men zou denken, deze man is het toppunt van integratie. Hier zouden Henk en Ingrid, die steen en been klagen dat Ahmed en Fatima weigeren te integreren, dolblij mee moeten zijn.

De man die gezien kan worden als de stem van Henk en Ingrid dacht daar echter heel anders over. Johan Derksen reageerde zeer verontwaardigd. Zijns inziens bestaan Zwarte Friesen niet. Net zomin als hijzelf een Surinamer zou kunnen zijn. Het kwam erop neer dat de tot op het bot geïntegreerde Kamerlid Habtamu de Hoop beschuldigd werd van een soort van culturele toe-eigening. Maar laten we de logica van Derksen eens consequent doortrekken. Hij kwam ter wereld in het Gelderse dorp Heteren en groeide op in Drenthe. Oftewel, de man heet Johan Derksen en niet Johan Derkstra. Hij is zelf niet eens een Fries, dus wat voor recht heeft hij al niet-Fries om te bepalen wie een Fries kan en mag zijn?

Johan Derksen is sowieso niet iemand die zijn nek uitsteekt om de integratie te bevorderen. Hij is al decennia te aanschouwen op de televisie, met verschillende vaste (witte) secondanten. Maar hoe gaat Derksen om met Zwarte gasten in zijn tv-programma´s? Er hebben sowieso niet frequent mensen van kleur in zijn programma´s acte de presence mogen gegeven in de loop der jaren. Al helemaal niet als vaste secondant. Als we ons beperken tot de laatste paar jaar dan zien we dat Natacha Harlequin, Steven Brunswijk en Roethof gast aan tafel zijn geweest bij Derksen en co. Allen zijn ze nadien door team Derksen tot op de grond toe afgefikt. Om maar te zwijgen over alle Zwarte tv-persoonlijkheden waar Derksen in de loop der jaren op afgegeven heeft zoals Humberto Tan en Sylvana Simons.

Evenzo is er iets raars aan de hand met de artiesten die hij een podium biedt op tv. Naar eigen zeggen is Derksen een fervent liefhebber van de door Zwarte Amerikanen ontwikkelde muzieksoort de blues (ik kan wel zonder voetbal, maar niet zonder de blues). Desalniettemin geeft hij zelden Zwarte artiesten de kans om hun kunsten te vertonen. Let wel, team Derksen schreeuwt zelf trots van de daken dat ze contractueel bij John de Mol hebben vastgelegd dat ze verschoond zijn van censuur en alles zelf mogen bepalen. Dus hij kan zich in deze niet verschuilen achter regisseurs en redacties. Als we de logica van Derksen consequent door zouden trekken dan zouden al die witte artiesten die hij op de tv een podium verschaft om Zwarte muziek te komen spelen en de show te stelen ook allemaal gecanceld moeten worden wegens culturele toe-eigening.

Een paar weken geleden gaf Clarence Seedorf aan moeilijk aan de bak te komen als trainer vanwege zijn huidskleur. Voorspelbare reactie van Derksen was dat Seedorf onzin praat, dat de echte reden is dat Seedorf gewoon een slechte trainer is. Al werd Derksen later wel door Genee geconfronteerd met wetenschappelijk onderzoek waaruit blijkt dat Zwarte mensen wel degelijk ondervertegenwoordigd zijn in het kader van professionele voetbalclubs.

Waar het om gaat is dat Derksen niet op zichzelf staat. Zijn populariteit valt te verklaren uit het gegeven dat hij de mindset vertolkt van de denkbeeldige Henk en Ingrid van Geert Wilders. Op 9 april ging er een masker af en gaf Derksen onbewust aan wat de werkelijke reden is dat coaches met de huidskleur van Seedorf moeilijk aan de bak komen. Het maakt dus helemaal niet uit hoe fanatiek je integreert. Wat team Derksen betreft blijft huidskleur een onvergeeflijke zonde. So much for integration.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Integratie Inside

De Zwarte iconen uit Rusland

Geplaatst op 6 april 2024 door Grapevine

Deze galerij bevat 1 foto.

Toen witte historici ten tijde van de Verlichting de geschiedenis van de wereld op papier gingen zetten werd de Zwarte mens er simpelweg buiten gelaten. Het beeld dat die racistische historici wensten te projecteren was dat uitsluitend witte mannen van … Lees verder →

Meer galerijen | Reacties uitgeschakeld voor De Zwarte iconen uit Rusland

Terreuraanslag in Moskou

Geplaatst op 30 maart 2024 door Grapevine

Op 22 maart jongstleden werd Moskou opgeschikt door een bloedige terroristische aanslag. In een uitverkocht Crocus City Hall zou de rockgroep Piknik op gaan treden. Vier in camouflagekleding gehulde mannen wisten de Crocus City Hall binnen te dringen en begonnen vervolgens met automatische vuurwapens op de aanwezige mensen te schieten. Dat ging enige tijd door, maar op een gegeven moment werden met brandbare vloeistoffen de stoelen en gordijnen in lichterlaaie gezet, waarna de terroristen de plaat poetsten. Niet slechts door de schietpartij doch evenzo door verstikking door de zware rookontwikkeling zijn verscheidene mensen overleden. De brandweer wist de brand na enige uren te blussen. Als schade werd opgetekend dat de ganse voorgevel was verwoest en het dak ingestort. Er waren 139 doden en meer dan 150 gewonden te betreuren.

Wie zou er achter deze aanslag zitten? De Amerikaanse autoriteiten en media waren er binnen een uur absoluut zeker van dat Oekraïne er niets mee van doen had. Omgekeerd wezen de Russische autoriteiten en media al vrij spoedig juist het vingertje richting Oekraïne. Wat voor het Amerikaanse standpunt pleit is dat IS de aanslag spoedig opeiste. Dat argument werd dan ook eindeloos herhaald in de Westerse msm.

Daarnaast zouden de Amerikanen de Russische autoriteiten hebben gewaarschuwd dat er waarschijnlijk een aanslag gepleegd zou gaan worden. Maar Poetin en consorten zouden die waarschuwing arrogant in de wind hebben geslagen. Echter, zo´n waarschuwing zou net zo goed geïnterpreteerd kunnen worden als een bedreiging. Waarom? IS is sowieso verdacht. Edward Snowden heeft eens documenten gelekt waaruit bleek dat Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten samen met de mossad IS op poten hebben gezet, onder codenaam Hornet´s Nest.

Hoe dan ook, het merkwaardige van IS is is dat het islamisten zouden zijn, maar Israël ongemoeid laten. Ze vallen juist de islamitische vijanden van Israël (en het Anglo-Amerikaanse imperium) aan. Terwijl je juist van islamisten zou verwachten dat ze als eerste prioriteit hebben de zionistische entiteit een lesje te leren. Op een blauwe maandag heeft IS een enkele keer Israël met raketten aangevallen. I.p.v. trots de verantwoording op te eisen bood IS juist nederige excuses aan aan de zionistische entiteit.

Verder uitte Victoria Nuland niet lang voor haar afscheid als staatssecretaris dreigementen in de richting van Rusland. De recente aanslag plaatst die dreigementen van Nuland in een heel ander licht. Nuland debiteerde dat Poetin nog wat ʽleuke verrassingenʼ op het slagveld te wachten stond in 2024. Refereerde ze daarmee wellicht aan aanslagen zoals die op de Crocus City Hall? Dat wordt in retroperspectief nu wel gedacht. Feit is in ieder geval dat de Oekraïense geheime diensten sinds de aanvang van de oorlog meer dan eens aanslagen hebben gepleegd op Russisch grondgebied. Waarvan de bekendsten zijn de moord op de dochter van de bekende filosoof Alexander Dugin en de moord op blogger Vladlen Tatarsky. Daarbij opgeteld al de aanvallen met drones op raffinaderijen op Russisch grondgebied en niet te vergeten de beschietingen van burgerdoelen in de Donbas vanaf 2014, kan betoogd worden dat een terroristische aanval op een uitverkocht Crocus City Hall past in een patroon.

Cui Bono? Poetin heeft pas de presidentsverkiezingen gewonnen met 87% van de stemmen en is in de oorlog tegen Oekraïne en NAVO aan de winnende hand. Hij heeft dus momenteel geen reden om Hegeliaanse dialectiek toe te passen, want de Russische kiezer heeft hem een mandaat verschaft om zijn huidige beleid voort te zetten. Omgekeerd hebben Oekraïne en NAVO er alle belang bij onvrede en verdeeldheid te scheppen binnen Rusland. Zo´n geslaagde aanslag kan een beeld oproepen dat de Russische geheime diensten onbekwaam zijn en dus niet in staat om de Russische bevolking te verschonen van terroristische aanslagen. Hetgeen wellicht oproer binnen de Russische samenleving zou kunnen doen oplaaien. Vooral omdat de uitvoerders van de aanslag moslims waren. Niettegenstaande dat de moslimbevolking van de Russische Federatie zich in de huidige tijden van oorlog pal achter hun land hebben geschaard. Een groot aantal moslims zijn zelfs onderdeel van de in Oekraïne actieve Russische strijdkrachten. Hetgeen niet wegneemt dat er een wezenlijk religieus verschil is binnen de Russische Federatie tussen mensen die het orthodoxe christelijke geloof beleiden en moslims. Zo´n bloedige aanslag gepleegd door moslims zou de verdeeldheid binnen de samenleving kunnen bevorderen.

De Westerse pers stapt er heel luchtig overheen, maar het is wel degelijk relevant dat de terroristen richting Oekraïne vluchtten, aangezien het door de oorlog heden ten dage praktisch onmogelijk is om de grens over te steken. Hierbij komt dat de opgepakte verdachten weliswaar moslims waren maar geen jihadisten. In tegenstelling tot jihadisten waren ze niet uit op een martelaarsdood, maar trachten in leven te blijven door te vluchten. Nadat ze in de kraag waren gegrepen gaven ze aan het gedaan te hebben voor het geld.

De Westerse leiders zijn momenteel zwaar in paniek omdat hun proxy Oekraïne de oorlog al zo goed als verloren heeft ondanks de blanco cheque die aan het land is verschaft. Rusland mocht onder geen enkel beding winnen, maar toch gebeurt het. Wellicht zijn Oekraïne en NAVO nu van strategie veranderd. Men is gaan beseffen dat het schier onmogelijk is om Rusland op een klassiek slagveld te verslaan, dus gaat men mogelijkerwijs nu zgn. asymmetrische oorlogsvoering toepassen (zoals bijvoorbeeld de Taliban dat deed en uiteindelijk succesvol bleek) en grootschalige terroristische aanvallen. Zou Crocus City Hall het startsignaal zijn geweest van een aanslagenoorlog?

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Terreuraanslag in Moskou

De de-industrialisatie van Europa

Geplaatst op 23 maart 2024 door Grapevine

Toen de oorlog tussen Rusland en Oekraïne aanving was het Westen er heilig van overtuigd dat Rusland een tankstation is vermomd als een land. De gedachte was dat men geslaagd was om Rusland in februari 2022 in dezelfde val verstrikt te laten geraken als de Sovjet-Unie in december 1979. Een paar economische sancties zouden voldoende zijn om het economische kaartenhuis genaamd Rusland in elkaar te doen donderen. Maar dat bleek vies tegen te vallen: het Westen heeft Rusland eindeloos sanctiepakketten opgelegd zonder in staat te zijn een deukje te slaan in de ʽzwakkeʼ Russische economie. Integendeel, de Russische economie is door alle Westerse sancties wellicht juist sterker geworden. Jarenlang hebben allerlei Russische oligarchen gretig in het Westen geïnvesteerd. Maar nu al dat naar het Westen gesluisde kapitaal is bevroren, hebben die oligarchen geen andere keus dan om in Rusland te investeren. Vandaar ook dat de Russische bevolking ironisch scandeert: “Dankuwel voor de sancties meneer Biden!”

We kunnen zelfs nog een stapje verder gaan. Met name op de EU lijken de sancties een boomerangeffect te hebben. De EU dacht dat Rusland slechts kon bestaan bij de gratie van handel met de EU, en dat Westerse boycots zijn Rusland isoleren. Mispoes: Rusland bleek razendsnel nieuwe klanten voor olie en gas te kunnen vinden zoals China en India en waardevolle bondgenoten te hebben zoals Noord-Korea, welk land in zijn eentje in staat bleek veel meer minutie te kunnen leveren aan de beer dan het ganse Westen aan Oekraïne. Bovenal, Rusland is een prominent lid van het niet-Westerse economische blok BRICS.

Duitsland is traditioneel de motor van de Europese economie. Duitsland is de fabriek van Europa. Echter, het land van de degelijkheid verkeert momenteel in een recessie. Let wel, voordat de crisis met Rusland uitbrak kende de Duitse economie reeds grote uitdagingen. Zoals vergrijzing, een in verval geraakte infrastructuur en de afname van creativiteit (de meeste jonge Duitsers prefereren een veilige baan bij de overheid boven het risicovolle ondernemerschap). Want binnen vijftien jaar heeft 30% van de Duitse beroepsbevolking de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. De Duitse overheid tracht vooralsnog met weinig succes (hoogopgeleide) mensen uit het buitenland aan te trekken. Bijvoorbeeld uit islamitische landen als Turkije, maar dat is vanwege de huidige politieke dynamiek lastig, aangezien de helft van de Duitsers negatief tegen moslims aankijkt. Daarnaast is de Duitse taal relatief moeilijk om te leren, zijn de belastingen hoog en komt men moeilijk door de bureaucratische rompslomp.

Boven de problemen waar de Duitse economie al mee kampte kwam daar nog bovenop de zelkastijdende sancties op Rusland. Zeer relevant, want de Duitse industrie draaide mede als een dieseltrein dankzij goedkope energie uit Rusland. Simpel gezegd, de formule die Duitsland tot de industriële krachtpatser van Europa maakte – een hoogopgeleide beroepsbevolking en innovatieve bedrijven die worden aangedreven door goedkope energie – is ongedaan gemaakt. Met alle gevolgen van dien.

Economen spreken van het grootste verval van de levensstandaard sinds de Tweede Wereldoorlog en een afname van economische output vergelijkbaar met de crisis van 2008. Verder zakte het reële inkomen in 2022 verder in elkaar dan enig ander jaar sinds 1950. Tot overmaat van ramp verlaten door deze crisis grote bedrijven als Miele, Porsche en Kärcher, etc., Duitsland.

Juist omdat Duitsland de motor van de Europese economie is, staat de crisis in Duitsland niet op zichzelf. Zo maakte Tata Steel eerder dit jaar wereldkundig dat het haar laatste twee hoogovens gaat sluiten in Groot-Brittannië aan het eind van het jaar en berichtte Slovalco dat het na zeventig in bedrijf te zijn geweest in Slowakije haar aluminiumsmelters aldaar gaat sluiten vanwege de te hoge energiekosten. Eveneens in Nederland spelen er vergelijkbare zaken. Zo dreigt ASML—het meeste prestigieuze bedrijf van het land—haar heil elders te gaan zoeken.

Naast Duitsland is met name Frankrijk een motoren van de EU. De naoorlogse Franse economie was afhankelijk van de exploitatie van Frankrijks (voormalige) koloniën in Afrika. Daarom komt het Marianne slecht uit dat ze onlangs uit verschillende Afrikaanse landen is geschopt.

In de dagen van weleer kon West-Europa de rest van de wereld haar wil opleggen dankzij haar ongeëvenaarde industriële output. Maar die tijden zijn in rap tempo aan het veranderen. Met name de landen verenigd in BRICS doen kwa industrie niet meer voor Europa onder. Duitsland had altijd de grootste economie van Europa, maar onlangs heeft uitgerekend het zwaar geboycotte Rusland die titel overgenomen, alle zelfopofferingen middels sancties van de westelijke Europese landen ten spijt. De Europese leiders zijn momenteel compleet geobsedeerd met het verslaan van de Russische Federatie op het slagveld en lijken daar echt alles voor op te willen offeren, zelfs hun economie. Zo hebben ze met elkaar afgesproken voortaan braaf 2% van hun BNP aan defensie te besteden. Gezien de dramatische de-industrialisatie en de vele sociale uitdagingen waar de verschillende samenlevingen van wat eens de oude wereld werd genoemd mee kampen, kan dat nog wel eens behoorlijk lastig worden.

De EU wil koste wat het kost winnen van Rusland, maar is die ambitie realistisch? Praktische alle wapens en minutie die men heeft heeft het men al aan Oekraïne geschonken. Met als gevolg dat Europa gedemilitariseerd is. Europa heeft alle mogelijke sancties op Rusland losgelaten om de Russische economie te vernietigen, maar het resultaat is een boomerangeffect: Europa heeft met al die sancties haar eigen de-industrialisatie in de volgende versnelling gezet.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De de-industrialisatie van Europa

De tragische carrière van Harry Wills

Geplaatst op 16 maart 2024 door Grapevine

Harry Wills (15 maart 1889- 21 december 1958), “the Black panther of New Orleans”, was één der beste, zo niet de beste zwaargewicht bokser van zijn tijd. Maar wie kent hem? Het publiek kent Jack Johnson wel als eerste Zwarte man die het tot wereldkampioen wist te schoppen bij de zwaargewichten, en Joe Louis, de persoon die eind jaren ´30 in de boksring afrekende met de übermensch-pretenties van de nazi´s. Doch in het epoque na Johnson en voor Louis maakte Harry Wills furore. Hij kreeg echter nimmer de kans op een titelgevecht.

Jack Johnson schokte in 1908 racistisch wit Amerika door Tommy Burns te verslaan en daarmee de wereldtitel op te eisen. Voor Zwart Amerika was Johnson´s triomf een grote opsteker. Desalniettemin zou Johnson zowel in wit als Zwart Amerika als omstreden figuur te boek komen te staan. Wit Amerika omdat hij opzichtig zijn witte opponenten niet slechts versloeg maar tevens verbaal vernederde en omging met witte vrouwen. Zwart Amerika vond weer dat hij verzuimde zijn nek uit te steken voor de Zwarte zaak. Zo hield Johnson de boycot tegen Zwarte topboksers in stand. Eensgelijk de witte kampioenen van voor Tommy Burns gaf hij Zwarte topboksers geen kans op titelgevechten. Of zoals Joe Jeanette zei: “Jack vergat zijn oude vrienden nadat hij kampioen werd en de kleurlijn tegen zijn eigen mensen trok.” Want boksers als Bob Langford, Joe Jeanette en Sam McVey waren van vergelijkbaar niveau als Jack Johnson, maar tot groot ongenoegen van Zwart Amerika liet Johnson ze links liggen nadat hij de wereldkampioensgordel mocht dragen. Jack Johnson opende dus wel deuren voor zichzelf, maar sloeg vervolgens de deur dicht voor andere Zwarte boksers.

De Zwarte topboksers moesten het doen met de World Colored Heavyweight Championship. In welke titelstrijd dezelfde grote namen elkaar veelvuldig ontmoetten in de ring. Een man die de World Colored Heavyweight Championship meerdere malen opeiste was Harry Wills.

De tijd dat Johnson zijn titel verloor aan Jess Willard in 1915 was tevens de tijd dat Harry Wills in de bloei van zijn kunnen kwam. Het zou natuurlijk zijn geweest dat Wills rond die tijd de titel over had genomen van Johnson. Echter, het mocht niet zo zijn. Wills was liefst zeven jaar lang (!) de eerste uitdager, maar hij kreeg geen titelgevecht. Jack Dempsey werd op 4 juli 1919 wereldkampioen na Jess Willard te hebben verslagen. Dempsey staat te boek als één van de beste boksers ooit, wat niet wegneemt dat er de nodige vraagtekens gezet kunnen worden bij zijn carrière. Zo verdedigde hij zijn titel slechts vijfmaal in vijf jaar tijd en deed dat nota bene nimmer tegen Harry Wills.

Wills versloeg grote (witte) boksers zoals Willie Meehan, een man waar Dempsey meerdere keren niet van kon winnen. Hij rekende eveneens af met Gunboat Smith en Charley Weinart. Maar het management van Dempsey hield een titelgevecht met Wills consequent tegen. Rond 1925 begonnen zelfs sommige witte boksexperts zich openlijk af te vragen waarom Wills geen titelgevecht werd gegund. De staatscommissie van New York weigerde uiteindelijk zelfs om een ander kampioenschapsgevecht voor ’the Manassa Mauler’ goed te keuren dan een gevecht tegen Wills, tot afgrijzen van Dempsey’s promotor Tex Rickard, die duidelijk niet gediend was met een gemengd titelgevecht. Uiteindelijk zou Dempsey zijn licentie in New York opgeven en ervoor kiezen om zijn titel te verdedigen tegen Gene Tunney in Philadelphia.

Rond 1920 was Wills in zijn prime en zou hij volgens de toenmalige experts een goede kans hebben gemaakt om van Dempsey te winnen. Maar na de periode Johnson waren er te veel machtige witte mannen in de bokswereld die nooit meer een Zwarte wereldkampioen in het zwaargewicht wilden aanschouwen. Tex Rickard was van 1910-1929 de machtigste bokspromotor en hij deed de volgende uitspraak: “Als een @&$£* het kampioenschap wint, dan is het kampioenschap geen stuiver waard.” De enige reden dat Wills nimmer een titelgevecht heeft gekregen is zijn huidskeur. Dempsey gaf zelf toe: “Een reden dat ik nooit tegen Wills heb gebokst is dat hij een @&$£* was”. Wills deelde mee dat hem eens $50.000 was geboden om niet tegen Dempsey te boksen. Bokshistorici zijn het erover eens dat Wills het grootste slachtoffer is van de kleurlijn die de bokswereld had getrokken na het kampioenschap van Johnson. Dempsey zijn naam staat nog altijd met gouden letters gegrafeerd in de geschiedenisboeken als behorend tot de grootste boksers ooit, terwijl Wills nu een voetnoot is die bij wijze van spreken slechts bekend is bij historici.

Tussen 1915 en 1925 was Wills één van de beste, zo niet de beste bokser ter wereld. Maar uiteindelijk gingen toch de jaren tellen. Zeker na zijn 35e leek de tank leeg te zijn. Zo verloor hij in 1926 van toekomstig wereldkampioen Jack Sharkley, gevolgd door nog twee nederlagen, waardoor zijn titelkansen sowieso verkeken waren.

Jack Dempsey werd door een deel van het publiek veracht omdat hij de dienstplicht had ontdoken, waardoor hij niet in de Eerste Wereldoorlog hoefde te vechten. Een journalist merkte op dat Dempsey niet bekend zou moeten staan als dienstplichtontduiker, maar ‘Afrikaan ontduiker’, omdat hij altijd gedoken heeft voor Wills. Ten slotte, er valt ook wel een positieve noot te kraken over Harry Wills’ levensloop. In tegenstelling tot velen van zijn collegaboksers investeerde hij zijn verdiende geld na zijn carrière wijs en werd zeer succesvol in de vastgoedhandel.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De tragische carrière van Harry Wills

De Rothschild dynastie (2)

Geplaatst op 9 maart 2024 door Grapevine

Na het heengaan van baron Jacob Rothschild bracht de familie Rothschild het volgende bericht naar buiten: “Onze vader Jacob heeft zijn stempel gedrukt op het leven van veel mensen, een uitmuntend bekwaam financier, een voorvechter van kunst en cultuur, een toegewijd ambtenaar, een gepassioneerd supporter van goede doelen in Israël en de Joodse cultuur, een fervent milieuactivist en een zeer geliefde vriend, vader en grootvader.”

De patriarch van de familie die reeds generaties schatrijk is kwam ter wereld te Berkshire, alwaar hij de beroemde en elitaire kostschool Eton bezocht. Vervolgens ging hij geschiedenis studeren aan de universiteit van Oxford, met als mentor de racistische historicus Hugh Trevor-Roper (er is slechts de geschiedenis van de Europeanen in Afrika. De rest is duisternis, haar verleden is de weinig verheffende omzwervingen van barbaarse stammen in schilderachtige, maar irrelevante uithoeken van de wereld).

In 1963 ging hij werken bij N.M. Rothschild & Sons, het vlaggenschip van het zakenimperium van de familie Rothschild (na de fusie met het Franse Rothschild & Cie Banque in 2003 bekend als Rothschild & Co). Maar bij N.M. Rothschild raakte hij in conflict met Evelyn de Rothschild. Ondanks verwoede lijmpogingen van de vader van Jacob (Victor Rothschild) kwam het niet meer goed tussen team Jacob en team Evelyn, en verliet baron Jacob N.M. Rothschild in 1980.

Reeds in 1961 werd Rothschild Investment Trust (RIT) opgericht, op initiatief van Jacob Rothschild, om de Engelse tak van de familie Rothschild te voorzien van investeringen buiten hun bank N. M. Rothschild & Sons: het kreeg de naam Rothschild Investment Trust. Na de breuk werd overeengekomen dat RIT voortaan onder Jacob viel. Wel werd de naam veranderd in RIT Capital Partners plc. Tot 2019 zou baron Rothschild voorzitter blijven van RIT Capital Partners plc.

Naast prominent bankier was baron Rothschild vooral een steunpilaar van de staat Israël. De baron heeft trots van de daken geschreeuwd dat zijn familie een fundamentele rol heeft gespeeld in het vestigen van de staat Israël. Hij heeft in een artikel in The Jewish Chronicle aangegeven het als een grote eer te beschouwen dat de brief die de Balfour verklaring bevat was gericht aan zijn oudoom Walter. Verder wijdt hij uit hoe zijn oudoom Joodse kolonisten naar Palestina hielp verkassen. Zelf was Jacob Rothschild voorzitter van Yad Hanadiv, de filantropische stichting van de familie Rothschild in Israël. Deze stichting financierde de bouw van de Knesset, het Hooggerechtshof en onlangs nog het nieuwe gebouw van de Nationale Bibliotheek dat vorig jaar werd voltooid.

Maar dan het volgende, we kunnen er onmogelijk omheen, de familie Rothschild is natuurlijk ook één van die families die continu opduikt in allerlei complottheorieën, samen met families als de Rockefellers, de Morgans, Bill Gates, etc., maar meestal worden de Rothschilds genoemd als zijnde de machtigste familie op aard. Zo gaat er een verhaal rond dat ze een vermogen hebben van $500 biljoen, dat ze iedere centrale bank in de wereld bezitten en aan het hoofd staan van de illuminati, een geheime wereldregering van buitenaardse reptielen die de machtigste politici ter wereld in hun zak zouden hebben.

We kennen de verhalen, maar kunnen ze helaas noch verifiëren, noch ontkrachten. Waar we wel weet van hebben is dat de Rothschilds tegenwoordig niet meer op zichzelf staan. In de 19e eeuw trouwden de Rothschilds voornamelijk met elkaar, maar zijn middels huwelijken inmiddels verbonden met verschillende andere machtige bankiersfamilies zoals de Wahrburgs, Kuhn Loebs, Goldman Sachs en de Schiffs.

Anderzijds, verschillende andere machtige bankiersfamilies zouden veel van hun succes te danken hebben aan kapitaalinjecties van de Rothschilds via hun greep op de Bank of England. Bijvoorbeeld de voorloper van JP Morgan (de bank die de geallieerden financierden tijdens de Eerste Wereldoorlog), maar ook Barings en Kuhn Loeb en M.M. Wahrberg. Of met andere woorden, veel andere succesvolle banken zouden in werkelijkheid niet op eigen benen staan, maar zouden fronts zijn van de Rothschilds. Met andere rijke clans, zoals de Rockefellers, zou men een soort van kartelafspraken hebben gemaakt, om competitie te voorkomen die beide groepen wellicht schade toe zou kunnen berokkenen.

Petrochemische industrie insider J. W. McCallister maakte eens wereldkundig dat hij van Saoedi-Arabische bankiers had vernomen dat 80% van de New Yorkse branche van de Federal Reserve (veruit de machtigste branche van het Amerikaanse stelsel van centrale banken) voor 80% in handen is van acht families. Dat zijn de Rockefellers en een aantal andere machtige bankiersfamilies waarmee de Rockefellers zijn verbonden.

Heden ten dage zijn er vier grote banken die de Amerikaanse economie domineren (JP Morgan Chase, Citigroup, Bank of America and Wells Fargo), samen met een aantal Europese banken, o.a. Deutsche Bank, Banque Paribas en Barclays bezitten zij de vier grote oliemaatschappijen (Exxon Mobil, Chevron Texaco, BP Amoco en Royal Dutch Shell). Daarnaast behoort deze groep van banken tot de grootste tien aandeelhouders van praktisch ieder Fortune 500 bedrijf, waarmee ze dus een stevige greep hebben op de wereldeconomie. De volgende (retorische) vraag is dan weer wie die machtige banken bezit. Dat zijn dus de machtige bankiersfamilies die zich de afgelopen honderd jaar aan elkaar gebonden hebben middels huwelijken en waarvan de familie Rothschild tot de prominentsten behoort. Middels instituties als de Wereldbank, het IMF, de G20, de G7, de WTO, het WEF, de Trilateral Commission, de Bilderberg Group, etc. tracht deze groep haar macht in de wereld op zijn minst te bestendigen.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De Rothschild dynastie (2)

De Rothschild-dynastie (1)

Geplaatst op 2 maart 2024 door Grapevine

Baron Jacob Rotschild is niet meer sinds 26 februari 2024. Jacob Rotschild stond in de buitenwereld bekend als de peetvader van de familie Rotschild. In ieder geval van de Britse tak van de welbekende clan. De familie Rothschild komt oorspronkelijk uit Duitsland. Als stamvader wordt Mayer Amschel Rothschild (1744–1812) gezien (diens voorouders woonden in een huis met een rood schild boven de deur; de familienaam refereert aan dat rode schild). Mayer Amschel was de zoon van een goudsmid te Frankfurt am Main. Zelf rolde Mayer Amschel de bankwereld in. Hij ging als bankier aan de slag bij de Oppenheimers te Hamburg. Aldaar kwam hij in contact met generaal von Estorff, die hem zou introduceren bij landgraaf Wilhelm I van Kessel, indertijd behorend tot de rijkste heersers van Europa. Dankzij de tussenkomst van Wilhelm I kon de stamvader van de Rothschild dynastie zaken gaan doen met de Europese adel.

Maar daar hield het niet op. Rothschild had vijf zonen, die hij naar de vijf grote Europese mogendheden stuurde om bankfilialen op te zetten die geld aan regeringen leenden. Mayer Amschel Rothschild (1744–1812) bleef in Frankfurt, Salomon Mayer Freiherr Rothschild (1774–1855) ging naar Wenen, Nathan Mayer Rothschild (1777 – 1836) naar Londen, Carl Mayer Freiherr Rothschild (1788 – 1855) naar Napels en Jakob Mayer Rothschild (1792 – 1868) naar Parijs.

Met name de Franse revolutie en de Napoleontische oorlogen leverde de familie Rothschild beslist geen windeieren op. Vooral de vertegenwoordiger van de familie in Londen boerde uitstekend. Zo financierden de Rothschilds de opmars van het Britse leger op het Iberisch schiereiland, maar eveneens de Britse bondgenoten op het continent. Echter, vooral een list die Nathan Rothschild van stal haalde op de beurs rondom de slag bij Waterloo zou hem de rijkste man ooit in de Westerse wereld hebben gemaakt.

Dat de familie Rothschild begin 19e eeuw onwaarschijnlijk bemiddeld was geworden wordt door niemand betwist. Niet alleen dat, ze wisten hun kapitaal te behouden. Voordien waren er ook al zgn. hofjoden (Joodse bankiers die geld leenden aan koninklijke families en hoge adel) geweest, maar in de regel werd het kapitaal dat ze vergaarden vroeg of laat van ze afgepakt. Een verklaring waarom de Rothschilds dat lot is bespaard is dat ze niet afhankelijk bleven van de grillen van een enkel hof, maar internationaal gingen opereren. Daarnaast hield de familie alles zoveel mogelijk binnen de familie. Omdat er binnen de familie werd getrouwd (of in ieder geval binnen de Joodse gemeenschap) bleef het kapitaal binnen de familie circuleren.

In ieder geval in de 19e eeuw was de familie onvoorstelbaar rijk en machtig. Zij zijn de familie die model hebben gestaan voor de stereotype Joodse bankiers die achter de schermen aan alle touwtjes zouden trekken. Hoe dan ook, ze hebben een succesformule in het leven geroepen die later door andere families is nagebootst.

De eerlijkheid gebiedt ook dat vermeld wordt dat de Rothschilds evenzo het één ander gedoneerd hebben aan liefdadigheid. Zo was Nathan gul voor Joodse instituties zoals synagogen, maar met name in Frankfurt heeft Louise, het jongste kind van Nathan, voor allerlei openbare voorzieningen gezorgd, zoals openbare bibliotheken, zwembaden, gaarkeukens, bejaardenhuizen, weeshuizen, ziekenhuizen, etc., al zullen cynici zeggen dat dat gedaan werd om de aandacht af te leiden van duistere praktijken waar ze bij betrokken waren.

De rijkdom en macht van de 19e eeuwse Rothschilds bleek bijvoorbeeld uit het feit dat ze voor verschillende kostbare gebeurtenissen over de brug kwamen. Zo was het Rothschild die de Britse regering £20 miljoen leende in de jaren 1830 om de Caribische slaveneigenaars te compenseren. Ironisch genoeg profiteerde Rothschild daar zelf ook aan de andere kant van de score van omdat hij zelf ook slaafgemaakten in bezit had, dus werd hijzelf ook gecompenseerd.

Waar staat de familie Rothschild in d 21e eeuw? Dat is niet helemaal duidelijk. Volgens de officiële lezing heeft de roemruchte familie door politieke ontwikkelingen, oorlogen en ruzies binnen de familie in de loop der tijd het grootste part van haar fortuin verloren. Zo sloot de branche in Napels reeds in 1863, de branche in Frankfurt in 1901 en de Weense tak in 1938 na de Oostenrijkse anschluss met nazi-Duitsland. In 1982 nationaliseerde de socialistische president Mitterrand de Parijse bank en hernoemde het Compagnie Européenne de Banque.

Doch David René James de Rothschild uit Zwitserland bood zijn familie in Frankrijk de helpende hand en zette Rothschild & Cie Banque op in 1987. In 2003 werden de Britse en Franse takken verenigd met David René James de Rothschild als president. Sowieso zijn de Rothschilds nog immer schatrijk. Ze investeren als vanouds in van alles en nog wat.

De vraag is alleen, zijn ze nog steeds zo astronomisch rijk en machtig als in de 19e eeuw? Want volgens menigeen profileren de Rothschilds zich dan wel als beschaafde kunstliefhebbers en weldoeners, maar delen de Rothschilds in werkelijkheid achter de schermen de lakens uit in de wereld middels schimmige geheime organisaties alwaar in achterafkamertjes de machtigste politici worden gemanipuleerd. Anderen betwijfelen dit weer, aangezien de werkelijke machthebbers zo discreet mogelijk willen en moeten blijven. Gezien de grote bekendheid die de Rothschilds genieten zou dat hen vrijpleiten. Een relatief onbekende familie zoals de Venetiaanse familie Savoy zou volgens die visie een serieuzere kandidaat zijn. Dus heeft de familie Rothschild anno 2024 slechts een aureool van macht, maar is hun echte macht voltooid verleden tijd?

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor De Rothschild-dynastie (1)

Aleksej A. Navalny

Geplaatst op 24 februari 2024 door Grapevine

Op 12 januari 2024 liet Gonzalo Lira het leven na acht maanden gemarteld te zijn door de Oekraïense autoriteiten. De man was o.a. romanschrijver, filmmaker en oorlogscorrespondent. Maar belangrijker, hij bezat zowel de Amerikaanse als de Chileense nationaliteit. Het is opmerkelijk dat de Amerikaanse autoriteiten noch enige poot uit hebben gestoken om het doodmartelen van een Amerikaans staatsburger in den vreemde te voorkomen, laat staan er enige ruchtbaarheid aan te geven. Lira had niet dezelfde visie op de oorlog in Oekraïne als de Amerikaanse autoriteiten, maar dat zou onder de in de VS heiligverklaarde vrijheid van meningsuiting gerespecteerd moeten worden.

Terwijl de marteldood van een Amerikaans staatsburger het Westen is genegeerd, schreeuwt datzelfde Westen momenteel moord en brand vanwege het heengaan van de in gevang verkerende Russisch staatsburger Navalny. Zonder dat de doodsoorzaak überhaupt bekend was, werden vanuit het Westen onmiddellijk alle vingers op Poetin gericht. Poetin is zelf natuurlijk ook niet vrij van zonden, daarom willen wij niet bij voorbaat Poetin vrijpleiten. Wel willen we erop wijzen dat de president van Rusland in deze geen enkel belang had om Navalny van deze wereld af te helpen. Achter slot en grendel vormde hij immers geen gevaar.

Als we de klassieke vraag cui bono stellen, dan is het antwoord het Westen. Want door zo´n vermeende politieke moord wordt de positieve publiciteit die Poetin gegenereerd heeft middels het roemruchte interview met Tucker Carlson onmiddellijk weer geraseerd. Aangezien Oekraïense geheimagenten over heel Rusland verspreid zijn, en al meer mensen in Rusland hebben vermoord, is het echt niet ondenkbaar dat de daadwerkelijke daders aangestuurd zijn vanuit Washington en Kiev.

Maar wie was Navalny? Hij was een Russische advocaat die bekend staat in het Westen als de grote anti-corruptie activist die de moed had om Poetin uit te dagen. Navalny verwierf helemaal de martelarenenstatus in het Westen nadat hij in de gevangenis vergiftigd zou zijn door de Russische autoriteiten. Ondanks zijn (vermeende) vergiftiging keerde hij terug naar Rusland om Rusland ´te bevrijden´ van het schikbewind van Poetin. Maar hij belandde opnieuw in het gevang alwaar hij onlangs is overleden. Vervolgens heeft de Westerse pers hem gepromoveerd tot de grootste martelaar van de moderne tijd.

Wat de Westerse media er echter doorgaans niet bij vertellen is dat Navalny een gote racist en xenofoob was die dingen over moslims in het bijzonder en niet-etnische Russen in het algemeen roeptoeterde waar zelfs Geert Wilders zich voor zou schamen. Zo heeft hij gezegd een gecertificeerde nationalist te zijn die vliegen en kakkerlakken wil vernietigen (moslims en immigranten uit centraal Azië). Toen Amnesty International daar lucht van kreeg trok het Navalny´s status van gewetensgevangene weer in.

Navalny was zelf corrupt, maar dat belette hem er niet van zichzelf op te werpen als anti-corruptie activist. In 2010 mocht hij een half jaar op de beroemde universiteit Yale vertoeven om zijn vaardigheden in het ´bestrijden´ van corruptie te verbeteren. Beter gedefinieerd, hij werd door de CIA opgeleid om de regering Poetin omver te werpen. Na zijn training op Yale was Navalny enige tijd behoorlijk succesvol. Zo was hij in 2011 betrokken bij de grootste demonstraties in Rusland sinds de val van de Sovjet-Unie en deed hij het in 2013 opvallend goed bij de verkiezing van de burgemeester van Moskou door achter Sergey Sobyanin als tweede te eindigen. Wel werd Navalny in oktober 2013 door de rechter veroordeeld voor verduistering. Echter, de rechter legde hem geen gevangenisstraf op, maar ontnam hem voor de nabije toekomst het passief kiesrecht. Wel mocht hij participeren in andere politieke activiteiten.

In 2020 voerde Navalny campagne in Siberië voor zijn partij. Op de terugreis zou hij vergiftigd zijn. Uit wantrouwen voor de Russische autoriteiten liet zijn familie hem onderzoeken in het Charite ziekenhuis te Berlijn. Aldaar beweerden artsen het zeer giftige, door de Sovjets ontwikkelde novichok in zijn lichaam te hebben gevonden. Hieruit zou dus blijken dat de Russische alfabetjongens hem hadden vergiftigd. Eerlijkheidshalve kan dit niet uitgesloten worden, want ook de Russen gaan over lijken als het moet. Echter, wat de geloofwaardigheid van het Duitse onderzoek in twijfel trekt is dat geweigerd wordt om de onderzoeksresultaten onafhankelijk te laten verifiëren.

Eenmaal in het Westen verkerend maakte Navalny twee documentaires met de CIA, waarvan er eentje een oscar won. Als CIA-agent had Navalny geen keus dan terug te keren naar Rusland om het werk waarvoor hij was ingehuurd voort te zetten. Aldus geschiedde op 17 januari 2021. Eenmaal terug kreeg hij wederom veelvuldig last van de Russische justitie. Zo werd hij in maart 2022 opnieuw veroordeeld voor o.a. fraude, en werd dus achter tralies voltooid verleden tijd begin 2024.
Volgens het Westen was daarmee met de grote politieke concurrent van Poetin afgerekend door het Kremlin. In werkelijkheid was Navalny slechts goed voor 1 à 2 procent van de stemmen. De werkelijke oppositieleider is de lijsttrekker van de Communistische Partij, want die haalt na Poetin meestal de meeste stemmen.

So much for Aleksej Navalny. Als we de msm mogen geloven dan is een groot staatsman van het kaliber Olaf Palme heengegaan. Of moeten we zelfs de grootste martelaar sinds Jezus Christus betreuren. Zoals wel vaker is de waarheid een stukje weerbarstiger. Navalny was als corrupte, anti-corruptie activist eerder schijnheilig dan heilig. Net zoals de racistische Gonzalo Lira noch heilig noch veilig was. Jammer genoeg voor Lira is de heiligheid van het Amerikaans staatsburgerschap schendbaar.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Aleksej A. Navalny

Van Malaise naar Milei (2)

Geplaatst op 17 februari 2024 door Grapevine

Sinds 10 december 2023 is Javier Milei president van Argentinië. Hij is de zoveelste die door de Argentijnse kiezer een mandaat krijgt om te trachten het Zuid-Amerikaanse land uit het moeras te trekken. De man werd vroeger op school reeds el loco (de gek) genoemd door zijn klasgenootjes. Maar ook nu hij het hoogste politieke ambt bekleedt vragen velen zich af of alles wel helemaal helder is in zijn bovenkamer. En in het verlengde daarvan de Argentijnse kiezer, aangezien zij een gek op de hoogste politieke plek hebben gezet.

Javier Milei zag voor het eerst het levenslicht in de wijk Palermo van hoofdstad Buenos Aires, en groeide op in een arbeidersgezin. Zijn vader heeft Italiaanse wortels en zijn moeder Kroatische. Hij bezocht katholieke scholen en was doelman in de jeugdafdeling van profclub Chacarita Juniors. Op zijn 18e liet hij het voetbal echter voor gezien en ging economie studeren. De hyperinflatie waar Argentinië in de jaren ´80 onder leed had Milei´s interesse voor economie gewekt. Aldus ging hij studeren aan de Universidad de Belgrano en de Instituto de Desarrollo Económico y Social om een diepgaande kennis te verwerven over de werking van de economie.

Milei doceerde meer dan twintig jaar marco-economie, economische groei, micro-economie en wiskunde voor economen aan de universiteit. Maar hij was vooral gespecialiseerd in economische groei. Doch hij bekleedde eveneens hoge functies bij verschillende bedrijven en banken. Bijvoorbeeld als hoofdeconoom van Corporación América, van miljardair Eduardo Eurnekian.

Eduardo Eurnekian was niet slechts werkgever, maar aanvankelijk ook de patroon van Milei. Toen Milei in de jaren ´10 veelvuldig in de media kwam om het economische beleid van de regering te bekritiseren zag Eurnekian veel potentie in zijn protegé: met steun en aanmoediging van Eurnekian rolde Milei zodoende de politiek in.

Echter, toen Milei daadwerkelijk presidentskandidaat was begon zijn patroon zich van hem te distantiëren vanwege zijn buitensporige gedrag en merkwaardige standpunten. Zo schold hij continu leden van de peronistische partij uit voor moordenaars vanwege hun in Milei´s ogen verwoestende economische beleid. Dit vond Eurnekian nogal over de top. Bovendien vond Eurnekian als belijdend christen het niet kunnen dat Milei paus Francis, voormalig aartsbisschop van Buenos Aires, als “de vertegenwoordiger van het kwaad op aarde” betitelde.

Wellicht nog kwaadaardiger waren de plannen van Milei, want blijkbaar kent hij de geschiedenis niet. Milei wil nl. de Argentijnse centrale bank en de pesos als munteenheid afschaffen en de Amerikaanse dollar invoeren als munteenheid. Hierdoor is menig deskundige aan de historische kennis van Milei gaan twijfelen. Want de Argentijnse economie stortte volledig in gedurende de periode 2000-2002 nadat president Menem de pesos 1:1 aan de dollar had gekoppeld. Bovendien, Ecuador is Argentinië reeds voorgegaan met het afschaffen van de nationale munteenheid en invoering van de dollar, hetgeen Ecuador van de ene in de andere crisis schommelde. Belangrijker nog, een klein kind kan begrijpen dat als de pesos vervangen wordt door de dollar en tot overmaat van ramp de eigen centrale bank bedankt wordt, wat Argentinië betreft de erfenis van Simon Bolivar bij het oud vuil wordt gedonderd. Of anders geformuleerd, dat Argentinië weer een kolonie wordt. Deze maal niet van Spanje maar van de VS. Deze plannen tot het plegen van landverraad suggereren sterk dat Milei zijn Argentijnse patroon Eurnekian ingeruild voor Anglo-Amerikaanse patronen.

Brazilië heeft zich erg ingespannen om Argentinië lid te maken van de BRICS. De bedoeling was dat de zuiderbuur op 1 januari 2024 samen met een aantal andere landen officieel lid zou gaan worden. Maar op de valreep haalde de nieuwe president een streep door de rekening van de inspanningen van Brazilië. Reden? Milei wil niet samenwerken met wat hij noemt communistisch China (daarbij voorbijgaand aan het gegeven dat BRICS-landen Brazilië en China de twee grootste handelspartners van Argentinië zijn).

Een land waar Milei weer wel zeer warme gevoelens voor heeft is naast de VS het welbekende land dat de VS onvoorwaardelijk steunt. Juist nu Israël op de vingers is getikt door het ICC wegens het (mogelijk) plegen van genocide, waardoor het op de helling zit om een pariastatus te verwerven in het mondiale statensysteem. Maar het bloed dat Israël aan de handen heeft was voor Milei absoluut geen belemmering om zijn eerste diplomatieke reis te maken naar de Levant. De genocide te Gaza verdedigt Milei met de welbekende dooddoener: “Israël heeft het recht haar grondgebied te beschermen tegen terroristen!” Hieraan toevoegend, in navolging van Donald Trump ligt het wat betreft Milei in de planning om de Argentijnse ambassade te verhuizen van Tel Aviv naar Jerusalem.

Alhoewel Milei katholiek is opgevoed ambieert hij het zich tot het jodendom te bekeren, hetgeen hem tevens de eerste Joodse president van Argentinië zou maken. Als hardcore zionist kon Milei het niet nalaten om olie op het vuur te gooien in Palestina. Eensgelijk extreemrechtse Joden pleitte Milei namelijk publiekelijk voor de herbouw van de tweede tempel in Jerusalem (waarmee hij impliciet pleit voor de vernietiging van de beroemde Al-Aqsa moskee). Daarmee kwaad bloed zettend bij de Palestijnen en hun sympathisanten. Hetgeen weer geheel in tegenspraak is met el loco´s onvoorwaardelijke liefde voor het zionisme is dat hij neonazi Rodolfo Barra benoemd heeft tot hoofd van één van de belangrijkste juridische instituties van zijn land. Barra was eerder minister van Justitie, maar moest aftreden toen naar buiten kwam dat hij lid was van een gewelddadige antisemitische groep.,,

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Van Malaise naar Milei (2)

Het grote Poetin interview

Geplaatst op 10 februari 2024 door Grapevine

Op wikipedia staat het volgende vermeld over hoor en wederhoor: “Het beginsel van hoor en wederhoor is een principe uit de rechtspraak en de journalistiek dat inhoudt dat, als iemand beschuldigd wordt, er geluisterd moet worden naar wat de beschuldigde erop heeft te zeggen, voor er over hem geoordeeld wordt. Het is een van de algemene beginselen van behoorlijk proces.” En over vrijheid van meningsuiting lezen we het volgende: “Vrijheid van meningsuiting of vrijheid van expressie is de vrijheid van burgers om hun overtuigingen in het openbaar kenbaar te maken zonder voor de mening door de staat bestraft te worden, of represailles van andere burgers te hoeven dulden. Ook omvat dit het recht informatie vrijelijk te mogen verzamelen en verspreiden, zoals door journalisten.”

Het Westen, met de VS aan top, noemt zichzelf ook wel de vrije wereld, omdat aldaar met name principes zoals de hierboven genoemde bij uitstek hoog in het vaandel zouden worden gehouden. Vandaar ook dat alles uit de kast wordt gehaald om Oekraïne te ondersteunen in de oorlog tegen het imperialistische Rusland. Vooral ook omdat Oekraïne de Westerse waardes verdedigt. Oekraïne moet een vrij Westers land blijven. De president van Rusland wil namelijk de oude Sovjet-Unie herstellen. Daarom viel hij ook zomaar het vredige Oekraïne binnen. Als hij nu niet gestopt wordt gaat-ie pakken wat hij pakken kan!

Tenminste, dat is het narratief dat we te pas en te onpas mogen vernemen in de Westerse mainstream media. Alleen jammer dat er geen hoor en wederhoor wordt toegepast. In de pers verdringen de russofobe Rusland-experts elkaar om de oorlog in Oekraïne te duiden. Helaas heeft deze berichtgeving niets met journalistiek te maken. Waarom? Er wordt geen wederhoor toegepast. De Russische kant van het verhaal wordt niet eerlijk belicht doch slechts consequent gestigmatiseerd met het label propaganda. Vandaar ook dat RT en Sputnik in de EU zijn geblokkeerd. Geen hoor en wederhoor en geen vrije pers dus. Om die reden kan de Westerse berichtgeving aangaande de oorlog in Oekraïne met recht gekarakteriseerd worden als oorlogspropaganda.

Maar van de week ontstond er grote onrust in de Amerikaanse media en politiek. Het gerucht ging namelijk dat de omstreden journalist Tucker Carlson naar Moskou was afgereisd om niemand minder dan de Russische president Vladimir Poetin te interviewen. Het gerucht bleek waar te zijn: op dinsdag 7 februari vond het vraaggesprek plaats en op donderdag 9 februari zou het online worden gezet. Tot spanning en sensatie leidend op de sociale media. De dag voordat het interview wereldkundig werd gemaakt werd speciaal Hillary Clinton nog van stal gehaald door MSNBC om Tucker Carlson in diskrediet te brengen (hij is een nuttige idioot!).

Voor de mensen die zichzelf reeds via alternatieve kanalen hadden laten inlichten verkondigde Poetin helemaal niets nieuws. Desalniettemin was het voor het grotere Westerse publiek goed dat ze naast de non-stop Westerse oorlogspropaganda nu eindelijk ook eens weet kregen wat die ‘boosaardige’ Russen precies bezielt. Zo wees Poetin er o.a. op hoe de NAVO keer op keer afspraken schond en steeds verder opschoof naar het oosten. Maar eveneens hoe nazi´s een stevige greep hebben op de Oekraïense staat en hoe de veiligheid van de Russisch-sprekenden in de Donbass ernstig in het geding kwam, waardoor Rusland zich moreel verantwoordelijk voelde om de Slavische broeders te beschermen. Tevens stelde Poetin het Westerse publiek gerust dat hij absoluut geen plannen heeft om Polen of enig ander Westers georiënteerd land aan te vallen. Tenzij zij Rusland eerst aanvallen. Dan hanteert de Russische Federatie de negatieve variant van het wederkerigheids principe.

Verder gaf de president van Rusland aan dat het ondoenlijk is om de propagandastrijd van de VS te winnen gezien de dominante positie de Amerikaanse media heeft in de wereld. Zo ontzenuwde hij de mythe dat het Russische leger de slag om Kiev had verloren, zoals de Westerse media propageert. In werkelijkheid trok het Russische leger zich tijdens de onderhandelingen terug als blijk van goede wil aan Oekraïne. Het akkoord was in principe rond. Maar toen verscheen Boris Johnson in Kiev en verbood Oekraïne een akkoord te sluiten met Rusland en gebood hen om door te vechten, met onuitputtelijke steun van het Westen. Zelensky hapte toe en nam later zelfs een wet aan die het Oekraïense functionarissen verbood om nog met Rusland te onderhandelen. De Westerse pers verzwijgt sindsdien dat het Russische leger zich vrijwillig terugtrok bij Kiev maar heeft het onnozele Westerse publiek wijs gemaakt dat de Russen in de slag om Kiev roemloos ten onder zijn gegaan.

Want stel je eens voor dat de journalistieke principes van hoor en wederhoor en vrijheid van meningsuiting consequent zouden zijn toegepast de afgelopen jaren. Dus een gelijk speelveld waarbij telkens aan een Russische ingewijde de ruimte werd gegeven om de kant van het Kremlin te belichten. Het is dan maar de vraag of het dan gelukt zou zijn om een draagvlak te creëren voor de gigantische Westerse steun aan de nazi´s in Oekraïne.

Het ironische is dus dat de Anglo-Amerikaanse entiteit gaarne zelf imperialistische ambities koestert. Tegelijkertijd propageert het de grote kampioen te zijn van Verlichtingsidealen als hoor en wederhoor en vrijheid van meningsuiting. Dat gaat noodzakelijkerwijs botsen. Als de grotere belangen van het imperium in het geding zijn, dan wordt er schaamteloos een loopje genomen met Verlichtingsidealen door de journalistiek en politiek om een draagvlak te creëren bij Jan Publiek.

DJEHUTI-ANKH-KHERU

Share and Enjoy !

Shares
Geplaatst in The Grapevine Publications | Getagged , , , , , | Reacties uitgeschakeld voor Het grote Poetin interview